ความทรงจำสีจาง

ความรัก กับ ความคู่ควร มันช่างสวนทางกัน ไม่สามารถมาบรรจบด้วยกันได้ดั่งราวกับเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบลงเช่นเดียวกับความรักของ 'ราชา สุริยะกาล'กับ'มะลิ'หญิงสาวชาวบ้านนอก ไร้ซึ่งเงินทองและเกียรติยศ ต่างจากคนรักของเธอ ซึ่งเขาเป็นถึง ลูกชายเพียงคนเดียวของคุณธำรง และ คุณหญิงแสงมณี เจ้าของธุรกิจมากมายภายในไทยและต่างประเทศ

"ทำไมกลับบ้านเอามืดค่ำ สอบเสร็จนานแล้วไม่ใช่หรืออย่างไร"น้ำเสียงขุ่นเคืองของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทันทีเมื่อราชาก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้าน ร่างเต่งตึงทั้งที่อายุล่วงเลยเข้าวัยเลขห้าเดินย่างกรายลงมาจากบันไดอย่างสง่าผ่าเผยสมกับเป็นคุณหญิงแสงมณี 

"ว่าอย่างไรราชา ลูกหายไปไหนมาถึงได้กลับบ้านเอามืดค่ำดึกดื่นถึงเพียงนี้"นัยน์ตาคมกริบสีดำกวาดมองดูสภาพการณ์แต่งตัวของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ก่อนสายตาคมกริบจะไปสะดุดเข้ากับรอยอะไรเล็ก ๆ ตรงบริเวณต้นคอ

"นี่คอของลูกไปถูกอะไรมาราชา"คุณหญิงแสงมณีจ้องเขม็งตรงรอยขีดข่วนเป็นทางยาว พร้อมกับเอ่ยเค้นต้องการเอาคำตอบจากบุตรชาย

"ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ ขอตัวก่อนนะครับวันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"ราชาเลี่ยงที่จะไม่ตอบ เขาเดินผ่านร่างของผู้เป็นแม่ไป แต่เดินผ่านไปได้เพียงไม่กี่ก้าวร่างของเขาก็ต้องหยุดยืนนิ่งราวกับโดนสาปให้เป็นน้ำแข็ง

"อย่าให้แม่รู้นะราชาว่าแกทำอะไรไม่ไว้หน้าแม่ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าแม่ใจร้ายก็แล้วกัน"ร่างใหญ่หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นมารดาถือกำเนิด ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างคนเหนือกว่าเพราะรู้ดีว่าลูกชายของตัวเองนั้นมีนิสัยอย่างไร

สุดท้ายแล้วราชาก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้หมุนตัวเดินออกไป ทิ้งไว้ให้ผู้เป็นแม่ได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังเดินห่างออกไป

สองเท้าเรียวเดินไปยังทิศทางของห้องพักแม่บ้าน แววตาเย็นยะเยือกจ้องมองไปยังบานประตูของห้องพักห้องสุดท้ายซึ่งยังมีแสงไฟเปิดอยู่

ปัง ปัง

เสียงทุบประตูดังขึ้นตามอารมณ์ของคุณหญิงแสดงมณีในยามค่ำคืน เสียงทุบประตูที่ดังสนั่นทำให้ผู้พักอาศัยต้องรีบร้อนเดินออกมาเปิดประตู

"มัวทำอะไรอยู่ฮะ ถึงเดินมาเปิดประตูให้ฉันช้า"น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดดังลั่นจนทำให้'มะลิ'ก้มหน้าหลุบตามองต่ำด้วยความหวาดกลัว

"คะ...คือว่ามะลิกำลังจะอาบน้ำค่ะ"

"อาบน้ำ? นี่แกอย่าบอกฉันนะว่าแกพึ่งจะมาถึงบ้าน"

"ใช่ค่ะ"

"แกไปไหนมาฮะ นางมะลิ ทำไมพึ่งจะกลับมาถึงบ้าน"คุณหญิงถลึงตามองเค้นเสียงใส่เด็กสาวอย่างต้องการเอาคำตอบ มะลิถึงกับหน้าซีดเมื่อเผลอหลุดพูดอะไรออกไป หัวใจเต้นรัวราวกับว่าจะทะลุออกมาเต้นนอกอกด้วยความหวาดกลัว

"มะลิไป ไป"สมองนึกหาคำแก้ตัว จนคุณหญิงทนไม่ไหวฟาดฝ่ามือเรียวลงไปบนใบหน้าของเด็กสาวจนเกิดรอยฝ่ามือ

"แกอย่าคิดจะมาโกหกคนอย่างฉันนะนางมะลิ อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าจะทำอะไร คนอย่างแกฉันจะบีบให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้"เล็บยาว ๆ ผ่านการเสริมเติมแต่งจิกลงบนหน้าผากซ้ำ คำพูดถากถางถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักสวย ซึ่งทุกคำพูดนั้นมันช่างบาดลึกเข้าไปถึงใจของคนฟัง

"เป็นแค่คนใช้อย่าสะเออะถีบตัวเองให้ขึ้นไปสูงด้วยวิธีการจับผู้ชายรวย ๆ คนต่ำ ๆ อย่างแกไม่เหมาะสมกับลูกชายของฉันเลยสักนิด จำไว้"ฝ่ามือเล็กออกแรงผลักศีรษะของเด็กสาวจนหันสะบัดไปด้านข้าง หัวใจของเด็กสาวเจ็บปวดรวดร้าว ทุกคำพูดของคุณหญิงแสงมณีเปรียบดั่งมีดปลายแหลมคมกรีดลงบนหัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"แล้วจำใส่หัวสมองของแกด้วยว่า น้ำหน้าของคนอย่างแกฉันไม่มีทางรับมาเป็นลูกสะใภ้ให้เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเด็ดขาด"ต่อให้ลูกชายของเธอจะประกาศยืนกรานว่าเด็กสาวคนนี้คือผู้หญิงที่ราชารักก็ตาม แต่คนชนชั้นสูงอย่างคุณหญิงแสงมณีไม่มีวันรับคนชนชั้นต่ำอย่างมะลิมาเป็นลูกสะใภ้ เพราะเธอนั้นได้เตรียมคนที่เหมาะสมจะมาเป็นภรรยาให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอแล้วนั่นเอง

เพล้ง

จานเซรามิกบนโต๊ะอาหารแตกจนเกิดเสียงดังสร้างความตกใจให้กับผู้คนอยู่ไม่น้อย เมื่อมีสิ่งของบางอย่างถูกขว้างกระทบกับจานใส่อาหารจนแตกกระจาย

"นี่มันอะไรกันราชา ลูกทำบ้าอะไร"คุณหญิงแสงมณีตะโกนถามนัยน์ตาสีดำสนิทจ้องเขม็งมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเหลือบไปมองด้านหลังของลูกชายซึ่งมีร่างของเด็กสาวใช้ยืนหลบอยู่ด้วยความหวาดกลัว

"ผมสมควรต้องเป็นคนตั้งคำถามนี้มากกว่านะครับว่าคุณแม่เป็นอะไรไปถึงได้ไปทำร้ายร่างกายของมะลิเธอ"

"แม่ทำอะไร แม่ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ลูกอย่ามากล่าวหาแม่มั่ว ๆ นะราชา"คุณหญิงแสงมณีพูดด้วยน้ำเสียงฉุนขึ้นจมูก ในเมื่อเธอไม่ยอมรับจะมีใครน่าไหนทำอะไรคนอย่างเธอได้

"ผมไม่เคยกล่าวหาใครมั่ว ๆ หรอกนะครับ ถ้าผมไม่มีหลักฐาน"