All Chapters of Minamahal Lang Ako ng Tatay Ko Pagkamatay Ko: Chapter 1 - Chapter 10

Dalawampung taon na ang nakalilipas, nakipaghiwalay si Queenie sa tatay ko at agad na nagpakasal sa mayaman at makapangyarihang lalaki ayon sa inareglo ng pamilya nito. Nagbago ang panahon, at nawalan ng kayamanan ang mayamang lalaki. Samantala, ang tatay ko, na dating mahirap, ay pinakasalan ang nanay ko at nagawang baguhin ang kanyang buhay—naging mayaman.Ito ay dramatikong pagliko ng mga pangyayari. Nang maglaon, namatay ang nanay ko, at nakipaghiwalay si Queenie. Ang dalawang ito ay magandang balita sa tatay ko.Nang ganoon lang, nagkabalikan si Queenie at ang tatay ko. Siya at ang kanyang anak na babae ay lumipat at ninakaw ang lahat ng bagay na akin—ang aking mga damit, ang aking kwarto, at kinalaunan, ang aking tatay.Pitong araw na ang nakalipas, masayang umuwi si Rosie, sinabing nakuha na niya ang kanyang lisensya sa pagmamaneho at maaari na siyang magmaneho. Sinabi ng tatay ko na bibilhan siya nito ng kotse, ngunit nag-alinlangan siya saglit at nahihiyang sinabi, “Sa ting

Dahil sa init, hindi na makilala ang bangkay ko. Tanging ang mga mata ko lang ang nanatiling dilat na para bang namatay akong walang kapayapaan ng isip. Ang ilang bahagi ng aking bangkay ay naagnas hanggang sa punto na ang mga buto ko ay nakalantad, at ang iba ay ginagapangan ng mga puting uod. Nang bumukas ang pinto ng trunk, nagulat ang mga langaw na nakahiga sa aking bangkay, at walang katapusan ang hugong na tunog.Ilang katulong sa bahay ang agad na sumugod sa gilid para sumuka, hindi na makatingin pa.Humakbang pasulong ang tatay ko. Sa sandaling nakita niya ang katawan ko, agad na nanliit ang kanyang mga mata bago siya napuno. “Nasaan si Blake? Hindi ito si Blake! Palabasin ninyo siya!” Napatitig siya sa naaagnas na mukha. Sa ilang kadahilanan, ang noo ay lubhang nabulok. Kitang-kita na ang bungo ko.Nang tingnan ko ang mukha na iyon, hindi ako makapaniwalang akin iyon.Sa wakas, hindi napigilan ni Alfred na magsalita nang malakas, “Sir, ito si Ms. Xavier. Patay na siya.

Sa gabi, nakahiga si Rosie sa kama at kinuha ang phone sa ilalim ng kanyang unan. Saka ko napagtanto na phone ko pala iyon. Wala akong ideya kung kailan niya ito kinuha.Binuksan niya ang naka-pin na chat sa WhatsApp, mabilis na nag-type ng pangungusap, at ipinadala ito.Halos agad-agad, umalingawngaw ang galit na sigaw sa silid ng tatay ko. “Sabi na nga ba, pineke ng hamak na babaeng iyon ang pagkamatay niya! Ang lakas naman ng loob niyang pagbantaan ako? Wala akong anak tulad niya! Sana mamatay siya kung nasaan man siya at manatiling patay!”Tumagilid ako para tignan ang pinadala ni Rosie na ikinagalit niya.Blake: [Matandang hangal, kung ipapaputol mo ang credit card ko, magpapakamatay ako!]Kinagat ko ang aking dila sa kawalan ng kasiyahan. “Iyon na iyon? Wala namang magagawa iyon.”Sa puntong ito, ang tanging naramdaman ko para sa aking biyolohikal na tatay ay poot at wala nang iba pa. Dapat ko pa ngang pasalamatan si Rosie sa pagmumura sa kanya sa ngalan ko.Ngayong patay

”Hindi ko alam. Matagal nang nawawala ang pasaway na iyon,” malamig na sabi ng tatay ko.Sumagot ang isang pulis, “Sige, Mr. Xavier. Magpapatuloy kami sa paghahanap, pero inaasahan din namin na makikipagtulungan ka sa aming imbestigasyon.”Kahit anong hanap ng mga pulis, hindi nila ako mahahanap. Nakahiga pa kasi ako sa trunk na iyon. Naagnas na ang katawan ko at baka maging kalansay na. Walang makakahanap sa akin.Hinanap ng mga pulis kung saan-saan, sinusubukang tuntunin ako. Gayunpaman, ang lahat ng surveillance footage ay nagpakita lamang ng isang babae na nakamaskara at sombrero. Hindi nila makumpirma na ako iyon.Sobrang tagal ng kanilang paghahanap hanggang sa nakalabas na si Quennie sa ospital. Gayunpaman, wala pa ring nakitang bakas sa akin ang mga pulis.“Para siyang naglaho sa hangin,” sabi ng isang pulis nang dumating siya sa aming bahay.Puna ng tatay ko, “Hmph, paanong basta-basta na lang maglalaho ang isang tao? Tiyak na tinulungan siya ng mga hamak na kaibigan niy

Humakbang si George, ngunit hinawakan ng tatay ko ang kanyang pantalon bago pa siya makapagsalita.“Captain Zachary, peke ito. Hindi ito ang anak ko, tama?” Isang kislap ng pag-asa ang lumitaw sa mga mata ng tatay ko, na nagmistulang tatay na nag-aalala para sa kanyang anak na babae.Gayunpaman, sinipa ni George ang tatay ko sa isang tabi, kinuha ang isang pares ng mga posas sa likod niya, at pinosasan ang tatay ko.“Mr. Xavier, ang dati mong mayordomo ay isinumbong ka sa pulisya dahil sa pagpatay at pagtatago ng bangkay. Meron kaming surveillance footage bilang ebidensya,” paliwanag ni George at niyugyog ang kanyang phone. “Sa kasamaang palad, ito ay ang iyong anak na babae.”“Imposible! Hindi! Hindi pa patay ang anak ko. Imposible! Nagbakasyon siguro siya. Gumamit siya ng pekeng bangkay para linlangin ako!” Matindi ang pagpupumiglas ng tatay ko kahit pinosasan na siya siya. Puno ng kawalan ng pag-asa ang kanyang mga mata.Tahimik akong nakatayo sa gilid, pinagmamasdan ang galit