Semua Bab นางบำเรอ SM20+: Bab 61 - Bab 70

เดียร์ Talkฉันขับรถกลับมาที่บ้านและก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อขนมที่ลูกชายสั่งซื้อด้วย น้องไทเกอร์แกเป็นคนที่ยอมได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องกิน ถ้าลืมเมื่อไหร่จะงอนทันทีไม่รู้เหมือนกันว่าไปเอานิสัยขี้น้อยใจแบบนี้มาจากไหน เพราะฉันก็ไม่เคยเป็นเลย และก็ไม่มีใครแสดงพฤติกรรมแบบนี้ให้เห็นด้วย หรือแม้ว่าจะเป็นการทำให้แกรู้สึกน้อยใจก็ตาม แต่บางครั้งแกก็จะเป็นของแกเองอารมณ์เหมือนพ่อไม่มีผิด รายนั้นน่ะเหรอแค่พูดไม่เข้าหูก็งอนจนน่าตบละ“เย้ ๆ คุณแม่กลับมาแล้ว” พอฉันจอดรถได้ไม่นาน ลูกชายตัวดีของฉันก็วิ่งออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว“ว่าไงครับ วันนี้ดื้อกับคุณตาคุณยายหรือเปล่า”“ไม่ครับ วันนี้ผมวิ่งเล่นกับคุณตาสนุกมากเลยครับ แต่น่าเสียดายคุณตาวิ่งตามผมไม่ทัน”“เหรอครับ คุณตาแก่แล้วนะครับจะให้ไปวิ่งคล่องแคล่วเหมือนกับเด็กได้ยังไง”“เหรอครับ แล้วอย่างนี้คุณตาจะวิ่งเล่นกับผมได้อีกหรือเปล่าครับคุณแม่” แกถามหน้าเศร้า เรื่องกินกับเรื่องเล่นนี่แหละเป็นเรื่องใหญ่เลย ชอบให้มีคนมาวิ่งเล่นด้วย ยิ่งมีคนตามใจนะจะยิ่งติดคนนั้นเลย“วิ่งได้ครับ แต่คุณตาก็จะวิ่งช้าๆ ไงครับ”“โห่ เริ่มไม่สนุกละ ชวนคุณพ่อเล่นด้วยคุณพ่อก็บอกว่าไม่

ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองตามเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ไม่ได้ตกใจแค่แปลกใจมากกว่าว่าเขาไม่อยู่ที่นี่ได้ยังไง จะบอกว่ามาเที่ยวเหมือนกันก็ดูเหมือนว่าจะบังเอิญเกินไปเนอะ“คุณ!?”“เลือดไหลออกมาเยอะเลยนะ ให้ฉันช่วยเถอะ” เขาเดินเข้ามาหาฉัน“ไม่ต้อง! แค่นี้เองฉันไม่เป็นอะไรหรอก” ฉันรีบปฏิเสธทันที ก่อนจะก้าวถอยหลังหนี“เลือดไหลออกจะหมดตัวอยู่แล้ว ยังจะมาทำเล่นตัวอีก”“ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!”“มาเถอะน่า เลือดไหลไม่หยุดแล้วนั่น”“เอ๊ะนี่คุณ ว๊าย!” ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อ เขาก็มาดึงตัวฉันไปอุ้มทันที “นี่คุณ!”“พักอยู่ไหน?”“ปล่อยฉัน ฉันกลับเองได้”“อย่าดื้อ! อยากจะเดินเหยียบแผลให้มันเป็นบาดทะยักตายหรือไง!?” เขาขึ้นเสียงใส่ฉัน“แผลแค่นี้มันไม่ทำให้ฉันตายได้หรอก เจ็บมากกว่านี้ฉันก็เคยมาแล้วแต่ฉันก็ไม่เห็นตายเลย” ฉันประชดเขาอีกแล้ว บ้าจริงทำไมชอบพูดประชดอยู่เรื่อยเลยนะ อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ฉันไม่ได้อยากจะพูดประชดเพื่อให้เขามาสนใจสักหน่อย“…” เขามองหน้าฉันแล้วถอนหายใจใส่ “ถึงบ้านพักแล้วก็บอกก็แล้วกัน ฉันจะพาเดินไปเรื่อยๆ”“มาทำอะไรที่นี่อ่ะ?”“มาทะเลคงจะมาขึ้นเครื่องบิน

