All Chapters of เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: Chapter 121 - Chapter 130

 “นั่นอะไรน่ะ” หลี่เจิ้นหัวเดินมาถามด้วยความสงสัย“สมุนไพร”“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันคือสมุนไพร” เด็กชายเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ หน้าตาพืชที่อยู่ตรงหน้ามองอย่างไรก็เหมือนต้นหญ้าธรรมดา น้อยคนนักจะมองออกว่ามันคือสมุนไพร ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ก็เพิ่งเคยเจอคนใช้พลังธาตุนอกจากตัวเอง เด็กหญิงตรงหน้าทำได้ทั้งสองอย่างที่ชวนตะลึงสำหรับเขา หลี่เจิ้นหัวจึงรู้สึกสนใจเป็นอย่างมากฉินหลิวซีไม่ตอบคำถามแต่มองเมินเขาไปเฉย ๆ เมื่อนางไม่เต็มใจตอบเขาก็ไม่คาดหวังเด็กทั้งสามคนเดินเข้ามาในป่าลึกอีกนิด จนกระทั่งหางตามองเห็นสัตว์ป่าตัวหนึ่ง เด็กหญิงหันไปมองหลี่เจิ้นหัวที่เดินตามมา“เจ้าไปจับเจ้าตัวนั้นมาได้หรือเปล่า”เขามองตามสายตานาง เห็นกวางอยู่ตัวหนึ่ง คิดว่านางอยากเห็นฝีมือของคนประเภทเดียวกันจึงยอมพยักหน้า แค่แสดงฝีมือเล็กน้อยเท่านี้เขาทำให้ได้อยู่แล้ว“ได้สิ” เขาตอบรับต้องรอยยิ้ม หลี่เจิ้นหัวทำได้ตามที่คาด ใช้เวลาไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับกวางตัวนั้น ผู้มีก่อเกิดลมปราณขั้นที่สองไม่ทำให้ผิดหวังเลยจริ

 หลี่เจิ้นหัวยังเป็นลูกมือให้นางอย่างดีโดยไม่บ่นสักคำ มีแต่นิสัยช่างซักช่างถามเสียงเจื้อยเสียงแจ้วอยู่ข้าง ๆ นี่เท่านั้นที่ทำอย่างไรก็ไม่ชินเสียที ไม่รู้ที่ผ่านมาโดนเลี้ยงอยู่แต่ในบ้านหรืออย่างไรจึงเหมือนไม่เคยออกมาเผชิญโลกภายนอกเลย แม้แต่เห็ดต้นเล็ก ๆ ที่เห็นได้ทั่วไปก็ไม่รู้จักอย่างว่า ถ้ารู้จักพืชชาวบ้านบ้างคงไม่หลงทางในป่า“ท่านลุง วันนี้ก็ขอฝากด้วยนะเจ้าคะ”“โอ้! เชื่อใจได้เลย!” หลังจากแยกทางกับหลี่เจิ้นหัวนางก็นำเนื้อส่วนที่ล่าได้มาฝากท่านลุงอีกวัน“หลังจากนี้คงไม่ได้มาบ่อยแล้วนะเจ้าคะ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายของเดือนที่ข้าจะรบกวนท่านลุง”“ล่าเยอะไปก็ไม่ดีจริง ๆ นั่นแหละนะ ทั้งเสี่ยงที่คนจะสงสัย แล้วในป่าก็จะเสียสมดุลเอาได้ ช่างเป็นเด็กที่รู้ความจริง ๆ” ชิวหลานเอ่ยชม ลูบศีรษะสองพี่น้องที่จูงมือกันมาด้วยความเอ็นดู“อันนี้เป็นส่วนที่เจ้าฝากไว้เมื่อวาน” ลุงใหญ่ยื่นถุงเงินให้นาง ฉินหลิวซีรับไปนับแล้วแบ่งให้ญาติผู้ใหญ่ตามเดิม กล่าวขอบคุณเสร็จนางก็ตรงกลับบ้านชิวเหรินหลังจากแย

 เด็กหญิงรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย เพราะแต่ในแต่ไรมาก็ไปไหนด้วยกันตลอด แต่เรื่องนี้มีเหตุจำเป็น พอสหายเข้าใจโดยง่ายก็ทำให้นางโล่งใจขึ้น หลังจากมาบอกข่าวกับสหายแซ่หลี่ ฉินหลิวซีก็ตรงกลับบ้านทันที ข้ออ้างที่บอกว่าจะไปบ้านท่านน้าอะไรนั่นไม่มีตั้งแต่แรกแล้ว ถึงปกตินางมักจะไปขอยืมตะกร้าเพิ่มก่อนเข้าป่าก็ตาม แต่วันนี้ไม่จำเป็นหลังกลับถึงบ้านนางก็เข้าไปในห้องนอนของครอบครัว ทำเนียนช่วยน้องชายแต่งตัวก่อนจะเอ่ยกำชับกับเขา“อาหยวน เรื่องพี่ชายหลี่หรือเรื่องที่เคยเข้าป่าไปด้วยกัน ห้ามพูดให้ท่านพ่อได้ยินเป็นเด็ดขาด เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราคนนะ”ฉินซือหยวนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้จึงถามขึ้น“วันนี้ท่านพ่อจะไปกับเราหรือ?”“จากที่ฟังมาน่ะนะ” นางไม่รู้ว่าบิดาจะมาไม้ไหนหรือนึกระแวงสงสัยอะไร แต่กันไว้ก่อนดีกว่าไปแก้ปัญหาเอาดาบหน้า“เอาละ เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ” นางจูงมือน้องชายออกมาหน้าบ้าน นอกจากบิดาแล้วยังมีมารดายืนอยู่ด้วย“ท่านแม่ก็จะไปด้วยหรือเจ้าคะ?”“จะตามไปสมทบ

