All Chapters of ความทรงจำสีจาง: Chapter 11 - Chapter 20

เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างยากลำบาก กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อและกลิ่นยาของโรงพยาบาลลอยแตะจมูกโด่งของเธอโดยทันที ภาพตรงหน้ามันพร่ามัวจนมะลิต้องหลับตาลงอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บบวกบริเวณตรงหน้าอกตอนนี้ทุเลาลงไปบ้าง แต่นั่นมันก็ยังหลงเหลือความรู้สึกจุกอยู่ด้านใน ยามเมื่อเธอหายใจหนัก ๆ หลังจากปิดเปลือกตาลงไปได้สักพักมะลิก็เปิดเปลือกตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทันทีเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ามีชายหนุ่มรูปงามกำลังนั่งมองเธออยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ "คุณเพชรกล้า"น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่ม เพชรกล้าใช้สายตากวาดมองไปตามร่างกายของมะลิอย่างพิจารณาในอาการของเธอ ณ ตอนนี้ ซึ่งมันก็ตรงกับที่คุณหมอก่อนหน้านี้รายงานเขามา"ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้างมะลิ เจ็บอยู่ตรงที่หน้าอกไหม""ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะค่ะคุณเพชรกล้า ว่าแต่ทำไมคุณเพชรกล้าถึงรู้ได้ล่ะคะว่ามะลิเจ็บตรงที่หน้าอก"อาการของเธอที่เป็นอยู่ไม่มีใครรู้นอกเสียจากตัวเธอเองแม้หรือแต่ราชาเธอก็ไม่เคยเล่าถึงเรื่องนี้ให้เขาได้ฟัง แต่อาการเจ็บหน้าอกมันเกิดขึ้นมาเพราะอะไรเธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้เช่นเดียวกัน"ว่าอย่างไรคะคุณเพชรกล้า คุณรู้ได้ยังไงว่ามันไม่

หลังจากจัดการทำงานเรื่องทุกอย่างเสร็จมะลิก็ขอตัวกลับมายังห้องพักของตนเอง ร่างกายบอบบางนั่งลงบนเตียงนอน แววตาเต็มไปด้วยความรักและความสุขก้มลงมองหน้าท้องของตัวเอง "หนูจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายกันนะ"ฝ่ามือเรียวเล็กอันแสนจะบอบบางลูบหน้าท้องแบนราบซึ่งกำลังมีลูกน้อยอยู่ภายด้านในด้วยความรักอย่างแผ่วเบา "แต่ไม่ว่าหนูจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายแม่ก็รักหนูนะลูก"เธอขอมองหัวใจทั้งหมดให้กับลูกน้อยที่อยู่ภายในท้อง ความรักของคนเป็นแม่มันช่างใหญ่หลวงมากยิ่งนั้น รู้ทั้งรู้ว่าการตั้งครรภ์ทั้งที่ตัวเองเป็นโรคร้ายมันเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตของตัวเองมากขนาดไหน แต่ด้วยความรักและหัวใจเธอขอมอบให้ลูกน้อย เธอขอแลกกับทุกอย่างเพื่อให้ลูกน้อยของเธอปลอดภัย แม้ว่าชีวิตของเธอจะต้องดับสลายก็จะไม่เสียใจอะไรอีกต่อไป"มะลิกลับมาที่บ้านแล้วหรือยังครับคุณแม่"ราชาเอ่ยถามทันทีเมื่อเขามาถึงบ้าน น้ำเสียงของราชาฟังดูก็รู้ได้ว่าเขากำลังเป็นกังวลมากขนาดไหนเมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยก็ไม่เจอแม้แต่เงาของแฟนสาวอย่างวันนี้ ถามเพื่อนในห้องหรือแม้แต่เพื่อนในคณะก็ไม่มีใครเห็นมะลิเลยแม้แต่สักคนเดียว โทรไปหากี่ร้อยสายก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะกดรับ

เพียงแค่ได้เห็นภาพลูกน้อยอันเป็นที่รักกำลังดิ้นไปมาอยู่ในท้องของตนเองผ่านทางหน้าจอเครื่องอัลตร้าซาวด์น้ำตาแห่งความดีใจของผู้เป็นแม่ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่"นั่นคือลูกของมะลิใช่ไหมคะคุณหมอ"น้ำเสียงสั่นเอ่ยถามออกมาด้วยความดีใจ แววตาสั่นเครือยังคงจับจ้องอยู่บนหน้าจอไม่ไปไหน"ใช่ค่ะคุณแม่ ตอนนี้อายุครรภ์ของคุณแม่เพียงแค่หกสัปดาห์เท่านั้น คุณแม่เห็นอะไรนั่นไหมคะ"คุณหมอใช้เครื่องอัลตร้าซาวด์กดเคลื่อนเบา ๆ เป็นวงกลม มะลิจับจ้องภาพบนหน้าจออย่างไม่อาจจะละสายตาไปไหนได้ ส่วนเพชรกล้าก็นั่งให้กำลังใจหญิงสาวอยู่ข้าง ๆ "หัวใจของน้องกำลังเต้นอยู่ตรงนี้ คุณแม่เห็นหรือเปล่าคะ"แม้ว่าจะยังดูได้ไม่ชัดแต่สิ่งที่คุณหมอหญิงสาวเอ่ยบอกกับเธอก็ทำเอาน้ำตารินไหลออกมาอีกครั้ง"ร้องไห้เยอะ ๆ ไม่ดีนะมะลิ เดี๋ยวลูกก็ติดนิสัยขี้แยไปด้วยหรอก"เพชรกล้าลุกขึ้นยืนก่อนจะล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาซับน้ำตาให้กับหญิงสาว"ฝากครรภ์ได้เลยใช่ไหมม่านฟ้า""ได้เลยค่ะ คุณเพชรกล้า"แพทย์หญิงม่านฟ้ายิ้มออกมาก่อนจะได้ไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนจะหญิงสมุดสีชมพูขึ้นมาจัดการกรอกประวัติของคนไข้ที่เธอสักถามไปในตอนแรกลงใส่สมุดสำหรับค

