All Chapters of นางร้ายเหนื่อยแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 7.2‘อำเภอเป่ยตู’..“โอ๊ย!”เย่ซูชางถูกหยวนฉินดันจนชิดกำแพงในที่ลับตาคน แต่ที่นี่มันก็แทบจะลับตาคนทุกที่นั่นแหละเพราะคนน้อยผีวิญญาณน่าจะเยอะมากกว่าเพราะคนตายไปเยอะ กลางค่ำกลางคืนจึงไม่มีใครออกมาเดินเล่นกินลมชมวิวเพราะมันไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก“บุรุษผู้นั้นเป็นใคร”“เจ้าหูหนวกหรือไง ข้าก็เรียกเขาว่าหมออยู่”“แล้วเจ้าจะไปคุยกับเขาทำไม ทำไมต้องใกล้ชิดสนิทสนมขนาดนั้นด้วย”“ที่นี่มีโรคระบาดนะ ถ้าข้าไม่คุยกับหมอแล้วจะให้ข้าไปคุยกับผู้ใด อยู่ที่นี่ข้าก็คุยได้แค่สองหมอเท่านั้นแหละ คือหมอรักษาคนกับหมอผี”เย่ซูชางผลักตัวของหยวนฉินออกไปให้ห่างนางก่อนจะปัดฝุ่นออกจากอาภรณ์ของตนเอง “ถ้าเจ้าจะมาหาเรื่องเจ้าก็กลับไปเลย”“ข้ามาเพราะเป็นห่วงเจ้าจริง ๆ”“ข้าเห็นแต่ความประชดประชันของเจ้า” นางเดินออกมาก่อนจะมองไปยังโรงนอนของผู้ป่วยแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย“เจ้าดูภาพตรงหน้าของเจ้าสิ ที่นี่ล้วนเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ทุกคนต่างร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อให้ผ่านพ้นช่วงวิกฤตนี้ไปให้ได้ถ้าเจ้าจะมาก็ควรมาช่วยไม่ใช่มาหาเรื่องข้าเช่นนี้ แค่นี้ข้ายังเหนื่อยไม่พออีกหรือ ไยต้องเพิ่มเรื่องเพิ่มราวให้ข้าด้วย”หยวนฉิ

บทที่ 7.4‘อำเภอเป่ยตู’..เวลาในวันหนึ่งเดินไวเสมอเมื่อมีงานมากมายรัดตัว เย่ซูชางเดินกลับมาที่เรือนรับรองด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากไปช่วยพวกเด็ก ๆ ที่พอจะสั่งสอนรู้เรื่องให้ช่วยกันทำสมุนไพรทาผิวกันยุงและถุงหอมกันยุง แต่เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำทำงานได้ไม่นานก็เหนื่อยแล้ว บางคนก็เบื่ออยากออกไปวิ่งเล่น นางเองก็ไม่คิดจะบีบบังคับเลยต้องปล่อยไปเหลือกันแค่ไม่กี่คนที่พอจะโตหน่อยและเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ที่อยู่ช่วยกันทำ แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะแจกจ่ายทุกคนอยู่ดีเพราะว่าสมุนไพรมีน้อยเกินไปแล้วถุงหอมเองก็ต้องใช้ขั้นตอนในการตัดเย็บนานด้วยมือเล็กถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกเพื่อเตรียมจะอาบน้ำ ก่อนหน้านี้ให้บ่าวรับใช้ยกน้ำอุ่นมาให้แล้วแต่ก็ไม่ได้ให้ใครอยู่ปรนนิบัติเพราะรู้ดีว่าทุกคนเหนื่อยกันหมดแล้วเลยไล่ไปพักผ่อนกันให้หมด ยังไงเสียก่อนที่จะทะลุมิติเข้ามาในนิยายนางก็อาบน้ำแต่งตัวเองอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นง่อยเลยไม่จำเป็นต้องให้ใครมาปรนนิบัติดูแลหรอก“บ่าวไพร่ไปไหนหมดไยปล่อยท่านหญิงให้อยู่ผู้เดียวเช่นนี้”“อ๊ะ!” เสียงเข้มที่คุ้นเคยดังขึ้นมันทำให้เย่ซูชางตกใจเล็กน้อยเมื่อหันไปมองทางประตูที่เปิดทิ้งเอาไว้ก็เ

บทที่ 7.6‘อำเภอเป่ยตู’..เย่ซูชางเดินออกมานอกเรือนเพื่อรับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาจากท้องฟ้าเปิดอันสดใส เหล่าผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก้มหัวคำนับนาง ในฐานะท่านหญิงก็เป็นปกติอยู่แล้วที่คนต่างก้มหัวให้ แต่ที่นี่มันแตกต่างจากเมืองหลวงเพราะทุกคนแสดงความจริงใจต่อนางอยากเคารพนางจริง ๆ ไม่ใช่ทำตามหน้าที่เหมือนคนเมืองหลวงนางเดินมายังโรงนอนของคนป่วยที่ยามนี้ผู้ป่วยบางเบาลงมากแล้วเพราะหายดีไปหลายคนแล้วที่เหลืออยู่ก็อาการไม่หนักเท่าไหร่มันแปลว่าการรักษาของนางได้ผล แต่มันน่าจะดีกว่านี้ถ้ามีชิงเฮาเยอะ นี่ชิงเฮามีน้อยมากเพราะเป็นสมุนไพรหายากต้นหนึ่งได้ดอกน้อยเลยให้คนป่วยกินได้แค่วันละหนึ่งถ้วยเพื่อแบ่งกันกินให้ทั่วถึงเลยหายช้าต้องค่อยเป็นค่อยไป“รับราชโองการ!”เสียงตะโกนดังขึ้นด้านนอกจนเย่ซูชางตกใจรีบเดินออกมาดูก็เห็นว่าทุกคนนั่งคุกเข่าต่อหน้าชายคนหนึ่งที่มีท่าทางภูมิฐานแต่งตัวสูงศักดิ์ แต่ยังไม่ทันจะได้กล่าวสิ่งใดก็ถูกหยวนฉินที่นั่งคุกเข่าดึงมือนางให้นั่งตามพวกเขา“ราชโองการจากฮ่องเต้เจ้ายังจะกล้ายืนอยู่อีก คนโปรดก็โดนตัดหัวได้เหมือนกันถ้าหมิ่นพระเกียรติ” หยวนฉินบ่นเย่ซูชางจนนางหน้ามุ่ยใส่เ

