Semua Bab One Night with my Obsessed Billionaire Partner : Bab 71 - Bab 80

"Ahm, later I have a meeting. But, hindi naman masyadong importante so it's okay for me, to stay with you." Ngayong ayos na si, Pengpeng. Ayos lang din sa akin na unahin niya naman ang trabaho niya. "Love, hindi naman sa ano ahh. Pero kasi, minsan kailangan din natin na unahin ang ibang bagay kaysa sa ating dalawa. Ayos lang naman sa akin, basta huwag ka lang gumawa ng bagay na makakasakit sa akin. Love, asikasuhin mo rin ang trabaho mo, ang family mo. Importante din 'yon bukod sa akin." Mahinahon kong tugon sa kaniya. DAVID POV. Hindi ako nakapunta sa hospital, dahil nandito ako ngayon sa presinto. Kailangan kong unahin na maasikaso ngayon si, Mylene. Dahil, bukas na ang huling paglilitis. Mas naisip ko rin na mas mabuting kasama ko si Mylene pagbisita kay, Pengpeng. Kaya ngayon pa lang kailangan kong gawin ang lahat para mailabas na dito ang kaibigan ko. Tiyak na hinihintay niyang makita si, Mylene. Dahil si Mylene naman ang palagi niyang nakakasama. By the way, masyado akong

"Ano naman 'yan Attorney Gab? For sure, wala naman kwenta ang ang bagay na 'yan." Hambog pa rin ang lalaking 'to. "Your honor, may hawak po akong mahalagang ebedensiya sa kamay ko. Kung maaari ay panoorin niyong lahat ito." Nakangiting tugon ni Attorney Gab, habang itinaas ito. Kalaunan lang, kinuha ito ng isang secretary at parang ikinonek sa isang malaking screen kung saan ay makikita ng lahat. Nang tuluyan na itong mag play, lahat ay ikinagulat. Nakaguhit sa mukha ng lalaking 'yon ang mas lalong pagkatakot, pati na rin pagka-dismaya ng kanyang attorney. Tila'y bumahid ang galit ng maraming tao habang nakikita ang video na 'to. Kahit din naman kami ni, Dave. Sa wakas nakita na rin nila ito. "Ano 'yan? Ibig sabihin hindi si miss Mylene ang pumatay?""Sandali, paano naman nangyari 'yan? Hindi ba't may ebedensiya na?""Nagkamali tayo ng hinusgahan, ito na ang maliwanag na ebedensiya! Pero, sabi nila wala naman raw CCTV sa mga oras na 'yon, kaya paano?""Tama, kailangan niyo pa rin i

Hindi ko inaasahan ang pagdating namin sa bahay. Dahil, tumumbad sa amin si, Menda. Nang tumingin ako kay Anderson. Nagkasalubong ang kaniyang kilay at tila'y nang gigigil. Naiinis ang pakiramdam ko ngayon. Ano ba ang ginagawa niya rito, bakit siya nandito? "Hi Babe, ang tagal mo naman bumalik. I miss you babe," sabay tayo pa niya. Biglang umapaw ang kulop ng dugo ko. Kainis, sobrang nakakainis. Anong tawag niya? Babe? Ang kapal talaga ng babaeng ito. "Hmmm, kaya naman pala ang tagal dahil may kasama. Tsk! Anderson, pwede ba ako naman ang unahin mo ngayon. Total, ako din naman ang inuna mo nang isang gabi. Sarap na sarap ka pa nga hindi ba?" Hinahambog pa talaga niya ang bagay na 'yon. Halos nankukuyom ang mga kamao ko. Kulang na lang masampal ko siya nang wala sa oras. "Enough Menda! Enough! Walang kwenta ang bagay na sinasabi mo, just keep on quiet!" Salubong na salubong ang kilay ni Anderson, habang malalim na boses naman ang pinakawala niya. "Why would I? Anderson, dahil gi

Dahil sa emosyon, nagawa kong lumapit sa bata kasama si, Anderson. "Ahm, hello. Bakit ka naman umiiyak?' Agad na pag-aalalang tanong ko sa bata."Kasi po, nawawala po ako ehh." Mahina na sagot niya habang umiiyak ito. Nagkatitigan naman kami ni, Anderson. Ano ba pwede kong gawin, hindi naman kaya ng konsenya ko na pabayaan dito ang bata. Baka mamaya kung ano pa ang mangyari sa kaniya, lalo na babae siya."Sino ba ang kasama mo baby?" Mahinahon kong sabi, sabay himas sa buhok niya."Si nanay po. Pero, nawala po ako kanina, kasi umalis po ako sa tabi niya.""Umalis? Bakit ka naman umalis?""Kasi po, may nakita po kasi akong magandang laruan. Gusto ko po ang laruan na 'yon, barbie po kasi favorite ko." Napatingin naman ako sa paligid niya, ngunit wala naman akong makitang laruan."Asan ang laruan mo?" "Hindi ko po nabili, wala po akong pera. Tapos gusto ko po makita si Nanay." Muling paghagulhol niya sa pag-iyak."Psh... Don't cry na baby. Hahanapin natin ang nanay mo. Kung gusto mo pa

NELIA POV. Maaga akong nagising. Ngunit, sa pagkapa ko nang higaan ay wala si, Anderson. Gayun pa man, na aamoy ko ang masarap na pagkain. Kahit naririto ako sa loob ng kwarto. Nadadala ako sa amoy nito. Ang sarap gusto kong kumain, bigla akong nagutom. Masarap pa naman siya magluto. Bago ako tuluyan na bumangon. Inunat ko muna ang aking katawan. Tila'y inaantok pa ako, subalit mas gusto kong kumain ngayon. Kaya, dali-dali kong inayos ang sarili ko. Agad akong bumangon galing sa kama. Habang naglalakad ako papalabas ng kwarto. Ang lamig ng pakiramdam ng mga paa ko. Nang tiningnan ko ito, nakalimutan ko pala ang tsinelas ko. Subalit, nadapuan ako ng katamaran upang bumalik sa kwarto. Bahala na nga, titiisin ko na lang ang lamig na 'to. Nagpatuloy naman akong maglakad hanggang sa makababa ako ng hagdan. Sa dulo pa lang ng hagdan, natatanaw ko na si Anderson na nagluluto. Kainis siya, naka-suot siya ng sando. Ang sarap niyang yakapin habang nakatalikod siya. Pero, huwag na lang baka