All Chapters of แค้นรักวายุภักษ์: Chapter 11 - Chapter 20

"รีบๆกินซะเดี๋ยวต้องไปทำงานต่อ"หลังจากที่ทานข้าวเช้าเป็นที่เรียบร้อยชายหนุ่มก็พาหญิงสาวเดินมามายังสถานที่แห่งหนึ่งหากดูเพียงผิวเผินก็จะคล้ายๆกำแพงธรรมดาที่มีต้นไม้และเถาวัลย์เลื่อยเกาะรอบๆทางเข้าชายหนุ่มจัดการไขคุณแจก่อนจะใช้มือผลักประตูให้เปิดออกเบาๆแล้วเดินเข้าไปข้างในห้องนี้ตกแต่ด้วยสีขาวหม่นๆภายในของห้องมีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งเล็กน้อยมีไฟไว้กกมีมุมของโต๊ะทำงานและถัดจากโต๊ะทำงานห่างออกไปมีมันกล่อง อคลิลิคใสขนาดใหญ่วางอยู่สองกล่องข้างๆภายในกล่องก็มีจำพวกขี้เลี้อย เปลือกไม้สน และ ซังข้าวโพดรวมไปถึงถ้วยเล็กที่มีน้ำอยู่ข้างในห้องนี้ถือว่าเป็นห้องที่อากาศถ่ายเทได้ดีมากห้องหนึ่ง ซึ่งทั่งกล่องอะคิลลิกทั้งสองกล่องนั้นมันมีงูต่างสายพันธ์อาศัยอยู่โดยในกล่องอะคิลลิกกล่องแรกจะเป็นงูข้าวโพด (Corn Snake) ซึ่งงูข้าวโพดเป็นงูจิ๋วที่มีขนาดเล็กและมีสีสันที่ดูฉูดฉาดลวดลายน่ารักสาเหตุที่ได้ชื่อว่างูข้าวโพดก็เพราะว่างูคอร์นมีถิ่นกำเนิดมาจากในแถบตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศอเมริกาและส่วนใหญ่พวกมักอาศัยอยู่ในทุ่งข้าวโพด หรือตามไร่ต่างๆซึ่งตามยุ้งฉางเหล่านี้ยังเป็นสถานที่สุดโปรดของเหล่าบรรดาหนูๆก็ว่าได้เจ้างู

ปากหยักหนาฉกลงมาด้วยความเร็วแสงจนทำให้หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวเกือบจะสำลักน้ำลาย ชายหนุ่มจูบอย่างป่าเถื่อนจูบแบบทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บ มือบางพยายามจะผลักออกดันอกแกร่งให้ห่างออกไปเพราะเธอทนความป่าเถื่อนและความบ้าบิ่นของเขาไม่ได้ความหอมความหวานจากโพรงปากบางๆนั้นทำให้วายุภักษ์เปลี่ยนจากการจูบแบบหนักหน่วงกลายเป็นนุ่มนวลและรัญจวนจนทำให้ร่างบางที่ไร้ประสบการณ์ในอ้อมแขนตอนนี้อ่อนเปลี้ยดังขี้ผึ้งที่ ลนไฟมือน้อยที่ไม่รู้ว่าเอาไปวางที่ไหนจึงพาดไว้บนไหล่กว้างเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวไว้แน่นหนา จากที่ตอนแรกที่เขาคิดแค่จะสั่งสอนแต่ต่อมาเขาเองก็เริ่มจะอดใจไม่ไหวเขาไม่ชอบให้เธอพูดว่าเกลียดเพราะมันรู้สึกแปลกๆจี๊ดๆในใจอย่างบอกไม่ถูกมือหนาจากที่โอบกอดเอวบางอยู่ข้างหลังเริ่มลูบไล้ไปมามากขึ้นร่างบางถูกจับวางไว้บนเตียงอย่าเบามือ ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาไว้บนเตียงตอนไหนไม่อาจทราบได้เพราะในหัวของเธอตอนนี้ขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขนิ้วแกร่งเริ่มสำรวจสิ่งต่างๆที่อยู่บนร่างกายอรชรอย่างกับเป็นเจ้าของเสียเองปากหยักเริ่มผละจากบางๆอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะขบเม้นคอขาวระหงอย่างช่าส์ซ่านทำให้เธอคล้อยตามอย่างว่าง่

