จวนแม่ทัพหลิง / เมืองซานตง / แคว้นฉิน

“คุณหนู ฮูหยินบอกว่าให้ท่านแต่งตัวเจ้าค่ะ”

“หึ อนุเหวินให้ข้าแต่งตัว เพื่อที่จะไปดูน้องสาวแต่งงานกับอดีตคู่หมั้นของข้างั้นหรือ”

“คุณหนู”

“เอาเถอะ ในเมื่อนางอยากให้ข้าแต่ง ก็จะแต่งไปร่วมอวยพรให้พวกเขาสักหน่อยก็แล้วกัน”

“ผ่าง!”

ประตูหน้าห้องของคุณหนูใหญ่ “หลินหยุนซี” เปิดพร้อมกับสาวใช้สูงอายุอีกสองคนที่เดินเข้ามา แม้จะดูมีอำนาจจนสาวใช้ที่เหลือของนางกลัว แต่กลับมิได้ทำให้หลินหยุนซีรู้สึกกลัว นางหันมามองทั้งสองที่แม้จะกล้ากับสาวใช้ แต่ก็ไม่กล้ากับหยุนซี

“คุณหนูใหญ่ พวกข้ามาช่วยท่านแต่งตัวเจ้าค่ะ”

“คนของข้ามีมากมาย ไม่จำเป็นต้องรบกวนคนของอนุเหวินหรอก”

รอยยิ้มของสาวใช้กระตุกขึ้นเล็กน้อย เมื่อนางเอ่ยถึงผู้เป็นนายของทั้งสอง น้ำเสียงของพวกนางเริ่มแข็งขึ้น

“คุณหนูใหญ่ บัดนี้ฮูหยินมิได้เป็นเพียงอนุแล้ว บัดนี้ท่านแม่ทัพยกให้นางดูแลจวน อีกทั้ง…”

“อ๊ากกก!!!”

หญิงสาวหันมา ปิ่นปักผมประดับมุกแทงลงไปที่หัวไหล่ของสาวใช้สูงอายุที่กำลังพูดอยู่ สายตาบ่งบอกถึงความโกรธและการไม่ยอมรับ สาวใช้อีกคนกรีดร้องและล้มตึงไปข้าง ๆ เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

“เป็นแค่หญิงที่แย่งสามีชาวบ้าน แค่ก้าวขาย่องขึ้นเตียงบิดข้าจะให้ข้ายอมรับงั้นหรือ ฝันไปเถอะ”

“โอ๊ย! คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ได้โปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วยบ่าวปากไม่ดี บ่าวผิดเองเจ้าค่ะ”

ปิ่นแหลมถูกดึงขึ้นมา เลือดของสาวใช้พุ่งจนนางกรีดร้อง หยุนซีทิ้งปิ่นลงพื้น พร้อมกับหันไปเหยียบมือของสาวใช้อีกคนข้าง ๆ สายตาเหยียดใช้มองผู้ที่ต่ำต้อยกว่าอย่างไม่ปรานี

“พวกเจ้าไปบอกอนุเหวิน ว่าข้ามีปัญญาจัดการเรื่องชุดเอง ไม่ต้องสาระแนส่งใครมา ออกไป!”

“จะ เจ้าค่ะ ๆ ไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

สองสาวใช้สูงวัยรีบลุกขึ้น คนหนึ่งบาดเจ็บเพราะโดนแทงที่หัวไหล่ ส่วนอีกคนนิ้วมือเกือบหักเพราะถูกเหยียบ พวกนางรีบวิ่งไปปิดประตูไปทันที ความโหดเหี้ยมของคุณหนูใหญ่สกุลหลิน ไม่มีใครในจวนที่ไม่ทราบ

“คุณหนู”

“ยังไม่รีบเตรียมชุดให้ข้าอีกหรือ จินถาน เป้าเซี่ย พวกเจ้าเร่งมือเข้าเดี๋ยวข้าจะไปไม่ทันอวยพรคู่บ่าวสาว”

""เจ้าค่ะคุณหนู""

รอยหยักยิ้มร้ายกาจเผยออกมาบนใบหน้าของคุณหนูใหญ่ แม้ว่าจะได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูใหญ่ แต่ก็ยังเป็นบุตรคนรองของแม่ทัพ “หลินฟ่าน” เนื่องจากผู้เป็นบิดามีบุตรนอกสมรสกับสตรีอื่นที่มิใช่ภริยาเอก ดังนั้นต่อให้เป็นคุณหนูใหญ่ แต่ก็เทียบไม่ได้กับบุตรที่มีมารดาอย่างคุณหนูรอง “หลินเสี่ยวถง”

ยี่สิบวันก่อน

“อะไรนะ… หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าให้ข้าถอนหมั้น!”

