Semua Bab แวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก: Bab 41 - Bab 50

ค่ายทหารระหว่างชายแดนแคว้นต้าหยวนกับแคว้นหู เมืองสือเจีย“แคว้นหูปฏิเสธที่จะให้พวกเราตามจับคนร้ายที่หนีเข้าไปอยู่ฝั่งแคว้นหู เช่นนี้แล้วเราควรทำอย่างไรต่อดีขอรับ” แม่ทัพในค่ายทหารต้าหยวนเอาใจใส่คดีเด็กหายมากยิ่งขึ้น เพราะคดีนี้ลุกลามจากการเข่นฆ่าผู้คนในหลายเมืองที่ติดชายแดน และยังมีเด็กหายตัวไปไม่น้อย“พวกเขาไม่ใช่คนแคว้นหู เราอาจจะต้องรอเวลาอีกสักนิด ไม่แน่ว่าอีกไม่นานแคว้นหูก็อาจเกิดเรื่องแบบเดียวกับเรา เวลานั้นพวกเขานั่นล่ะที่จะเป็นผู้ไล่ล่าคนกลุ่มนี้เสียเอง” โจวเฉิงเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเบาๆ ครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้“ไม่ใช่คนจากแคว้นหู? แล้วพวกเขาคือใครกัน ผู้ตรวจการโจวมั่นใจได้อย่างไรว่าคนร้ายจะก่อเรื่องที่แคว้นหูด้วย?” แม่ทัพคนเดิมตั้งคำถามซ้ำ“เจ้าเคยได้ยินเรื่องราวของชนเผ่าโบราณนามว่าเผี่ยนฮกหรือไม่” นายทหารหลายคนในที่ประชุม หากเป็นกลุ่มคนที่มีอายุสักหน่อยก็เบิกตากว้างคล้ายว่ารู้จักนามนี้เป็นอย่างดี แต่หากเป็นคนอายุน้อยก็แทบจะไม่มีใครเคยได้ยินชื่อชนเผ่ากลุ่มนี้มาก่อน“นานนับพันปีมาแล้ว มีตำนานที่เล่าถึงปีศาจดูดเลือดที่โหดร้าย พวกมันดื่มกินเลือดมนุษย์เป็นอาหาร เต็มไปด้วยพละกำลังและส

คำถามและคำตอบระหว่างกลุ่มคนชุดม่วงกับเด็กชายวัย 10 ปี สร้างความสลดหดหู่และโกรธแค้นให้กับทุกผู้คนที่ได้ยินกู้เม่ยไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนร้ายตามที่คาด นางเพียงแค่ละโมบอยากได้ส่วนต่างค่าตัวเด็กๆ ก็เท่านั้น เจียวจ้านเล่าให้ฟังว่าพวกเขาเดินทางไปถึงโรงเตี๊ยมวู่หลงแล้ว แต่กู้เม่ยได้พบกับผู้ติดตามของนายท่านเจียงก่อนที่จะพาเด็กๆ เข้าไปด้านใน และจากนั้นก็มีกลุ่มบุรุษอีกหลายคนออกมาจากโรงเตี๊ยมบอกกับนางว่าห้องพักเต็ม จะหาที่พักใหม่ให้เด็กๆ พักผ่อนก่อนพอมาถึงเรือนเช่า บุรุษที่อ้างตัวว่าเป็นกลุ่มของนายท่านเจียงกลุ่มนั้นก็สังหารกู้เม่ยและสาวใช้ต่อหน้าเด็กๆ ทุกคน พวกเขาถูกจับมัดมือปิดปากและยัดตัวใส่กระสอบปิดบังด้วยท่อนไม้และผัก เมื่อถูกปล่อยตัวออกมาอีกครั้งก็ได้มาอยู่อีกสถานที่หนึ่งภายในป่านอกเมืองที่นั่นมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับพวกตนอีกหลายคน รวมๆ แล้วน่าจะมีราว 20 กว่าคน ผู้ใหญ่ที่อยู่ในกระท่อมกลางป่าล้วนเป็นบุรุษราว 10 กว่าคนบังคับให้เด็กชายต่อยตีกันเองเพื่อหาผู้ที่แข็งแกร่ง นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เจียวจ้านและอู๋ฉีมีร่องรอยบาดเจ็บน้อยกว่าเพื่อน แต่กับห่าวซวนอายุ 7 ขวบและเว่ยหลง 6 ขวบ ที่ยังเล็

