All Chapters of เสน่หากระดังงาสีขาว : Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่41.“ทำตัวตามสบายนะไม่ต้องเกร็ง เราจะผ่านมันไปด้วยกันพี่จะอยู่ข้างๆ อ้อนเอง” หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เริ่มขยับเข้ามาในใจเธอทีละนิดๆ โดยไม่รู้ตัว แค่คำพูดที่แสดงถึงความห่วงใย สายตาที่ทอดมองมาอย่างจริงใจเปิดเผย ไม่มีแววล้อเลียนหรือหยามหมิ่นอย่างที่ผ่านมา ทำให้อโนมาน้ำตารื้นด้วยความตื้นตัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะได้ยินคำนี้ ออกจากปากของอัคคี คนที่ครั้งหนึ่งพูดจาดูถูกเธอให้อับอาย แต่วันนี้เขากลับทำให้เธอรู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ( แต่ไม่มั่นใจซะทีเดียว ตามประสาคนขี้ระแวง) ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ทำท่าว่าจะร้องไห้พยักหน้าหงึกๆ อย่างพอใจ ดูๆ ไปเธอเหมือนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ซึ่งพลัดหลงจากพ่อแม่มาเจอฝูงชนที่ไม่คุ้นเคย แม้จะเก็บอาการแต่เขาก็รู้ว่าเธอไม่ชินกับการที่มีคนคอยมองอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะนักข่าวที่แทบจะติดเป็นเงาตามตัวเมื่อมาถึงงานชายหนุ่มก็พาเธอไปทำความรู้จักเจ้าของงานครั้งนี้ซึ่งเป็นทายาทคนกลางของหิรัญวารินทร์ คิมหันต์ หิรัญวารินทร์ มาร์ติเนซ คาร์เตอร์ ชายหนุ่มเชื้อสายไทยอเมริกันสแปนิช แต่แม้ว่าจะมีบิดาเป็นลูกครึ่งและคิมหันต์เองก็มีเชื้อสายยุโรปเพียงเศษเสี้ยว แต่รูปลักษณ์โดยรวม

ตอนที่ 43.“ขอบคุณนะคะที่บอกให้รู้ ถ้าอย่างนั้นเอามืออันทรงเกียรติและสูงส่งของคุณออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้”“ทำไมรังเกียจนักรึไง คิดว่าอยากแตะนักเหรอ นี่เพราะอยากสั่งสอนหรอกนะว่าในเมื่อตอนนี้ใช้นามสกุล เดชาวัชรา แล้วกรุณาทำตัวให้เหมาะสมหน่อยก็เท่านั้น” ร่างบางดิ้นรนออกจากอกแกร่งทันทีแต่มันไม่ง่ายนัก เพราะคนปากร้ายใจร้อนไม่ยอมปล่อยง่ายๆ และโฉบหน้าคมลงมาอโนมายิ่งตกใจและดิ้นรนมากขึ้นเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ จากลมหายใจที่รดใบหน้าเธอพยายามจะร้องขอให้เขาปล่อยแต่พอเผยอปากบางเท่านั้น กลีบปากระเรื่อก็ถูกบดทับทันทีด้วยปากร้อนรุมของคนที่จ้องอยู่ก่อนแล้วด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยวปากร้อนๆ บดคลึงลงมาอย่างไม่นุ่มนวลทำให้ร่างบางแข็งทื่ออย่างตกใจและหวาดกลัว ประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตสาวที่ถูกพรากไปด้วยความไม่ได้สติจากคนรักย้อนเข้ามาในมโนนึก ทำให้ร่างบางตกใจแทบสิ้นสติแล้วดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่นั่นมันเหมือนราดน้ำมันลงบนเปลวไฟเพราะชายหนุ่มคิดว่าหญิงสาวรังเกียจและเรียกร้องความสนใจ ยิ่งทำให้เขาเพิ่มสัมผัสที่จาบจ้วงมากขึ้น ร่างสูงดันร่างบางเข้าสู่มุมมืด แผ่นหลังเนียนกระทบกับความเย็นของผนังหินอ่อนชั้นดี ความกลัว

ตอนที่ 45.“หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนร่วมงานกันที่ดีนะคะคุณอัคคีและขอบคุณที่มาส่ง”“อ้อน พี่ขอโทษ เหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก พี่สัญญา”“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ และต่อไปนี้ฉันคงต้องทำตัวเป็นเดชาวัชราที่ดีและเป็นแม่ที่ดีให้หลานของคุณมากขึ้นกว่าเดิม...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” หญิงสาวพูดจบพลางหันหลังเดินจะเข้าบ้าน แต่มือหนาคว้าตัวเธอไว้ราวกลัวว่าถ้าเธอเดินจากไปแล้วเขาจะไม่ได้เจอเธออีกตลอดชีวิต“อ้อน ยกโทษให้พี่ได้ไหม คนดี”“กรุณาปล่อยดิฉันค่ะ คุณอัคคี การที่คุณมาถูกเนื้อต้องตัวดิฉัน อาจทำให้คุณเสียหายได้ และเกียรติของเดชาวัชราอาจจะด่างพร้อย และที่สำคัญคุณก็ไม่ได้ทำผิดอะไร” หญิงสาวเชิดหน้าตอบอย่างเจ็บแสบ ยอกย้อนทุกคำพูดของคนปากพล่อยได้อย่างเทียบทัน “ดิฉันต้องขอบคุณ คุณด้วยซ้ำที่ย้ำให้ฉันรู้ตัว ว่าเป็นแค่แม่ม่ายคนหนึ่งที่โชคดีเพราะมรดก ความดีความชอบของสามีและมีหน้ามีตามีเกียรติขึ้นมาได้เพราะเป็นเดชาวัชรา เพราะถ้าไม่มีสิ่งนี้ฉันก็เป็นแค่แม่ม่ายร่านร้อนคนหนึ่ง ไร้ค่าในสายตาผู้ชายอย่างพวกคุณอยู่ดี จะขอโทษทำไมกัน...” ไม่รู้เป็นเพราะอะไรอัคคีแคร์เธอเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที

