Semua Bab บอสขา...อย่าพึ่งมารัก: Bab 21 - Bab 30

ปิลันธน์อดไม่ได้ที่จะฝากรอยจูบไว้บนหัวไหล่มนของรติชานั่นก็เพื่อประทับตราความเป็นเจ้าของและไม่ได้มีแค่จุดเดียว น้ำเสียงยามที่เขาเอ่ยเรียกเธอนั้นแหบพร่าด้วยไฟปรารถนาอันเร่าร้อน ส่งผลให้แก่นกายส่วนล่างพองขยายจนปวดหนึบพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกมาเพื่อผงาดนอกกางเกง“ผมต้องการคุณ” ปิลันธน์กระซิบบอกรติชาเสียแหบพร่า ก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆ ที่แดงปลั่งของเธอหนักๆ รติชาเม้มริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการจูบที่กินเวลายาวนานของตัวเองเล็กน้อย แววตาของเธอสั่นไหวอย่างขัดเขินก่อนจะพยักหน้ารับเพื่ออนุญาตให้เขาทำอย่างที่ใจนั้นต้องการคำอนุญาตของรติชาช่วยทำลายกำแพงความลังเลในใจของปิลันธน์ ชายหนุ่มผละออกจากเธอเล็กน้อยจากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกแล้วโยนมันทิ้งไปให้ห่างอย่างไม่สนใจ ร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยกล้ามของเขาช่างสวยงาม โดยเฉพาะซิกแพคลอนสวยนั่น แต่สิ่งที่สะดุดสายตาของรติชาจนทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอนั่นก็คือช่วงกลางลำตัวของบอสหนุ่ม แม้เขาจะยังสวมอันเดอร์แวร์อยู่แต่สิ่งนั้นก็ดุนเนื้อผ้าออกมาจนมองเห็นรูปร่างของมันได้อย่างชัดเจน รติชาส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ภาพจินตนาการในหัวให้ออกไป

นั่นคือประโยคที่รติชาแย้งปิลันธน์ขึ้นมาในใจ “คุณคิดยังไงกับฉันหรือคะ” ทั้งๆ ที่นี่เป็นประโยคที่รติชาไม่ควรเอ่ยออกมา เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปิลันธน์นั้นก้าวไปไกลแล้วก็ตาม แต่เธออยากรู้จริงๆ ว่าเขาคิดยังไง“คุณดูอ๊องๆ ตลกๆ ดี”“ตอบไม่ตรงคำถาม” คนในอ้อมกอดหน้างอ “ผมชอบคุณ”“แล้วทำไมถึงชอบคะ ทั้งๆ ที่ผู้หญิงที่เหมาะกับคุณก็น่าจะมียาวเป็นหางว่าว”“เหมาะแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องรักเธอเหล่านั้นนี่ เวลางานคุณจริงจังทุ่มเท นอกเวลางานคุณดูเพี้ยนๆ แต่เป็นความเพี้ยนที่ทำให้ผมมีความสุข คุณเติมเต็มบางอย่างที่ผมไม่มี ที่สำคัญคุณคือผู้หญิงคนเดียวที่กล้าจับแมลงให้ผม” ทุกคำพูดปิลันธน์เอ่ยออกมาจากหัวใจและอยากสื่อให้รติชารู้ว่าเขานั้นจริงจังกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้ ไม่ใช่เพียงแค่อารมณ์ฉาบฉวยมาแล้วจบไป “ข้อสุดท้ายนี่ฉันควรจะดีใจใช่ไหม”“ครับ...แต่รวมๆ แล้วคือผมชอบ

