All Chapters of หนีร้ายมาพ่ายรักท่านอ๋องขี้หวง: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงกรีดร้องของคนในงานดังขึ้น เมื่อกระดาษสำหรับเผาส่งวิญญาณให้คนตายลอยลงมาพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่เปื้อนอยู่ ด้านบนเพดานมีหัวของสุนัขสีดำตกลงมาตรงหน้าเจ้าสาวจนเปื้อนผ้าคลุม เจ้าสาวกรีดร้องสุดเสียงพร้อมกับแขกเหรื่อที่รีบวิ่งหนีออกจากงาน เพราะเกรงว่าจะมีความอัปมงคลติดตัวกลับจวน“กรี๊ด!!!”“ยินดีด้วยนะ หลินเสี่ยวถง”“เร็วเข้า! รีบให้คนมาจัดการ”หยุนซีลุกและเดินออกจากห้องโถงไปในทันที ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ไม่นานนางก็กลับไปยังเรือนพักของตัวเอง และเริ่มดึงของที่เก็บไว้ออกมา สองสาวใช้มายืนตรงหน้าพร้อมกัน“คุณหนู ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"“ไม่มีคนอยู่แถวนี้แล้วใช่หรือไม่”“ทุกคนมุ่งไปที่ห้องโถงหมดเลยเจ้าค่ะ รถม้าก็มาจอดรออยู่ประตูหลังแล้ว รีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ดี ได้เวลาไปจากที่นี่แล้ว”""เจ้าค่ะ""หลินหยุนซีเดินออกมาจากเรือน และตรงไปยังประตูหลังซึ่งมีรถม้าที่นางจ้างมารอรับอยู่แล้ว สาวใช้ของนางรีบเก็บของที่เหลือขึ้นรถเพื่อรอนาง หยุนซีหันไปมองจวนสกุลหลินเป็นครั้งสุดท้าย ตั้งแต่เกิดมาจนโตถึงตอนนี้ นางยังไม่เคยก้าวออกนอกเมืองซานตงเลยสักครั้ง“จบสิ้นกันเสียที จา

ท่านอ๋องเพียงแค่ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มหลังจากได้ลิ้มลองหมั่นโถวรสชาติแปลกใหม่ไปจนหมดจาน พระองค์เพียงคลี่ยิ้มบาง ๆ และมิได้มีท่าทีตกใจกับคำถามนั้น“ทำไมเล่า เจ้าสงสัยในการมาเยือนของข้างั้นหรือ”“หม่อมฉัน… มิกล้าเพคะ”ยิ่งเห็นนางร้อนรนเขายิ่งนึกอยากจะแกล้งมากขึ้น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเช่นนี้กับสตรี เพราะส่วนมากสตรีที่เขาพบไม่เป็นบุตรีขุนนางชั้นสูง ก็จะเป็นเหล่าสตรีที่เอาแต่คุยเรื่องน่าเบื่อ แต่กับไป๋หรูเฟยผู้นี้ ท่าทางของนางแม้จะดูน่าสงสัยแต่ก็มิได้ดูรุนแรงจนเหมือนคนร้าย“คนร้ายที่ทำร้ายพวกเจ้า ถูกสั่งลงโทษให้เนรเทศไปทำงานหนักที่ชายแดน วันนั้นพวกเขาคว้าถุงเงินของสาวใช้เจ้าไปด้วย วันนี้ข้าจึงนำมาคืน”พระองค์วางถุงเงินสีขาวของจินถานเอาไว้บนโต๊ะ และลุกขึ้นยืนทันที“จะเสด็จกลับแล้วหรือเพคะ”“รีบไล่ข้าปานนั้นเชียว นี่เจ้าเป็นเถ้าแก่นะ ไล่ลูกค้าเช่นนี้ไม่เหมาะสมกระมัง อีกอย่างวันนี้ที่ข้ามาก้เพื่อนำของมาคืนเจ้ามิใช่หรือ”แม้จะรู้สึกขอบคุณ แต่ไป๋หรูเฟยรู้สึกไม่ถูกชะตากับท่านอ๋องผู้นี้เอาเสียเลย นางโมโหจนอยากจะซัดเขาสักหมัด หากมิต้องเกรงอาญาคงทำไปนานแล้ว คนอะไรถึงได้ยั่วโมโหนางได้ตลอด“ทูลท่านอ๋อง อ

“พวกนางเล่าว่าแม่นางชุนอิงยืนกล่าวหาว่า ขนมร้านเถ้าแก่ไป๋ดูไม่น่ากิน อีกอย่างก็หน้าตาก็ดูไม่เหมือนขนม ยังพูดอีกว่ากินมากแล้วทำให้ท้องอืด ก็ไม่แปลกที่แม่นางไป๋จะโกรธถึงขนาดนั้น”ท่านอ๋องกัดกรามแน่น เมื่อทราบว่าไป๋หรูเฟยโกรธเขาเพราะเรื่องใด ก่อนหน้านี้เขาให้คนไปสืบมาแล้วว่า ขนมที่ส่งไปที่ตำหนักของอันถิง ถูกทิ้งไปกว่าครึ่งเพราะชุนอิงไม่ให้กินชุนอิงอ้างว่าอันถิงไม่ควรกินขนมมาก จะทำให้นอนไม่หลับและท้องอืดจึงสั่งให้นำขนมนั้นไปทิ้ง แต่สาวใช้ในตำหนักเสียดายจึงแอบเอาไปกินเอง จนตอนนี้ทุกคนต่างเป็นลูกค้าของร้านหรูเฟยไปแล้ว“กลับตำหนักเล็ก”“พ่ะย่ะค่ะ”ตำหนักเล็กท่านอ๋องเสด็จมาถึงหน้าตำหนักของอันถิง เมื่อเดินเข้ามาก็เห็นชุนอิงที่ยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นหน้าเขา นางเร่งรีบไปชงชาที่เขามักชอบดื่มเวลามาเยี่ยมอันถิง“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”พระองค์มิได้สนใจมองหน้านาง เพราะกำลังข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ ท่านอ๋องหันไปสนใจเด็กน้อยที่เดินเข้ามากอดเขา“พี่เฟิงหมิงวันนี้มีขนมมาฝากข้าหรือไม่”“มีแน่นอน”“ท่านหญิงเพคะ เวลานี้ไม่ควรเสวยขนมแล้วนะเพคะ”“ทำไมละ เจ้าคงจะไม่บอกว่าทำให้ท้องอืดอีกหรอกนะ”“หม่อมฉันมิกล้าเพ