ตอนที่ 47.“ถ้าอ้อนไม่อยากให้พี่พาลูกไปเที่ยวสวนสนุก กินข้าวกลางวันอิ่มแล้วเรากลับบ้านกันก็ได้นะ” ชายหนุ่มพูดขึ้น ทำให้เด็กน้อยที่กำลังตักไอศกรีมแสนอร่อยเข้าปากถือช้อนค้างและทำตาแดงๆ ราวจะร้องไห้ทำให้อโนมาที่นั่งเท้าคางมองบรรยากาศนอกร้านต้องรีบเปลี่ยนท่าทีและรีบปลอบลูกสาวตัวน้อยทันที“คุณแม่จะพาไปเที่ยวจ้ะลูก แต่เราต้องทานอาหารให้เรียบร้อยก่อนนะคะเด็กดี” อโนมารีบปลอบลูกรักน้ำเสียงอ่อนโยน“จริงๆ นะคะคุณแม่ขา” เด็กน้อยก็ได้ทีออดอ้อนเช่นกัน“จริงที่สุดค่ะ” ผู้ใหญ่ทั้งสองคนเอาใจเด็กน้อยสุดฤทธิ์พูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้น้องอิ่มอุ่นยิ้มออกและกินไอศกรีมต่ออย่างมีความสุข ส่วนอโนมามองชายหนุ่มตาเขียวปัด อัคคีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจลึกๆ แอบพอใจเล็กๆ กับชัยชนะครั้งนี้ เขาและน้องอิ่มอุ่นแอบขยิบตาให้กันอย่างเจ้าเล่ห์ในขณะที่ทั้งสามกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ กันต์ กับคู่หมั้นกำลังเดินเถียงกันหน้าดำหน้าแดงด้วยเรื่องบางอย่างมาทางที่พวกเขาทั้งสามยืนอยู่“มันเป็นความผิดของเธอ ไม่ใช่พี่เลยสักนิด น้ำแข็งเธอต้องยอมรับความจริงซะบ้างว่าตัวเองผิดที่ไปทำร้ายคุณเชอรี่เขาก่อนชกเขาหน้าหงายขนาดนั

ตอนที่ 49.ในขณะที่สองหนุ่มสาวเถียงกันงอดแงดอย่างไม่มีใครยอมใคร ระหว่างเดินไปที่ลานจอดรถ น้องอิ่มอุ่นซึ่งถือลูกบอลสีสวยลายการ์ตูนที่คุณลุงอุตส่าห์ปาลูกโป่งได้มาและให้เป็นของขวัญสำหรับวันนี้อยู่นั้นพลันเด็กหญิงก็ทำมันหลุดมือลูกบอลกลิ้งหลุนๆ ไปตามถนนอย่างรวดเร็ว“ลูกบอลไปแล้วๆ น้องอิ่มอุ่นจะไปเก็บ” อัคคีปล่อยเด็กน้อยลงเพื่อให้ไปเก็บลูกบอล เมื่อเห็นว่าบนถนนไม่มีรถวิ่งผ่านไปมาแต่ในขณะนั้นเองจู่ๆ ก็มีรถยนต์ปริศนาแล่นมาโดยเร็วและตรงรี่ไปที่ร่างเล็กๆ ของเด็กน้อยที่กำลังย่อตัวเก็บลูกบอลสีสวย เสียงกรีดร้องอย่างตกใจของผู้เป็นมารดาเมื่อมองเห็นรถยนต์วิ่งอย่างเร็วมายังตัวหนูน้อยซึ่งยืนตกตะลึงนิ่งขึงอยู่กับที่และวินาทีชีวิตก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเอี๊ยดดด โครมมม! เสียงเบรกและเสียงโลหะกระทบกับรั้วเหล็กเตี้ยๆ ที่กั้นระหว่างทางเท้ากับลานจอดรถดังสนั่นพร้อมด้วยเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของผู้คน ความโกลาหลเกิดขึ้นในขณะที่รถปริศนาคันนั้นก็แล่นลับหายไปอย่างรวดเร็ว“ลูกแม่ๆ อิ่มอุ่นลูกจ๋าฟื้นสิลูก ฮือๆๆ” อโนมาคว้าร่างเล็กๆ ออกจากอ้อมกอดของอัคคีร่างน้อยแน่นิ่งไป เลือดแดงฉานไหลซึมจากหน้าผากเล็กๆ อโนมากอดลูกสาวตัว