“เธอน่าหลงใหลจนเขา อยาก…ทรมาน” การเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด สุดท้ายแล้วจะจบด้วยความเข้าใจได้จริงไหม…
View More“แล้วก็เงินที่มึงบอกว่าพายติดหนี้ หรือต้องพูดว่าหลอกเอาจากพายไปกันแน่วะ!!” ลูเซียโน่โยนกระเป๋าเงินจำนวนสองใบ ใบละห้าสิบล้านไปฝั่งกลุ่มไบรซ์ “ขนมปังกับพายไม่มีอะไรติดค้างมึงอีกแล้ว ที่ผ่านก็ไม่เคยถ้าคิดว่าสิ่งที่ทำจะเอาชนะอีวานได้มึงคิดผิด คนชนะคือคนที่เขาได้ทั้งใจของอีกฝ่าย”เจริคเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ กูไม่ยอม” เลย์ตันยังคงดื้อไม่ยอมรับว่าตัวเองแพ้ “พอเถอะมึง แพ้ก็คือแพ้ การแพ้ไม่ได้ทำให้มึงตาย” เฟลิกซ์ลากคีแรนเดินมาหาเลย์ตันกับลูก้า “แต่ถ้ามึงยังไม่ไปหาหมอมึงได้ตายสมใจแน่ คิดถึงสิ่งที่มึงสร้างมาหน่อยเถอะกว่าจะมีมันยากขนาดไหน” ลูก้าพยุงเลย์ตันขึ้นประคองจะพาเดินออกไป “จากนี้พวกเราสองแก๊งต่างคนต่างอยู่ จะไม่ยุ่งวุ่นวายกันอีก กูจะดูแลเพื่อนกูไม่ให้ไปทำร้ายคนของพวกมึง” คีแรนเอ่ยหนักแน่นเข้ามาช่วยลูก้าประคองเลย์ตันเห็นสภาพมันท่วมเลือดก็อดสงสารไม่ได้ถึงจะโมโหอยู่มากก็ตาม ทุกอย่างเหมือนกำลังจะจบลงแล้ว แต่ยังมีอีกหนึ่งคนที่ยังไม่ได้ระบายความแค้น.. และมาพร้อมกับจิตที่พร้อมฆ่า “ขนมปัง ระวัง!!” พายตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงออกมาจากประตูห้องใต้ดินแล้วถือมีดวิ่งไปทางขนมปังกับอีวานที่กำ
“เลย์ตันแต่ฉันไม่ได้รักคุณ ไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเฉียดเข้ามาเลยตั้งแต่ที่ฉันรู้จักคุณ แต่ก็มีความรู้สึกหนึ่งที่ฉันตอบได้ คือฉันรังเกียจคุณค่ะ ทั้งน้ำเสียงทั้งนิสัย หรือการกระทำต่าง ๆ ของคุณ ฉันสะอิดสะเอียนจนอยากอ้วกทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณ” “รู้ไหมว่าไม่มีวันไหนที่ฉันไม่ร้องไห้เลยตั้งแต่มาอยู่บ้านคุณ แต่ฉันก็ต้องทนเพราะคุณเอาแค่ขู่จะทำร้ายพี่ชายฉันกับ..” เธอกำลังจะพูดว่าลูกแต่ก็หยุดไว้ทันเพราะยังคิดว่าอีวานไม่รู้เรื่องการตั้งครรภ์ เลย์ตันนิ่งเพราะคำพูดขนมปังทำให้หัวใจแกร่งรู้สึกถึงการบดขยี้แหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย การรักใครสักคนแต่เธอปฏิเสธความรัก มันรู้สึกแบบนี้เองสินะ “ฉันขอร้องจบเรื่องบ้าบอนี่สักทีเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว หรือว่าคุณอยากให้ฉันเป็นคนที่หายไปงั้นก็ยิงมาเลยค่ะ” ขนมปังเดินขึ้นมายืนข้างหน้าอีวาน เธอก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันถ้าตัวเธอมันเป็นบ่อเกิดความวุ่นวายงั้นก็มาจบที่เธอไปเลย “ขนมปังอย่า! ทำบ้าอะไรวะหยุด” อีวานรีบดันเธอกลับไปยืนข้างหลังเหมือนเดิม “ถ้ามึงไม่พอใจกู มึงก็มาลงที่กูคนเดียวอย่าลากเธอหรือคนอื่นมา จะไปทำร้ายคนอื่นทำไมวะ” อีวานเอ่ยจริงจังปืนก็ยังจ่อไปทางเลย
