Semua Bab สัญญาใจใต้รัตติกาล: Bab 1 - Bab 10

สายฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำดูเหมือนจะเป็นใจให้กับค่ำคืนแห่งการลักพาตัวครั้งนี้เหลือเกิน เสียงเม็ดฝนกระทบพื้นดินเฉอะแฉะดังกลบทุกสรรพเสียง ทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจอุ่นร้อนของชายหนุ่มที่โอบอุ้มร่างของเธอไว้อย่างมั่นคงธนิดาซุกใบหน้าลงกับแผงอกกว้างที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดี กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ ผสมกลิ่นกายชายชาตรีของเขาทำหน้าที่เหมือนยาสลบอ่อนๆ ที่ทำให้สติของเธอพร่าเลือน เธอรู้ว่าเธอควรจะดีดดิ้น ควรจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่ภาพโหดร้ายที่เขาเพิ่งมอบความตายให้กับชายฉกรรจ์สามคนในพริบตาเดียวนั้น ยังคงฉายชัดอยู่ในความทรงจำผู้ชายคนนี้คือมัจจุราช และเธอไม่มีความกล้าพอที่จะงัดข้อกับเขานาวินพาเธอเดินฝ่าสายฝนมาหยุดอยู่ที่รถยนต์คันหรูสีดำสนิท มันจอดซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบเชียบหลังพุ่มไม้ใหญ่ ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังหมอบรอเจ้านาย รถเบนท์ลีย์ เบนเทก้า (Bentley Bentayga) คันใหญ่ดูขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมซอมซ่อของย่านนี้อย่างสิ้นเชิง หยดน้ำฝนเกาะพราวไปทั่วตัวถังรถที่มันวาว สะท้อนแสงฟ้าแลบแปลบปลาบดูน่าเกรงขามลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนเฝ้ารถรีบกางร่มคันใหญ่เข้ามารับ แต่นาวินเพียงแค่ปรายตามองเป็นเชิงสั่งให้เปิดปร

หลังจากเสียงเครื่องยนต์ของรถเบนท์ลีย์เงียบหายไปพร้อมกับสายฝนที่เริ่มซาเม็ด ความเงียบงันอันน่าอึดอัดก็เข้ายึดครองคฤหาสน์เงาจันทราในทันทีธนิดายืนเกาะขอบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ในห้องนั่งเล่น มองตามท้ายรถที่ลับสายตาไป หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้ง เธอควรจะดีใจที่พญามัจจุราชอย่างนาวินไม่อยู่ แต่ทำไมลึกๆ แล้ว เธอกลับรู้สึกหนาวเหน็บและไร้ที่พึ่งพิงยิ่งกว่าเดิม"คุณธนิดารับน้ำชาเพิ่มไหมคะ?"เสียงทักทายที่ดังขึ้นด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ธนิดาสะดุ้งสุดตัว เธอหันขวับไปมอง พบป้ามณียืนสงบนิ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ในมือถือถาดเงินที่มีชุดน้ำชาลายครามส่งกลิ่นหอมกรุ่น“ไม่ค่ะ ขอบคุณ" ธนิดาปฏิเสธเสียงแข็ง พยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้ตื่นตระหนก"รับสักหน่อยเถอะค่ะ จะได้ผ่อนคลาย" ป้ามณียังคงคะยั้นคะยอด้วยรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา หล่อนวางถาดลงบนโต๊ะรับแขกแล้วรินน้ำชาสีอำพันใส่ถ้วย "ชาดอกคาโมมายล์อุ่นๆ ช่วยให้หลับสบายนะคะ คุณดูเหนื่อยมาก"ธนิดามองถ้วยชาตรงหน้า สัญชาตญาณบางอย่างร้องเตือนว่าอย่าแตะต้อง เธอไม่ได้หวาดระแวงเกินเหตุ แต่สายตาของหญิงแม่บ้านผู้นี้ดูว่างเปล่าจนน่าขนลุก เหมือนตุ๊กตา

รถสปอร์ตคันหรูแล่นฝ่าพายุฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง นาวินหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางลัดเลาะตามไหล่เขา ถนนเส้นนี้มืดสนิทไร้แสงไฟ มีเพียงไฟหน้ารถที่สาดส่องตัดผ่านม่านฝนเผยให้เห็นต้นไม้สูงใหญ่สองข้างทางที่โอนเอนตามแรงลมภายในรถเงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มที่ดังแข่งกับเสียงที่ปัดน้ำฝนธนิดานั่งตัวเกร็ง สายตาจับจ้องไปที่ไหล่ซ้ายของเขา เลือดสีแดงสดซึมผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาเป็นวงกว้างและเริ่มหยดลงบนเบาะหนัง ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดุดันตอนนี้ซีดเผือดจนน่าใจหาย เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มกรอบหน้าแม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นเฉียบ"คุณนาวินจอดรถเถอะค่ะ ให้ฉันขับแทนเถอะ" ธนิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "คุณกำลังเสียเลือดมากแล้วนะคะ"“เงียบเถอะน่า!" นาวินกัดฟันตอบ เสียงของเขาแหบพร่ากว่าเดิม "อีกนิดเดียวก็ถึงเซฟเฮาส์แล้ว""แต่คุณจะหมดสติอยู่แล้ว!" เธอเถียงกลับ ความกลัวว่าจะเสียเขาไปทำให้เธอลืมความกลัวที่มีต่อเขาไปจนหมด "ถ้าคุณตาย แล้วฉันจะอยู่กับใคร!"คำพูดนั้นทำให้นาวินชะงักไปชั่วครู่ เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลงเล็กน้อย ริมฝีปากซีดเซียวยกยิ้มมุมปากอย่างยากลำบาก"หึ... กลัวไม่