“ที่จริงเรื่องนี้ต้องโทษคนแซ่หลี่ ไม่ใช่ ๆ ต้องโทษถงเอ๋อร์ที่งดงามเกินไป ก็เลยเตะตาบุตรคหบดีของซานตงเข้า คุณหนูใหญ่เจ้าก็อย่าได้เสียใจไปเลย ข้ากับท่านพ่อของเจ้าเตรียมคู่หมั้นที่เหมาะสมให้กับเจ้าแล้ว”

หลินหยุนซีหันไปมอง “เหวินไห่ถาง” ที่จีบปากจีบคอพูด หลังจากที่มีข่าวว่าบุตรชายคหบดีเกิดถูกตาต้องใจหลินเสี่ยวถง แต่ที่จริงแล้วคือนางจัดแจงสลับยามตกฟากของทั้งสองคนไปที่สกุลหลี่

“ใครงั้นหรือ”

“ไม่ใช่ใครอื่น”

“อนุเหวินคงหลงลืมฐานะของตัวเองไปกระมัง ต่อให้เจ้าถูกเรียกเป็นฮูหยินของจวน แต่ก็ควรจะวางตัวกับข้าซึ่งเป็นบุตรีภรรยาเอกของท่านพ่อ เจ้าอยากถูกโบยหรือ!”

“ข้าน้อยมิกล้า คุณหนูใหญ่เชิญเจ้าค่ะ นี่คือเทียบหมั้นหมายที่ถูกกำหนดวันมาแล้ว”

หยุนซีหันไปหยิบขึ้นมามองและอ่านดูจนครบ นางหัวเราะออกมาดัง ๆ พร้อมกับพับเทียบนั้น โยนฟาดใส่หน้าผู้เป็นอนุของบิดาทันที

“กรี๊ด! คุณหนูใหญ่ ท่านจะทำเกินไปแล้วนะ”

“เทียบหมั้นหมาย พร้อมสินสอดมหาศาลของ “หวังจินสั่ว” ขุนนางกรมคลังที่แต่งงานมาแล้วหกครั้ง มีอนุมาแล้วสี่คน เหวินไห่ถาง ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้สินะ!”

“ไม่นะเจ้าคะ ข้าไม่รู้เรื่อง”

“ไม่รู้เรื่องงั้นหรือ แม้แต่ใส่บุตรสาวถวายพานให้กับชายที่กำลังจะหมั้นหมายอยู่แล้วเจ้ายังกล้าทำ วิธีเช่นนี้เจ้าคงจะถนัดสินะ ใครอยากแต่งก็แต่งไป ข้าไม่แต่ง!”

“แต่เจ้าต้องแต่ง!”

เสียงขึงขังของแม่ทัพหลินเดินเข้ามาในห้องโถง แม้ว่าจะเอาแต่ใจและทำตัวร้ายกาจ แต่หยุนซีก็ให้ความเคารพหลินฟ่านในฐานะบิดาผู้ให้กำเนิดอยู่เสมอ แม้เขาจะไม่เคยใส่ใจนางในฐานะบุตรสาวเลยก็ตาม

“ท่านพ่อ”

“ซีเอ๋อร์ ข้าเห็นแก่แม่ของเจ้าจึงได้จัดหาคนดี ๆ ที่เหมาะสมให้แต่งงานกับเจ้า เหตุใดจึงไม่พอใจอีก”

“แต่คนผู้นี้มักมากในกาม เขาทรมานสตรีและบังคับขืนใจพวกนาง ท่านจะให้ข้า…”

“ใช่! บัดนี้เขากำลังจะรั้งตำแหน่งเจ้ากรมคลังคนใหม่ ฐานะและหน้าตาเหมาะสมกับจวนสกุลหลินของเรา เจ้าได้ชื่อว่าเป็นบุตรสาวคนโตสกุลหลิน เรื่องนี้ทำเพื่อตระกูลหลินไม่ได้หรือ”

เหวินไห่ถางแอบหัวเราะอยู่ด้านหลัง หยุนซีรู้ดีว่าสักวันต้องมีวันนี้ วันที่นางและบิดาต้องมีปัญหากันเพราะอนุของเขา

“ลูกไม่แต่ง”

“นี่เจ้าจะขัดคำสั่งข้างั้นหรือ!”