“เหตุใดต้องตกใจขนาดนั้น”“ถวายบังคมเพคะ”“ไม่ต้องมากพิธีหรอก ว่าอย่างไรอันถิง ได้ข่าวว่าเจ้าซนวิ่งจนหกล้มได้แผลอีกแล้วหรือ”“ก็ข้าอยากกินขนมนี่เพคะ ท่านพี่พูดจริงหรือที่อนุญาตให้ข้าไปที่ร้านกับพี่หรูเฟย”“เรื่องนี้เจ้าต้องถาม… พี่หรูเฟยของเจ้าว่ายินดีหรือไม่”ทั้งสองหันมามองหน้านาง หรูเฟยรู้สึกราวกับถูกสายเนตรคู่นั้นจับจ้องจนจิตใจสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่นางใจเต้นแรงกับบุรุษที่มิใช่ “หลี่ต้าเซิน” อดีตคนรักเก่าที่เกือบจะได้หมั้นหมายกับนาง“ได้แน่นอนเพคะ แต่ต้องรอให้ท่านหญิง…เอ่อ อันถิงหายดีเสียก่อน”รอยยิ้มของเด็กน้อยหันมายิ้มด้วยความดีใจ ที่จะได้ออกจากตำหนัก นางอยู่คุยกับอันถิงสักพัก ก็ได้เวลาที่จะต้องกลับ“เช่นนั้นพี่ของตัวกลับร้านก่อนนะ เอาไว้…”“พรุ่งนี้ท่านจะมาหาข้าอีกใช่หรือไม่เจ้าคะ”ท่านอ๋องหันไปเอียงพักตร์ยิ้มอย่างพอพระทัย พร้อมกับรอฟังคำตอบ หรูเฟยใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อหันไปมองเขา นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใดกัน จู่ ๆ นางก็มองเขาไม่เหมือนเดิม“ตกลง แล้วพี่จะเอาขนมใหม่ ๆ มาให้เจ้าลองกินนะ วันนี้พี่ต้องกลับแล้ว เช่นนั้น….”“พอดีเลย อันถิงก็ได้เวลาที่จะคัดตำรากับแม่นมแล้ว ข้าก็ค

ร้านหรูเฟย“ขอบคุณมากนะเจ้าคะเถ้าแก่จวง ที่อุตส่าห์มาส่ง”“ไม่เป็นไรข้าไปก่อนนะ อย่าลืมเรื่องขนมที่สั่งเพิ่มด้วยเล่า”“เจ้าค่ะ”“คุณหนูทำไมพักนี้ เถ้าแก่จวงมาที่ร้านเราบ่อยจังเลยเล่าเจ้าคะ”“เขาอยากจะสั่งขนมเพิ่มน่ะสิ ไปเถอะรีบเก็บของกัน”“เจ้าค่ะ”วันถัดมาหรูเฟยมาดูแลอันถิงให้ตามที่รับปากกับท่านอ๋องเอาไว้ นางอยู่กับท่านหญิงและเริ่มสอนอันถิงทำขนมจากง่าย ๆ ก่อน เมื่อนางเริ่มปั้นเป็นทั้งคู่ก็ฝึกทำไปทีละอย่าง“เช่นนี้ก็ได้แล้ว”“พี่หรูเฟยเก่งมากเลย ดูของข้าสิ เหมือนก้อนแป้งเลย”‘เจ้าก่อนแป้งนี้เจ้าเรียกว่าอย่างไรนะ’“พี่หรูเฟย เป็นอะไรไปเจ้าคะ”“เปล่า ๆ พี่ก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“ท่านว่าพี่เฟิงหมิงจะหลับมาหรือไม่ นี่ก็สี่วันแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาที่ตำหนักเลย”“พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกัน เห็นว่าท่านอ๋องต่างเมืองมาเป็นแขกน่าจะหลายวันกระมัง เอาละเราไปนึ่งขนมกันดีกว่า”“ก็ได้เจ้าค่ะ”หรูเฟยชวนอันถิงไปทำขนมต่อ โดยมีแม่นมเซี่ยคอยดูแลอยู่ห่าง ๆ นับตั้งแต่มีหรูเฟยมาอยู่เป็นเพื่อน ก็ดูเหมือนว่าอันถิงจะร่าเริงขึ้น อีกอย่างหรูเฟยก็สอนให้นางเรียนรู้การทำขนม และบางทียังสอนให้นางวาดรูปและเดินหมากอีกด้ว