Semua Bab เมียแม่หม้ายของท่านประธาน NC20+: Bab 31 - Bab 40

60 Bab

EP:31 ไม่ต้องใส่ถุงยางได้ไหม NC20+

กลางดึกวันงานหมั้น "ออสตินอย่าเพิ่งสินายยังไม่ได้ใส่ถุงยางเลยนะ!" ฉันรีบเอ่ยค้านขึ้นมา เมื่อเห็นว่าออสตินยังไม่ได้ใส่ถุงยางแต่จะใส่ท่อนเอ็นของตัวเองเข้ามาในตัวของฉันแล้ว "แต่เราหมั้นกันแล้วนะครับไม่ต้องใส่ไม่ได้หรอ" ออสตินทำหน้าออดอ้อนใส่ฉัน แต่ฉันยังไม่อยากมีลูกตอนนี้ ครั้งก่อนฉันเคยท้องแล้วแท้งฉันเลยไม่กล้าที่จะมีลูกอีก "ไม่ได้นะออสติน" "....." เขาทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเลื่อนเปิดลิ้นชักแล้วหยิบถุงยางออกมากล่องนึง สวบ!"อึกอ๊ะ!" "อึก...ข้างในแน่นเป็นบ้าเลยพี่""อืม...เบาหน่อยสิ ฉันจุกนะ!" "....." ออสตินไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเขากำลังทำหน้าเหยเก "เอาไว้ให้ถึงวันที่เราแต่งงานกันก่อนนะออสติน" "ครับ แต่ทำไมพี่ถึงยังกลัวล่ะ""ฉันเคยแท้งมาครั้งนึงฉันก็เลยกลัวน่ะ" "ถ้าอย่างนั้นผมจะนัดอาจารย์หมอแล้วเราไปพบหมอด้วยกันนะครับจะได้ปรึกษาเรื่องร่างกาย" "อื้ม..." สิ้นสุดคำพูดของเราสองคนบทรักก็เกิดขึ้นต่อหลังจากนั้น ฉันพยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้เพราะกลัวว่าเสียงครางมันจะดังไปเกินแล้วทำให้คนข้างนอกได้ยิน ถึงออสตินจะบอกว่าห้องนี้เก็บเสียงแต่ใครจะไปกล้าเสียงดังไปล่ะนี่มันบ้านของพ่อแม่เขานะ "อึก
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:32 หายตัวไป

สายๆ ของวันหนึ่ง ตู๊ด~ ตู๊ด~ ( ครับพี่โทรมาหาผมแบบนี้คิดถึงผมใช่ไหมล้า ทนคิดถึงผมอีกสักนิดนึงนะครับ เดี๋ยวผมก็เลิกงานแล้วจะกลับไปหอมไปฟัดให้ชื่นใจเลย )"ฮ่วย! ฉันแค่จะโทรมาบอกนายว่าฉันจะออกไปข้างนอกสักครึ่งวันนะ ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาทำกับข้าวตอนเย็นให้นายทันหรือเปล่า เดี๋ยวยังไงฉันจะโทรบอกอีกทีก็แล้วกัน"( อ่าว พี่จะไปไหนหรอครับ )"จะไปที่บ้านหลังเก่าน่ะ พอดีนายหน้าที่ฉันเอาที่บ้านไปฝากขายเขาโทรมาให้ไปตกลงกันเรื่องเงินค่าที่น่ะ เห็นว่ามีนายทุนมารับซื้อแล้วแต่ต้องไปตกลงราคากับเขาอีกทีนึง"( ให้ผมพาไปไหม )"ไม่เป็นอะไรหรอกแค่นี้เองฉันไปได้อยู่แล้ว นายทำงานของนายไปเถอะไม่ต้องลำบากพาฉันไปหรอก" ( เอาแบบนั้นก็ได้ครับ แต่อย่าไปอยู่นานนะครับ เดี๋ยวผมคิดถึง ) "นายก็นี่นะ เดี๋ยวกลับมาก็ได้เจอกันแล้ว แค่นี้ก่อนล่ะฉันจะรีบออกไปแล้วเดี๋ยวมันจะสาย" ( ค้าบ ) ที่ต้องโทรบอกออสตินก่อนเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นห่วงหากเธอออกไปไหนแล้วไม่ได้บอกกับเขาล่วงหน้า เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องออกไปจัดการเรื่องนี้นานหรือเปล่า อย่างน้อยเขาก็จะได้รับรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่คอนโดแต่ออกไปทำธุระข้างนอก .........
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:33 ทำร้ายร่างกาย