“แต่..เลือดมันไม่ยอมหยุดไหลเลยนะคะ..” “ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ แต่ถ้าเธอร้องไห้นั่นต่างหากล่ะที่ทำให้ฉันเจ็บ” “ฉันไม่ได้ร้องเพราะคุณสักหน่อย ฮึก ฉันแค่เจ็บตา” “เดี๋ยวนี้เธอโกหกบ่อยขึ้นนะ” “แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ อย่ารู้สึกผิดไปเลย” “คนบ้า! ทำไมถึงต้องเจ็บตัวด้วย” “เพราะถ้าปล่อยให้เธอเจ็บนั่นจะเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากกว่า” อีวานหันมาหาขนมปังเขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเธอ เขาลูบหน้าเธออย่างอ่อนโยน ในตอนแรกที่เขาสนใจในตัวเธอคือการเห็นเธอทรมานกรีดร้องอยากเห็นน้ำตานั้นที่ร้องไห้เพราะเขา “คนดีของฉันอย่าร้องไห้ไปเลยนะ” แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือน้ำตาเธอเพราะมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย เขาอยากเห็นขนมปังมีความสุข เพราะเธอคู่ควรกับการมีความสุข “ก็แผลคุณเลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย..” “มันจะไม่เป็นไร” “ถ้าแผลคุณติดเชื้อล่ะหรือมันฉีกมากกว่าเดิม” เธอเป็นห่วงแล้วก็กังวลมาก ๆ “ไม่ติดเชื้อหรอก.. เมื่อเราออกจากที่นี่กันไปได้แล้วฉันจะไปโรงพยาบาลทันที โอเคไหม” “แต่เธอต้องอยู่ข้างฉันตลอดเวลาการรักษาเลยนะ” “ฮึก ค่ะ” ขนมปังพยักหน้าขึ้นลงเป็นเข้าใจ อีวานหันกลับไปข้างห
หนึ่งคนที่ยังหยุดนิ่งนั่งจมอยู่คำพูดที่ว่าเธอเป็นได้แค่เงาของผู้หญิงอีกคน ‘แค่เงางั้นเหรอ’ คำพูดเลย์ตันเปรียบเสมือนกับเข็มแหลมนับพันเล่มทิ่มแทงลงมาข้างในใจ ใบมิ้นต์นั่งร้องไห้สะอื้นเสียงดังออกมาอย่างหนักเธอยังอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายในการตามหาคู่หมั้นคนสวยของเลย์ตัน แม้เธอจะโดนผลักจนล้มมานั่งกองอยู่กับพื้นเหมือนขยะและร้องไห้หนักแค่ไหนก็ไม่มีใครคิดจะเข้ามาถามแสดงความเป็นห่วงเธอเลยสักคนเดียว.. ทุกคนให้ความสนใจแค่..การตามหาขนมปัง“จะมามัวร้องไห้ไม่ได้”เธอปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก ยันตัวเองลุกขึ้นสายตาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เธอสาบานกับตัวเองว่าหลังจากนี้จะปลิดชีพขนมปังให้ได้!!“ถ้าฉันไม่มีวันแทนที่ของเธอได้ แล้วต้องเป็นแค่เงา งั้นขนมปังมึงก็ไม่ควรมีตัวตนอยู่บนโลกนี้เพราะกูจะไม่ยอมอยู่ในเงาของมึง!!”ใบมิ้นต์มีดวงตาโกรธแค้นและเคลือบแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมเธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปยังประตูด้านหลัง ในมือเธอถือมีดเชฟลักษณะทรงยาวมีปลายแหลมคมกำมันแน่นพร้อมแววตาอำมหิตพร้อมฆ่า!!“กูพยายามมาขนาดนี้แล้ว”“จะปล่อยให้มึงมาแย่งเขาไปไม่ได้”“ถ้าไม่มีมึงสักคน คุณเลย์ตันต้องเลือกกูเพราะกูคือคนเดียวที่สามารถ
