All Chapters of เจ้าสาวในรอยชัง: Chapter 21 - Chapter 30

“ใบนี้ค่ะ” พร้อมกับส่งให้ เขาทำให้เธอจนมุมอีกจนได้ สุดท้ายก็ไม่เคยเอาชนะเขาได้“ขอบใจ”เขากล่าวสั้นๆ ก่อนจะขยับเท้าแต่ก็เหมือนจะคิดอะไรได้อีก จึงถอยเท้ามายืนที่เดิม“ไว้จะมาให้เลือกตัวอักษรจัดงานด้วย ออ ถ้ายังขัดคำสั่งฉันไม่ยอมทำตามอย่างวันนี้ การ์ดใบนี้จะส่งตรงไปที่พ่อของฉันทันที หรืออยากให้ท่านหัวใจวายอีกรอบ” นั่นหมายถึงการที่ปวริศาขัดคำสั่งไม่ให้ลูกน้องของตนพาไปโรงพยาบาล“นั่นพ่อคุณนะคะ” นัยน์ตามีความตัดพ้อและไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายถึงความใจร้ายของเขาได้อีก“อืม พ่อที่ทิ้งแม่ฉันไปหาแม่เธอ” น้ำเสียงเข้มขึ้นหลายเท่าตัว ดวงตาก็ขุ่นคลั่กความจริงข้อนี้ทำให้ปวริศาเงียบเพราะพูดไม่ออก ส่วนภาธรยังคงพูดต่อ“พ่อที่แทบไม่เคยมาหาฉัน”คนเดียวที่มาหา ทั้งที่มารดาคอยกีดกัน แต่ก็ยังพยายามทุกวิถีทางให้ได้เจอ นั่นก็คือคุณย่า การแต่งงานจึงเป็นการทดแทนบุญคุณ ทั้งที่ไม่ได้ยินดีกับการคลุมถุงชนมิหนำซ้ำคืนแต่งงานยังมาได้รู้ความจริงถึงเหตุผลที่มาติกาตีตัวออกห่าง มันเป็นเพราะย่าของเขาและผู้หญิงตรงหน้าคนนี้หญิงสาวหน้าเจื่อนลงทันที ก่อนจะหลุบสา

ต่อจากนั้นเพียงสามวันเท่านั้น ก็รู้ว่าคำขู่ของภาธรไม่ได้ผล ทักษ์ดนัยเข้ามารายงานเกี่ยวกับปวริศา และทำให้ชายหนุ่มหน้าตึงไปทีเดียว พร้อมกับกระแทกลมหายใจแรงๆ ออกมา“คุณหวานออกหางานใหม่ครับ”“เธอเข้ามาเก็บของหรือยัง”“ยังครับ แต่คุณสรวิศให้คนเอาจดหมายลาออกมายื่นครับ”ก่อนทักษ์ดนัยจะรายงานอีกประโยคพร้อมกับมองปฏิกิริยาของเจ้านายเพราะคิดว่ามันจะรุนแรงกว่าเก่า ซึ่งก็จริง“แล้วเธอก็หนีคนของเราครับ”เขาได้รับสายตรงจากลูกน้องและก็ได้ออกคำสั่งให้เร่งตามหาแล้ว แต่ยังไม่พบฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมก่อนเสยอย่างหงุดหงิดเพราะความรู้สึกห่วงนั้นไหลเข้าทรวงมากกว่าเดิมพร้อมกับอยากจะจับร่างเล็กมาตีก้นสั่งสอนให้เข็ดในความพยศ พลางบอกเสียงเข้มและโบกมือไล่ให้ออกไป“ฉันจะจัดการเอง”คนสนิทก็โค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วออกไปตามคำสั่งชายหนุ่มสั่งชัตดาวน์เครื่องโน้ตบุ๊กพร้อมพับหน้าจอลงก่อนจะลุกจากเก้าอี้ จุดมุ่งหมายก็คือที่บ้านของบิดา สงสัยงานนี้หากไม่ลงมือจัดการด้วยตนเองก็คงไม่ได้เสียแล้วร่วมครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วที่ภาธรเดินทางมาถึง ปวริศาก็ยังไม

