บททั้งหมดของ Take me Kapitan (SPG): บทที่ 321 - บทที่ 330

Napalunok ako ng makita kong umangat siya habang may kakaibang ngiti sa kanyang labi at nandun pa rin ang pagnanasang nakapaloob sa kanya.Naglakbay ang paningin ko sa kanyang katawan at nahintakutan ako ng masilayan kong muli ang pagkalalaki niyang nakatutok sa akin at para bang sinasabi niyang ihan

Isang buwan ang lumipas mula ng ibigay Kong muli ang katawan ko Kay paul ng gabing iyon na walang pagsisisi akong naramdaman.Simula din ng araw na iyon,hindi ko na rin siya nakita pa kahit ng lisanin ko ang bahay niya.At wala din akong balita pa sa kanya sa hospital kong saan ko tinapos ang duty ko

"oh bakit ganyan ang itsura mo doctora Maxine,may nakaaway ka ba sa labas?"nakangising bungad sakin ng kapatid ko pagkababa ko ng aking sasakyan.Mas lalo naman akong napasimangot ng tanongin niya pa ito. "paano ba naman kuya xan,may tumawag sa akin kanina na baliw.Ilang beses ba naman niya akong ti

Pagdating ko ng bahay,dumiretso agad ako ng silid ko at agad akong humiga sa kama ko.Hindi ko maintindihan ang sarili ko mula kaninang umaga bakit nakaramdam ako ng nakakaramdam ng ganito. Mariin akong napapikit ng aking mata,siguro kailangan ko lang itong itulog baka sobra lang akong na pagod dah

Nakalabas ako ng hospital ng araw ding iyon.At masaya kong ibinalita sa kapatid ko at maging sila lolo at lola ang pagdadalang tao ko.Wala akong narinig na ano mang salita mula sa kanila,kundi kasiyahan ang aking nakita-na halos ipagdiwang pa nila ito.Dahil hindi sila makapaniwala na ganun lang ako