ปัก! ปึก! เพี๊ยะ! เสียงนี้คือเสียงที่ฉันกำลังโดนใครก็ไม่รู้ทำร้ายร่างกายอยู่โดยที่ฉันถูกจับมัดและปิดตาเอาไว้ แต่เท่าที่ดูจากแรงและฝ่ามือที่ไม่ได้หยาบกร้านมันทำให้ฉันรู้ว่านี่เป็นฝ่ามือของผู้หญิง แต่ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงมันก็ทำเอาฉันทั้งจุกทั้งเจ็บหน้าไปหมด เพราะฉันไม่ได้โดนตบหน้าเพียงอย่างเดียวฉันโดนเตะที่ท้องไปตั้งหลายครั้งจนจุกแทบจะลุกไม่ขึ้น "อึก...แค่กๆๆๆ" พรึ่บ! ทันทีที่ผ้าสีดำถูกเปิดออกฉันก็พยายามมองคนตรงหน้าให้ชัด แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามมองเท่าไรฉันก็เหมือนจะไม่รู้จักคนคนนี้เลย "เป็นยังไงบ้างล่ะรู้รสมือของฉันบ้างหรือยัง" "เธอเป็นใคร..." ฉันถามออกไปเสียงแหบเพราะจุกท้องจนพูดแทบไม่ออก "ยังไม่รู้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะตบจนกว่าเธอจะรู้ก็แล้วกัน" เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! ฉันถูกตบอีกหลายครั้งโดยที่ไม่มีโอกาสที่จะโต้ตอบหรือต่อสู้เลยเนื่องจากถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา จึงทำได้เพียงยอมปล่อยให้เธอคนนั้นทำแบบนั้นต่อไป "นึกให้ออกสิว่าเธอไปทำอะไรให้คนอื่นเขาต้องเดือดร้อนบ้าง!" "อึก...ฉันไม่รู้" "เฮอะ! งั้นก็โดนตบจนกว่าจะรู้ก็แล้วกันนะ" "พอได้แล้ว!" เสียงของผู้ชายมันดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าของเส
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:34 วางยา

แกร๊ก~ "อือ..." เพราะได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามามันจึงทำให้ฉันสะดุ้ง ไม่ว่าจะเสียงอะไรในตอนนี้มันก็ทำเอาฉันผวาไปหมดแล้ว เมื่อไหร่ฉันจะหลุดออกไปจากขุมนรกบ้าๆ นี่สักที หรือถ้าหลุดออกไปไม่ได้ฉันก็ขอตายดีกว่าต้องมาทรมานอยู่แบบนี้ "ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้วอย่าทำตัวสำออย!""....." คำถามของผู้หญิงคนนี้ถ้าฉันมีแรงมากพอที่จะหัวเราะฉันก็คงหัวเราะไปนานแล้ว สภาพของฉันถูกมัดมือไขว้หลังเท้าทั้งสองข้างก็ถูกมัดติดกันได้แต่นอนหายใจโรยรินอยู่กับพื้น หมับ!"อ๊ะ!" ฉันถูกจิกหัวขึ้นแล้วถูกลากไปนั่งพิงกับกำแพงเพราะไม่สามารถประคองตัวเองให้อยู่ได้ "เมื่อไหร่ผัวแกมันจะเอาเงินมาให้สักทีนะ หรือว่าแกมันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาจริงๆ ส่งข่าวไปบอกตั้งแต่ตอนไหนละนี่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะติดต่อกลับมา" "....." "กินข้าวกินปลาซะก่อนที่จะตาย ฉันยังอยากได้เงินก่อนหลังจากที่ฉันได้เงินแล้วแกจะตายหรือจะอยู่ฉันก็จะไม่สน!" "อึก...ถามจริงนะผู้หญิงด้วยกันต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ" ฉันพยายามกลั้นใจพูดออกไปถึงแม้ตัวเองจะยังเจ็บมากก็ตาม "ก็มันเพราะแกไงที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!" "ไม่คิดบ้างหรอว่าที่ต้องเป็นแบบนี้มันก็เป็นผลมาจากการกระทำ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:35 ทรมาน

