All Chapters of Love At First Sight ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์: Chapter 21 - Chapter 30

"คุณอาสุดหล่อมารับน้องอีกแล้ว...สวัสดีค่ะ" ทันทีที่น้องมะนาวเดินออกมาจากอาคารอนุบาล สายตาแรกเธอเห็นนักรบยืนเคียงข้างผู้เป็นแม่เพื่อรอรับอยู่ด้านหน้า ทักทายเขาเป็นคนแรกเดินผ่านแม่มาหน้าตาเฉย อย่างกับแม่ไม่มีตัวตน"ใช่ครับ อามารับลูกหนี้ที่รักให้ไปทำงานชดใช้" นักรบย่อตัวให้เสมอเด็กหญิง แล้วตอบเธอด้วยความจริงตามที่ตั้งใจ ก็ในเมื่อคนเป็นแม่พยายามหลีกหนี เขาจึงต้องรีบประชิดตัวลูกสาวดักทาง ไม่ให้น้ำส้มปลีกตัวออกห่างไปอย่างง่ายดาย...ก็เขาอยากได้!"โห...วันนี้เลยเหรอคะ" เด็กหญิงมะนาวโอดครวญ เมื่อนักรบเร่งรัดเธอ แม้มันจะเป็นอะไรที่แสนง่ายดาย แต่สำหรับเด็กน้อยวัยกำลังเล่น ก็คงสบถออกมาตามประสา"ครับผม" นักรบตอบเด็กหญิง"แต่น้องยังไม่พร้อมเลยนี่นา...แต่ไปทำงานก็ได้ค่ะยืมเงินแล้วก็ต้องคืนครูเรย์สอนน้องแบบนั้น" น้องมะนาวบอกเล่าให้เขาฟัง ทว่าเธอก็ยินยอมทำตาม เมื่อคำของคุณครูที่โรงเรียนมันวิ่งแจ้นเข้ามาในหัว ตามที่ได้จดจำมาเลยตกลงอย่างว่าง่าย ภายใต้ความงุนงงของน้ำส้มที่ยืนฟังเงียบ ๆ"เก่งเวอร์ ๆ เลยครับ...ไม่เหมือนบางคนที่เข้าใจยากมาก" นักรบชมเด็กหญิง จากนั้นจึงถากถางน้ำส้มในถัดมา ทำเอาเธอแทบอยากจะบี

"เราต้องมาตกลงกัน" น้ำส้มเอ่ยขึ้นเมื่อเลี่ยงมาจนพ้นสายตาของเด็กน้อย สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้เธอไม่อยากให้ลูกสาวได้ยินแล้วจดจำ เดี๋ยวเอาไปทำตาม"เรื่องอะไร" เขาถามอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่ก็พอจะเดาได้"ก็เรื่องเงินที่น้องมะนาวยืมมาไง คุณจะมาเล่นแง่แบบนี้ไม่ได้ คุณต้องกำหนดมาแล้วอย่าตุกติก ทุกครั้งที่มะนาวต้องมามันควรชัดเจนเท่าไหร่ยังไง ไม่ใช่มาแบบเลื่อนลอย ฉันล่ะงงกับคุณจริง ๆ กับไอ้วิธีการที่ให้มะนาวมานั่งกินนอนกินแค่เนี่ย คุณเป็นประสาทหรือไง"".........," เขาเงียบนิ่งอย่างกับไม่ได้ยินในสิ่งที่น้ำส้มร่ายยาว ยืนเลื่อนหน้าจอมือถือดูข่าวอย่างสบายใจ"อย่านิ่งสิ ฉันพูดจนเหนื่อยแล้วนะ" เธอเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อพูดมาจนปากแฉะนักรบยังนิ่งเงียบ"แล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ หื้ม....ก็ผมพอใจอยากให้มะนาวใช้หนี้แบบนี้ ผมผิดตรงไหน?" เขาปรี่เข้ามาใกล้กะทันหัน โน้มตัวลงต่ำให้ใบหน้าเสมอหน้าเธอ ทำเอาน้ำส้มเอนถลาถอยหลบแทบไม่ทัน ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์จนหัวใจน้ำส้มเต็นเร็วผิดจังหวะ กลิ่นกายชายกระทบจมูกสร้างความรัญจวนชวนให้ลุ่มหลง"จะยื่นหน้ามาใกล้ทำไมเนี่ย" เธอต่อว่าอย่างเคอะเขิน"กลัวหลงเสน่ห์ผม