เช้าวันต่อมา เจียวจ้านรีบไปที่เรือนท่านยายเฉินตั้งแต่เช้าตรู่แล้วกลับเข้ามาในหอหงไถพร้อมกับกระต่ายตัวโตที่มีชีวิตเกือบ 30 ตัว เด็กชายรีบเอากระต่ายไปใส่ไว้ในคอกริมกำแพงแล้วกลับมาช่วยฉู่หลิงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับน้องๆ ที่เริ่มมีอาการดีขึ้นแต่ยังหวาดผวากันตลอดเวลาด้านตงเหม่ยและเด็กที่เหลือก็เข้าครัวเตรียมอาหารสำหรับครอบครัวใหญ่โดยมีทหารคอยช่วยเหลือพวกนาง พอสายหน่อยท่านเจ้าเมืองจึงได้ส่งกำลังคนเข้ามาในพื้นที่และเริ่มลงมือก่อสร้างห้องพักจำนวนมากสำหรับทหารรักษาการณ์ 100 นาย และกองกำลังหน่วยตรวจการพิเศษทั้ง 57 คนฉู่หลิงฉวยโอกาสนี้มอบหมายให้ตงเหม่ยกับฝานเจิ้ง คอยให้ความช่วยเหลือช่างก่อสร้างรวมทั้งดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร แล้วนางก็พาเจียวจ้านมาเยี่ยมอาการของเจียวจูที่เรือนพักท่านยายเฉิน“เจียวจู เจ้ามีหนทางจะกลับไปเป็นมนุษย์ดังเดิมแล้วนะ ไม่ใช่เฉพาะเจ้าแต่รวมทั้งข้าเองก็ด้วย” ฉู่หลิงคิดมาทั้งคืน หากนางกับเจียวจูต้องอาศัยอยู่ท่ามกลางผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่ง 57 คน ไม่สู้นางกลับไปเป็นมนุษย์ดังเดิมเสียก็หมดเรื่องเจียวจูใช้ผ้าคลุมร่างเอาไว้จนมิดชิดนั่งฟังฉู่หลิงอยู่ที่มุมห้อง ข้างกายของเด็กหญิงมีถ

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะตัดสินใจเรื่องเด็กๆ นานไปหน่อยแล้วกระมัง ดูพวกเขาสิ” โจวเฉิงเดินกลับไปที่ริมหน้าต่าง ชักชวนให้ฉู่หลิงมองไปยังกลุ่มเด็กจากหอหงไถเบื้องล่าง ฉู่หลิงลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วลุกเดินตามออกไปแต่ยังพยายามเว้นระยะห่างจากชายหนุ่มไว้พอสมควรเวลานี้ไม่ได้มีเฉพาะเด็กชายเท่านั้นที่สนใจการฝึกทักษะการต่อสู้จากเหล่าผู้พิทักษ์ เรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้าทำให้เด็กๆ โกรธแค้นกันไม่น้อย แม้แต่หลิ่วจีตัวน้อยที่หวาดผวาจนเป็นไข้ก็ยังมาเข้าร่วมกับกลุ่มทหารด้วยซ้ำ“ตกลง ข้ายินยอม แต่ท่านต้องบอกสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญในภายหน้าทั้งหมดรวมทั้งให้พวกเขาเป็นผู้ตัดสินใจด้วยตนเองไม่ใช่ข้า”“แน่นอน พวกเขาจะได้รับการฝึกฝนและเตรียมพร้อม แต่ขั้นตอนสุดท้ายในการเป็นผู้พิทักษ์ยังต้องรอให้พวกเขาเติบโตขึ้นอีกสักระยะ เวลานั้นข้าจะให้พวกเขาตัดสินใจด้วยตนเองอีกครั้ง”“เรื่องชาวเผ่าเผี่ยนฮกเล่าเจ้าคะ เวลานี้ได้ทางการมีความคืบหน้าไปอย่างไรบ้าง ยังมีเด็กๆ อีกหลายคนที่ไม่โชคดีเหมือนกับเด็กที่อำเภอซิ่งอันของเรา”“แคว้นหูไม่ยอมส่งคนข้ามกลับมา ไม่แน่ว่าบางทีข้ากับพรรคพวกอาจแบ่งกำลังลักลอบเข้าไปในแคว้นหูกันเอ

เมื่อกลุ่มของโจวเฉิงจากไป มู่เจียเหยียนก็ขอร้องกับท่านเจ้าเมืองให้ส่งตนมาประจำอยู่ที่จวนผู้ตรวจการพิเศษเป็นการส่วนตัวเพื่อคอยดูแลเด็กๆ และภายใต้ซอกลึกของหัวใจเขาก็ยังมีความหวังว่าฉู่หลิงจะตามหาครอบครัวจนเจอแล้วย้อนกลับมาที่หอหงไถอีกครั้งหนึ่งหลายเดือนต่อมาแคว้นต้าหยวนไม่อาจตกลงการขอตัวคนร้ายจากแคว้นหูได้ โจวเฉิงจึงพาพรรคพวกในกลุ่มผู้ตรวจการพิเศษลักลอบเข้าไปในเขตแดนแคว้นหูไล่ล่าสังหารชนเผ่าเผี่ยนฮกและส่งตัวเด็กๆ อีกหลายคนกลับมายังแคว้นต้าหยวนได้คราวละสี่ห้าคน ผู้นำแคว้นหูใช้ข้ออ้างที่ทหารต้าหยวนรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ประกาศสงครามกับต้าหยวน อีกทั้งยังเสาะหากลุ่มชนเผ่าจนเจอแล้วทำข้อตกลงกับพวกเขาให้เข้าร่วมกับทำสงครามกับต้าหยวน โดยสัญญาว่าหากแคว้นหูได้รับชัยชนะ จะแบ่งดินแดนต้าหยวนครึ่งหนึ่งให้เป็นของชนเผ่าเผี่ยนฮกชนเผ่าที่กำลังรวบรวมไพร่พลเตรียมพร้อมสำหรับการคืนชีพของเจ้าแห่งหมอกควัน รีบคว้าโอกาสงามที่จะมีดินแดนในปกครองของตนทันทีและรวมพลชาวเผ่าจากทั่วสารทิศบุกเข้าเข่นฆ่าผู้คนในแคว้นต้าหยวนจากทุกทิศทาง“กองกำลังของชนเผ่าเชี่ยวชาญการรบแบบกองโจร พวกเขาลงมือหนักหน่วงและโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ธร