Semua Bab ความทรงจำสีจาง: Bab 1 - Bab 10

ความรัก กับ ความคู่ควร มันช่างสวนทางกัน ไม่สามารถมาบรรจบด้วยกันได้ดั่งราวกับเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบลงเช่นเดียวกับความรักของ 'ราชา สุริยะกาล'กับ'มะลิ'หญิงสาวชาวบ้านนอก ไร้ซึ่งเงินทองและเกียรติยศ ต่างจากคนรักของเธอ ซึ่งเขาเป็นถึง ลูกชายเพียงคนเดียวของคุณธำรง และ คุณหญิงแสงมณี เจ้าของธุรกิจมากมายภายในไทยและต่างประเทศ"ทำไมกลับบ้านเอามืดค่ำ สอบเสร็จนานแล้วไม่ใช่หรืออย่างไร"น้ำเสียงขุ่นเคืองของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทันทีเมื่อราชาก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้าน ร่างเต่งตึงทั้งที่อายุล่วงเลยเข้าวัยเลขห้าเดินย่างกรายลงมาจากบันไดอย่างสง่าผ่าเผยสมกับเป็นคุณหญิงแสงมณี "ว่าอย่างไรราชา ลูกหายไปไหนมาถึงได้กลับบ้านเอามืดค่ำดึกดื่นถึงเพียงนี้"นัยน์ตาคมกริบสีดำกวาดมองดูสภาพการณ์แต่งตัวของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ก่อนสายตาคมกริบจะไปสะดุดเข้ากับรอยอะไรเล็ก ๆ ตรงบริเวณต้นคอ"นี่คอของลูกไปถูกอะไรมาราชา"คุณหญิงแสงมณีจ้องเขม็งตรงรอยขีดข่วนเป็นทางยาว พร้อมกับเอ่ยเค้นต้องการเอาคำตอบจากบุตรชาย"ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ ขอตัวก่อนนะครับวันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"ราชาเลี่ยงที่จะไม่ตอบ เขาเดินผ่านร่างของผู้เป็นแม่ไป แต่เดินผ

"รีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะราชา"เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาวยิ่งสร้างความร้อนใจ เขารีบตัดสายโทรศัพท์ของผู้เป็นแม่ไป ก่อนจะรีบต่อสายหาหญิงสาว "สวัสดีค่ะคุณราชา""มะลิ นี่เธออยู่ไหนทำไมฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ""มะลิกลับมาที่บ้านแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะมะลิมีงานต้องทำ"หญิงสาวตัดสายของเขาทิ้งไปโดยไม่ทันได้ฟังคำพูดทักท้วงอะไรของราชาต่ออีก เมื่อรู้ว่าแฟนสาวกลับไปแล้ว เขาจึงรีบเข้าไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ในใจนึกภาวนาขออย่าให้ผู้เป็นแม่กลั่นแกล้งอะไรแฟนสาวของเขาอีก ด้วยความร้อนใจราชาจึงใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่กี่นาที ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวด้วยความเร็วก่อนจะคว้ากุญแจรถและสิ่งของสำคัญก่อนจะรีบเดินออกไป"เร่งทำงานให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิยะพวกหล่อน วันนี้มีแขกของคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมาที่บ้าน จะชักช้าไม่ได้นะ"เสียงแหกปากตะโกนโวยวายของ โฉมคนใช้ข้างกายของคุณหญิงแสงมณีชี้นิ้วสั่งแม่บ้านคนอื่น ๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีมะลิที่กำลังใช้ผ้าผืนบางถูกไปตามพื้นกระเบื้องอยู่เพียงผู้เดียว"นี่นางมะลิ ถูให้มันแรง ๆ หน่อยสิ ถูกเบา ๆ แบบนี้เมื่อไหร่พื้นมันจะสะอาด""แต่นี่มะลิก็ถูแรง ๆ แล้วนะจ๊ะพี่โฉม"น้ำเสียงแผ่วเบา

"พวกเราทานอาหารกันก่อนดีกว่านะครับ ก่อนจะพูดถึงเรื่องสำคัญกัน"คุณหญิงแสงมณีพยักหน้าส่งซิกให้เหล่าแม่บ้านมาทำหน้าที่ตักข้าวให้กับทุกคน เธอใบหน้าสวนจะหันมาส่งยิ้มให้กับทุกคนบนโต๊ะอาหาร"เรื่องสำคัญอะไรกันเหรอครับคุณแม่"ราชาเอียงหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยปากกระซิบถาม"เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วลูกก็จะรู้เองราชา ว่าแต่ หนูดอกฟ้าดูเป็นอย่างไรบ้าง น้องดูสวยไหม""ทำไมคุณแม่ถึงได้ถามผมแบบนี้ล่ะครับ""แม่ก็แค่ถามดู เผื่อว่าลูกจะเปลี่ยนมาสนใจในตัวของหนูดอกฟ้าบ้างก็เท่านั้น"รอยยิ้มแฝงไปด้วยเล่ห์นัยของผู้เป็นแม่นั้นมันทำให้ราชาสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด แต่เขาก็ได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้เท่านั้น พร้อมกับเหลือบหันมองซ้ายขวาหาร่างบางของแฟนสาวทุกคนต่างพาลงมือกันทานอาหารตรงหน้า เสียงพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกดังออกไปถึงห้องครัวที่อยู่ทางด้านหลัง แต่ก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคนที่กำลังจัดเตรียมผลไม้สำหรับขึ้นโต๊ะอาหารในเย็นของวันนี้ได้ มะลิยังคงเร่งรับทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็ใกล้จะถึงเวลาที่เธอจะต้องออกไปเสิร์ฟผลไม้ให้กับเจ้านายและแขกของท่านในครั้งนี้"เป็นอย่างไรบ้าง

