Tous les chapitres de : Chapitre 231 - Chapitre 240

Walang pakialam si Ashley sa asal sa hapag-kainan at masiglang kumain. Isinubo niya ang pagkain, nagtaas ng hinlalaki, at nagtanong, "Bakit kaya nasa isang tao lang ang lahat ng katangian ng isang mabuting lalaki?"Meron bang puwedeng magturo sa kanya kung paano yumuko sa tamang direksyon para mapansin siya ng isang lalaking kasing-bata, banayad, maalalahanin, mabait, at matalino gaya ni Manuel?"Ano? Hindi pa rin ba nagbabago si Kent?" tiningnan siya ni Dexter at nagtanong.Pumihit ang mga mata ni Ashley sa inis. "Kain ka na lang at huwag nang banggitin ang mga nakakadiring tao at bagay."Dexter: "...""Kasalanan mo rin! Bakit hindi mo man lang kami sinabihan ni Dianne bago mo gawin ang ganitong kalaking bagay?" reklamo ni Dexter habang naglalagay ng pagkain sa kanyang plato.Magkaharap sila ni Ashley sa isang mahabang lamesa, habang nasa kabilang panig naman sina Dianne at Manuel.Muling sinulyapan ni Ashley si Dexter. "Pwede bang tigilan mo na 'yan? Gusto mo bang pagsisihan ko ito

Nang kumonekta ang tawag, tama nga ang hinala niya—gising na sina Danica at Darian, at masayang naglalaro sa carpet.Halos pitong buwang gulang na sina Danica at Darian. Bagong natutunan pa lamang nilang gumapang at magsalita ng kaunti.Nang makita si Dianne sa screen, parehong sumugod papalapit ang dalawang maliliit na bata sa camera at paulit-ulit na tinatawag siya ng, "Ma-Ma-Ma-Yaaa-Ma-Ma-"Sa sandaling iyon, nang makita niya ang dalawang bilog at mapuputing pisngi ng kanyang mga anak sa camera, agad na lumambot ang puso ni Dianne. Halos mapaluha siya sa tuwa.Dati, labis siyang nag-aalala na si Danica at Darian ay siya lang ang kamag-anak at baka lumaki silang kulang sa pagmamahal at makaramdam ng lungkot.Wala silang ama, wala ring lolo at lola, walang mga tiyuhin, tiyahin, o pinsan.Magkakaroon kaya ng puwang o kakulangan sa kanilang paglaki?Ngunit ngayon, tila masyado lang siyang nag-alala.Si Sandro at Cassandra ay parang kanilang mga lolo at lola, si Xander ang tiyuhin, at s

Dahil sa pagiging inosente ni Cassy, napakadaling mangyari iyon. Napakadaling lokohin siya ni Beatrice."Papasukin sila," utos ni Dianne.Sa madaling salita, sina Warren at Vanessa ang tunay na anak at manugang ng pamilya Jarabe.Wala siyang dahilan upang pigilan silang pumasok.Bagama’t apelyido rin niya ang Jarabe, sa mata ng kanilang mga ninuno, isa lamang siyang anak na ipinakasal sa iba.At kapag ang isang anak na babae ay naikasal na, tulad na lamang siya ng tubig na natapon—hindi na siya maituturing na tunay na miyembro ng pamilya Jarabe.Hindi nagtagal, dumating sina Warren at Vanessa sa sementeryo.Nang makita nila si Dianne mula sa di-kalayuang paanan ng bundok, nagtinginan ang dalawa at sabay na sumigaw habang papalapit kay Dianne."Dianne, anak, ako ito, ang iyong ina!""Oh, anak ko, ang mabuting anak ko! Miss na miss ka ng iyong ama! Matapos ang napakaraming taon, sa wakas muli kitang nasilayan!"Habang patakbo nilang nilapitan si Dianne, ito naman ay nakaluhod sa harap n

Pinikit ni Manuel ang kanyang mga mata at lalo pang nilalim ang kanyang halik. Ngunit sa sandaling iyon, unti-unting dumilat ang mga mata ni Dianne.Kitang-kita niya ang gwapong mukha ng lalaki sa napakalapit na distansya, at ramdam niya ang banayad na kiliti sa kanyang labi. Unti-unting bumalik ang kanyang diwa.Nang makita niya kung gaano ka-focus si Manuel sa halik, hindi siya umiwas, ngunit hindi rin siya tumugon. Tahimik lang niyang pinagmasdan ang lalaking napakalapit sa kanya.Matapos ang pito o walong segundo, tila naramdaman ni Manuel ang mga mata ni Dianne na nakatingin sa kanya, kaya dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata.Nagtagpo ang kanilang mga tingin, ngunit hindi ito naging dahilan upang makaramdam ng hiya si Manuel.Ngumiti siya nang bahagya, saka niya malumanay na pinakawalan si Dianne. Sa mababang at mapanuksong boses, nagtanong siya, "Nagising ba kita?""Pasensya na."Tinitigan siya ni Dianne ng kalmado at malinaw na mga mata."Alam kong napakabuti mo sa

Kaya nang malaman nilang si Dianne pala ang tunay na tagapondo ng kumpanya, nagulat sila nang husto.Ngunit kasabay ng pagkabigla, mas lalong lumalim ang paghanga nila sa kanya—isang paghanga na tila alon sa ilog na hindi natitinag at patuloy sa pag-agos.Pagkalabas ng conference room, unang tinawagan ni Dianne si Manuel."May binili akong mga sariwang sangkap sa supermarket. Didiretso na lang ako sa apartment mamaya," sabi ni Manuel.Matapos niyang umalis sa lumang bahay ng pamilya Chavez, wala siyang masyadong ginagawa. Kaya naisipan niyang magluto at hintayin si Dianne para makapagsabay silang kumain.Dahil dito, dumaan muna siya sa supermarket."Kung busy ka, pwede kang umuwi nang mas huli," dagdag pa niya.Ngumiti si Dianne. "Anong supermarket? Gusto mo bang sunduin kita?""Hindi na, malapit na kaming matapos mamili. Pauwi na rin kami," sagot ni Manuel."Sige, magkita na lang tayo sa condo," sabi ni Dianne."Okay."Si Dexter, na nakatayo sa tabi, ay napansin ang ngiti sa mukha ni