Semua Bab พันธะร้ายหมอ(เลว)ที่รัก: Bab 21 - Bab 30

เฟรย์ลังเลนิดหน่อยเมื่อได้ยินภูริชเอ่ยชวนแบบนี้ แต่เธอปฏิเสธเขามาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่อยู่ร้านกาแฟ และวันนี้ที่จริงก็ไม่ได้นัดกับแคทไว้จริง ๆ แค่เอาชื่อของแคทมาพูด เพื่อหาเหตุผลให้หมอมาร์คไม่ต้องตามเธอไปที่ห้องพัก“ก็ได้ค่ะ”เธอตัดสินใจไปทานข้าวเย็นกับภูริชร้านใกล้ ๆ โรงพยาบาลซึ่งอยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้า เมื่อทั้งคู่เข้าไปในร้านก็เลือกที่นั่งที่ค่อนข้างอยู่ในสุดเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ก็ยังเจอกับคนรู้จักของภูริช เพราะตอนนี้เขาขึ้นชื่อว่าเป็นสถาปนิกของโรงพยาบาล“คุณภูริช”“อ้าวคุณหมอธเนศ มาทานข้าวเหรอครับ เฟรย์พี่ขอตัวสักครู่นะ”“ตามสบายค่ะ”ภูริชเดินออกไปทักทายกับคนรู้จัก เฟรย์จึงเลือกนั่งดูมือถือและเช็คอีเมลที่ทำงาน ไม่นานหลังจากนั้นภูริชก็เดินกลับมา“ขอโทษทีนะ พอดีเจอคุณหมอที่รู้จักก็เลยทักทายแกหน่อย”“ค่ะ ว่าแต่งานของพี่ภูริชต้องเริ่มทำเลยเหรอคะ”“อีกสักพักน่ะ แต่ว่ายังไงก็คงต้องเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาลนี้บ่อย ๆ เพราะยังต้องคุยเรื่องแบบและตกแต่งภายในด้วย จริงสิเห็นบอกว่าเฟรย์ทำงานบริษัทส่งออกเหรอ ยอดไปเลยนะ”“ตอนนี้ใช่ค่ะ แต่อนาคตอาจจะไม่แน่”“อ้าว ทำไมละ”“สัปดาห์หน้าเฟรย์จะต้องกล

“เฟรย์เดี๋ยวก่อน เฟรย์!” เธอคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องของเขาทันที เมื่อออกมาก็เจอผู้หญิงสองคนที่รออยู่หน้าห้อง สีหน้าของต้นน้ำยังตกใจไม่หายที่พบเธออยู่กับหมอมาร์ค ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้“พี่เฟรย์คะ”“น้องต้นน้ำขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจ พี่ขอตัวก่อน”“พี่เฟรย์คะ!”ต้นน้ำเรียกเธอเอาไว้อีกครั้ง เฟรย์หลับตาและค่อย ๆ หันมามองเธออีกครั้ง“ค่ะ”“วันที่สิบห้าเป็นวันครบรอบวันตายของพี่กล้า ถ้าพี่เฟรย์ว่าง…”“แม่พี่มีผ่าตัดวันที่ห้า หลังจากนั้นพี่คงต้องอยู่เฝ้าอาการ อาจจะต้องขอดูเวลาก่อน ขอบใจที่ชวนนะคะ”“ไม่เป็นไรค่ะ”เฟรย์เดินออกมาจากตรงนั้น และพุ่งเข้าไปในห้องน้ำหญิงทันที เธอร้องไห้อยู่ในนั้นนานพอสมควรและรีบเช็ดน้ำตาให้หมด พร้อมกับเติมแป้งเพื่อไม่ให้แม่เธอสงสัย แต่พอนึกไปแล้วเธอบอกกับแม่ว่าต้องบริจาคเลือด ถ้าไม่มีรอยเจาะเลือดแม่เธอคงถามอีก ดังนั้นจึงตัดสินใจโทรบอกแม่ของเธอว่าจะกลับเลยเพราะอ่อนเพลียห้องพักของแคท“เฮ้อ… ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ทำไมมันดูยุ่งวุ่นวายแบบนี้กันนะ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องแฟนเก่าแก เป็นหมอเจ้าของไข้ของแม่แก แล้วก็เป็นแฟน…”“ไม่ใช่ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน”“ก็ไ

เมื่อถูกดึงเข้ามาในห้อง เขาก็ไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูทันทีเพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์เหมือนครั้งก่อนเกิดขึ้น เฟรย์ไม่ได้มีท่าทางตกใจและไม่ได้กลัวเขา เธอแค่เดินเข้าไปและเอาของทั้งหมดวางที่โต๊ะ“คุณกลับไปที่บ้านมาเหรอ”เธอมองไปที่โต๊ะ ซึ่งมีของที่พึ่งวางให้เขาอยู่“นี่ไม่คิดจะพูดหรืออธิบายอะไรเลยงั้นเหรอ หรือว่าอยากจะให้ผมพูดก่อน”“คุณหมอมีอะไรอยากจะพูดกับฉันละคะ ครั้งก่อนคุณอ้างว่าจะต้องใช้เลือดของฉันเพื่อช่วยแม่ ซึ่งก็เป็นเรื่องโกหกมาแล้วครั้งหนึ่ง ถึงวันนี้ฉันจะเดินตามคุณมาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะถามอะไรตามใจได้”“เรื่องของดารินผมต้องขอโทษด้วย ผมเคลียร์ทุกอย่างไปแล้ว ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก ผม…”“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับฉันค่ะ ระหว่างเราสองคนเกี่ยวข้องกันด้วยพันธสัญญา หลังจากที่แม่ของฉันผ่าตัดเสร็จทุกอย่างก็จะจบลง”“จบเหรอ แต่คุณเป็นเมียผม!”“นอนด้วยกันไม่กี่ครั้งฉันไม่นับหรอกค่ะ อีกอย่างทุกอย่างก็ตกลงกันเอาไว้แล้ว ไม่มีพันธะผูกพันอื่น ไม่มีสิทธิ์เหนี่ยวรั้ง แค่ทำตามสัญญาเท่านั้น”“แต่คุณทำผิดสัญญาก่อน คุณไปกินข้าวกับไอ้หน้าอ่อนนั่น”“ฉันไม่อยากจะพูดเรื่องนี้