บทที่ 8‘เดินทางกลับเมืองหลวง’..“จำไว้ว่าจะต้องป้องกันยุง อย่าให้ยุงกัด ยามค่ำคืนต้องจุดธูปกันยุง ยามนอนต้องกางมุ้ง แหล่งน้ำขังควรกำจัดทิ้งให้หมดอย่าให้มี แล้วก็โอ่งหรือที่เก็บน้ำควรมีฝาปิดมิดชิดไม่อย่างงั้นจะเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ยุงจนเกิดโรคระบาดอีก”“เจ้าค่ะ / ขอรับ”เย่ซูชางกล่าวกับพวกชาวบ้านชาวเมืองที่มาส่งนางกลับเมืองหลวงแต่ก่อนกลับก็อดไม่ได้ที่จะต้องกำชับสิ่งเหล่านี้ให้ทุกคนจำให้ขึ้นใจเพราะโรคระบาดจะลดน้อยลงถ้าเรารู้จักป้องกันตนเอง มันก็คล้าย ๆ โควิด-19 ที่ระบาดในยุคปัจจุบันที่นางจากมาถ้าเรารู้จักป้องกันตัวเองการ์ดไม่ตกก็จะไม่ติดง่าย เมื่อไม่มีคนติดโรคระบาดก็จะเบาบางลงจนกลายเป็นเพียงโรคประจำถิ่นที่มีวิธีการรักษาและรับมือได้อย่างมีประสิทธิภาพไม่ต้องกังวลอะไรมากอีกแล้ว“จำเอาไว้ว่าการรักษาโรคระบาดจะเอาแต่รักษาอย่างเดียวไม่ได้ พวกเจ้าจะต้องป้องกันตนเองด้วย อย่าให้ยุงกัด เข้าป่าควรแต่งตัวให้มิดชิด ทายาสมุนไพรกันยุงไปด้วย การรมควันยุงควรมีเดือนละครั้งเพื่อขับไล่ยุงที่หลบซ่อนตามซอกหลืบให้หนีไปให้ห่างจากหมู่บ้าน”“อ๋อ แล้วก็...”“พอแล้ว พวกเขารู้หมดแล้ว เจ้าพูดย้ำเช่นนี้มาทุกวันตั้งแต่

บทที่ 10'ลงโทษ'..“ฝ่าบาทฮองเฮาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” “พอเป็นเรื่องนี้ก็รีบมาเชียว ให้นางเข้ามา” “พ่ะย่ะค่ะ” หวังกงกงเดินออกไปเพียงครู่เดียวก็กลับเข้ามาพร้อมฮองเฮาฉีฮองเฮาเข้ามาถึงก็รีบคุกเข่าลงตรงหน้าของฮ่องเต้ทันที สองมือก้มกราบพระสวามีของตนทั้งน้ำตา “ฝ่าบาททรงละเว้นโทษองค์ชายทั้งสามเถิดเพคะ”“ถ้าแค่บุตรเรายังปกครองมิได้แล้วจะเอาความสามารถที่ไหนไปปกครองประชาราษฎร์” “แต่องค์ชายทั้งสามนั่งคุกเข่ามาครึ่งวันแล้วนะเพคะ” “แล้วมันสมควรหรือไม่?” ฮ่องเต้ทรงทุบมือลงบนโต๊ะด้วยความโมโหก่อนจะมองออกไปยังนอกพระตำหนักที่เห็นเงาของพระโอรสทั้งสามกำลังนั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ “แข้งขาของพวกเขาก็ยังดีอยู่เหตุไฉนถึงได้ไปรังแกคนที่แข้งขาไม่ดี มิหนำซ้ำคนผู้นั้นยังเป็นน้องชายของตนเองอีก” “แต่ถ้าผู้ใดรู้ว่าองค์รัชทายาทต้องมานั่งคุกเข่าเช่นนี้จะเป็นที่ด่างพร้อยให้อับอายนะเพคะ”“มันสมควรอายเพราะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าตนเองต่างหากไม่ใช่อายเพราะถูกลงโทษในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไปจริง” “หม่อมฉันขอร้องเถิดเพคะ เห็นแก่หม่อมฉันสักครั้งยังไงพวกเขาก็เป็นลูกของเรานะเพคะ” “มิใช่ว่ามีแม่ที่คอยให้ท้ายเช่นเจ้าหรือ พร