“คิดถึงคนที่นี่มั้ง” ภาธรตอบสีหน้าเรียบและแววตาจริงจัง สิ่งที่พูดไปไม่ได้โกหก เพราะเขาคิดถึงคนที่นี่จริงๆ แม้ว่ายังตัดสินความรู้สึกที่มีทั้งหมดไม่ได้ แต่ก็แน่ใจว่าความกระวนกระวายที่ทำให้นอนไม่หลับ นอกจากความเป็นห่วงแล้ว มันมีความคิดถึงสอดแทรกมาด้วยและมีมากที่เดียว “ถ้าคิดถึงคุณท่าน ก็อยู่รอคุณท่านนะคะ อีกสักพักคุณท่านก็กลับ” ภาธรทำเสียงฉุนกับถ้อยคำของปวริศา ที่เจ้าหล่อนตีความไปแบบนี้ ก่อนจะตอบให้ชัด “พ่อไม่ใช่คนที่ฉันคิดถึง ลุงสมบูรณ์ก็ไม่ใช่ ก้อยก็ไม่ใช่” เขาย้ำเสียงชัดและจ้องหน้าปวริศา แถมยังขยับไปใกล้อีกนิด “คงไม่โง่ที่จะไม่รู้ว่าฉันกำลังบอกคิดถึงใคร” ในเมื่อเขาก็จ้องหน้าเธออยู่ขนาดนี้ ปวริศาก็ได้ยินชัดเต็มสองหูและตีความได้ ในเมื่อในบ้านนี้ก็เหลือเธออีกเพียงคนเดียวเท่านั้น “หวานคงไม่กล้ารับ และถึงจริงก็อย่าชวนหวานไปตกนรกด้วยเลยค่ะ คนที่คุณคว

นั่นทำให้ปวริศาอดกังวลและกระวนกระวายใจไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นเข้าไปอาบน้ำและแต่งตัว พอออกมาก็พบว่าทั้งภาธรและจิระกำลังจะออกจากบ้าน โดยคนทั้งคู่มีกระเป๋าติดตัวคนละใบ“ระวังด้วยนะนาย มะปรางกับลูกรอนายอยู่” ปรางณาราว่า“ไม่ต้องห่วง ฉันเอาอยู่ อย่าพาคุณหวานไปซนล่ะ แล้วก็อย่าไปไหนนอกจากไร่กับบ้านนะ” เพราะเขารู้นิสัยของภรรยาว่าซุกซนแค่ไหนจึงต้องย้ำ และเขาได้ทิ้งคนสนิทไว้ให้ดูแลอีกคน นั่นคือ โต้งที่จริงภาธรต้องการทิ้งทักษ์ดนัยไว้ด้วย แต่จิระค้าน เพราะเชื่อว่าที่นี่ปลอดภัย แค่โต้งคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าภาธรห่วงเมียเก่ามากแค่ไหน“จ้ะนาย” ปรางณาราตอบรับและเข้าไปสวมกอดสามี ส่วนภาธรยืนห่างไปไม่ไกล และปวริศาก็เห็นว่าภาธรกำลังมองมาที่เธอ แต่ไม่ยอมเอ่ยคำใด ๆ ออกมาปวริศาก็ไม่ได้เอ่ยคำใด ๆ ออกไป จนทั้งจิระและภาธร รวมถึงเหล่าลูกสมุนทยอยกันออกไปจากที่แห่งนี้ปรางณาราขยับเท้าจะเข้าบ้านแล้ว ส่วนปวริศายัง เจ้าหล่อนกัดปากแน่น เพราะไม่รู้ทำไมใจถึงรู้สึกพะวงขนาดนี้ และทำไมต้องรู้สึกแย่ที่ไม่ได้อวยพรให้เขาปลอดภัย ทั้งที่เขาอาจจะไม่ได้ต้องการมันจากเธอ

ตอนนี้ทั้งฝั่งตำรวจและผู้ร้ายต่างมีคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่ไตรวิชเสียกำลังพลไปมากกว่าเพราะอยู่ในที่แจ้ง ส่วนตำรวจอยู่ในที่มืด ทำให้ยากต่อการเล็งเป้าไตรวิชกัดฟันกรอดอย่างโมโหและไม่เข้าใจว่าแผนพลาดตรงไหน ที่สำคัญทำไมสายถึงไม่รายงานถึงเรื่องนี้ พร้อมกับยังคงสาดกระสุนกลับไปสักสองนาทีต่อมา ไตรวิชก็เริ่มรู้แล้วว่าคงไม่อาจจะต้านได้ คนชั่วสั่งให้ลูกน้องยิงสกัดตำรวจให้ และตนก็เริ่มหาหนทางหนีด้วยความที่มีแต้มต่อเรื่องของการชำนาญพื้นที่ จึงทำให้พ่อค้ายาและไม้อย่างไตรวิชสามารถหาทางหนีไปจากวงล้อมของตำรวจได้วิทยุสื่อสารถูกรายงานเพื่อให้ตำรวจอีกกลุ่มที่รอคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาเข้าไล่ล่าไตรวิช รวมถึงคนบนรถตู้อย่างจิระและภาธรก็ได้ยิน ทำให้รู้ว่าคนชั่วกำลังหนีมาทางที่ทั้งสองคนอยู่“มันหนี” จิระว่าพร้อมกับหันไปมองเพื่อน เพียงมองตาคนทั้งสองก็รู้กัน จึงคว้าอาวุธออกมาแล้วลงจากรถตู้ไป อย่างไรก็ต้องจับไตรวิชให้ได้ปังๆเมื่อเห็นว่าเป้าหมายกำลังวิ่งมาทางนี้ ทั้งสองก็เล็งปืนเพื่อยิงสกัด เพราะการจับเป็นไตรวิชจะเป็นประโยชน์ทำให้สามารถสืบได้ถึงกระบวนการค้าของผ