ตกดึก...พอตกดึกอากาศมันก็เย็นยะเยือกเข้ามาจนฉันรู้สึกเหน็บหนาวเข้ากระดูก ฉันพยายามอดทนเพื่อที่จะไม่เรียกร้องอะไรจากคนพวกนั้น ฉันถูกขังเอาไว้ในห้องเพียงลำพังแต่การไม่อยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นแต่ฉันกลับรู้สึกเคว้งคว้างและทรมานมากกว่า ยิ่งในหัวมีคำพูดของอดีตสามีลอยเข้ามาตลอด มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกทรมานกับตัวเอง ทั้งที่ตอนนั้นฉันเสียใจและโทษตัวเองมาโดยตลอดเพราะคิดว่าตัวเองคิดแต่พอได้มารู้ความจริงแบบนี้แล้วมันกลับทำให้ฉันเจ็บยิ่งขึ้นกว่าเดิม รู้สึกทรมานสิ้นดี ทำไมต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย ไม่อยากมีลูกบอกกันมาตรงๆ เพราะฉันก็จะเป็นคนเลี้ยงลูกเองไม่ไปรบกวนหรือวุ่นวายกับเขา "ฮึก...ฉันอยากให้เขาได้รับผลกรรมที่เขาทำจริงๆ ฉันสงสารลูกที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับพ่อแบบนี้" ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ใช่คนผิดแต่ทำไมฉันต้องมานั่งรู้สึกผิดต้องมานั่งจมทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นส่วนตัวคนที่ทำผิดคนที่เป็นต้นเหตุของความสูญเสียนี้กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าเขาเย็นชาขนาดนี้ได้ยังไงกัน ................"เฮ้ย เฮ้ย ตื่นดิวะตายไปแล้วหรือไง!" "เฮือก!" ฉันผวาตื่นเพราะเสียงเรีย
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:36 ช่วยเหลือ

"เฮอะๆ ฮ่าๆ ยอมมาจริงๆ ด้วยว่ะไหนล่ะเงิน?" ชาญชัยหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อได้เห็นออสตินลงมาจากรถ "ฉันต้องได้เห็นพี่น้ำผึ้งก่อน" "เฮ้ย...มึงอย่าคิดจะมาเล่นตุกติกกับกูนะ ผู้หญิงของมึงอยู่กับกู" "ก็ไม่ได้เล่นตุกติกเห็นไหมว่าไม่ได้พาใครมาด้วย เงินอยู่ในรถ..." พอสิ้นคำพูดของออสตินลูกน้องสองคนก็เดินอ้อมไปเพื่อที่จะเปิดประตูรถแต่ออสตินรู้ตัวจึงรีบกดรีโมทล็อคประตูเอาไว้ก่อน "เงินจะถึงมือก็ต่อเมื่อฉันได้เห็นพี่น้ำผึ้งแล้วเท่านั้น" "อยู่ข้างในโน่น""....." ออสตินรีบเข้าไปด้านในเพื่อตามหาแฟนสาวของเขา จนได้เจอกับห้องห้องนึงที่ถูกล็อคจากด้านนอก เขารู้ในทันทีว่าน้ำผึ้งต้องอยู่ในห้องนี้แน่ "เปิดประตู""......" เด็กวัยรุ่นสองคนมองหน้ากันแบบลังเล เพราะหากเขาได้เห็นสภาพของหญิงสาวในตอนนี้คงได้ตกใจแน่เพราะเธอทั้งตัวเขียวช้ำไปหมดแถมยังมีไข้อีกต่างหาก "ก็บอกให้มาเปิดประตูไงจะไม่เอาใช่ไหมเงินน่ะ?""อะ เอาดิ มึงไปเปิดเลย""เอากุญแจรถมาก่อนดิ" "ก็เปิดประตูให้ฉันได้เห็นพี่น้ำผึ้งก่อนสิ" "เออๆ ก็ได้วะ" ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกจนได้เห็นร่างของหญิงสาวนอนอยู่บนพื้น ร่างกายสะบักสะบอมเนื้อตัวเขียวช้ำไม
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:37 อาการสาหัส

