Matapos kunan ng litrato ni Lorelei, bumalik si Liam sa dalampasigan. “Ewan ko sayo, pero nagugutom na ako. Kumain tayo sa Japanese Tea Garden.” Imumungkahi na sana niya ang Spruce, isa sa mga pinakamamahaling restaurant sa lugar at isa na madalas niyang puntahan noon na may ilang date. Malamang na hindi iyon naaayon sa isang kaswal na petsa para sa isang regular na lalaki. Dapat mayroong isang hot dog stand sa isang lugar sa malapit.
Tahimik lang si Lorelei at hiniling ni Liam na hindi siya biglang nagtanong tungkol sa kanyang ina. Wala siyang ideya sa kasuklam-suklam na bumabalot sa tiyan nito nang maisip niya ang babaeng nagsilang sa kanya.
Hinawakan niya ang kamay ni Lorelei at dinala siya sa daanan ng puno patungo sa hardin. “So, bakit mo piniling lumipat sa San Francisco? Trabaho mo ba iyon? Mukhang isang malaking hakbang kung hindi ito isang bagay na plano mong gawin nang pangmatagalan.”
&ldquo
“Umakyat ka na sa bahay. There's a huge bed with your name on it,” bulong niya na may pagnanasa ang boses.Napaungol siya. “Hindi ko kaya.”“Bakit hindi?”“Kasi pumirma ako ng kontrata, at nangako ako na hindi ako papasok sa property habang nandoon ka. Alam ko kung gaano ka stickler para sa batas. Ayokong malagay sa alanganin ang ating bagong panganakrelasyon sa pamamagitan ng pagsira sa aking salita."Tumawa siya. “Sabihin mo. Gagawa ako ng addendum sa kontrata, na magbibigay sa iyo ng access sa property sa panahon ng pananatili ko kung sasabihin mo sa akin dalawang beses sa isang araw na mahal mo ako.”“Dalawang beses lang? Kaya kong tanggapin ang mga tuntuning iyon.”Hinawakan siya nito sa kanyang mga bisig at tinungo ang bahay.…"Hindi ako naniniwala," sabi ni Liam. Naglakad siya papunta sa kinauupuan ni Lorelei sa isa sa mga wingback na upuan sa tabi ng bintana. Nakabukas ang isa sa mga libro ni Marcus sa kanyang kandungan, at isang tasa ng kape na lumalamig sa mesa. Napaangat
Mas malapit na ngayon ang pigura sa kabilang dulo ng beach. Naisipan niyang bumalik sa bahay, ngunit hindi niya maalis ang sarili. Nakapagtataka, hindi siya natakot; marahil ay iniisip nito ang lahat ng tiniis ni Liam na nagmistulang ginintuang buhay niya. Lumapit ang pigura. Matangkad siya, at siguradong lalaki. Dapat siyang bumalik; Hindi siya nakaramdam ng kahit isang kaswal na pakikipag-chat sa isang palakaibigang kapitbahay. Bumalik si Lorelei sa daanan nang may huminto sa kanya. Somehow, parang pamilyar siya. Nang nasa sampung talampakan na siya mula sa kanya ay huminto siya.Oo nga pala, si Liam iyon.Huminto si Liam ng ilang dipa mula sa kanya, nag-iwan sa kanya ng maraming silid upang makatakas pabalik sa bahay kung gusto niyang iwasan siya. Isang hakbang ang ginawa niya patungo sa hagdan, ngunit napigilan siya ng matalim nitong paghinga. Para bang pinipigilan niya ang sarili niya para mas masaktan.“Hi.” Hindi sigurado ang boses niya. Iyon ang unang pagkakataon na maalala n
“Well, napakabait niya,” napilay na dagdag ni Lorelei. “Oo naman. At tinatrato niya kaming parang pamilya kapag bumibisita siya. Yup, was a blessed day when Mr. Liam bought this place. Ngayon, kung ipagpaumanhin mo, Miss Lorelei. Gusto ni Celine na umakyat ako at kumuha ng niyog para sa isang cake na iluluto niya.”Bumangon si Horace at pagkatapos itabi ang kanyang sumbrero kay Lorelei, tumawid siya sa landas. Hindi siya sigurado kung ligtas ba para sa matanda na umakyat ng puno, ngunit malamang na ginawa niya ito mula pa noong bata pa siya.Muli niyang kinuha ang libro. Ang pagbubunyag ni Horace sa pagiging bukas-palad ni Liam ay naging mas mahirap na manatiling galit sa kanya. Nang makarating siya sa bahagi kung saan ang kanyang unang kasintahan sa kolehiyo ay naging isang corporate spy, na inupahan upang magnakaw ng programa ng seguridad na kanyang binuo, naintindihan niya. Nang mahuli, ang babae ay tumawa sa kanyang mukha at sinabi sa kanya