 ฉินซือหยวนชี้ไปยังหุ่นไม้ตัวหนึ่งที่อยู่กลางห้องอีกฝั่ง ห้องที่นางเคยแอบเข้าไปฝึกระหว่างให้น้องชายรอที่ห้องนี้ หุ่นตัวนั้นอยู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นราวกับมิติต้องการให้นางได้ใช้ฝึก มิตินี้นางเป็นเจ้าของ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีสำนึกรู้คิดหรือไม่ จะไปถามใครก็ไม่ได้ เพราะแม้แต่ต้นตอหรือต้นกำเนิดของมันนางก็ไม่รู้ ในเมื่อเป็นสิ่งที่มอบให้มาก็คงเป็นประโยชน์ต่อนางแน่ฉินหลิวซีจึงยินดีจะรับไว้“มันมีมาได้สักพักแล้วน่ะ เจ้าเล่นที่นี่รอไปก่อนระหว่างรอข้าอีกสักเดี๋ยวก็แล้วกัน”น้องชายนางฉลาดและรู้ความ ทั้งเชื่อฟังพี่สาวเป็นอย่างดี ในเมื่อคำตอบมีเท่านั้นเขาก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ ฉินหลิวซี ปล่อยให้น้องชายอยู่ลำพังแล้วข้ามไปฝึกที่ห้องนั้น จนกระทั่งถึงเวลาที่เคยนัดหมายไว้กับสหายจึงค่อยออกจากบ้านชีวิตดำเนินไปแบบนี้ในทุกวัน อาหารเช้าที่บ้านตระกูลฉินนางกับน้องชายไม่เคยได้กินอิ่ม แต่เขาเริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้นเพราะนางเลี้ยงดูอย่างดี ตั้งแต่จับเหยื่อเองได้ก็ไม่เคยปล่อยให้เขาอด จากเด็กชายผอมแห้งคนหนึ่งก็เริ่มมีรูปร่างสมบูรณ์ขึ้นมาจนดูแปลกตาไปจางอี้เชียนที่ปะทะคารมกับหลานสาวเก

 “ขอบใจมาก ข้าจะรักษามันอย่างดี”เห็นนางยิ้มเขาก็ดีใจ หลังจากฉินหลิวซีเก็บมันเข้ากระเป๋า พวกเขาก็เดินทางต่อ วันนี้นางให้เขาเป็นคนกำหนดสิ่งที่จะทำ หลี่เจิ้นหัวมองเห็นว่าสมุนไพรพร้อมเก็บเกี่ยวแล้วหลายต้นจึงเสนอให้เก็บพวกมันเป็นงานที่จะทำวันนี้หลังจากฉินซือหยวนเริ่มคุ้นชินกับการทำงานด้วยการเฝ้ามองพี่ชายพี่สาวมาหลายสัปดาห์ ก็เริ่มลงมือช่วยด้วยตัวเอง เขาจดจำรูปลักษณ์ของต้นไม้ใบหญ้าที่ทั้งสองมักจะเก็บเป็นประจำไว้ได้ เห็นต้นไหนคุ้นตาก็จะเก็บมันไปให้ฉินหลิวซี บางครั้งเขาก็พบเจอต้นไม้ใหม่ ๆ ที่ไม่รู้จัก นำไปถามพี่สาวก็ได้คำตอบทุกครั้งจนเขานับถือนางมากขึ้นไปอีก“ท่านพี่รอบรู้มากจริง ๆ ข้าจะเป็นได้อย่างท่านหรือไม่”“น้องชายของข้าเก่งออกขนาดนี้ เป็นอย่างที่ใจเจ้าต้องการได้อยู่แล้ว” นางลูบศีรษะเขาด้วยความเอ็นดูคำพูดนั้นไม่ได้ยกยอเกินเลยไปแม้สักนิด เพราะฉินหลิวซีเชื่อแบบนั้นจริง ๆ นางเฝ้ามองการเติบโตของน้องชายอยู่ตลอด ไม่ว่าในกาลข้างหน้าเขาอยากจะเป็นอะไรนางก็จะสนับสนุนทั้งนั้นและจากการที่ได้เฝ้ามองความทรงจำของ