Semua Bab Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน: Bab 91 - Bab 100

ฉันนั่งรอใจจดใจจ่อรออยู่นาน ที่รู้สึกนานเพราะลุ้นว่ากัปตันต้นไม้จะมาถึงก่อนนี่แหละ จนสักพักฉันก็เห็นรถตู้คันนึงขับมาจอด ก่อนจะมีพี่ผู้ชายสวมชุดยูนิฟอร์มคล้ายๆคนขับรถในละคร เดินมาหาฉัน"สวัสดีครับ ใช่คุณเจแปนใช่ไหมครับ..""ใช่ค่ะ.^^""คุณบอสกับคุณกิ่งให้ผมมารับครับ^^" ฉันยิ้มและก้มหัวให้พี่เขานิดหน่อย ก่อนจะเดินไปตามมือที่ผายไป แล้วพอขึ้นรถปลอดภัยจากกัปตันต้นไม้ ฉันก็เปิดโทรศัพท์อีกครั้งLINE - TONMAI นั่นไงไลน์ขึ้นมาเลย..TONMAI : ฟังกันบ้างสิเจแปน เอาแต่ใจชะมัด-_-ฉัน : ค่ะเอาแต่ใจ เดี๋ยวกัปตัน..ค่อยอธิบายก็ได้ค่ะTONMAI : กลับห้องมาตอนนี้!! เดี๋ยวฉันไม่ว่างนะฉันยิ้มที่มุมปาก รู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่ายังไงอย่างงั้นฉัน : ทำไมคะ? ไปหาผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ?TONMAI: จะประชดทำไม ฉันไปบ้านพ่อแม่-_-ฉัน : ค่ะ งั้นกลับมาค่อยคุยที่กัปตันอธิบายพร้อมคำด่า..ฉันเชื่อเขา50-50นะ แต่ฉันหมั่นไส้เขาอ่ะ คิดดู..ที่ผ่านมาฉันถูกเขาข่มขู่มาตลอด ไม่เคยเอาชนะเขาได้เลย แล้วดูเขาจะเป็นหนักจนคุณพ่อคุณแม่อยากจัดการเขาด้วยเอาล่ะถึงสักที..และแล้วฉันก็มาถึงบ้านหลังนึง ซึ่งบ้านหลังนี้ใหญ่มาก ข้างนอกร่มรื่น

"นะ..นี่ กัปตันขู่เจแปนเหรอคะ?!" ฉันพยายามฮึดใจสู้รวบรวมเสียงตะเบ็งออกไป แต่เสียงเจ้ากรรมมันดันสั่น!"กลับถึงห้องเธอก็รู้..ว่าฉันขู่ไม่ขู่ ฉันไม่ได้ขู่เก่งอย่างเดียวนะ..ทำเก่งด้วย" ฉันรีรอรีบหันไปเปิดประตูรถ แต่กัปตันไว๊ไว!! เขาล็อกมันฟรึบ! แล้วกระชากข้อมือฉันกลับไปเผชิญหน้า"จะหนีไปไหน..เมื่อคืนก็หนีฉัน หนีไม่ฟังอะไรสักอย่าง เธอรู้ไหมว่าความผิดเธอกี่กระทง?" ฉันเกะมือกัปตันออกแล้วส่ายหน้ารัว ฉันกลัวเขาจริงๆขออยู่นิ่งๆรวบรวมความกล้าก่อน แต่เอ๊ะ!..หรือว่าตอนนี้เขาอารมณ์ร้อน กลับถึงห้องบางทีเขาอาจจะเย็นขึ้นก็ได้"ไม่หนีก็ไม่หนี กลับคอนโดเถอะค่ะ...". ฉันดึงเข็มขัดรัดหน้าบึ้งตึง ก่อนที่คนขับรถจะหัวเราะหึหึ แล้วบึ่งรถออกไป"เอาแต่ใจ ยอมง่ายๆก็จบ" ?!"ค่ะ!..เอาแต่ใจ กัปตันก็งอแงมาก ถ้าเป็นแบบนี้ไม่แต่งนะคะ!" ฉันกอดอกขู่เขากลับ แต่ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม"ใคร..ใครงอแง!? เลิกพูดคำนี้ทีเถอะ! ฉันเกลียดคำนี้ชะมัด!" ไม่ได้ผลแถมโมโหกว่าเดิม เพราะพูดจบกัปตันก็เหยียบคันเร่งมิด ฉันที่หัวติดเบาะรีบหาที่จับทันที ก่อนที่หลับตาปี๋สวดมนต์ในใจโอ้ย!! ฉันจำบทสวดไม่ได้ ! จะตายไหมเนี่ย! จะตายไหม!"กัปตันนนนนนน

