All Chapters of เจ้าสาวในรอยชัง: Chapter 31 - Chapter 40

“ถูกจับตัว ใครจับหวานไปครับ” เขามองไม่ออกเลยว่าใครคือคนทำเรื่องนี้ เพราะศัตรูที่ปวริศาพอมีก็น่าจะเป็นมารดา แต่ก็เชื่อว่าไม่มีทางที่ท่านจะทำถึงขั้นนี้ “มะปรางไม่ทราบค่ะ แต่เป็นผู้หญิง” “กูพามึงไปดูเอง” จิระอาสาเมื่อเห็นเพื่อนขยับ พร้อมกับมองหารถวีลแชร์ เพราะมันสะดวกและไวกว่า โดยตอนนี้ภาธรไม่สามารถเก็บความรู้สึกไว้ได้ ชายหนุ่มมีสีหน้าที่ย่ำแย่ ที่สำคัญตอนนี้มันชัดยิ่งกว่าชัดว่าเขามีความรู้สึกใดกับปวริศา พอได้เห็นบุคคลที่จับตัวปวริศาไป แม้จะปกปิดใบหน้าและเห็นได้ไม่ชัด คนที่อยู่ใกล้มานานร่วมสองปีอย่างมาติกาก็จำได้ “คุณหญิงฤดี” “แม่ของไตรวิช” จิระร้องถามคล้ายจะยืนยันว่าใช่คนเดียวกันหรือไม่ ก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้ารับ “ทำไมถึงจับหวาน ต้องการแก้แค้นกูหรือว่าอะไร” สีหน้ามีความครุ่นคิด เพราะหากจะแก้แค้นกัน มาแก้แค้นกับเขาโดยตรงไม่ดีกว่าหรือ หรือเพราะเข้าถึงตัวเขาไม่ไ

“กูจะบุกรุ่งสางเช้านี้ ไอ้วิคมคงจะอยู่เฝ้ายาม กูจะให้คนล่อมันออกมา แล้วกูจะเข้าไปช่วยคุณหวานเอง” ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์บอกแผนการ“ผมขอเข้าไปด้วย ผิดพลาดยังไงผมจะใช้ตัวเองต่อรอง คุณหญิงคงต้องการตัวผมมากกว่า” เพราะเชื่อว่าคนที่ฤดีต้องการตัวมากที่สุดก็คือเขา คงอยากจะฆ่าให้ตายเพื่อแก้แค้นแทนลูกชาย“ผมคงปล่อยให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้” ศิระส่ายหน้า เพราะเขาเป็นตำรวจ มีหน้าที่ปกป้องประชาชน จึงไม่สนับสนุนให้ไปเสี่ยงอันตรายภาธรก็ค้านหัวชนฝาเช่นกัน“แต่นั่นเมียผมกับลูก คุณก็ห้ามผมไม่ได้” สีหน้าของชายหนุ่มเข้มขึ้น และไม่รอฟังถ้อยคำคัดค้านอะไรอีก ชายหนุ่มถอยไปเตรียมตัว ศิระถอนลมหายใจ“ถ้ามึงมีเมียแล้วมึงจะเข้าใจ กูก็เคยเป็นมาก่อน ต่อให้แลกด้วยชีวิตแล้วปกป้องได้ กูก็ทำ” จิระเอ่ย เพราะเหตุการณ์นี้เขาก็เคยประสบมา และรู้ว่าใจของภาธรตอนนี้คงไม่ต่างจากภูเขาไฟที่ปะทุออกมา ทั้งความกลัว คำขู่ มันเป็นตัวเร่งได้ดี“กูจะช่วยอีกแรง กูจะดูแลไอ้ธรเอง มึงไม่ต้องห่วง”แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็เชื่อว่าไม่มีทางเลือก และดีกว่าภาธรบุกเข้าไปเองช่วงเวลาสามนาฬิกายี่สิบนา

