Semua Bab นางบำเรอ SM20+: Bab 31 - Bab 40

บริษัทเดียร์ดีไซน์เนอร์ “สวัสดีค่ะคุณเดียร์ วันนี้มาทำงานเช้านะคะเนี่ย”“แหะๆ ค่ะป้า” ฉันยิ้มตอบรับป้าแม่บ้าน วันนี้ฉันมาทำงานเช้ากว่าปกติเพราะต้องเข้าไปเอาเอกสารในห้องเก็บของด้วย นายคิงส์ย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าให้ใครรู้เด็ดขาด และกำชับฉันอย่างดีว่าให้ฉันเอาเอกสารมาให้ได้นี่ฉันเหมือนไม่ใช่เจ้าของบริษัทแล้วอ่ะ เหมือนเป็นโจรผู้ร้ายเข้ามาลักขโมยของในบริษัทและฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องลึกลับขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ฉันก็เป็นเจ้าของบริษัทมีสิทธิ์ไปได้ทุกซอกทุกมุมของบริษัทนี้ กับอีแค่ห้องเก็บของเก็บเอกสารเก่าแค่นี้เองฉันรีบเอาของไปเก็บในห้องทำงานของตัวเอง จากนั้นก็รีบไปเอาเอกสารทั้งหมดของปีที่แล้วและปีนี้ไปเก็บไว้ในรถ ก่อนจะเข้าไปทำงานตามปกติอย่างเคย จนพนักงานก็เริ่มทยอยกันมาทำงานเรื่อยๆ“อ้าวคุณเดียร์ ทำไมวันนี้ถึงมาเช้าจังเลยคะ”“พอดีว่าฉันรีบมาเคลียร์เอกสารน่ะ เมื่อวานไม่ได้ทำเลย” ฉันหันไปตอบเลขาพร้อมกับยิ้มให้จางๆ“ขยันจังเลยค่ะ รับกาแฟมั้ยคะ เดี๋ยวดิฉันไปจัดการมาให้”“ไม่เป็นไรจ้ะ พอดีว่ามีร้านกาแฟเปิดใหม่อยู่ตรงนี้พอดีเลย ฉันว่าจะลองไปชิมดูถ้าอร่อยก็จะได้ยึดเป็นร้านประจำเลย” ฉันรู้สึกเข็ดข

หลายวันต่อมา คอนโด…“ยอดสรุปของเธอมันสูงดิ่ง แถมไม่สมเหตุสมผลเลยกับรายได้ที่เข้าในบริษัท”“…” ร่างบางนั่งฟังนิ่งๆ ยิ่งขุดก็ยิ่งเจอเรื่องน่าสงสัย เหมือนกับว่าบริษัทของเธอกำลังมีการฟอกเงินยักยอกทรัพย์ในบริษัทของเธอ“เธอรู้บ้างหรือเปล่าว่าบริษัทของเธอมีการโอนเงินไปบัญชีอื่นอีกไหม ที่ยอดโอนมันสูง หรือมีบัญชีที่น่าสงสัย”“ฉันไม่แน่ใจเลย เรื่องนี้ฝ่ายบัญชีเป็นคนจัดการเอง ฉันมีหน้าที่แค่ตรวจยอดสรุปแล้วเซ็นแค่นั้น” เธอบอกไป เธอพลาด…พลาดอย่างหนักเลยที่ไว้ใจคนใกล้ตัวได้มากขนาดนี้เดียร์เชื่อใจคนอื่นมากเกินไป จนต้องมาเจ็บแบบนี้“แล้วบริษัทของเธอมีลูกค้าเก่าเข้ามาใช้บริการซ้ำอีกหรือเปล่า”“ไม่นะ ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้ารายใหม่ที่เข้ามา”“สาเหตุนี้หรือเปล่าที่ทำให้ลูกค้าเก่าๆ ของเธอไม่ยอมมาใช้บริการอีก”“ไม่รู้สิ ฉัแค่คิดว่างานแบบนี้มันไม่ได้จะมีบ่อยๆ ส่วนใหญ่จะเป็นการออกแบบภายในตัวบ้าน ห้องนั่งเล่นแบบนี้ ฉันว่าเค้าคงไม่ทำกันบ่อยขนาดนั้นหรอกมั้ง”“ฉันรู้ว่าไม่มีใครมาใช้บริการบ่อยขนาดนั้นหรอก ว่าแต่เธอยังมีเบอร์โทรลูกค้าที่เคยมาใช้บริการบริษัทของเธอหรือเปล่า?”“มีอยู่นะ แต่ต้องไปค้นรายชื่อบัญชีลูกค้าเ