บ้านอัครเสนารักษ์นับตั้งแต่ที่น่านฟ้าหายตัวไปในงานเลี้ยงเต้นรำของท่าน ส.ส. เกรียงไกร น่านน้ำก็ไม่เคยหยุดนิ่งพยายามตามหาน้องตลอดจนไม่กี่วันที่ผ่านมาเข้าได้รับความจากน้องว่าตอนนี้กำลังเที่ยวอยู่กับเพื่อนสบายดีไม่ต้องห่วงแต่ไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่โทรติดต่อกลับไปก็ไม่ได้มันทำให้เขารู้สึกว่ามันอีกอะไรแปลกๆทำไมส่งข้อความมาได้แต่ไม่โทรมาพอโทรกลับไปก็ติดต่อไม่ได้อีกอย่างตอนนี้พ่อก็ไม่อยู่หลายวันเพราะต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศเขารับปากผู้เป็นพ่อไว้ว่าจะหาน้องให้เจอก่อนพ่อจะบินกลับมาที่มันก็จะครบอาทิตย์แล้วเขายังไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเลยนอกจากข้อความที่ส่งมาอย่างเดียวว่าเที่ยวเล่นกันเพื่อนและสบายดีไม่ต้องห่วงสบายใจเมื่อไรก็จะกลับเอง แต่ในขณะที่เขากำลังสั่งการเพื่อให้คนของเขาออกไปตามหาน้องเพิ่งโดยออกสืบหาดูแถวเขตปริมณฑลและจังหวัดใกล้เคียงนั้น"คุณน่านน้ำคะ มีคนมาขอพบคุณฟ้าค่ะ"ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างรับรู้ก่อนจะสั่งการกับลูกเรื่องของน้องสาว"โอเคร พวกนายไปได้แล้ว ทำอย่างไรก็ให้เจอยัยฟ้าให้เร็วที่สุด และหากมีอะไรคืบหน้าให้โทรมา รายงานฉันทันทีเข้าใจไหม""ครับนาย"เมื่อลูกน้องของน่านน้ำเดินออกไ

"คุณลมค่ะ คุณลม" หญิงสาวจึงเรียกเขาอีกครั้ง"ครับคุณบุ๋มบิ๋ม""คุณลมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ บุ๋มบิ๋มเรียกคุณหลายรอบแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะหรือติดขัดตรงไหนไหมคะที่พาบุ๋มบิ๋มเที่ยววันนี้""อ้อ...เปล่าครับเมื่อกี้คุณบุ๋มบิ๋มถามว่าอะไรนะครับ""บุ๋มบิ๋มถามว่าวันนี้คุณลมจะพาบุ๋มบิ๋มเที่ยวไหนคะ""เดี๋ยววันนี้ผมจะพาคุณบุ๋มบิ๋มไปตัดองุ่นสดๆ จากต้นกันครับไม่ทราบว่าคุณบุ๋มบิ๋มสนใจเปล่าครับ""งื่อ....จริงเหรอคะดีจังเลยค่ะบุ๋มบิ๋มชอบมากนะคะ""อ่อ..ครับนี้อุปกรณ์ครับ""ขอบคุณค่ะ""เชิญทางนี้ครับ"ชายหนุ่มผายมือให้หญิงสาวเดินตามไป เมื่อไปถึงไร่เจ้าพวงองุ่นสีเขียวที่ห้อยระย้าเรียงรายอย่างสวยงามเหมือนกับรอให้คนมาเก็บเกี่ยวผลผลิตพร้อมที่จะนำส่งออกไปสู่ตลาดทั้งในและนอกประเทศบุ๋มบิ๋มเรียนรู้งานอย่ารวดเร็ว ถึงแม้จะไม่ชอบงานนี้เท่าไรนัก แต่เพราะมีชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ด้วยเลยทำให้หญิงสาวยอมฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ แต่รอให้เธอได้แต่งานกับเขาก่อนเถอะแม่จะไม่ทำอะไรที่มันทำให้ทรมานผิวกายและทรามานร่างกายเธอแบบนี้หรอก"เหนื่อยไหมครับคุณบุ๋มบิ๋ม พอไหวหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามตามมารยาทหลังจากที่นำองุ่นที่คัดแล้ววา

ในขณะที่หญิงสาวกำลังยืนงงอยู่กับคำพูดการกระทำและน้ำเสียงของเขาที่มันฟังดูเปลี่ยนไปอย่างไม่เชื่อหูตัวเองหรือว่าเขาจะจำเธอได้แล้วพี่ชายใจดีคนนั้นกลับมาแล้วใช่ไหม"เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้า....ดิฉันไม่เจ็บค่ะ""เมื่อกี้แทนตัวเองว่าอะไรนะครับ""ป..เปล่านี่ค่ะไม่ได้พูดอะไร""พี่ชอบนะครับ ที่น้องฟ้าแทนตัวเองแบบนี้""ช...ชอบ!""น้องฟ้าเหมือนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่พี่รู้จักเมื่อสิบห้า สิบหกปีที่แล้ว หากน้องฟ้าคือแต่ผู้หญิงคนนั้น พี่หวังว่าน้องฟ้าคงจำพี่ได้นะ""คุณจำได้!!!""ใช่พี่จำได้ พี่ไม่เคยลืมเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่หลงทางในวันนั้นและพี่ก็หวังว่าสักวันหนึ่งพี่จะมีโอกาสได้พอเธออีกครั้ง""คุณจำได้จริงๆใช่ไหมคะ""ตอนแรกพี่ก็ไม่แน่ใจนะแต่ตอนนี้พี่แน่ใจแล้วละว่าน้องฟ้าคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่รอคอย" "ฟ้าไม่เคยเลยลืมคะ ว่าฟ้าว่าที่นี่ทำไม" หญิงสาวเว้นจังหวะช่วงหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วสบตาคมคู่นั้นด้วยความรู้สึกคิดถึง ห่วงหา และเว้าวอนเป็นอย่างมากก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมาที่ทำให้หัวใจคนฟังรู้สึกยินดีแต่งก็ยังไม่เต็มร้อย"ฟ้าไม่เคยลืมว่าฟ้ามาที่นี่เพื่ออะไรฟ้ามาหาพี่ชายใจดีคนนั้นฟ้าอยากเห็นหน้าเขาตลอดแ