ในทันใดนั้น ปวริศาก็มีความสงสัยขึ้นทันที พร้อมกับความมึนงงและสับสน “หวานไม่ค่อยเข้าใจ เอ่อ แล้วถ้าคุณมีคนที่รักอยู่แล้ว แล้วทำไมมา...” ถึงอยากจะพูดแต่ก็ชั่งใจ เพราะกลัวจะเป็นการเสียมารยาทหรือละลาบละล้วงความรู้สึกอีกฝ่ายจนเกินไป“จดทะเบียนกับธรน่ะหรือคะ”ปวริศาพยักหน้ายอมรับ ก่อนมาติกาจะตอบให้คลายสงสัยและหวังให้ความกระจ่างแก่หัวใจของผู้หญิงตรงหน้ามากที่สุด“เพราะความจำเป็นค่ะ ธรแค่ช่วยป่านเท่านั้น” เสียงเล็กพูดด้วยความซาบซึ้ง เพราะไม่ว่ากี่ปี ภาธรก็เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ แม้ว่าความสัมพันธ์ไม่อาจจะเหมือนเก่าได้“ช่วยหรือคะ” นี่ยิ่งทำให้เกิดความสงสัยและเพิ่มความอยากรู้ยิ่งขึ้นไปอีก“ธรช่วยจัดการไตรวิชค่ะ อย่างที่คุณป่านพอจะทราบมาบ้าง แล้วที่ธรต้องช่วยป่านก็เพราะผู้ชายคนนั้น…ปลอมตัวเข้ามาเป็นคุณตฤณ ด้วยความหน้าเหมือนจนไม่มีใครแยกออกแต่ป่านสามารถแยกสองคนนี้ออกจากกันได้ ป่านถึงหนีมา ส่วนตฤณก็หายไป จนตอนนี้ก็ยังไม่พบเขา”ประโยคท้ายมาติกามีแต่ความเศร้า แต่หล่อนก็ไม่เคยมีความคิดที่จะหยุดตามหาสามี“ธรจดทะเบียนกับป่านและป่าวประกาศว่าจะแต่งง

เป็นเวลาร่วมหนึ่งเดือนแล้วที่ภาธรยังตามภรรยาต้อย ๆ แม้มันอาจจะไม่ได้ทุกวัน เพราะบางครั้งก็ต้องเข้าไปประชุมที่บริษัทและไปจัดการเคลียร์เอกสาร แต่ภาธรก็มักจะมากินข้าวเย็นด้วยเสมอโดยตอนนี้ปวริศามีความคิดที่จะพักเรื่องการหางานไว้ก่อน เพราะท้องเริ่มโตขึ้นทำให้เป็นเรื่องยากในการเดินทาง แถมน้อยบริษัทนักที่จะรับพนักงานในช่วงตั้งครรภ์ที่สำคัญก็คือ อยากดูแลสรวิศ ยอมรับว่าตกใจและเสียใจจนร้องไห้กับเรื่องที่เพิ่งทราบว่าท่านเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายตอนนี้สิ่งเดียวที่ตอบแทนได้ก็คือเธอจะดูแลท่านให้ดีที่สุด“มันควรมีชื่อฉันอยู่ตรงนั้น” ภาธรว่าขณะยืนมองปวริศากรอกข้อมูลในประวัติการฝากครรภ์ โดยมีช่องหนึ่งที่หญิงสาวเว้นไว้แล้วเลือกไปกรอกข้อมูลข้ออื่นก่อน นั่นคือช่องของชื่อบิดาของลูกในครรภ์ปวริศาเงยหน้าขึ้นมองคนพูด แต่สายตาก็ว่างเปล่าและเย็นชา แถมยังไม่ได้ทำตามคำที่ภาธรร้องขอ หล่อนเลือกที่จะเขียนลงไปว่าไม่ระบุแทน นั่นทำให้ภาธรรู้สึกหนาวเหน็บและทนดูเจ้าหล่อนกรอกต่อไปไม่ได้ เพราะรู้สึกเหมือนถูกขยี้หัวใจให้แตกละเอียดปวริศาไม่สนใจ เมื่อกรอกเสร็จก็ยื่นให้นางพยาบาลและร

“ถ้ายังรักอยู่ ลุงแค่อยากจะให้หวานลองคิดว่าจะให้โอกาสธรได้ไหม ลุงยอมรับการตัดสินใจของหนูเสมอ โดยที่ไม่ต้องเห็นแก่ลุง เพียงแต่ลุงอยากเห็นหวานมีความสุขแบบแท้จริง” ท่านหยุดมอง แล้วก็เห็นว่าดวงตาของปวริศาวูบลง “ที่ลุงเห็นอยู่ทุกวันนี้ มันไม่ใช่ความสุข หวานมีทิฐิ ซึ่งคนที่เจ็บไม่แพ้ธรก็คือหวาน” “หนู...” หญิงสาวพูดไม่ออก เพราะมันคือเรื่องจริงทุกอย่าง “ถ้ายังรักกันก็แสดงมันออกมา อย่าให้เรื่องราวมันลงเอยแบบลุง เพราะลุงไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว” บทเรียนของเขามันน่าจะทำให้ปวริศาคิดได้ ถึงลูกชายจะให้อภัยแล้ว แต่ใจก็ไม่ได้มีความสุขแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะสิ่งที่เคยทำในอดีตมันคอยมาย้ำเตือนอยู่เสมอ “เก็บไปคิดนะหนูหวาน” ปวริศาพยักหน้ารับและถอยกลับมายังห้องนอนของตนเอง   เช้าวันนี้ปวริศาก็ยังตื่นเวลาเดิม แม้เมื่