วันต่อมาที่บริษัทเดียร์ดีไซน์เนอร์“พักนี้คุณเดียร์เงียบๆ ไปนะคะ” เลขาสาวเอ่ยทักทายเมื่อเห็นผู้เป็นเจ้านายเดินถือกระเป๋าเข้ามา“อื้อ ขอโทษด้วยนะที่ต้องให้คอยดูแลบริษัทแทน ฉันไม่ค่อยสบายน่ะ ลำบากคุณแย่เลย”“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณเดียร์ อันที่จริงคุณเดียร์น่าจะพักผ่อนให้หายดีก่อนก็ได้นะคะค่อยมาทำงาน ช่วงนี้คุณเดียร์ดูซูบไปเยอะเลยนะคะ”“อยู่แต่ในห้องฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันนะ อีกอย่างคุณก็รู้ว่าฉันทิ้งงานไปไหนไม่ได้นานหรอก สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมานั่งทำงานอยู่ดี”“อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ เดี๋ยวดิฉันจะสั่งจากข้างนอกมาให้”“ไม่ล่ะ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยหิวอะไรเท่าไหร่น่ะ รู้สึกกินอะไรไม่ค่อยลง ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง” นี่มันไม่ใช่การแสดง ทุกอย่างที่เธอกำลังเป็นอยู่มันเกิดขึ้นจริงๆ หลังจากที่ได้รู้ว่าบริษัทของเธอมีการฟอกเงินยักยอกทรัพย์“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ คุณเดียร์อยากได้อะไรก็โทรเรียกได้ตลอดเลยนะคะ”“ค่ะ”ร่างบางสาวเท้ายาวๆ เดินเข้าห้องทำงานไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่ายกับสิ่งรอบข้าง“เอาไงต่อดีล่ะ” เธอได้แต่นั่งคิดในใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเ

วันหยุดฉันออกมาจากคอนโดมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่นัดกับเจมส์เอาไว้ ฉันไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคิงส์แต่ก็ไม่ได้ปล่อยละเลยจนไม่ระวังตัวเอง นาฬิกาที่คิงส์ได้ให้ฉันเอาไว้ก็ยังอยู่ที่ข้อมือของฉันเหมือนเดิมไม่ได้หายไปไหน จะถอดก็แค่ตอนอาบน้ำกับตอนนอนแค่นั้น นอกนั้นก็ใส่ติดตัวอยู่ตลอดเวลาร้านอาหาร“หวัดดีเจมส์ นึกยังไงพาฉันมากินอาหารร้านหรูแบบนี้เนี่ย ความจริงฉันไม่ได้ยึดติดกับของหรูอะไรเลยนะ” ภายนอกอาจจะเห็นว่าฉันแต่งตัวหรูหราเหมือนพวกลูกผู้ดีเซเล็บต่างๆ นานา แต่ความจริงเสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่มันก็ไม่ได้แพงถึงขั้นขนาดฉันต้องเจียดเงินเดือนครึ่งนึงมาซื้อ“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ขอแค่ผมได้เลี้ยงคุณเดียร์สักครั้ง เพราะเราสองคนอาจจะไม่ได้เจอกันอีก”“อย่าพูดแบบนั้นสิ ชอบพูดแปลกๆ เรื่อยเลยนะ” เจมส์ชอบพูดทำให้ฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะคิดแบบนั้นหรอกนะ แต่การพูดแบบนี้เหมือนกับคนที่กำลังลาไปตายมากกว่า“ผมขอโทษครับ เราสั่งอาหารกันดีกว่านะครับ”“โอเค..” ฉันหยิบเมนูขึ้นมาดูแล้วเลือกสั่งอาหารที่ตัวเองจะกินมาสองสามอย่าง “ส่วนเครื่องดื่มขอเป็นน้ำพั้นช์ปั่นผสมโซดาค่ะ”“ส่วนผมขอเป็นไวน์ขวดนึงครับ”“

ฟิ่ว ฟิ่ว ฟิ่วกระสุนปืนจากปลายกระบอกเก็บเสียงพุ่งเข้าที่หัวของกลุ่มชายฉกรรจ์นั้นทีละคน จนกระทั่งเหลือเพียงเจมส์คนเดียวเท่านั้น“พะ พวกมึงเป็นใครมาที่นี่ได้ยังไง”“ก็เป็นยมบาลมาเอาชีวิตของพวกมึงยังไง” เดียร์ลืมตามองเจ้าของเสียงนั้น แต่ด้วยสายตาที่พร่ามัวทำให้เธอมองไม่ชัดว่าคนที่เข้ามาช่วยเธอนั้นเป็นใคร แต่น้ำเสียงนั้นมันดูไม่คุ้นหูเอาซะเลย“ชะ ช่วยด้วย” ร่างเล็กร้องเรียกเสียงแผ่ว“แน่จริงมึงก็ฆ่ากูเลยดิ กล้องที่ตั้งอยู่จะเป็นหลักฐานมัดตัวมึงได้อย่างดีเลย”“สำหรับมึงกูยังไม่ฆ่าให้ตายตอนนี้หรอก เพราะคนอย่างมึงมันต้องตายอย่างทรมานเท่านั้น” พูดจบชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก็รีบมาคว้าตัวของเจมส์ออกไปทันที“เป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมของตัวเองไปห่มให้กับเรือนร่างที่ถูกฉีกเสื้อผ้าจนขาดรุ่งริ่ง ก่อนจะอุ้มตัวของเธอลอยขึ้น“ฮึก ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย” หญิงสาวพร่ำเพ้อเธอเหมือนกับคนไร้สติ แต่ด้วยเหตุการณ์ก่อนหน้ามันทำให้เธอกลัวจนสติหลุดจนเป็นแบบนี้“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่ตรงนี้แล้ว” พูดจบชายหนุ่มก็พาตัวเธอออกมาขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่ด้านนอกทันทีจากนั้นรถตู้ก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นา