"ใบไม้พูดอะไรน่ะลูก! " แม่โน้มมาถามแถมขมวดคิ้วใส่ฉัน ส่วนพ่อใบ้รับประทานไปแล้ว ก็ถ้าไม่พูดตรงๆต่อหน้าหมอฮาวาย ฉันกลัวพ่อจะทำอะไรอีกน่ะสิ"ก็จริงค่ะ เผลอๆแม่กับพ่อได้หลานพร้อมกันสองคน-_-" คราวนี้เจแปนสะดุ้งนิด เธอเงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ"ใบไม้ตลกจังนะ^^""ตลกตรงไหนคะหมอฮาวาย เออเจแปน..เธอเล่าเรื่องแม่ฮายแม่หมอฮาวายให้พ่อแม่ฉันฟังรึยัง ท่านดุว่าป่ะ-_-" หมอฮาวายได้ยินก็รีบเอามือปิดปากหัวเราะ ก่อนที่พ่อ..จะกระแอมสองสามทีแล้ววางมือบนหัวฉัน"พอแล้วๆใบไม้ รู้แล้วว่าไม่โอเค คบกับไคล์ก็คบ^^" จบ! ฉันยิ้มที่มุมปากแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที จนอยู่ๆเจแปนพูดเรื่องต้นไม้ขึ้นมา"คุณแม่คะ เจแปนทำถูกไหมคะ?""ถูกแล้วลูก ต้นไม้เป็นประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ยอมมากก็โดนกดมาก นิสัยเขาคืออันธพาลหัวหน้าแก๊งค์เลยล่ะ^^" เจแปนยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าตาม ดูท่าจะคิดถึงอิไม้แล้ว"แม่ไม่ห่วงลูกชายเหรอ? อิไม้ไม่รับโทรศัพท์หนู ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ แม่ติดต่อได้รึป่าว?-_-""ไม่ได้ สงสัยไปตีกอล์ฟ" แม่พูดปกติไม่รู้สึกสะเทือนใจหรือเป็นห่วงลูกเลย พ่อก็เอาแต่ยิ้ม..ขนาดกูพูดว่า 'สงสัยท้อง' พ่อยังไม่ตกใจ"อ

ฉัน : คนที่ว่ากูโง่ มันตายหมดแล้ว-_-DR.KK : จ้าขู่เก่ง แต่ที่พากูไปรับผัวเด็กเป็นเพื่อนคืออะไร คืออารายยยยยย"พี่ธันวาคะ บะหมี่มีเรื่องจะถาม แค่คำถามเดียวค่ะ แล้วหมี่จะกลับ" ฉันกับก้านแก้วเงยหน้าจากจอโทรศัพท์พร้อมกัน จนเห็นหน้าคู่หมั้นหมอธันวาใกล้ๆ เออ..ก็น่ารักดี แต่สู้ทิชาไม่ได้เพื่อนกูสวยสุด ว่าแต่นางมายืนพูดโต้งๆแบบนี้ได้ไง ไม่เห็นเหรอว่าหมอธันวามีคนไข้อยู่...โคตรไม่มีมารยาท"พี่ติดคนไข้หมี่" หมอธันวาตอบแต่ตาจ้องแฟ้มประวัติ เอาจริงๆคือไม่ขยับหน้าหันไปมองเลยด้้วยซ้ำ"ติดคนไข้? ก็เห็นคนไข้พี่ธันวาเล่นโทรศัพท์อยู่นิคะ..นี่ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? อะไรไม่รู้มาหาหมอแต่นั่งเล่นโทรศัพท์ มันเสียเวลาหมี่ชะมัด "ปึก!!ฉันโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทันที จนหมอธันวาเงยขึ้นมองฉัน ตอนนี้สีหน้าเขาดูเครียดขึ้นทันตาและพยายามยกมือให้ใจเย็นๆ ก้านแก้วก็ด้วยมันโมโหเหมือนกัน..แต่มันเป็นหมอที่โรงพยาบาลนี้มันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งนิ่งและถอนหายใจ"เสียเวลา? ฉันมาหาหมอไม่ได้มาหาเธอ คุยกันอยู่สามคน อยู่ๆมีคนเสนอหน้า เขาเรียกว่าอะไรนะนอกจากคำว่า 'เสือก'-_-"ก้านแก้วรีบสะกิดฉัน เมื่อคู่หมั้นหมอธันวาเริ่มเม้มปากหายใจฟึด

ยิ่งมือที่คุ้นเคยลูบแผ่นหลังผมและจิกเล็บลง...ผมยิ่งไม่รอช้า รีบกดริมฝีปากหนักๆลงตามซอกคอและใบหน้า จวบจนเนินอกที่ผมกำลังใช้สองมือปลดพันธนาการเสื้อผ้าออกไปพริบตาเดียวมือผมก็ปลดทุกอย่างที่ปกปิดเรือนร่างได้ ตั้งแต่เสื้อ บราเซีย กระโปรง..จนไปถึงแพนตี้สีดำลูกไม้ที่ผมโปรดตัวนั้นจากนั้นผมก็ยกขาเธอชันขึ้นหนึ่งข้าง เพื่อจะได้ลูบคลำบั้นท้ายที่โค้งงอนที่ผมคิดถึงใจแทบขาด และไล่ริมฝีปากที่จูบหนักๆลงตามผิวที่เปลือยเปล่าของเธอ"อื้ม~ " เสียงครางในลำคอดังขึ้นเบาๆ เมื่อผมขยับถึงเนินสาว จนกลิ่นหอมๆและเรียวขาที่ขนาบข้างทำผมรีบจับมันแยกออกจากกัน เมื่ออยากส่งปลายลิ้นลงสัมผัส..สิ่งที่ปรารถนา"อ๊ะ~กินกันแบบนี้เลยเหรอคะ กัปตันขาาา " ผมยิ้มนิดๆรู้สึก mission completeมาก ก่อนจะลงลิ้นดื่มด่ำกับรสหวานๆ ฟังเสียงครางที่กระเส่าพร้อมกับแหวกกลีบกุหลาบ...ตวัดลิ้นเย้าหยอกเกษรให้ตาย...ไม่ว่าจะซอกมุมไหน มันก็หวานจนผมหยุดลิ้นไม่ได้"อื้อ~ อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ~ ทำไมต้องดูดจริง...จัง อ๊ายย" เสียงกรีดร้องสุดท้ายส่งบั้นท้ายงอนๆกระดกขึ้น เจ้าของร่างหอบหายใจเฮือกๆ เอามือลูบตามใบหน้าและลำคอเหมือนเธอสิ้นฤทธิ์ต่อต้านผมจึงละริมผีปากขย