All Chapters of DANGEROUS มาเฟียกุมรัก: Chapter 141 - Chapter 150

บ้านขนมปังหลังจบงานฉลองขึ้นปีใหม่อีวานขับรถมาส่งขนมปังที่บ้านตามคำขอของเธอ ขนมปังมีเรื่องต้องคุยกับพี่ชายก่อนพายจะไปต่างประเทศ ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้ซักไซ้ถามว่าทำไมพี่ชายถึงต้องไป ถ้าเธออยากบอกคงจะบอกเขาเอง อีวานไม่อยากไปบีบบังคับว่าเธอจะต้องบอกเขาทุกเรื่อง“ให้ฉันรอแล้วเรากลับไปพร้อมกันไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปรอที่เพนท์เฮ้าส์ดีกว่าฉันคิดว่าน่าจะนานพอสมควรค่ะ”“แน่ใจนะว่าให้ฉันกลับไปรอที่เพนท์เฮ้าส์”“ค่ะ เดี๋ยวคุยธุระกับพี่ชายเสร็จพรุ่งนี้จะขับรถไปหาคุณนะคะ”“โอเค แต่ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกได้เลยนะ”“ขอบคุณค่ะ”อีวานบีบมือเธอเบา ๆ ขนมปังวางมือทับมือเขาส่งยิ้มหวานให้ในความเป็นห่วงของอีวานจุ๊บ ขนมปังยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากอีวาน“ขับรถกลับดี ๆ นะคะ ถึงแล้วส่งmessage มาบอกด้วยนะคะ”“ได้ เสียดายจังคืนนี้อดนอนกอดเธอ”“โถ่ เดี๋ยวจะรีบกลับไปให้นอนกอดนะคะ”ขนมปังลงจากรถยืนโบกมือลาส่งจนอีวานขับรถออกไป เธอถึงเข้ามาในบ้านด้านในปิดไฟมืดสนิทเธอค่อย ๆ ไล่เปิดไฟทีละดวง“เฮียพาย เฮีย..”“เฮียพายขนมกลับมาแล้ว”“ทำไมไม่เปิดไฟ”“อยู่ไหนของเขา”ขนมปังเดินขึ้นบันไดตามหาพี่ชายไปดูที่ห้องนอนส่

บ้านขนมปัง ร่างบางขับรถกลับมาถึงบ้านประมาณตอนตีสองกว่าเพื่อดูว่ายังมีสมบัติอะไรบ้างที่พอจะขายเอาเงินมาใช้หนี้ เธอจะเก็บไว้เฉพาะของสำคัญหรือที่มีคุณค่าทางจิตใจมากจริง ๆ อย่างพวกสร้อย แหวน ทองคำประจำตระกูลเธอเลือกจะไม่ขาย ส่วนทางเลือกสุดท้ายถ้าไม่มีหนทางอื่นแล้วเธอจะลองพูดกับอีวาน..จะลองขอยืมเงิน เพื่ออย่างน้องไถ่ถอนเอาบ้านหลังนี้คืนมาให้ได้ก็ยังดี ‘เขาจะคิดยังไงกับเราล่ะอยู่ ๆ ไปพูดเรื่องเงิน80ล้าน’ ‘ทำไงดี ไม่อยากให้อีวานคิดว่าฉันหวังจะพึ่งพาเขาเพราะเรื่องเงินเลย’ ถึงคิดว่าจะไปเอ่ยปากยืมแต่ขนมปังไม่กล้าจะเอ่ยด้วยซ้ำไม่รู้ว่าจะต้องพูดแบบไหน เราเป็นเพียงแค่แฟนกันถ้ามองในความเป็นจริง ๆ อีวานก็เหมือนคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่พี่ชายเธอสร้างหนี้สินขึ้นมา แล้วอีกอย่างเงินตั้งเกือบสี่สิบล้านใครเขาจะให้ง่าย ไม่ใช่เงินบาทสองบาทที่จะให้โดยไม่รู้สึกอะไร “ทำยังไงดีขนมปัง” ‘หรือบางทีฉันควรไปขอร้องเลย์ตันให้เขาขยายเวลาในการคืนเงินออกไปก่อน’ ‘ถ้าขอเวลาสักสามปีเราอาจจะหาเงินมาคืนได้ทัน..’ “แล้วเขาจะยอมไหมนะ..ป๊าคะม๊าคะ ขอให้เราสองพี่น้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดีเถอะนะคะ ขอให้หนู