หลังจากเกิดเหตุภายในวันนั้น เวลาที่ดอกฟ้ามาหาราชาที่บ้านเธอมักจะหลบหน้ามะลิอยู่เสมอเพราะรู้สึกละอายแก่ใจความขี้ขลาดมันทำให้เธอไม่กล้าจะเดินเข้าไปขอโทษอีกฝ่าย ส่วนมะลินั่นก็เท่าแต่ได้อยู่ในที่ของตัวเอง ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับดอกฟ้าอีกเลย ส่วนราชานั้นเขาก็ยังถูกผู้เป็นบิดาบังคับให้คอยไปรับไปส่งดอกฟ้าที่มหาลัยอยู่บ่อยครั้งจนทำให้ทั้งคู่เกิดความสนิทสนมกัน แต่ไม่ได้ถึงขั้นสนิทกันในเชิงชู้สาวในความคิดของราชา แต่สำหรับดอกฟ้ามันไม่ใช่ เธอกลับไม่ได้คิดอยู่เพียงแค่นั้น ตั้งแต่แรกราชาหัวใจของเธอมันก็ยิ่งเต้นแรง และมันยิ่งเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาอยู่นอนอกเมื่อได้สนิทสนมกับราชามากกว่าเมื่อก่อน น้ำเสียงของเขายามเมื่อพูดกับเธอไม่ติดเหวี่ยงและเจ้าอารมณ์ เพียงแค่เขาไม่ผลักไสไล่ส่งเหมือนเมื่อก่อนมันก็ดีมากแล้ว"ช่วงนี้ปีสี่งานเยอะมากเลยใช่ไหมคะคุณราชา"นิ้วเรียวเล็กลูบลงบนเส้นผมสีดำเงาของแฟนหนุ่มอย่างเบามือ ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องพักของหญิงสาว"ใช่ ช่วงนี้งานเยอะมาก ยิ่งใกล้จบแบบนี้ฉันยิ่งต้องทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จ"ราชาบอกพร้อมกับขยับศีรษะซุกลงบนหน้าท้องแบนราบของเธอ ถ้าเขาใช้หัวใจฟังก็จ

ภายในห้องรับแขกเกิดความตึงเครียดเมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนประกาศเสียงดังกึกก้องว่าไม่ต้องการจะไปบริหารงานต่างประเทศตามคำสั่งของผู้เป็นบิดา ซึ่งทำให้ราชากับผู้เป็นบิดาและมารดาทะเลาะกันอย่างหนักโดยมีร่างของแฟนสาวอย่างมะลิยืนแอบฟังอยู่เงียบ ๆ "ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมไปอังกฤษตามที่คุณพ่อสั่งแน่นอนครับ ให้ตายยังไงผมก็ไม่ไป"ราชายืนยันเสียงแข็งสายตาแน่วแน่จ้องมองใบหน้าของบิดาสลับกับมารดา "แต่แกต้องไปเพราะนี่มันเป็นคำสั่งของฉันซึ่งแกไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดเข้าใจไหม""ทำไมผมจะต้องไปด้วย เรียนจบบริหารงานที่เมืองไทยก็ได้ ทำไมพ่อกับแม่ถึงอยากส่งผมให้ออกไปไกลถึงเมืองนอก"เพราะว่าแม่กับพ่อไม่อยากให้แกจมปลักอยู่กับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนางมะลิอย่างไรล่ะ""ทำไมครับคุณแม่ เพราะอะไรกันครับทำไมผมกับมะลิเราสองคนถึงรักกันไม่ได้"ราชาเอ่ยถามออกไปด้วยหัวใจแสนเจ็บปวด การที่เขารักกับมะลิมันผิดมากเลยหรืออย่างไร ทำไมพ่อกับแม่ของเขาถึงต่างพากัดกันความรักระหว่างเขากับแฟนสาว"เพราะนางมะลิไม่มีอะไรเทียบเท่ากับลูกได้เลยราชา""เหตุผลเพียงเท่านี้เหรอครับที่ผมกับมะลิรักกันไม่ได้""ใช่ แม่กับพ่อต้องการให้ลูกมีคู่ชีวิตที