มาร์คและต้นน้ำเดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งตอนนี้เหลือแค่ญาติพี่น้องกลุ่มเล็ก ๆ ที่ยังนั่งทานข้าวร่วมกันอยู่ที่ห้องอาหาร เมื่อคุณเมตตาแม่ของต้นกล้าที่กำลังเล่นกับเด็กผู้ชายอยู่ เมื่อเห็นต้นน้ำและเขาเดินเข้ามา เธอก็รีบเดินมาหาทั้งคู่ทันที“มากันแล้วเหรอ…น้ำ มีเรื่องอะไรกันเหรอลูก ทำไมทำหน้าแปลก ๆ แบบนั้นละ ไปเถอะไปกินข้าวกันก่อน”“คุณน้าครับ ผมมีบางเรื่องอยากจะคุยกับคุณน้าหน่อยครับ”คุณเมตตารู้ทันทีว่าเรื่องนี้คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ อีกอย่างสีหน้าของหลานชายก็ดูร้อนรนจนน่าตกใจ เธอจำได้ว่าอติวิชญ์มักจะเป็นคนที่สุขุม ดูเป็นผู้ใหญ่เพราะเขาเป็นหมอ แต่อาการใจร้อนแบบนี้พึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก ทั้งสามคนเลยเดินมานั่งคุยที่ห้องรับแขก ซึ่งไม่ไกลจากห้องอาหารที่มีคนนั่งอยู่“แม่คะ วันก่อนน้ำพาดารินไปหาพี่มาร์คที่โรงพยาบาล”“อะไรนะ! ยัยน้ำเรานี่เหลวไหลใหญ่แล้ว แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าเพื่อนของเราคนนี้น่ะนิสัยก๋ากั่นเกินไป ไม่เหมาะกับตามาร์คทำไมยังพาไปหาพี่เขาแบบนั้นรู้อยู่ว่าพี่เขาไม่ชอบ ยังไงน้าต้องขอโทษด้วยนะ”“ไม่เป็นไรครับเรื่องนั้นมันไม่ได้สำคัญอะไร ผมจัดการไปเรียบร้อยแล้วครับ ที่จริงแล้วผมก็หาโอกาสปฏ

“จริงเหรอคะ! นะ นี่มัน… เหลือเชื่อเลยนะคะ”“ตอนนี้หน้าที่ที่สำคัญสำหรับคุณก็คือตาไผ่ ที่เป็นตัวแทนของต้นกล้า เอาไว้ผมจะแวะมาเยี่ยมหลานบ่อย ๆ หวังว่าคุณจะไม่คิดมากเรื่องนี้อีกนะครับ ขอตัวก่อน”“ขอบคุณนะคะหมอมาร์ค”เขาพยักหน้ารับไหว้เธอและเดินกลับมาที่รถทันที พอเห็นต้นไผ่แล้วเขาก็เริ่มจินตนาการเรื่องลูก หากว่าเขาอยากจะมีลูกสักคน แม่ของลูกก็คงจะต้องเป็นเฟรย์ แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็เริ่มจิตใจห่อเหี่ยวลง“ไม่ได้สิจะถอยตอนนี้ไม่ได้ ยังไงนั่นก็เมียจะง้อไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป สู้หน่อยสิวะอย่าไปกลัว ถึงเธอจะ…ดุสักหน่อย เวลางอนแล้วจะง้อยากไปบ้าง…ฉิบหาย! ยากทุกอย่างเลยนี่หว่า ใครจะไปรู้ว่ามันจะยุ่งเหยิงแบบนี้ละโว้ย!”โรงพยาบาลเมื่อเขากลับมาที่โรงพยาบาล ก็รู้ว่าคุณลุงของเฟรย์มาเยี่ยมคุณชมจันทร์ เขามีโอกาสได้เจอลุงกับป้าของเธอตอนที่เข้าไปตรวจชมจันทร์ ซึ่งเฟรย์ไม่อยู่ในห้อง“สวัสดีครับ”“อ้าวคุณหมอสวัสดีครับ แหมงานยุ่งเลยนะครับเนี่ย”“นิดหน่อยครับ วันนี้คึกคักเลยนะครับมีคนมาเยี่ยมเยอะ ๆ แบบนี้กำลังใจดีเลยสิครับ”“โอ๊ย ที่ไหนละครับคุณหมอนี่ก็ออกไปคนหนึ่งแล้ว อีหนูไปส่งอยู่ใครนะ ใช่แฟนยัยหนูไหมคนหล่อ ๆ