เพนท์เฮ้าส์ Laytonเลย์ตันออกมายืนสูบชิก้าริมระเบียงหลังอัดฉีดน้ำรักสีขาวพุ่งใส่ในรูสวาทของสาวสวยที่ถูกจ้างมาเพื่อให้ตัวเขาได้ปลดปล่อยกามอารมณ์ ไม่ว่าอย่างไรความอิ่มเอมที่ถูกเติมเต็มก็ยังไม่พอเพราะผู้หญิงที่เขาอยากจะทำด้วยนั้น..คือขนมปัง“จะรู้สึกดีขนาดไหนถ้าเธอมานอนครางใต้ร่างฉัน”พ่นควันสีขาวจากชิก้าให้โพยพุ่งออกมาจากปากมาเฟียในมือถือโทรศัพท์เปิดรูปขนมปัง เป็นภาพถ่ายเมื่อสองเดือนก่อนที่ทะเล เธอกับเขาจะได้เจอกันแค่ช่วงที่มีงาน ถ้าไม่มีงานก็แทบไม่ได้เจอกันเลยอาจจะได้เจอกันบ้างตามงานเลี้ยงแต่ก็จะมีไอ้น้องชายตัวดีติดตามมาตลอด ยิ่งตอนนี้ขนมปังเปิดตัวคบอีวานการจะเข้าหาเธอก็ยากมากกว่าเดิม“เป็นฉันไม่ได้เหรอที่อยู่เคียงข้างเธอ ทำไมถึงเป็นมันตลอดเลยล่ะ”“อะไรที่มันมีแล้วฉันไม่มี”“เงินกับอำนาจฉันมีจนเหลือใช้ไปถึงชาติหน้า”“ทำไมใคร ๆ ถึงรักมันไปหมดวะ”“กูจะไม่ยอมแพ้มึงเด็ดขาด!!”ในความคิดอีวานเขาคืนคนที่ชนะมันในเรื่องแม่ใช่ไหม.. ความจริงเขาไม่เคยชนะเลย แม่ไม่เคยสนใจเขาเลย ถ้าแม่รักลูกคนแรกจริงคงไม่ทิ้งพ่อเขาไปแต่งงานกับพ่ออีวานหรอกแล้วที่แม่กลับมาก็แค่อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีคนตีกรอบ คนที่เลี้ยง

การเปิดบทสนทนาของเธอทำให้มาเฟียหนุ่มหุบยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ขนมปังถาม อีวานเงยหน้ามองออกไปนอกกระจก ร่างกายถูกแช่แข็งด้วยคำว่า ‘ลูก’“คุณอยากมีลูกไหมคะ”“ทำไม จู่ ๆถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ” เขาถอนหายใจเบา ๆก่อนก้มหน้ามามองเธอ“ก็แค่ลองถามดู” เธอกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นแล้วถามอีกครั้ง“สรุปคุณอยากมีลูกหรือเปล่า”“…”“สมมติว่าฉันท้องคุณจะดีใจไหมคะ”“…”อีวานเงียบมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า เพราะเขาไม่เคยคิดเรื่องลูกเลย อีวานแค่อยากใช้ชีวิตกับขนมปังสองคน.. เรื่องลูกสำหรับเป็นเรื่องสุดท้ายที่อยากให้เกิดขึ้น“ทำไมเงียบ คุณไม่อยากมีลูกเหรอคะ” น้ำเสียงปนไปด้วยความสงสัย“เรื่องลูก ฉันยังไม่คิดเรื่องนั้นในตอนนี้”“ก็ลองคิดหน่อยไม่ได้เหรอคะ”“ฉันคิดภาพตัวเองมีลูกไม่ออกเลยขนมปัง..”“ถ้าเกิดฉันท้องล่ะ”“ไม่มีทางหรอกเราป้องกันทุกครั้ง”“แต่ก็มีที่คุณไม่ได้ป้องกันเหมือนกันนะ”“นั่นคงเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ ถ้าแค่ครั้งสองครั้งแล้วเธอจะท้องเลย”“ก็แล้วถ้าท้องล่ะ”“ก็เลี้ยง” เขาตอบกลับมาเสียงเรียบเฉย“แต่คุณไม่ได้อยากมีใช่ไหม ลูกน่ะ”“อืม ฉันไม่คิดจะมีลูกหรอกนะชีวิตนี้”“เธอเองก็ยังเด็ก ควรใช้ชีวิตให

ครืด~ครืด~เสี่ยงสั่นของโทรศัพท์ที่โต๊ะเรียกให้ขนมปังหันไปสนใจปรากฏว่าคนที่โทรมาคือเลย์ตัน ขนมปังลังเลว่าควรจะรับดีไหม สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะกดรับสาย แต่เมื่อได้ยินเสียงพูดของคนในสายเธอก็ดีดตัวลุกขึ้นยื่นแสดงอาการตกใจขีดสุด- “ขนมปัง.. ขนมปัง”“พี่พาย ทำไม..” น้ำเสียงติดขัดหัวใจเต้นรัวด้วยความกลัวเธอไม่สามารถติดต่อพี่ชายได้เลยตั้งแต่วันที่ไปส่งเขาที่สนามบิน แต่วันนี้พี่ชายเธอกลับโทรมาแต่มันคือเบอร์โทรศัพท์ของเลย์ตัน..“ไอ้คนเลว..”- “โอ๊ยอั่ก โอ๊ยอ๊ากก”“เลย์ตันคุณจะทำอะไรพี่พาย ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!!”ขนมปังจะโกนออกมาสุดเสียง มือยกขึ้นมาขยุ้มผมตัวเองด้วยความกังวลและเป็นห่วงพี่ชาย- “ฉันแค่โทรมาเพื่อกระตุ้นการตัดสินใจของเธอ มันคงจะช่วยให้เธอตัดสินใจได้เร็วขึ้นใช่ไหม”- “10วันสุดท้ายแล้วนะ”- “สรุปว่าจะเอาไงครับ”- “จะเลือกทิ้งไอ้ก้อนเนื้อนั่นหรือช่วยพี่ชาย”- “สภาพพี่ชายเธอตอนนี้เริ่มไม่ค่อยดีแล้วด้วยนะ มันยอมอดข้าวเพื่อเธอด้วยว่ะ แต่ฉันจะบังคับให้มันกินเองในแบบของฉันนะ”“อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องเขา”- “สบายใจแล้วได้ยินคำชมจากเธอ”จากนั้นก็มีเสียงพี่ชายเธอน้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดจากก