All Chapters of หนีร้ายมาพ่ายรักท่านอ๋องขี้หวง: Chapter 11 - Chapter 20

หรูเฟยสุดจะทน เพราะนางไม่รู้ว่าท่านอ๋องทรงหาเรื่องนางไม่หยุดเช่นนี้เพราะอะไร “ท่านอ๋องตรัสมาก็ดีเพคะ ในเมื่อวันนี้พระองค์กลับมาแล้ว เช่นนั้นอันถิง วันนี้พี่คงต้องขอตัวกลับร้านสักหน่อย พรุ่งนี้ค่อยมาพบเจ้าใหม่นะ”“พี่หรูเฟย ท่านจะไม่นอนค้างที่นี่แล้วหรือเจ้าคะ”“วันนี้พี่คิดว่ากลับก่อนดีกว่า ก็อย่างที่บอกว่าพี่ต้องกลับไปดูแล “คนของพี่” ที่ร้านด้วย พรุ่งนี้พี่จะมาใหม่ จะเอาของมาสอนเจ้าทำขนมถั่วเขียวด้วยดีไหม”“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”หรูเฟยลุกขึ้นและโค้งคำนับให้ท่านอ๋องที่นั่งกัดกรามแน่นและมองหน้านางด้วยสีหน้าโกรธจัด มือที่กำจอกชาบีบแน่นจนจอกแทบจะแตกคาพระหัตถ์เมื่อนางเอ่ยลา“เช่นนั้นทูลลานะเพคะ ไปก่อนนะอันถิง แม่นมเซี่ยคืนนี้ฝากท่านหญิงด้วยนะเจ้าคะ”“เจ้าค่ะคุณหนูไป๋ พรุ่งนี้พบกันนะเจ้าคะ”“เจ้าค่ะ”หรูเฟยไม่หันกลับมามองเขา และรีบเดินออกจากตำหนักเล็กในทันที นางรู้สึกอึดอัดกับคำพูดที่เขาเหน็บแนม ซึ่งไม่รู้เลยว่าเขาหมายถึงอะไรและหมายถึงใคร หรือท่านอ๋องยังโกรธเรื่องหลายวันก่อนนั้นอยู่ จึงได้เอาแต่หาเรื่องนางไม่หยุด“ไร้สาระสิ้นดี คนดี ๆ ที่ไหนเขาทำเช่นนี้กันเจ้าอ๋องประสาท”ร้านหรูเฟยเมื่อไ

“เช่นนั้นเองหรือเพคะ ขออภัยหม่อมฉันล้ำเส้นแล้ว”“ข้ายังมีธุระ คงต้องขอตัวก่อน”“เอ่อ… เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลาเพคะ เอาไว้ว่าง ๆ จะแวะมาเยี่ยมท่านหญิงอีกนะเพคะ”“ขอบใจมาก ข้าไม่ส่งนะ”หวงชิงอวี้จำใจต้องกลับออกมา เมื่อถูกท่านอ๋องไล่ทางอ้อม นางพยายามมาหลายปีแต่เขาไม่เคยหันมามองเลยสักนิด แม้ว่าในราชสำนักบิดาจะเป็นใหญ่และมีเหล่าขุนนางหลายคนให้ท้าย เพราะคิดว่านางซึ่งเป็นบุตรีของเสนาบดี จะได้เป็นพระชายาท่านอ๋องในอีกไม่ช้า“สั่งให้คนสืบเรื่องของสตรีผู้นี้ให้ข้า เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”“เจ้าค่ะคุณหนู”ห้องหนังสือ“รายงานพ่ะย่ะค่ะ”“ว่าอย่างไร”“ทูลท่านอ๋อง พระองค์คาดการณ์ได้แม่นยำยิ่งนัก คุณหนูหวงสั่งให้คนสืบเรื่องของคุณหนูไป๋แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ภายใต้ความนิ่งดุจวารีที่ไร้คลื่นลม กลับซ่อนวังน้ำวนเอาไว้ใต้น้ำสินะ เช่นนั้นก็ให้ข้อมูลที่นางควรจะรู้ก็พอ”“พ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องทรงทราบอยู่แล้วว่า จุดประสงค์ที่หวงชิงอวี้มาที่ตำหนักเล็กก็เพื่อหลอกถามเรื่องในตำหนักจากฟู่อันถิง เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเมื่อถูกถามก็พร้อมที่จะเล่าทุกอย่างให้นางฟัง ซึ่งหวงชิงอวี้เพียงแค่ใช้ขนมและของฝากจากต่างเมือง หลอกล่อเพียงเล็กน้

“อะไรนะเพคะ”“อันถิงเป็นธิดาเพียงคนเดียวของพระสนมฟู่ มีศักดิ์เป็นน้าของข้า แต่เพราะเป็นอ๋องต่างแซ่ดังนั้นจึงมีผู้ที่คิดร้ายเยอะ ข้าประมาทจึงทำให้นางถูกลักพาตัว ครั้งนั้น “หวงชิงไห่” เสนาบดีกรมพิธีการช่วยข้าสืบจนไปพบนางที่วัดร้างท้ายเมือง”“เช่นนั้น...”“โชคดีที่ฆ่าผู้ก่อเหตุและจับตัวขุนนางชั่วมาลงโทษได้ อันถิงปลอดภัยแต่ระหว่างทางคนร้ายก็ฆ่าทหารอารักขา สาวใช้และคนที่ดูแลนางหลายคนไปต่อหน้า อันถิงจึงกลัวคนแปลกหน้าและไม่กล้าเชื่อใจใครอีก”“เช่นนี้นี่เอง”“ชุนอิง… นางเป็นหลานสาวของพระสนมฟู่รับอาสามาดูแลอันถิงหลังจากนั้น นางใช้เวลาอยู่เกือบหกเดือนกว่าอันถิงจะยอมไว้ใจนาง แต่สุดท้ายก็อย่างที่เจ้ารู้”“นางสร้างความเสื่อมเสียให้ตำหนักอ๋อง พระองค์จึงไล่นางไป”“ข้าไม่ชอบที่นางไปก่อเรื่องและสร้างความวุ่นวายกับเจ้า เห็นเจ้าโกรธเพราะเรื่องนี้ก็เลยอยู่เฉยไม่ได้ ต่อให้นางไม่อ้างเรื่องของข้า ถึงอย่างไรก็ปล่อยไปไม่ได้อยู่ดี”“อะไรนะเพคะ”หรูเฟยนั่งฟังที่เขาเล่า และเริ่มจับสังเกตจากจังหวะการพูดได้ นางเลยหันกลับไปถามเขาอีกครั้ง “แม่นางผู้นั้นมีใจให้พระองค์สินะเพคะ”เมื่อเห็นท่านอ๋องนั่งนิ่ง นางจึงถามต่อ

“เจ้าอย่าได้พูดเช่นนั้น หากท่านพี่ของเจ้ามาได้ยินจะถูกดุเอาได้นะ”“ข้ามิได้พูดผิดนะ หากท่านไม่เชื่อก็หันไปดูเองเถอะ ข้าเห็นจนไม่อยากมองแล้ว”หรูเฟยหันไปมองท่านอ๋องที่เดินเข้ามาในตำหนัก เดิมทีพระองค์คิดว่าหรูเฟยจะออกมาต้อนรับ แต่เมื่อเข้ามากลับต้องตกใจเมื่อเห็นหวงชิงอวี้ ตอนนี้พระองค์เดินมาที่ศาลา หรูเฟยที่ยังนั่งอยู่กับอันถิงก็ลุกมาทักทาย“ถวายบังคม…”ท่านอ๋องเดินมาดึงตัวนางขึ้นทันทีทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทันพูดจบ อันถิงแม้จะตกใจแต่ก็แอบยิ้ม ส่วนชิงอวี้นั้นยืนตัวแข็งอยู่ด้านหลัง นางถึงกับพูดไม่ออกและไม่คิดว่าท่านอ๋องจะทำเช่นนี้ต่อหน้านาง“เจ้าทำแบบนี้อีกแล้ว พึ่งหายไข้ไม่ต้องมากพิธีขนาดนั้น วันนี้ก่อนจะมาที่นี่ดื่มยาหรือยัง”“ท่านอ๋อง…”“ข้าถามเจ้าก็ตอบมาเถอะ”"ดื่มแล้วเพคะ"“แล้วมานั่งศาลาแบบนี้ ตากลมเดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก ข้าหิวแล้วไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้เจ้าเอาขนมมาเผื่อข้าหรือไม่”“คือว่า… ปล่อยก่อนเถิดเพคะ”หรูเฟยพยายามที่จะใช้สายตาบอกพระองค์ว่าที่นี่ยังมีคนอื่นอยู่ แต่ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะมิได้ใส่พระทัย แต่เมื่อถูกหรูเฟยส่งสายตามาอีกครั้ง จึงหันไปมองหวงชิงอวี้“จริงสิหวงชิงอวี้ เมื่อคร

“หลินหยุนซี…. บุตรีคนโตของแม่ทัพหลินฟ่านแห่งซานตง”“พ่ะย่ะค่ะ”แม้ว่าจะยังไม่มั่นใจนัก แต่เรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้ รวมถึงการปรากฏตัวของไป๋หรูเฟยที่เมืองม่านโจวที่เขาสงสัย และตามสืบเท่าใดก็ไม่เคยพบ บางทีตอนนี้อาจจะใกล้ความจริงเข้ามาแล้วก็ได้ “หลินหยุนซี… ไป๋หรูเฟย นางมาที่นี่กับสาวใช้สองคน อีกทั้งยังมีทรัพย์สินอีกมากมายติดตัวมาด้วย ตั๋วเงิน ทรัพย์สิน ตราประทับ ใช่แล้ว!”ท่านอ๋องรีบเดินไปที่ห้องเก็บเงินของหอเมฆาทันที เขาให้ผู้ดูแลเปิดห้องเก็บเงินที่มีกลไกล็อกอยู่สามชั้น กว่าจะเดินเข้าไปถึงด้านในก็ต้องใช้ป้ายคำสั่งพิเศษเพื่อเปิดประตูเหล็กบานสุดท้าย เมื่อเข้ามาก็ตรงไปที่ห้องเก็บเงินของไป๋หรูเฟยทันที“ตั๋วเงินมาจากที่ร้านต้านเหอ เมืองซานตง... สกุลไป๋”ตอนนั้นเขาเห็นว่าแซ่ไป๋เหมือนกันจึงมิได้ตรวจโดยละเอียด เขาค้นไปเรื่อย ๆ เพราะทรัพย์สินที่นางนำมาฝาก ส่วนใหญ่เป็นแผ่นทองและตั๋วเงิน มีกล่องอัญมณีกล่องเล็กที่ไม่เคยถูกเปิดมาก่อน เขาดึงออกมาและลองเปิดออกทันที ในนั้นมีชุดเครื่องประดับที่ทำมาจากเพชรและทับทิม แกะสลักแล้วฝังไข่มุกราตรีอยู่ด้านใน เมื่อหยิบกำไรขึ้นมาก็เห็นชื่อสลักเอาไว้“ไป๋หรูฟาง