บททั้งหมดของ เด็กเสี่ย NC-25: บทที่ 91 - บทที่ 100

พี่หวานใจ สาวสวยประจำหมู่บ้านที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อก่อนดอกแก้วชื่นชมพี่หวานใจมากเพราะเธอเป็นคนขยัน ตื่นมาช่วยแม่เปิดร้านตั้งแต่เช้ายันมืดไม่เคยบ่น และพี่หวานใจก็สวยมาก ประกวดนางงามเวทีไหนก็ได้รางวัลตลอด แม้จะไม่สนิท แต่เธอก็ยังอดใจหายไม่ได้ตอนที่รู้ว่าพี่หวานใจจะไปกรุงเทพฯเธอไม่เคยมีเรื่องบ

“ง้อยังไงดีน้า”ดอกแก้วจอมยั่วพูดออกมาเหมือนจะถามความเห็น สวนทางกับสะโพกอิ่มที่ยกขึ้นทาบทับความอวบใหญ่ไว้จนมันไม่สามารถดิ้นได้อีกต่อไป“ร้ายนัก” พิธานบีบก้นอวบแรงๆ ไปสองสามที ดอกแก้วก็เป็นงาน เธอส่งเสียงซี้ดเบาๆ กระตุ้นให้อารมณ์ของพิธานลุกโชนยิ่งกว่าเดิม“อื้อ”สะโพกกลมกลึงขยับไปมา เธอจงใจให้ดอกแก้ว

“อืม” พิธานตอบในลำคอ ระหว่างที่ถอยหลังรถเพื่อออกสู่ถนนใหญ่ “ไปหาแม่ยาย แต่ทำตัวเป็นคุณชาย รถยังยอมไม่ขับเอง คุณแม่ยายคงไม่ปลื้ม”“แม่ยายอะไรกันคะ?”“อ้าว แม่ภรรยาไม่ได้เรียกว่าแม่ยายหรอกเหรอ? แล้วเรียกว่าอะไร แม่เขยหรือเปล่า ฉันก็ไม่ค่อยชินกับคำพวกนี้เสียด้วยสิ”“แม่ภรรยาเรียกว่าแม่ยายถูกแล้วค่ะ แต่

“สวย แต่สิ้นคิด”“ให้ผู้ชายกอดเอวจับสะโพกกลางห้าง ทั้งๆ ที่ผู้ชายเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”“หน้าไม่อายเลยจริงๆ”“ไม่น่าเลยดอกแก้วเอ้ย”หวานใจลอบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยของชาวบ้านที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อทำให้คนพวกนั้นเชื่อได้แล้ว เธอก็หันกลับมาที่ดาวเรืองอีกครั้ง“ทีนี้... เชื่อฉันหรือยัง

“ถ้าลูกเห็นสายตาของคนในหมู่บ้านที่มองมา ลูกจะไม่พูดแบบนี้”ดอกแก้วสะอึก แววตาของแม่เจ็บปวดจนบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเธอด้วย เธอไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะพูดถึงเธอแบบไหน แต่ไม่ใช่กับแม่ของเธอแม่เธอเป็นคนคิดมาก เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เก็บมาคิดได้ เธอไม่อยากจินตนาการเลยว่าทุกครั้งที่ชาวบ้านมองมา แม