“คุณมีพี่น้องไหมคะ”“ไม่มีครับ ผมเป็นลูกคนเดียว” “อืม...ส่วนฉันพ่อกับแม่ท่านยังมีชีวิตอยู่ค่ะ สุขสบายตามอัตภาพ ฉันมีพี่ชายคนหนึ่งแต่ตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ด้วยความที่ฉันเป็นลูกผู้หญิงงานบริหารพ่อเลยยกให้พี่ชายดูแล คนจีนอะเนอะอะไรๆ ก็ลูกผู้ชายไว้ก่อนพี่ชายกับพี่สะใภ้สองคนนั้นช่วยกันบริหารธุรกิจของพ่อจนตอนนี้มั่นคงและใหญ่โต จะว่าไปเราสองคนก็มีเรื่องที่เหมือนกันอยู่นะคะ”“เรื่องไหนครับ”“เรื่องที่เราต่างก็ถูกที่บ้านส่งไปเรียนต่อที่เมืองนอกน่ะค่ะ พอเรียนจบฉันก็ตั้งใจกลับไปช่วยบริหารงานแต่สุดท้ายก็เข้ากับพี่สะใภ้ไม่ได้ เลยถอนตัวออกมาแล้วหางานทำดูแลตัวเอง ยังดีหน่อยที่พอจะมีหุ้นเลยได้เงินปันผลบ้าง เอาง่ายๆ ฉันกับพี่สะใภ้ไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่อะไรที่พี่สะใภ้สร้างไว้ฉันก็ไม่อยากเข้าไปแตะ” ทุกอย่างมันค่อยๆ สะสม ความอัดอั้นค่อยๆ ก่อตัวเพราะฤดีมักจะทำเหมือนเธอนั้นไม่มีตัวตนเสมอ พูดจากระทบกระเทียบไม่เว้นแต่ละวัน สุดท้ายรติชาจึงเลือกที่จะเดินออกมา “แต่อะไรที่เป็นของผม คุณสามารถแ

ฤดีคว้ารูปของลูกชายมากอดอย่างคิดถึงยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้าทุกคน เธอยังคงร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารจนตัวไหวสะอื้น เสียงร้องไห้ของฤดีดังลงไปถึงชั้นล่างส่งผลให้ทุกคนที่ได้ยินอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นเดียวกัน รติชาเข้าไปสวมกอดพี่สะใภ้เป็นครั้งแรก แม้จะดูขัดๆ ไปบ้างแต่เธอก็อยากกอดเพื่อให้ฤดีรับรู้ว่าไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้เพียงแค่คนเดียว อ้อมกอดของรติชายิ่งกระตุ้นให้ฤดีร้องออกมาหนักกว่าเดิมเสียอีก นั่นเพราะความรู้สึกผิดที่เคยทำไว้ต่อรติชามันผุดขึ้นมาเช่นกัน และคนที่ตรงเข้ามากอดฤดีต่อจากนั้นคือสามีและลูกสาวคนเล็ก สามคนพ่อแม่ลูกนั่งร้องไห้และกอดกันกลมราวกับต้องการให้น้ำตาช่วยชะล้างความเสียใจครั้งนี้ออกไป รติชายืนปาดน้ำตาตัวเองเช่นกัน หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น เธอหวังแบบนั้นจริงๆ เมื่อเสร็จเรื่องเธอจึงขอตัวกลับ“นี่ก็ค่ำมากแล้วไม่นอนด้วยกันที่บ้านหรือปิ่น” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้น เพราะหลังจากกลับจากวัดรติชาก็ตรงมาบ้านเพื่อเข้าไปคุยกับฤดี “ไม่ดีกว่าค่ะแม่”“

“ครับผม” ปิลันธน์เอ่ยรับแล้วหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสที่จะเกิดขึ้น รติชาส่ายหน้าให้เขาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวขึ้นไปหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่ตามที่เขาร้องขอ แต่จังหวะที่เธอกำลังขยับออกก็ถูกคนเมารวบตัวไว้แล้วมอบจูบให้อย่างดูดดื่มซึ่งรติชาเองก็จูบเขากลับไปเช่นกัน รสจูบของทั้งคู่ร้อนแรงเต็มไปด้วยความต้องการ ยิ่งมีกลิ่นแอลกอฮอล์เจืออยู่จางๆ ในรสจูบด้วยแล้วก็ยิ่งกระตุ้นให้เลือดในตัวสูบฉีดจนร้อนรุ่ม “อันที่จริงผมไม่อยากเมาแบบนี้เท่าไหร่ เพราะมันจะทำให้คุณพลอยเดือดร้อนไปด้วย” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกเมื่อถอนจูบออก แววตาของปิลันธน์นั้นแพรวพราวเจ้าเล่ห์นัก “เดือดร้อนยังไงคะ” รติชาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้ปิลันธน์ก็ไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนอะไรด้วยซ้ำ อีกอย่างการดูแลคนเมาเธอเองก็ไม่ได้ลำบากอะไร“เพราะถ้าเมาผมยิ่งต้องการคุณ ผมจะกลืนกินจนคุณเข่าอ่อนมากกว่าทุกๆ ครั้ง”“ไม่เชื่อ”“ผมชอบจังที่คุณเป็นคนไม่เชื่ออะไรง่ายๆ แบบนี้ เพร