ณ โรงพยาบาลเอกชน "เป็นยังไงบ้างครับหมอ" ออสตินเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เขาพาน้ำผึ้งมาที่โรงพยาบาลและเธอก็ได้รับการรักษารวมหลายชั่วโมงเลย "ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ ร่างกายของคุณณิชาภัทรเข้าขั้นสาหัสเลย ถึงแผลภายนอกจะไม่ได้มีเลือดออกตรงไหน แต่ข้างในบอบช้ำมากนะครับ ร่างกายก็เหมือนจะขาดสารอาหารมาประมาณ 48 ชั่วโมงได้แล้ว ยังไงก็ต้องรอให้คุณณิชาภัทรฟื้นขึ้นมาก่อนนะครับ หมอได้ทำการเอกซเรย์ร่างกายอย่างละเอียดแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ""แล้วบอกได้ไหมครับว่าอีกนานไหมกว่าเธอจะฟื้น""อันนี้หมอก็ไม่ทราบเลยนะครับ เพราะร่างกายค่อนข้างสาหัสเลยอาจจะสองวันหรือไม่ก็อาจจะสามวัน แต่คงไม่นานเกินนี้อย่างแน่นอนครับ""ครับ ขอบคุณมากนะครับ""ยังไงหมอจะมาตรวจร่างกายให้อีกทีนะครับ ตอนนี้หมอขอตัวเข้าไปพักก่อน""ครับ"ถึงจะได้ยินว่าเธออาการอยู่ในขั้นปลอดภัยแล้วแต่เขาก็ยังไม่วางใจ เพราะตอนที่เขาเห็นสภาพของเธอที่ถูกทำร้ายจนนอนนิ่งไม่มีการตอบสนองมันทำให้เขาตกใจมาก จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่หายตกใจ ตัวของเธอมันทั้งเขียวช้ำจนแทบจะออกเป็นสีม่วง ตัวร้อนจี๋อย่างกับไฟ ตึก ตึก ตึก"พ่อ..." "เป็นยังไงบ้าง?" "หมอ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:38 ความฝันงั้นเหรอ?

ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~ เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นพร้อมกับเสียงติ๊ดๆ ที่ดังอยู่ข้างหู ในระยะสายตาของฉันมันขาวโพลนไปหมดไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน กลิ่นยาคละคลุ้ง บรรยากาศเย็นเฉียบราวกับว่าอยู่ในตู้เย็น นี่ฉันตายไปแล้วเหรอเนี่ย ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกันล่ะบนสวรรค์หรือว่าอยู่ในนรก ภาพสุดท้ายก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้เรื่องราวอะไรอีกเลยคือตอนที่ชาญชัยเขาเอายาให้ฉันกินและพยายามเช็ดตัวให้ฉันเพื่อให้ความร้อนในร่างกายมันเบาลง "พี่...พี่น้ำผึ้ง..." "....." ฉันมองไปที่ข้างๆ ตามเสียงเรียกที่มันดังมา มันก้องเหมือนเสียงมันอยู่ในหู นี่มันเป็นความฝันของฉันงั้นเหรอ ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ถือว่าเป็นความฝันที่ดีเลย ก่อนหน้านั้นฉันคิดเอาไว้ว่าถ้าฉันต้องตายจริงๆ ฉันก็ขอให้ได้เห็นหน้าออสตินก่อน อย่างน้อยฉันก็อยากบอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย และอยากให้เขาได้ไปเริ่มต้นใหม่ไม่อยากให้เขาต้องมาจมทุกข์อยู่กับฉัน ฉันอยากจะพูดกับเขามากแต่ไม่ว่าจะตรงส่วนไหนของร่างกายมันก็หนักอึ้งไปหมดเลย ทำได้เพียงร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขาก็เท่านั้น ออสตินยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน นี่ขนาดในฝันเขายังแสนดีขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมชีวิตฉันมันต้องม
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:39 ผมขอโทษ