“ท่านพี่ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ”

“หุบปาก! มีสิทธิ์อันใดมาเรียกข้าเช่นนั้น”

“นะ นายท่าน ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ”

แม้ว่าจะยกนางให้เป็นฮูหยิน เพียงเพราะบุตรคนรองต้องแต่งกับบุตรชายคหบดีหลี่ซุน ซึ่งร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของซานตง เขาจึงต้องยกฐานะให้นางจากอนุเป็นฮูหยินรองเพื่อจะได้ไม่น้อยหน้าคู่สมรส

“ซีเอ๋อร์ ทุกอย่างถูกเตรียมการแล้ว อีกสิบวันถิงเอ๋อร์ก็จะแต่งงาน เจ้าเองก็รีบเตรียมตัวเถอะ”

“ที่แท้ท่านพ่อก็เห็นแก่หน้าวงศ์ตระกูล มากกว่าความสุขของลูก ถึงกับยอมให้ลูกอนุแย่งคู่หมั้นของลูกไป แล้วให้ข้าแต่งงานกับคนสารเลวบ้ากามแห่งซานตง”

“เพี๊ยะ!”

ฝ่ามือหนาพาดไปที่ใบหน้าของหญิงสาวในวัยยี่สิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่บิดาลงมือกับนางเช่นนี้ หลินหยุนซีได้แต่หันไปมองบิดาที่ให้กำเนิดด้วยสายตาที่เจ็บปวดที่สุด แต่ผู้เป็นบิดาราวกับมิได้ใส่ใจความรู้สึกนางเลยแม้แต่น้อย ส่วนอนุเหวินได้แต่ยิ้มด้วยความสะใจอยู่ด้านหลัง

“ท่านพ่อ… นี่ท่าน...”

แม่ทัพหลินรู้สึกผิด ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยแม้แต่จะตีนางด้วยซ้ำ 

“ท่านไม่เคยตีข้าเลย มาวันนี้แค่เรื่องนี้ถึงกับลงมือกับข้า”

“เจ้ามันดื้อรั้นเอาแต่ใจจนเคยตัว แม้ว่าจะไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียแต่… เจ้ารีบกลับไปที่ห้อง จากนี้อีกสิบวันกักบริเวณห้ามออกจากจวน จนกว่าจะถึงงานแต่งของถิงเอ๋อร์ พาตัวนางไป”

กลับมาที่ห้อง

“คุณหนู เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

“ขอบใจพวกเจ้ามาก รีบไปเตรียมตัวเถอะ”

""เจ้าค่ะ""

รอยยิ้มหยักบนใบหน้ากรีดออกมาอีกครั้ง หลังจากที่สวมปิ่นอันสุดท้ายที่ศีรษะ 

“ได้เวลาอวยพรคู่บ่าวสาวแล้ว”

สาวใช้เดินไปเปิดประตู คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพเดินอย่างผ่าเผยเพื่อไปยังห้องโถงพิธีเพื่อรอคู่บ่าวสาวเดินเข้ามาทำพิธีด้านใน เมื่อเดินเข้าไปถึง คหบดีหลี่และฮูหยินก็หลบสายตานางทันทีเพราะความละอายใจ ที่บุตรชายของเขาทำเรื่องที่ผิดกับนาง 

“คู่บ่าวสาว เข้าสู่พิธีได้”

เมื่อเสียงประกาศดังขึ้น คู่บ่าวสาวในชุดสีแดงก็เดินเข้ามาในห้องโถง

“สาม…”

ทั้งคู่รับโบมงคลสีแดงและถือเอาไว้คนละข้าง ผ่านกระถางไฟและธรณีประตูเข้ามาในห้องโถง

“สอง….”

เจ้าบ่าวที่หันมาเห็นหลินหยุนซีในชุดสีขาวประดับไข่มุก ทั้งตัวแลดูงดงามไร้ที่เปรียบ ยิ่งทำให้เขารู้สึกสำนึกผิดกับนาง แต่เมื่อมองสีหน้าของนางแล้ว เขากลับรู้สึกว่าบัดนี้หยุนซีกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักอีกต่อไป รอยยิ้มร้ายนั้นปรากฏก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้น

“หนึ่ง!”

“กรี๊ด!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย! เร็วเข้ารีบเอาออกไปหมด!”