"เรื่องที่เกิดขึ้นกูกับคุณหญิงต้องขอโทษมึงกับคุณศจีและหนูดอกฟ้าด้วยนะ"หลังจากเดินเข้ามาในห้องรับแขกคุณธำรงก็เอ่ยขึ้น เขารู้สึกผิดจริง ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องรับประทานอาหาร"ไม่เป็นไร ว่าแต่เรื่องสัญญาระหว่างเราสองคน""ถึงอย่างไรกูก็ต้องให้ราชาแต่งงานกับหนูดอกฟ้าสัญญาของเราสองคนมันจะต้องเป็นไปตามเดิม"แม้ว่าเขาจะต้องทำเรื่องเลวร้ายก็ตาม "ถ้าพี่ราชาเขาไม่เต็มใจ เราก็ไม่ควรไปบังคับเขานะคะคุณลุง""ดอกฟ้า หนูพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า"คุณศจีเอ็ดลูกสาวเมื่อพูดอะไรออกมาโดยไม่ดูสถานการณ์"หนูพูดไปตามความจริงค่ะคุณแม่ คุณลุงคะถ้าพี่ราชากับผู้หญิงคนนั้นรักกัน หนูคิดว่า""ไม่ว่าหนูจะคิดอะไร แต่ลุงคงทำความต้องการของหนูไม่ได้ เพราะคนที่จะมาเป็นสะใภ้ภายในบ้านหลังนี้จะต้องเป็นเพียงแค่หนูเท่านั้น"น้ำเสียหนักแน่นของคุณธำรงไม่สามารถทำให้ดอกฟ้าเอ่ยออกความคิดเห็นได้ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกปลื้มในตัวของชายหนุ่ม แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รู้สึกหรือพิศวาสอะไรในตัวเธอ แต่งงานกันไปก็คงจะมีเพียงแต่เธอคนเดียวที่เจ็บ"หนูดอกฟ้าไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องอะไรเลยนะลูก ถึงอย่างไรป้าเชื่อว่าสักวันพี่ราชาจะต้องเห็นความดีในตั

เพชรกล้ารีบเดินฝ่าวงล้อมของเหล่าประชาชนเข้ามาหาร่างของมะลิ สีหน้าของเขาเรียบนิ่งไร้อารมณ์แววตาพยายามตรวจดูไปตามร่างกายเพื่อสังเกตอาการของเธอ"ผมเป็นหมอ ขอให้ทุกคนช่วยหลีกทางให้คนป่วยมีอากาศหายใจได้สะดวกด้วยครับ"เหล่าประชากรทุกคนต่างทยอยขับออกมาจากตรงนั้น แต่ทุกคนก็ยังคงจับจ้องสถานการณ์ไม่ไปไหน ทุกคนในที่นี้มักจะเห็นมะลิออกมาซื้อของคนเดียวเพียงลำพังอยู่บ่อยครั้งในช่วงเช้า ความสนิทสนมและเป็นกันเองทำให้พวกเขารู้จักและเป็นห่วงหญิงสาวกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ไหนตอนนี้"มะลิ มะลิ เธอเป็นอย่างไรบ้าง"เพชรกล้าเขย่าตัวเรียกชื่อของหญิงสาว เขาใช้นิ้ววางนาบลงบนข้อมือเรียวเล็กเพื่อต้องการวัดชีพจร คิ้วเข้มทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเมื่อชีพจรการเต้นของหัวใจนั้นมันช่างผิดปกติและสีหน้าซีดเผือดของเธอและไหนกำปั้นเล็ก ๆ ที่ทุบลงบนหน้าอกซ้ำ ๆ เบา ๆ ราวกับว่าเธอเจ็บปวดตรงบริเวณนั้นอีก อาการเบื้องต้นผ่านที่เขาสังเกตการณ์มันยิ่งทำให้เพชรกล้าขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก"ขอทางหน่อยครับ"เพชรกล้าพยุงร่างของมะลิขึ้นมาอุ้มอยู่ในท่าเจ้าสาวซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คนขับรถของตนเองวิ่งกลับมาจากการซื้อของตรงหัวมุมตลา