Semua Bab คู่อสูรต่างโลก: Bab 31 - Bab 40

การอนสยบสามทหารเสือให้เวลาเพื่อชั่วพริบตา ทั้งสามรีบลุกขึ้นมา และเรียกอาวุธออกมาเป็นเขนคู่ทั้งสามคน ขุนสมานที่มือเจ็บ เขาเห็นว่าปล่อยไว้ไม่ดีแน่จึงคิดจะจบการต่อสู้โดยเร็ว เมื่อเห็นช่องว่างก็รีบเข้าไปโจมตีทันที ซึ่งเป็นการคิดผิดอย่างมหัน การอนใช้ฝ่ามือแทงร่างของขุนสมานทะลุ หนึ่งในสามทหารเสือสิ้นชื่อแล้ว“ท่านขุน ! แก !” ขุนเดโชกับขุนเรืองพูดพร้อมกันและเข้าไปโจมตี แต่การอนยิงลำแสงออกมาจากฝ่ามือสังหารทั้งสองในพริบตา เมื่อเป็นเช่นนี้พระเจ้าพรหมทัตจึงสั่งเคลื่อนพลทันที เพื่อแก้แค้นให้สามทหารเสือ ทหารทั้งสองฝ่ายเข้าต่อสู้กัน เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่น ชูเท็นโดจิไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากการอน เขาซัดหินใส่พวกออร์คทุกตัวที่ขวางทางเขา ไดเห็นชูเท็นโดจิแล้วก็พูดว่า“ยังไม่ตายอีกเหรอ” ไดดึงดาบออกมาจากหลังและขว้างไป ตาที่ดาบลืมขึ้นและพุ่งเข้าหาชูเท็นโดจิทันที แต่อิบารากิโดจิมาปัดดาบทิ้ง“พวกแกนี่อึดยังกะแมลงสาบเลยนะ แต่ยังไงก็ต้องโดนข้าบี้อยู่ดีนั้นล่ะ” ไดวาดมือไปมา ดาบบินกลับมา อิบารากิโดจิต่อสู้กับดาบทันที ชูเท็นโดจิใช้จังหวะนี้ รีบเข้าไปหาการอน ไดกำลังจะใช้ดาบอีกเล่ม“เดี๋ยวก่อนได ปล่อยมันเข้ามา” เ

“คือ ข้าไม่รู้ จะเริ่มต้นยังไงดี” อรุณนภาพูด้วยความรู้สึกอึดอัด แต่อิบารากิโดจิยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย หากแต่แววตายังเต็มไปด้วยโทสะ อรุณนภาถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดว่า“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”“เจ้ารู้ แล้วทำไมปล่อยให้เกิดขึ้น” อิบารากิโดจิพูดน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ จนทำให้เธอรู้สึกขนลุก“ข้าไม่อยากทำลายมิตรภาพของเจ้าเลยนะ” อรุณนภาพูดเสียงสั่น อิบารากิโดจิเลิกคิ้วด้วยความสงสัย“นี่เจ้าพูดอะไรเนี่ย”“จะให้พูดออกมาเหรอ ข้าเป็นหญิงนะ ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าทะเลาะกันเพราะ...มาแย่งข้า”“เจ้าพูดอะไร ใครแย่งเจ้ากัน เจ้าต่างหากที่มาแย่ง สหายข้าไปจากข้า” อิบารากิโดจิพูดชัดเจนทุกคำ“เจ้าว่าไงนะ” อรุณนภาแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“หูแตกหรือไง ชูเท็นเป็นของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มาแย่งเขาไปจากข้า” อิบารากิโดจิพูด อรุณนภางงไปหมดแล้ว“ทำไมเจ้าถึงมาทำดีกับข้า”“ถ้าเป็นตอนไปหายา หากไม่มีเจ้ากลับไปด้วย น้องเจ้าอาจไม่ยอมรักษาสหายข้า ตอนที่เจ้าเมาข้าไม่อยากให้ชูเท็นแตะตัวเจ้า เขาเป็นของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์เอาหน้าสวย ๆ ของเจ้ามาล่อลวงเขา” ได้ยินเช่นนี้ อรุณนภารู้สึกเหมือนกับใครเอาน้ำเย็นสาดเธอ ทำให้

“สหายข้า” เสียงของอิบารากิโดจิทำให้เขาได้สติ ลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำหิน ลาย ศุภมิตร อิบารากิโดจิกำลังเฝ้าเขาอยู่ เขาพยายามลุกขึ้นมาแต่รู้สึกเจ็บจนไม่อาจขยับตัวได้“อย่าเพิ่งขยับนะขอรับ ข้าใช้พลังรักษาท่านเต็มที่แล้ว แผลภายนอกหายหมดแล้วนะขอรับ แต่ภายในนี่ต้องรักษาอีกพักใหญ่ขอรับ ” อาทิตย์พูด ชูเท็นโดจิมองหาอรุณนภาแต่เขาเห็นเพียงดาบของเธอวางอยู่จึงถามว่า“อรุณนภาอยู่ไหน”ทุกคนเงียบ ศุภมิตรเลยตัดสินใจเป็นคนพูด“ท่านอรุณนภาถูกพวกมันจับตัวไปขอรับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชูเท็นโดจิก็ลุกพรวดขึ้นมาไปกระชากคอเสื้อของอิบารากิโดจิ“ทำไมเจ้าไม่ช่วยนาง !”“ใจเย็นก่อนนะขอรับ ท่านอิบารากิโดจิพยายามช่วยแล้ว ดูแขนเขาก่อนสิขอรับ” ศุภมิตรรีบพูด ชูเท็นโดจิมองไปที่แขนขวาของอิบารากิโดจิ มันเป็นแผลไฟไหม้ทั้งแขน“นี่เจ้า...” ชูเท็นโดจิรู้สึกผิดทันที“ข้าขอโทษสหายข้า ข้าพยายามแล้ว แต่เล็บข้าไม่ระคายผิวของมันเลย” อิบารากิโดจิพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดจริง ๆ ชูเท็นโดจิทำหน้าไม่ถูก อาทิตย์รีบรักษาแขนของอิบารากิโดจิทันที “นี่ท่านอิบารากิโดจิ ไม่ยอมรักษาแขนตัวเองเลยนะขอรับ ถ้าข้าไม่รักษาท่านก่อน ถ้าท่า

