บทที่14.มารผจญ... ความสุขคือสิ่งที่ทิพยอาภาแทบจะไม่ค่อยได้สัมผัส...ดังนั้นหล่อนจึงไม่อยากจะเชื่อว่าขณะนี้ตัวเองได้รับสิ่งนั้นไว้กับตัว หญิงสาวยังหวาดระแวง ทุกครั้งที่เธอหลับตา ทิพยอาภาจะภาวนา ขอให้ทุกสิ่งยังคงอยู่ตอนที่เธอลืมตาเหมือนเช่นวันนี้...เธอลืมตาตื่นในเวลาเช้าตรู่!! เสียงนกร้องจุบจิบที่ต้นไม้ใหญ่ กิ่งก้านของต้นไม้ต้นนั้นแผ่มาติดริมหน้าต่าง“แอะๆ” เสียงแองเจลิน่าร้องแอะๆ บุตรสาวของเธอคงตื่นขึ้นมา และกำลังเล่นคนเดียวโดยไม่คิดจะกวนคนเป็นแม่ทิพยอาภาพลิกตัวนอนคว่ำ เธอยื่นหน้าไปมอง และเด็กน้อยก็มีปฏิกิริยาสนองตอบ ทันทีที่ม่านตาของเขาสัมผัสสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า...แม่มือเล็กๆ โบกไปมา...ขยับยิ้มจนมองเห็นฟันสองซี่ในปาก“อุ้ย!! ฟันขึ้นอีกแล้วนะคะคนเก่ง”เธอยื่นปลายนิ้วให้บุตรสาวจับ แองเจลิน่าก็รีบจับทันใด พร้อมกับยิ้มแฉ่งอวดฟันอีกสองซี่ที่โผล่พ้นเหงือกแดงแจ๋“หิวยังคะคนสวย...วันนี้เราจะกินอะไรดี?”เธอยังคุยกับบุต
Terakhir Diperbarui : 2025-04-05 Baca selengkapnya