Semua Bab หนีร้ายมาพ่ายรักท่านอ๋องขี้หวง: Bab 21 - Bab 30

หรูเฟยซุกหน้าอยู่ที่อกที่เต้นแรงของท่านอ๋อง เขาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่านาง เมื่อเข้ามาในห้องนอนในหอสูง ที่สามารถมองเห็นดวงจันทร์ใกล้ ๆ ไม่ต่างกับระเบียงด้านนอก ผ้าคลุมของนางก็ถูกถอดออก เนื้อตัวเริ่มสั่นเพราะความหนาวจนเขารีบเข้ามากอดเอาไว้“หนาวหรือหรูเฟย”“พะ เพคะ หนาวนิดหน่อย”“เช่นนั้นไปที่เตียงเถอะ จะได้อุ่นหน่อย”นางแทบหมดเรี่ยวแรงที่จะเดิน เขาเองก็รู้ใจจึงรวบตัวนางอุ้มไปวางเบา ๆ ที่เตียง ไม่ต้องมีคำอื่นใดที่ต้องเอื้อนเอ่ยเมื่อทั้งสองค่อย ๆ โน้มกายลงเตียงอุ่นที่มีคนเตรียมเอาไว้ให้ กลิ่นกายสาวของนางในเวลานี้ช่างยั่วยวนจนเขาเริ่มทนไม่ไหว“อาา…เฟิงหมิง”ริมฝีปากของทั้งคู่เริ่มบดเบียดเข้าหากันอีกครั้ง พร้อมกับเสียงรูดดึงชุดที่ไร้ความจำเป็นในตอนนี้ออกไป ร่างบางสั่นระริกเมื่อเขาเริ่มดึงปราการชิ้นสุดท้ายออกไป“ไม่ต้องกลัว”“ข้าไม่ได้กลัวก็แค่…รู้สึกหนาวนิดหน่อย”“อีกครู่เดียวก็ไม่หนาวแล้ว”ท่านอ๋องนั่งคร่อมร่างบางเอาไว้ และถอดชุดที่แน่นหนาออก กล้ามเนื้อเป็นมัดของบุรุษหนุ่มปรากฏตรงหน้า หรูเฟยมิอาจละสายตาได้ เรือนร่างของเขาช่างงดงามและเย้ายวนชวนสัมผัสไปทุกส่วนทั้งไหล่กว้างที่นางมักจะซบอ

“ก็ได้เพคะ ปล่อยก่อนสิแล้วจะเล่าให้ท่านฟัง กดข้าเช่นนี้จะเล่าได้ถนัดอย่างไรเล่า”เขาดึงนางขึ้นมานั่งที่ตัก หลายวันมานี้เขายุ่งกับราชกิจในวังจนมิได้แวะเวียนมาที่นี่ และก็เป็นไปตามคาด เมื่อบ้านเมืองสงบมากเกินไป เหล่าขุนนางก็เริ่มหาเรื่องที่จะพาบุตรสาวเข้ามาในวังหลังของเขา ซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะแต่งตั้งพระชายาเสียที“ก็แค่แวะมาซื้อขนมจริงน่ะหรือ ไม่มีมากกว่านี้หรือ”“ไม่มีเพคะ หากไม่เชื่อท่านก็ไปถามจินถานกับเป้าเซี่ยดูสิเพคะ”“เขาไม่ได้แตะต้องเจ้าจริง ๆ นะ”“มีหรือจะกล้า หากเข้ามาก็คงโดนปิ่นของข้าแทงเข้าไปอีกรอบ”“เช่นนั้นก็แล้วไป”หรูเฟยหันไปมองพักตร์ที่ดูอ่อนล้าของท่านอ๋อง ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา นางลุกขึ้นมารินน้ำชาให้เขา“ช่วงนี้ท่านไม่ได้แวะมา ราชกิจยุ่งมากหรือเพคะ”“ก็มากเป็นปกติ ที่จริงก็เตรียมตัวจัดงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ในวัง ช่วงนี้เลยวุ่นวายบ้างเล็กน้อย แต่เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกข้าจัดการได้ ข้าแค่ไม่ชอบฟังเรื่องที่มีคนอื่นมาหาเจ้าบ่อย ๆ เช่นนี้”“ข้าเป็นแม่ค้านะเพคะ หากไม่มีลูกค้าแล้วจะขายของให้ใครเล่า”“ข้าว่าเจ้าไปอยู่ตำหนักเล็กกับอันถิงเถอะ จะได้ดูแลเจ้าได้สะดวก สาวใช้ของเจ้าสองคนก็ตา