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือท่าเรือเก่าฝั่งธนบุรีมืดสนิทไร้แสงดาว มีเพียงแสงไฟสีส้มสลัวจากเสาไฟถนนที่กระพริบติดๆ ดับๆ ส่องกระทบตู้คอนเทนเนอร์สนิมเขรอะที่วางเรียงรายเป็นเขาวงกตรถสปอร์ตคันหรูของนาวินจอดซุ่มอยู่ในเงามืดห่างจากจุดนัดพบออกมาพอสมควร เขาดับเครื่องยนต์และไฟหน้ารถ เหลือเพียงความเงียบสงัดที่ถูกแทรกด้วยเสียงคลื่นแม่น้ำเจ้าพระยาที่ซัดเข้าฝั่งเป็นระลอก"มั่นใจเหรอคะว่าไพโรจน์จะมาที่นี่" ธนิดาถามเสียงเบา มือเล็กกระชับปืนพกที่นาวินให้ไว้แน่นจนข้อนิ้วซีดขาว"ไพโรจน์ทำงานกับฉันมานาน เขาไม่เคยพลาดนัด" นาวินตอบสายตาจับจ้องไปที่ลานกว้างด้านหน้าโกดังหมายเลข 9 “แต่เพื่อความไม่ประมาท ถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอห้ามห่างจากฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม""เข้าใจค่ะ" ธนิดาพยักหน้า แม้ในใจจะเต้นระรัวด้วยความกลัว แต่ความเชื่อใจที่มีต่อผู้ชายข้างกายทำให้เธอพร้อมจะก้าวตามเขาไปในทุกที่นาวินเปิดประตูรถแล้วค่อยๆ ก้าวลงสู่พื้นคอนกรีตที่เปียกชื้น เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำทับเสื้อยืดเพื่อพรางอาวุธและบาดแผลที่ไหล่ซ้าย ธนิดาเดินตามลงมาติดๆ ลมแม่น้ำพัดแรงจนผมยาวสลวยของเธอปลิวไสวทั้งคู่เดินลัดเลาะไปตามแนวตู้คอนเทนเนอร์อย่างเงียบ

เช้าวันใหม่ในย่านชุมชนแออัดเริ่มต้นขึ้นด้วยเสียงจอแจของผู้คน เสียงแม่ค้าตะโกนขายของ และเสียงเครื่องจักรจากโรงงานแถวนั้น นาวินตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดระบมที่ลดน้อยลง แต่สิ่งที่ชัดเจนขึ้นคือความมุ่งมั่นในแววตาเขาไม่ได้นอนซมรอความตาย แต่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นไม้เก่าๆ ตรงหน้าเขามีแผนที่กระดาษที่วาดขึ้นเองอย่างหยาบๆ ด้วยปากกาเคมี และวิทยุสื่อสารเก่าคร่ำคร่าตัวหนึ่งที่เขารื้อออกมาซ่อมจนใช้งานได้ธนิดาเดินลงมาจากชั้นลอยพร้อมชามข้าวต้มร้อนๆ กลิ่นหอมฉุย เธอเห็นเขากำลังหมุนหาคลื่นวิทยุด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“คุณทำอะไรคะ?” เธอถามพร้อมวางชามข้าวต้มลงข้างๆ“ดักฟังวิทยุตำรวจ...” นาวินตอบโดยไม่ละสายตาจากเครื่องมือ “และหาช่องทางติดต่อคนเก่าคนแก่ แถวนี้เคยเป็นถิ่นของอากงฉัน ยังมีสายข่าวที่ไว้ใจได้หลงเหลืออยู่”เขารับชามข้าวต้มไปตักเข้าปาก รสชาติธรรมดาๆ จากฝีมือเธอทำเอาเขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด “อร่อย...”“แค่อร่อยก็พอแล้วค่ะ รีบกินจะได้กินยา” ธนิดายิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งลงข้างเขา มองดูแผนที่ที่เต็มไปด้วยกากบาทสีแดง “แล้ว... เราจะเอายังไงต่อคะ คุณติดต่อคุณไพโรจน์ได้หรือยัง”สีหน้าของนาวินหม่นลงเล็ก