All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 1011 - Chapter 1020

เพื่อนรอบตัวเย่ฮวนเอ่อร์ต่างล้อมวงกันซุบซิบทันที “ข่าวดีระดับใหญ่อะไรเหรอ?”“มหาวิทยาลัยเอมีข่าวใหญ่เหรอ ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเลย?”“ฉันก็ไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไรเลย”เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างตื่นเต้น “พวกเธอต้องไม่เคยได้ยินอยู่แล้ว เพราะข่าวใหญ่นี้เพิ่งได้รับการยืนยัน ฉันได้ข่าวมือหนึ่งมา รับรองไม่ผิดแน่!”“งั้นก็อย่าอ้ำอึ้ง รีบบอกมาสิว่าข่าวใหญ่นี้คืออะไร?”“งั้นฟังให้ดี! ได้ยินมาว่าบ่ายนี้จะมีดาวรุ่งแห่งวงการธุรกิจมาบรรยายที่มหาวิทยาลัยเอของเรา!”จะมีดาวรุ่งแห่งวงการธุรกิจมาบรรยายที่มหาวิทยาลัยเอ?เพื่อนนักศึกษาต่างก็ฮือฮาทันที โดยเฉพาะบรรดานักศึกษาหญิงที่ทั้งสวยและยังสาว“ดาวรุ่งวงการธุรกิจ? หล่อไหม?”“ทั้งหล่อทั้งรวยหรือเปล่า?”“พอเถอะ ฉันรู้จักผู้บริหารธุรกิจตั้งหลายคน ส่วนใหญ่หัวล้าน หุ่นอ้วนพุงพลุ้ย หน้ามันเยิ้มไปทั้งตัว!”เพื่อนหญิงคนนั้นหัวเราะ “ที่เธอพูดคือผู้บริหารรุ่นเก่า แต่ฉันหมายถึงดาวรุ่งต่างหาก ในเมื่อเป็นดาวรุ่งแห่งวงการธุรกิจ ฉันคิดว่าต้องทั้งหนุ่ม ทั้งหล่อ ทั้งรวยแน่ๆ!”“มีโอกาสมาก! แบบนี้ฉันยิ่งอยากรู้จักเขาแล้วสิ บ่ายนี้ต้องไปฟังบรรยายให้ได้”“ฉันก็จ

ฟู่อวิ๋นเซินกำลังเรียกชื่อเธอ!หัวใจของเย่ฮวนเอ่อร์เต้นแรงขึ้นทันที เธอเงยหน้ามองฟู่อวิ๋นเซิน สายตาของทั้งคู่พาดผ่านผู้คนมากมายแล้วมาบรรจบกันกลางอากาศแม้จะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่เพียงแค่การสบตาครั้งนี้ก็สื่อความหมายได้มากกว่าคำพูดนับพัน ความหวานซึ้งแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจเย่ฮวนเอ่อร์ขานเสียงดัง “มาค่ะ!”ฟู่อวิ๋นเซินยกมุมปากขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างแทบสังเกตไม่เห็น แล้วก็เรียกชื่อคนถัดไปต่อตึกตัก ตึกตักเย่ฮวนเอ่อร์ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นโครมครามหลังจากเรียกชื่อเสร็จ ฟู่อวิ๋นเซินก็เริ่มสอน วันนี้เขาสอนวิชาวัฒนธรรม ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและสง่างามยืนอยู่บนเวที พูดจาฉะฉาน มีอารมณ์ขันและเปี่ยมความรู้ แม้จะเป็นตัวอักษรที่น่าเบื่อเพียงใด เขาก็สามารถถ่ายทอดออกมาให้มีชีวิตชีวา ทำให้ทุกคนตั้งใจฟังอย่างมากไม่นานฟู่อวิ๋นเซินก็พูดว่า “นักศึกษาทุกคน ผมอยากจะชวนทุกคนถกเถียงกันในประเด็นหนึ่ง พวกคุณคิดว่าความรักคืออะไร?”นี่ถือเป็นช่วงโต้ตอบทันที นักศึกษาหลายคนยกมืออยากถูกเรียกฟู่อวิ๋นเซินชี้ไปที่นักศึกษาชายแถวหน้า “นักศึกษาคนนี้ คุณลองตอบดู”นักศึกษาชายยิ้ม “อาจารย์ฟู่ ผมขอถามหน่อยว่าคุณมีแฟ

เย่ฮวนเอ่อร์ยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงาน ยกมือขึ้นเคาะ “ก๊อก ก๊อก”ประตูไม่ได้ปิด เย่ฮวนเอ่อร์มองเข้าไปเห็นฟู่อวิ๋นเซินนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน เขาถอดสูทสีดำออก เหลือเพียงเชิ้ตขาวสะอาดกับกางเกงสแลคสีดำ กำลังก้มหน้าหล่อเหลาพลิกดูหนังสืออยู่ ท่าทางสง่างามจนไม่อาจละสายตาได้ได้ยินเสียงเคาะประตู ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้ามองขึ้นมา “เชิญเข้ามา”เย่ฮวนเอ่อร์ก้าวเข้าไป “อาจารย์ฟู่ ฉันมาแล้วค่ะ”ฟู่อวิ๋นเซิน “ปิดประตูห้องทำงานด้วย”เย่ฮวนเอ่อร์ทำตามอย่างว่าง่าย ปิดประตูแล้วเดินมาหาเขา “อาจารย์ฟู่ เรียกฉันมามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”ฟู่อวิ๋นเซิน “คุณเย่ฮวนเอ่อร์ เย็นนี้คุณว่างไหม?”เย่ฮวนเอ่อร์ยกริมฝีปากยิ้ม “อาจารย์ฟู่ มีแผนอะไรหรือเปล่าคะ?”ฟู่อวิ๋นเซิน “คืนนี้ผมอยากเชิญคุณไปทานข้าว”“อาจารย์ฟู่จะเลี้ยงฉันเหรอคะ? แบบนี้ไม่ดีมั้ง?”ฟู่อวิ๋นเซินเลิกคิ้วยิ้มขัน “ไม่ดีตรงไหน?”“ตอนนี้คุณเป็นอาจารย์ ถ้าเพื่อนนักศึกษาคนอื่นเห็นอาจารย์ฟู่ทานข้าวกับฉัน ฉันว่าคนอื่นต้องเอาไปนินทาแน่”ฟู่อวิ๋นเซินเอื้อมมือคว้าแขนขาวเรียวของเย่ฮวนเอ่อร์ดึงแรง ๆ จนเธอล้มลงมานั่งบนตักเขา “จะนินทาก็ให้นินทาไปสิ ดีซะอีก ให้พวกเข