ตกเย็น“คุณแม่ครับๆ กี่โมงแล้วครับ” ไทเกอร์วิ่งเข้ามาขณะที่เดียร์กำลังยืนช่วยพิงค์ทำอาหารอยู่ ท่าทางของแกดูร้อนรนมากจนน่าแปลก“จะห้าโมงแล้วครับ” เดียร์มองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วหันไปบอกกับลูกชาย“คุณลุงบอกว่าจะมาหาผมที่เดิม เราไปกันเถอะครับ” เด็กน้อยเอ่ยพูดทวงสัญญาที่ได้พูดเอาไว้กับแม่ของตนเมื่อเช้านี้“คุณลุง? ใครกันเหรอเดียร์” พิงค์เอ่ยถาม เพราะนอกจากคนในครอบครัวที่มาด้วยกันแล้วก็ไม่ได้มีใครมาด้วยอีก“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร แต่เมื่อเช้าไทเกอร์ตื่นลงมาวิ่งเล่นข้างล่างคนเดียวแต่เช้า แกบอกว่าเจอกับคุณลุงคนนึงที่ออกมาวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าเหมือนกัน และตอนเย็นก็นัดกันจะไปวิ่งกันอีก”“แกก็เลยจะต้องไปดูให้เห็นกับตาว่างั้นว่าเป็นใคร”“ใช่สิ แกก็รู้ว่าฉันไว้ใจใครง่ายที่ไหน ยิ่งกับลูกฉันยิ่งไม่ไว้ใจใครเลย” เดียร์บอก“เรารีบไปกันเถอะครับคุณแม่ เดี๋ยวคุณลุงจะรอนาน”“ดูเหมือนเราจะอยากไปหาคุณลุงคนนี้มากเลยนะไทเกอร์” พิงค์เอ่ยถาม เมื่อได้เห็นท่าทีของหลานชาย“ครับป้าพิงค์ คุณลุงหล่อมากแถมยังพูดเพราะอีกต่างหาก ไทเกอร์ชอบครับ”“รีบไปกันเถอะ อย่ามัวยืนคุยโม้โอ้อวดเลย”น้องไทเกอร์รีบจูงมือของเดียร์

คิงส์ Talkผมยืนฟังพิงค์กับไอ้ครามคุยกันอยู่พักใหญ่ๆ ใช่! ผมได้ยินหมดทุกคำพูดที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน และผมก็ได้รู้ว่าความจริงแล้วน้องไทเกอร์คือลูกของผม ซึ่งผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อของแกเดียร์เธอพยายามปกปิดเรื่องนี้กับผมนี่ถ้าผมไม่ได้ยินทั้งสองคนคุยกันก็ไม่รู้ว่าป่านนี้เมื่อไหร่ผมจะรู้ว่าน้องไทเกอร์เป็นลูกของผม ผมยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกเลยมันจุกอยู่ในอกไปหมด เธอหนีไปพร้อมกับมีลูกของผมติดท้องไปด้วย เธอไม่เคยติดต่อกลับมาไม่เคยขอร้องอ้อนวอนหรือรับความช่วยเหลือจากใครเลยผมเข้าใจดีว่าการที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังมันลำบากมากขนาดไหน กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ตอนท้องอยู่ก็ต้องตอบรับสภาวะอารมณ์ของตัวเอง ไหนจะต้องมาเจ็บตัวตอนคลอดอีก ผมรู้สึกผิดที่ตอนนั้นผมไม่ได้อยู่ข้างเธอเลยแต่ไหนเธอบอกว่าเธอมีคนรักแล้วไง ทำไมพิงค์ถึงบอกว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ชอบผู้หญิงล่ะ หรือว่าเธอตั้งใจที่จะโกหกผมเพื่อไม่ให้ผมไปยุ่งกับเธออีก ผู้ชายคนนั้นบอกกับผมว่าเป็นพ่อของน้องไทเกอร์แต่ไม่ใช่สามีของเดียร์ และก่อนที่ผมจะเดินออกมาพิงค์เธอก็ถามผมถึงเรื่องหน้าตาของน้องไทเกอร์ใช่! ถึงแกจะเหมือนแม่แ

เดียร์ Talkตัดมาวันที่กลับอิตาลี“เดินทางปลอดภัยนะลูก มีเวลาว่างก็อย่าลืมกลับมาหาพ่อกับแม่บ้างนะลูก”“ค่ะ…พ่อกับแม่ก็อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ”หลังจากที่ร่ำลาทุกคนเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วฉันก็พาน้องไทเกอร์ไปขึ้นเครื่องบินทันที ความจริงฉันก็ไม่อยากกลับหรอกแต่น้องไทเกอร์ต้องกลับไปเรียน ส่วนฉันก็ต้องกลับไปจัดการงานที่เหลือเหมือนกัน ทุกคนมีหน้าที่ที่จะต้องทำ แต่เดี๋ยวรอน้องไทเกอร์เรียนจบฉันก็จะพากลับมาขึ้นโรงเรียนประถมที่ไทยนี่แหละ อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง“ผมไม่อยากกลับเลยครับคุณแม่ อยากอยู่กับคุณตาคุณยาย อยากเล่นกับพวกพี่ๆ อยากเล่นกับคุณลุง” น้องไทเกอร์แกงอแงกับฉันมาตั้งแต่ก่อนจะออกมาจากบ้านแล้วว่าไม่อยากกลับ“แม่เข้าใจครับ แต่เราต้องกลับไปเรียนก่อนไหนสัญญากับแม่แล้วไง ว่าจะตั้งใจเรียนพอเรียนจบแล้วแม่ก็จะพามาขึ้นโรงเรียนอยู่กับพี่ๆ ที่นี่”“จริงๆ นะครับคุณแม่”“จริงครับ แม่สัญญากับไทเกอร์ไว้แล้วแม่ไม่ผิดสัญญาหรอก” ฉันเป็นคนที่ถือสัจจะกับคำมั่นสัญญามาก ไม่ว่าจะสัญญาอะไรไว้กับใครฉันจะต้องทำมันให้สำเร็จ และฉันก็เป็นคนที่เกลียดคนที่ไม่มีสัจจะมาก ถ้าพูดแล้วไม่ทำฉันก็จะไม่พูดด้วยอีกเลย เพราะ