“Parang plano. Magkikita pa tayo mamaya?"Nang hindi na hinintay na sumagot si Mandy, kinuha ni Lorelei ang kanyang sumbrero mula sa mesa at naglakad palabas sa terrace. Sa bawat mesa sa tabi ng mga lounger ay may isang paperback na libro, katulad ng nasa bedside table sa itaas. Ilang beses sa nakalipas na linggo ang kanyang kamay ay naka-hover sa isa sa mga libro; curious siya sa literary taste ng host niya. Sinabi niya na ang mga libro sa Russian River ay sa kanyang kapatid. Marahil ay ganoon din sila at walang kinalaman kay Liam.Ngunit nang matapos na niya ang nobelang dala niya, hindi masakit na makita kung bakit napakaganda ng libro at maraming kopya sa buong bahay. Hindi niya napigilang lunurin ang kanyang kalungkutan sa gabi-gabing cocktail. Siguro ang kailangan niya ay mawala sa isang mundong pampanitikan kung saan ibang tao ang nakaranas ng lahat ng sakit sa puso.Nagkibit-balikat na kinuha niya ang isa sa mga nobela at tinungo ang dalampasigan.
Ngayon, naglalakad sa kanyang tahanan, muli siyang nagtaka sa kanyang katinuan. Ang bahay ay katulad sa istilo at kulay sa isa sa Russian River, maliban sa Caribbean touches, ceiling fan sa bawat silid, mayaman, dark wood furniture, at floaty white cotton curtains. Sinundan niya ang tunog ng excited na boses ni Mandy papunta sa terrace. Ang kanyang hininga ay umalis sa kanyang katawan sa isang mahabang buntong-hininga, ganap na hindi sinasadya. Ang bahay ay nakalagay sa isang burol, na napapalibutan ng mga puno ng palma at namumulaklak na mga tropikal na halaman. Dalawang malalaking bougainvillea ang umakyat sa ibabaw ng pergola, ang kanilang puti-at-rosas na mga bulaklak ay kaibahan sa perpektong asul na kalangitan. Sa dulo ng terrace, isang infinity pool ang tila nakapatong sa pinakadulo ng burol. Sa kaliwa, gayunpaman, natatanaw niya ang isang landas na dapat patungo sa isang puting sugar sand beach na halos isang daang talampakan sa ibaba.“Tama, yun lang. Hindi ako
Napaangat ng ulo si Liam nang bumukas ang pinto ng opisina niya. Ilang tao ang naglakas-loob sa kanyang init ng ulo sa nakalipas na dalawang linggo at nakapagtrabaho siya nang payapa. Kung ano ang trabaho na nagawa niya, iyon ay. Sa pagpapakita ng mukha ni Lorelei na puno ng luha sa kanyang mga mata tuwing dalawampung minuto ay mahirap mag-concentrate at gumawa ng anumang bagay. Simula nang lumabas siya ng apartment nito ay hindi man lang siya nakagawa ng isang buong araw na trabaho. Ang dati niyang panlunas sa lahat ay naging lason na niya, naaalala ang mga keystroke na naging dahilan ng kanyang kasalukuyang sakit.Ang isang piraso ng papel na nakadikit sa isang whiteboard pointer ay lumitaw sa siwang ng pintuan, kaagad na sinundan ng ulo ni David. “Paparito ako nang payapa. Pahintulot na pumasok?"Hindi na hinintay ang sagot niya, pumasok si David sa opisina,bagama't pinananatiling bukas niya ang pinto, marahil ay kailangan niyang gumawa ng is