Lahat ng Kabanata ng Pagganap Bilang Bilyonaryo: Kabanata 11 - Kabanata 20

Tinitigan ni Lorelei ang basag na plaster ceiling sa itaas ng kanyang kama. Kung wala siyang kamatayang mahigpit na kapit sa kumot ng kama ng kanyang lola para maiangkla siya sa realidad, lulutang siya sa ibabaw ng ilaw. Na-flop siya roon pagkauwi mula sa kanyang dating sa sakuna na naging pangarap. Hindi siya makapaniwala na naging maganda ang gabi.Tumalikod siya at kinuha ang laptop niya sa bag niya sa tabi ng kama. Binuksan niya ito at hinintay itong mag-boot. Sa pagkakataong ito, desidido siyang maging matino, huwag hayaang gamitin ang sarili para lang hindi siya mag-isa. Minsan ay iminungkahi ng isang kaibigan na dahil wala siyang relasyon sa kanyang ama, humingi siya ng pahintulot mula sa ibang mga lalaki. Ibinasura niya ang akusasyon noong panahong iyon, ngunit pagkatapos ng sakuna kasama si Barry ay marami siyang nagawang pag-iisip. Si Barry ay palaging gumagawa ng mga desisyon tungkol sa kung saan sila pupunta, kung ano ang kanilang gagawin. Noong una, sinabi niya sa kanyang

Naglibot sila sa base ng tore at sinuri ang likhang sining. Higit sa isang beses nahuli ni Lorelei ang mga mata ni Liam sa kanya at hindi sa mga painting. Nang makita niya ang paglalarawan ng isang pamilya ng mga imigrante sa tabi ng ilog, hinawakan niya ang kamay ni Liam para ipakita sa kanya. Napagtanto niya ang kalokohan ng pakikipag-holding hands sa lalaking kakakilala lang niya noong nakaraang araw, sinubukan niyang umatras pero hinigpitan ni Liam ang mga daliri nito. Kaya sa oras na sumama sila sa dose-dosenang ibang tao na naghihintay ng elevator, magkahawak-kamay na sila. Nang tumayo sila sa observation platform, kinailangan ni Lorelei na kumawala sa pagkakahawak ni Liam para mahanap ang kanyang camera sa kanyang bag. She missed the physical contact and when he put his arm around her shoulder instead, he leaned into him. Ang kanyang init, ang kanyang lakas, napakasarap sa pakiramdam kaya nakalimutan niya ang kanyang hina

Matapos kunan ng litrato ni Lorelei, bumalik si Liam sa dalampasigan. “Ewan ko sayo, pero nagugutom na ako. Kumain tayo sa Japanese Tea Garden.” Imumungkahi na sana niya ang Spruce, isa sa mga pinakamamahaling restaurant sa lugar at isa na madalas niyang puntahan noon na may ilang date. Malamang na hindi iyon naaayon sa isang kaswal na petsa para sa isang regular na lalaki. Dapat mayroong isang hot dog stand sa isang lugar sa malapit.Tahimik lang si Lorelei at hiniling ni Liam na hindi siya biglang nagtanong tungkol sa kanyang ina. Wala siyang ideya sa kasuklam-suklam na bumabalot sa tiyan nito nang maisip niya ang babaeng nagsilang sa kanya.Hinawakan niya ang kamay ni Lorelei at dinala siya sa daanan ng puno patungo sa hardin. “So, bakit mo piniling lumipat sa San Francisco? Trabaho mo ba iyon? Mukhang isang malaking hakbang kung hindi ito isang bagay na plano mong gawin nang pangmatagalan.”&ldquo

“Maaari ba akong tumulong?”“Hindi.”“O sige. Bagama't sa tingin ko ito ang pinakamaliit na magagawa mo kung isasaalang-alang ang kamangha-manghang paglilibot na ito na ibinigay ko sa iyo."“Bumalik ka sa pag-alog ng iyong mga snow globe, mister. Wala pang sampung minuto.”Pinagmasdan ni Liam ang kanyang pag-urong sa likod ng tindahan, hinahangaan ang likurang tanawin tulad ng sa harap. Napatingin siya sa kanyang relo at laking gulat niya nang makitang alas-sais y media na. Saan napunta ang araw? Noong sinimulan niya ang charade na ito, naisip niya na ang mga petsa ay mas masahol pa kaysa sa isang walang katapusang pagpupulong. Sa halip, gumugol siya ng isang kasiya-siyang araw kasama ang isang kaaya-ayang babae, at ang halaga nito ay mas mababa sa isang bote ng masarap na alak. Kahanga-hanga.Tumingala siya upang makita si Lorelei na humahakbang patungo sa kany

"Lalabas ka na naman?" Naka-cross arms si David at nagmukhang masungit na bata na pinagkaitan ng paboritong laruan."Hindi ko alam na kailangan ko munang i-clear ito sa iyo," sabi ni Liam. "At saka, isang linggo na ang nakalipas mula noong huli kong nakita si Lorelei."“Oo, pero wala ka sa negosyo buong linggo kaya hindi na tayo nagkaroon ng pagkakataong tumambay. Akala ko si Cal ang nagpapatakbo ng kumpanya habang sinusulat mo ang iyong libro."“May dumating na hindi kinaya ni Cal. Gusto kong pag-usapan ito sa iyo, ngunit ito ay classified. At salamat sa iyong pag-aalala sa libro. Nakasulat ako ng apat na kabanata habang wala ako." Basura ang isinulat niya, pero sa tuwing maiisip niyang huminto, ang mukha ni Marcus ang magmumulto sa kanya at magta-type pa siya.“Kaninang umaga ka lang nakabalik. Akala ko ay manood tayo ng bagong James Bond film ngayong gabi. Tandaan kung ano ang sinasabi nila, pare, mga kapatid dati—”"Huwa