“บทเรียนที่ 2 อย่าใช้แต่แรง”อีกด้านหนึ่ง อรุณนภาพยายามเกลี้ยกล่อมราชาสุริยะ แรก ๆ พระองค์ยังคงไม่มั่นใจ แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่ผ่านมาก็เริ่มมีความหวัง“เจ้าคิดว่า อสูรนั่นจะช่วยเราได้จริงเหรอ”“จริงสิเพคะ เราร่วมเป็นร่วมตายกันมานาน เขาช่วยเราได้แน่ ๆ” อรุณนภาพูด ราชาสุริยะเห็นประกายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของลูกสาว แต่ราชินีตะวันกลับดูเป็นกังวลกับสายตาแบบนี้ยามที่นางพูดชื่อของ ชูเท็นโดจิแต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะคุยกันเรื่องนี้“เจ้ามีแผนอะไนหรือเปล่า” ราชินีตะวันถาม อรุณนภาคิดสักพักเห็นมีเทียนไขอยู่แท่งหนึ่ง พร้อมไม้ขีดกล่องหนึ่ง“มันให้ท่านใช้เทียนได้เหรอ”“ใช่ แต่ให้แท่งเดียว” ราชาสุริยะบอก อรุณนภามองดูรอบตัวอีกครั้งแล้วพูดว่า“เราจะเผา ห้องนี้ซะ !” ทุกคนตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ราชินีตะวันรีบพูดว่า“เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันห้องบรรทมของพ่อแม่นะ”“ข้ารู้ดี แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกับที่ข้าจำได้แล้ว สภาพมันตอนนี้เหมือนกองขยะ ท่านจะจมอยู่กับมันเหรอ” อรุณนภาพูด ในที่สุดทุกคนก็ทำตาม เนื่องจากห้องนี้มีเชื้อเพลิงมาก จึงทำให้เผาได้ไม่ยาก เกิดไฟลุกขึ้นมา พวกยามจึงรีบเข้ามาดู ทุกคนใช้จังหวะนี

ชูเท็นโดจิเดินเข้าไปในป่า โดยอาศัยตามรอยสัตว์และเสียงน้ำไปเรื่อย ๆ เขาได้ยินเสียงนกร้องดังจนชวนหนวกหู จนต้องเอาหินมาซัดเพื่อไล่นก ซากนกที่ตกลงมาเขาได้กลิ่นที่คุ้นเคย เขาจับนกขึ้นมาดม มันเป็นกลิ่นของเหล้า จึงรีบตามฝูงนกไป ก็พบต้นไม้ใหญ่มีโพรงขนาดเท่าตุ่มน้ำ ภายในมีของเหลวส่งกลิ่นเย้ายวนใจ ชูเท็นโดจิกระชากเปลือกไม้มาเปลือกหนึ่งและตักน้ำนั่นดื่มมันเป็นสุราชั้นดีที่เขาไม่เคยดื่มที่ไหนมาก่อน มันแรงมากและทำให้รู้สึกสนุกสนานและร่าเริงร้องรำทำเพลงไปเรื่อยเปื่อย อยู่ ๆ ร่างกายของร้อนขึ้นทำให้เขารู้สึกสร่างเมาเร็วขึ้น จึงคิดจะไปตักมากินอีกครั้ง แต่เมื่อมองดูรอบ ๆ ตัว เขาเจอซากสัตว์เต็มไปหมด ทุกตัวมีกลิ่นเหล้าโชยออกมา จึงพอจะเดาได้ว่า สัตว์เหล่านี้มากินเหล้าในโพรงไม้นี้ และคงจะติดรสจนกระทั่งตาย ชูเท็นโดจิรีบวิ่งหนีออกไปทันที เขามีอย่างอื่นต้องทำจะมาตายแบบนี้ไม่ได้ใช้เวลาไม่นาน ก็มาถึงน้ำตก บรรยากาศเงียบสงบ จนผิดปกติและไม่มีร่องรอยของสัตว์มากินน้ำเลย เขาจึงยังไม่ได้เข้าไป มีเสือตัวหนึ่งเดินมาหมายจะกินน้ำ แต่อยู่มันก็เกิดกลัวขึ้นมาและวิ่งหนีไป แต่สิ่งทำให้มันกลัวมาคว้าร่างของมันเอาไว้ ม