ขนตายาวของเย่ฮวนเอ่อร์สั่นไหว “จะให้เรียกว่าอะไรคะ?”ฟู่อวิ๋นเซิน “คุณไม่รู้จริง ๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้?”หัวใจของเย่ฮวนเอ่อร์สะดุดวูบขึ้นมา เธอรู้แล้วว่าคำสองคำนั้นคืออะไร ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือแดงซ่านขึ้นทันที รีบจะลุกขึ้น “อาจารย์ฟู่ ปล่อยฉันนะ!”ผิวขาวนวลของเย่ฮวนเอ่อร์ตอนนี้แดงระเรื่อ แก้มละเอียดอ่อนมีไรนุ่มบางยิ่งดูใสสว่างชวนให้คนอยากจูบ อยากกัดแรง ๆ สักทีถึงจะหายอยากฟู่อวิ๋นเซินกอดแขนแข็งแรงแน่น ไม่ว่าเธอจะดิ้นยังไงก็ไม่ยอมปล่อย รัดเธอไว้ในอ้อมแขนแนบอก เขายกริมฝีปากบางยิ้ม “คุณเย่ฮวนเอ่อร์ คุณครูกำลังถามคำถาม คุณกลับไม่ตอบ แบบนี้ไม่เสียมารยาทไปหน่อยหรือ?”เย่ฮวนเอ่อร์เลิกคิ้วเรียวยาวขึ้น “อาจารย์ฟู่ คุณเป็นอาจารย์แต่กลับกอดนักศึกษาผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน แบบนี้ไม่ยิ่งผิดกฎมากกว่าเหรอคะ?”เห็นท่าทางเธอตอบโต้ฉลาดเฉลียว ฟู่อวิ๋นเซินก็โน้มหน้าลงประกบริมฝีปากเธอทันทีอื้อเย่ฮวนเอ่อร์ยกสองมือน้อยดันอกแข็งแรงของเขา พยายามผลักออก “ปล่อยนะ!”แต่จังหวะที่เธออ้าปากพูด ฟู่อวิ๋นเซินกลับรุกล้ำเข้าไป ลึกซึ้งร้อนแรงเย่ฮวนเอ่อร์ทั้งอายทั้งโกรธ รีบกัดเข้าที่มุมปากเขาแรง ๆซี๊ดฟู่อวิ๋นเซิน

เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้ม “พี่หลี่หรง มาทันพอดีเลยค่ะ! เมนูอยู่ตรงนี้ เรามาสั่งอาหารกันเถอะ”เธอยื่นเมนูให้หลี่หรงหลี่หรงรับมา เปิดดูแล้วพูดขึ้นว่า “น้องฮวนเอ่อร์ พี่จำได้ว่าเมื่อก่อนเธอชอบกินซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน”ตอนนั้นฟู่อวิ๋นเซินเพิ่งรับโทรศัพท์เสร็จ เขาเดินกลับมาถึงหน้าประตูห้องเพราะประตูไม่ได้ปิด ฟู่อวิ๋นเซินจึงได้ยินเสียงหลี่หรงที่กำลังพูดคุยกับเย่ฮวนเอ่อร์ เรื่องราวในวัยเด็กของพวกเขามือที่ฟู่อวิ๋นเซินจับอยู่บนลูกบิดชะงักลง เขาไม่ได้รีบร้อนจะเข้าไป แต่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ตั้งใจฟังว่าทั้งคู่กำลังคุยอะไรกันเย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “พี่หลี่หรง ฉันไม่ได้ชอบกินซี่โครงเปรี้ยวหวานแค่ตอนเด็กนะคะ ตอนนี้ก็ยังชอบมากอยู่! นาน ๆ ทีพี่หลี่หรงยังจำเรื่องที่ฉันชอบสมัยเด็กได้ด้วย”หลี่หรงยิ้มอบอุ่น “พี่จำได้แน่นอน! ตอนนั้นเธอยังสนิทกับจ้าวอี้ ครอบครัวทั้งสองบ้านยังหมั้นหมายกันไว้ด้วย!”เย่ฮวนเอ่อร์ไม่อยากพูดถึงจ้าวอี้ เพราะไม่มีความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับเขาเลย “พี่หลี่หรง เรื่องของจ้าวอี้ พี่ก็คงเคยได้ยินมาบ้างใช่ไหม ในแวดวงเราไม่มีความลับหรอก เขากลายเป็นอดีตไปแล้ว ฉันไม่อยากพูดถึงอีก”หลี่