"น้องนั่งดูการ์ตูนตรงนี้นะ เดี๋ยวอาขอขึ้นไปอาบน้ำก่อน" นักรบบอกกับเด็กหญิงตัวน้อย ที่นั่งตั้งใจดูการ์ตูนเรื่องโปรด หลังจากที่เขาเดินมาจากห้องครัว"ค่ะ...น้องจะนั่งเงียบ ๆ ตรงนี้ไม่ไปไหน" เด็กหญิงตอบรับอย่างว่าง่ายแถม ยังให้คำยืนยันด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มสดใส"ดีมากครับ น่ารักจริง ๆ เลย" "ใช่ค่ะใคร ๆ ก็บอกว่าน้องน่ารักเวอร์ ๆ"นักรบแทบหลอมละลาย เมื่อได้เห็นรอยยิ้มสดใสของน้องมะนาว จนเขาออกปากชม และนั่นทำให้เด็กหญิงยืนยันในคำเยินยอ ที่เคยได้ฟังจากปากของใครต่อใครการันตีบ่อยครั้ง"อยู่ดี ๆ นะ โอเค๊?""โอเคค่ะ"เขาอมยิ้มพลางลูบหัว ของน้องมะนาวเบาๆ แล้วบอกกล่าว เด็กหญิงตอบรับอย่างว่าง่าย มือหนึ่งหยิบขนมเข้าปากสายตาเพ่งพิศไปยังเบื้องหน้า ที่กำลังฉายภาพเคลื่อนไหวในโทรทัศน์นักรบเดินขึ้นไปบนบ้านเพื่อจัดการ ธุระส่วนตัวทิ้งเด็กหญิงตัวน้อยไว้ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับขนมมากมายอย่างที่เธอชอบ สวนน้ำส้มก็ยังขะมักเขม้นทำอาหารอยู่ในครัวไม่รู้ว่าเธอจะทำเมนูอะไรแต่ก็อาจจะใช้เวลาค่อนข้างพอสมควร"ฮ่าฮ่าฮ่า สติชตลกจังเลย""เด็กมาจากไหนล่ะเนี่ย" เสียงของใครบางคนแว่วดัง ทำให้เด็กหญิงที่นั่งเล่นดูการ์ตูน ด้วยความ

หลังจากที่น้ำส้มถ่ายแบบคอลเลกชั่นใหม่ที่นักรบว่าจ้าง ตอนนี้เธอว่างงานมาเป็นอาทิตย์ แถมโควิดทำพิษจนแทบไม่มีรายได้ ตอนนี้เธอจึงมีเวลาหันมาทำคลิปแต่งหน้าอัปลงเพจ เนื่องจากไม่กล้ารับงานนอกสถานที่ โดยมีลูกสาวเป็นตัวป่วนในคลิป แต่นั่นกับทำให้คนดูชอบใจ มียอดไลก์และคนติดตามเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ"คุณแม่ขาเมื่อไหร่โคฟิดไนน์ทีน(โควิด)จะหมด น้องอยากไปโรงเรียนแล้ว" น้องมะนาวถามผู้เป็นแม่ที่กำลังขะมักเขม้นเตรียมอุปกรณ์สำหรับการแต่งหน้าเพื่อจัดทำคลิปวีดีโอสำหรับอัพเดทลงเพจ"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่คงอีกไม่นาน" ผู้เป็นแม่ตอบลูกสาวตัวน้อยมือก็สาละวนหยิบจับของให้เข้าที่"ไม่นานนี่กี่วันคะ" คำตอบที่ยังไม่ชัดเจนทำให้น้องมะนาวต้องถามด้วยความใสซื่ออีกครั้ง"อาจจะร้อยยี่สิบวันมั้ง" น้ำส้มให้คำตอบแก่ลูกสาวโดยระบุวันทั้งที่เธอก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันจะหมดไปเมื่อไหร่"โห~~นานเวอร์ ๆ" จำนวนวันที่มากโขทำเอาน้องมะนาวตาโต แล้วบ่นอย่างกับเบื่อหน่ายและเซ็งติ่งต่อง ติ่งต่องเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้การสนทนาของแม่ลูกชะงักลง น้ำส้มสอดสายตามองไปยังหน้าบ้านเห็นบุคคลมาใหม่ที่คุ้นตา รับรู้ทันทีว่าคือผู้ใด"เดี๋ยวแม่ไปดู

"ผมคิดถึงคุณมากเลยนะน้ำส้ม กินข้าวไม่ลงเลย" นักรบที่เดินจับมือน้องมะนาวตามเข้ามาในบ้าน เขารีบตรงดิ่งไปนั่งข้างน้ำส้ม แล้วพูดออเซาะออดอ้อน"ขนาดนั้นเลย?" น้ำส้มย้อนถามอย่างไม่คิดเชื่อ ก็หน้าตาที่เขาเผยต่อหน้า มันทำเธอเชื่อไม่ลง"กินได้แต่ก๋วยเตี๋ยว" น้ำส้มถึงกับมองบน เมื่อนักรบตอบโต้ตาใสด้วยคำพูดที่ฟังแล้วสร้างความระอาใจแก้เธอ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดต่อ ได้แต่ทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้อย่างคนอ่อนแรง"คุณกลับบ้านเถอะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น วันนี้ฉันปวดหัวกับคุณและมะนาวพอแล้ว" ทำเอาน้ำส้มออกปากไล่ เธอวุ่นวายและรู้สึกเหมือนสมองทำงานหนัก เพียงแค่ปะทะกับลูกสาวเธอก็ปวดหัวตุบ ๆ มากพอแล้ว"กลับได้ไงล่ะ ผมมีเวลาแค่สามเดือนมัดใจคุณ นี่ตั้งอาทิตย์ที่ผมยังไม่ได้ทำคะแนนเลย วันนี้ต้องรีบเดี๋ยวหมดเวลาก่อน" แต่คำพูดของน้ำส้มก็ไม่ได้สะท้านต่อมของนักรบแต่อย่างใด เขาแย้งด้วยสีหน้าจริงจังและอ้างเหตุผลเข้าข้างตัวเอง"เฮ้อ~~ฉันปวดหัว" เมื่อได้ฟังจนจบประโยค ทำให้น้ำส้มถึงกับโอดโอย สองมือกุมหัวและถอนหายใจแรง"เดี๋ยวน้องไปเอายาให้คุณแม่เองค่ะ" น้องมะนาวที่มองผู้ใหญ่สองคนคุยกัน เธอเห็นแม่มีอาการไม่ค่อยดี จึงเสนอตัวอ