เวลาต่อมา ร่างกายของฉันมันดีขึ้นมากจากที่ขยับไม่ได้มันก็เริ่มพาตัวเองเปลี่ยนอิริยาบถได้ และเริ่มพูดได้เป็นคำแล้วถึงแม้จะยังไม่คล่องเหมือนกับปกติ ทำไงได้ล่ะฉันเป็นหนักขนาดนั้นเลยนี่นา การรักษามันก็เลยต้องเป็นไปอย่างช้าๆ "ค่อยๆ เดินนะพี่" "ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว" "หมอบอกว่าให้พี่ออกกำลังบ่อยๆ เส้นกล้ามเนื้อที่มันยึดเพราะนอนนานจะได้ดีขึ้น""....." เวลาเดินฉันก็ไม่ได้เจ็บตัวตรงไหนหรอก เพราะขาของฉันมันไม่ได้เจ็บจะมีก็แต่ตอนขยับตัวเวลานั่งเวลานอนเพราะเนื้อมันช้ำมากๆ "พี่หายเร็วแบบนี้อีกไม่กี่วันก็ได้กลับบ้านแล้วล่ะ" "ฉันถามอะไรหน่อยสิ" "ครับ""คนพวกนั้นเขาถูกจัดการกันยังไงหรอ" ที่ฉันถามไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นห่วงแต่ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกนั้นถูกจัดการยังไง "......" ออสตินถอนหายใจออกมาอย่างแรงจนฉันหวั่นใจกลัวว่าเขาจะโกรธที่ฉันถามแบบนี้ "ไม่เป็นไรนะ ถ้านายไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร" "ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากตอบหรอกครับ แต่ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบอกกับพี่ยังไงดี เรื่องนี้มันมีความสูญเสียด้วย" "....." "ตอนที่ผมพาพี่ออกมาชาญชัยกับผู้หญิงอีกคนทะเลาะกัน ผมไม่รู้ว่าทะเลาะกันหนักหรือเปล่าหลังจากที่ผมพาพี่มา
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya

EP:40 รักนายนะ

คอนโดออสติน หลังจากที่ได้ออกจากโรงพยาบาลฉันก็ได้กลับมาอยู่ที่คอนโดของออสตินเหมือนเดิม จะว่าไปอยู่โรงพยาบาลนานๆ ก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ รอบตัวมีแต่กลิ่นยาคลุ้งทั่วไปหมด ไหนจะแอร์เย็นๆ ที่เปิดอยู่ตลอดอีก แถมยังออกไปไหนไม่ได้เลยด้วย แบบนั้นมันเลยดูน่าเบื่อสำหรับฉันเหมือนกันถึงจะมีออสตินคอยอยู่เป็นเพื่อนให้หายเบื่อแล้วก็เถอะนะ “พี่หิวไหมครับ”“ยังหรอก ยังไม่หิวหรอก” ฉันตอบ ก่อนออกจากโรงพยาบาลออสตินก็หาข้าวแล้วก็ปอกผลไม้ให้ฉันกินแล้ว ถึงจะบอกว่าอิ่มแล้วเขาก็ยังจะคะยั้นคะยอให้ฉันกินอยู่นั่นแหละ และให้เหตุผลว่ากลัวฉันจะผอมเลยกะจะให้ฉันกินจนอ้วนเลยสินะ “เดี๋ยวผมเอาผ้าไปเก็บให้ก่อนนะ พี่นั่งดูทีวีไปก่อนนะครับ” “อื้อๆ” ฉันพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะหยิบขนมขึ้นมานั่งกินระหว่างดูทีวี ถึงร่างกายจะกลับมาหายดีแล้วแต่ออสตินก็ยังคอยให้ฉันระวังอยู่ตลอด รอยฟกช้ำตามตัวตามหน้าก็แทบจะกลับมาเป็นปกติดีแล้ว ส่วนสภาพจิตใจฉันมันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น เรื่องที่ถูกทำร้ายร่างกายตอนนี้คนที่ทำมันก็ได้รับผลการกระทำไปแล้ว จะมีก็แต่เรื่องที่ฉันต้องเสียลูกไปเพราะฉันโทษตัวเองมาโดยตลอดที่ไม่แข็งแรงจนทำให้ต้องสูญเสียลูกไป พอได้มาร
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-02
Baca selengkapnya
Sebelumnya
123456
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status