ปรากฏว่าด้านในยังมีบอดี้การ์ดอีกสองคนคอยเฝ้าดูแล เธอคิดว่าใบมิ้นต์จัดการให้เธอหมดแล้วสักอีกนี่หมายความว่าถ้าเธอเข้ามาคนเดียวโดยไม่มีอีวาน..เธอกับลูกคงไม่รอดออกไปสินะ “เดี๋ยวเธอหลบไปยืนไกล ๆ หน่อยนะ” “แต่ก่อนไปฉันขอกำลังใจหน่อย” ยื่นหน้ามาใกล้หวังจะจุมพิตหน้าผากขนมปัง “นี่! หน้าสิ่วหน้าขวานยังมาตลกอยู่ได้” ขนมปังใช้สำนวนไทยดุอีวานไปหนึ่งชุด “คืออะไร?” “ก็เวลาที่ตกอยู่ในอันตรายไงล่ะ มันไม่สมควรมาติดเล่นเวลาแบบนี้เลยนะคะ” “อ๋อ จะจำไว้นะครับไว้มาสอนสำนวนฉันอีกเยอะ ๆ เลยนะ ที่รัก” ฟอด! เข้าโน้มลงไปหอมแก้มเธอเหมือนการขอกำลังใจและหยอกล้อส่งท้าย “อีวาน!” อีวานหันหน้ากลับมา สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีจากอ่อนโยนกลายเป็นนิ่งขรึมเขาก้าวเท้าเดินไปหยุดยืนหน้าบอดี้การ์ดทั้งสองคนโดยไม่มีความกลัว “คิดว่าจะสู้พวกกูได้เหรอวะ!” “เรามีสองคนรุมมันแม่ง!” บอดี้การ์ดผิวเข้มวิ่งเข้ามาเตรียมปล่อยกำปั้นเต็มแรงแต่ถูกอีวานหยุดด้วยมือเปล่าข้างเดียว “หึ” “มึง! อ๊ากกโอ๊ยย” มาเฟียหนุ่มจับกำปั้นของบอดี้การ์ดผิวเข้มบิดลงแล้วต่อยสวนเข้าไปที่หน้าอย่างแรงจนจมูกชายหนุ่มผิวเข้มหัก! จากนั้นบอดี้การ์ดชาวเอเชียก็วิ่งเข้
ก่อนหน้านั้นครึ่งชั่วโมง..ขนมปังที่เปลี่ยนเสื้อผ้ากับใบมิ้นค์ ร่างบางก็คลุมผ้าออกมาแล้ววิ่งไปตามแผนที่โชคดีมากที่ระหว่างทางไม่มีใครเลย.. ‘ทนอีกหน่อยนะเฮียพายน้องกำลังไปช่วยเฮีย’ ขนมปังเดินตรงไปเรื่อย ๆ จนมาเจอกลับบ้านทรงสี่เหลี่ยมแต่มันเรียกบ้านได้เหรอ? เพราะมีเพียงประตูไม่มีหน้าต่างแล้วขนาดก็ไม่ได้ใหญ่ถึงขั้นเรียกว่าบ้านได้ หรือมันจะเป็นประตูของห้องใต้ดิน!! ตรงประตูมีบอดี้การ์ดนอนสลบอยู่สองคน ความมั่นใจว่าข้างในนี้ต้องมีพี่ชายเธออยู่แน่นอนก็เพิ่มขึ้นมา หมับ! ขนมปังที่กำลังจะก้าวต่อเพื่อไขกุญแจเปิดประตู ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกจับไหล่เอาไว้ เธอเผลอปล่อยมือจากกุญแจจนหล่นลงพื้น หัวใจเธอกระตุกวูบ ความกลัววิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ‘ฉันตายแน่..’ ‘แม่ขอโทษนะลูกที่พาหนูมาเสี่ยงอันตราย..’ ขนมปังกำที่ช็อตไฟฟ้าเตรียมสู้สุดใจ แต่เมื่อคนที่จับไหล่เธอดึงให้หันมาประจันหน้ากันถึงได้รู้ว่าคนนั้นคือ “อีวาน!” “คุณมาทำอะไรตรงนี้เหรอคะ” “คำถามนั้นฉันควรจะถามจากเธอมากกว่าหรือเปล่า กำลังจะทำอะไร” “เธอออกมาทำอะไรคนเดียว แล้วผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนเธอนั่นมันอะไร” “ปล่อยก่อนได้ไหมคะ” “ฉ
Comments