“ฉึก!”“กรี๊ด!!!”ท่านอ๋องดึงดาบออกมาอีกครั้ง ทหารองครักษ์จับตัวอนุเหวินพร้อมกับหวังจินสั่วออกไป ทั้งชายฉกรรจ์ที่ถูกจ้างวานมาและชาวบ้านอีกกว่าสิบชีวิต ทั้งหมดถูกคุมตัวไปที่ศาลาว่าการเพื่อไต่สวนทันที ท่านอ๋องทิ้งดาบในมือและรีบวิ่งมาหาหรูเฟยทันที“เจ้า… เป็นอย่างไรบ้าง”“ข้าไม่เป็นไรเพคะ”“เจ้าอย่าบอกว่าไม่เป็นไรด้วยสายตาเช่นนั้น… มันทำให้ข้าทรมาน”เพียงเสียงสั่น ๆ ที่เอ่ยออกมา ก็ทำให้นางร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เพียงแค่เห็นหน้าเขา นางก็พร้อมจะอ่อนแอได้เสมอ แต่ก็รู้ว่าหากเขาปรากฏตัว นางก็จะปลอดภัย“ข้าเจ็บ ข้ากลัว เฟิงหมิงเหตุใดท่านถึงพึ่งมาฮือ….”ท่านอ๋องดึงนางเข้ามากอดเอาไว้แน่น เสียงสะอื้นของนางทำให้เขาสาบานกับตัวเองว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะยอมให้นางบาดเจ็บ ท่านอ๋องอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมา องครักษ์ทุกคนคุกเข่าลง เขาหันไปสั่งสาวใช้ของนางทั้งสองคน“พวกเจ้าเก็บของให้หมด แล้วตามข้าไปที่ตำหนัก ปิดเรือนหลังนี้เอาไว้ก่อนจนกว่าคดีนี้จะจบ”""เพคะท่านอ๋อง""“หยวนจื่อ เจ้าจัดการที่นี่ให้เรียบร้อย ข้าจะพานางกลับตำหนัก”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”เขาอุ้มนางเดินออกมา และหยุดตรงที่หลี่ต้าเซิ

“ว่า ว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ คะ คือว่า…”ทั้งสองพ่อลูกหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจสุดชีวิต เดิมทีมีคำสั่งเรียกให้ทั้งสองเข้าเฝ้าพร้อมกัน ก็คิดว่าจะเป็นเรื่องที่จะแต่งตั้งพระชายา ซึ่งทั้งคู่คิดไปแล้วว่าต้องเป็นหวงชิงอวี้อย่างแน่นอน เพราะผู้ที่เสนอเรื่องนี้ในที่ประชุมก็คือบิดาของนาง และท่านอ๋องก็ทรงรับปากว่า จะจัดการเรื่องนี้ทันที“ทำไมเล่าใต้เท้าหวง ในที่ประชุมเมื่อวันก่อนเป็นท่านที่เร่งให้ข้ารีบอภิเษกและแต่งตั้งพระชายามิใช่หรือ มาวันนี้ข้าตัดสินใจแล้วจึงได้เรียกท่านมาเพื่อจัดการเรื่องงานพระราชพิธีสำคัญนี้ ท่านยังไม่พอใจสิ่งใดอีกงั้นหรือ”“กระหม่อม… ขอบังอาจทูลถามว่าพระองค์ จะอภิเษกกับสตรีคนใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านอ๋องเพคะ ที่ทรงเรียกหม่อมฉันเข้าเฝ้าพร้อมกับท่านพ่อในวันนี้ ทรงมีพระประสงค์ใดจะตรัสกันแน่หรือเพคะ”ท่านอ๋องหันไปมองหวงชิงอวี้ ด้วยสายตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยโทสะที่อัดแน่นอยู่ในนั้น แต่บัดนี้ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีชั้นสูงแห่งม่านโจว เริ่มโกรธจนยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ เพราะนางอดทนรอมานานเกินไปแล้ว“ในเมื่อพวกเจ้าถามขึ้นมา ข้าก็อยากจะถามพวกเจ้าเช่นกัน ว่าหลายวันมานี้ พวกเจ้า

หรูเฟยเงยหน้าขึ้นมา และประทับจูบลงบนจมูกคมคายตรงหน้า นางลูบไปตามใบหน้าคมของเขา ท่านอ๋องหลับตาคล้อยตามสัมผัสของนาง ริมฝีบางอุ่นของหรูเฟยค่อย ๆ บดลงมาประกบกับปากอิ่มของเขา ร่างของทั้งคู่เริ่มเบียดกันจนผ้าห่มเริ่มหลุดรุ่ยลงไปจากเตียง“หรูเฟย…ข้าสัญญาว่าจะเบามือ”“กอดหม่อมฉันเถิดเพคะ”ท่านอ๋องมิได้รั้งรอหลังจากนั้น เขาอดทนรอให้นางหายมาหลายวัน จนวันนี้ที่ทุกอย่างถูกจัดการจนจบสิ้น คนร้ายได้รับโทษตามที่สมควร และท่านอ๋องก็ทำตามที่เคยให้คำมั่นไว้ “จัดการให้หมดทุกคนไม่มีข้อยกเว้น”“ข้ารักเจ้ายิ่งนัก หากทนไม่ไหวก็รีบบอก ข้าจะอ่อนโยนลง”“ข้ารักท่านจ้าวเฟิงหมิง ได้โปรดรักข้าเถิดเพคะ”จุมพิตเร่าร้อนได้เริ่มขึ้น ท่ามกลางค่ำคืนอากาศที่เริ่มหนาวเย็นกลางฤดูใบไม้ร่วง แผลบนเรือนร่างของนางตอนนี้เริ่มหายสนิทแล้ว เหลือแค่ที่ศีรษะซึ่งยังต้องทำแผลอยู่ แต่โดยรวมแล้วถือว่าหายดีแล้ว“อ๊ะ…ท่านอ๋อง…”หน้าอกอวบถูกเขาบีบเคล้น ยอดอกที่แข็งเป็นไตสู้มือเมื่อถูกลิ้นอุ่นโลมเลียจนเปียก ร่องรักที่เริ่มแฉะถูกกระตุ้นด้วยนิ้วเริ่มส่งเสียงออกมา บทรักท่านอ๋องเร่าร้อนขึ้นตามไฟปรารถนาที่ลุกท่วม “อ๊าา…เฟิงหมิง อื้อ…”เสียงบดกระแท