All Chapters of สยบรักเสือร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

บทรักอันเร่าร้อนได้จบลงหลังจากบรรเลงมาร่วมหลายชั่วโมง แก่นกายขนาดใหญ่ถูกถอนออกจากกายสาวบวมเป่งเปื้อนเขรอะด้วยคราบเลือด ร่างเล็กนอนหายใจหอบเหนื่อยอย่างหมดแรง "ถึงกับหมดแรงเลยเหรอ""ฉันเกลียดนาย..." ขนาดเสียงที่จะเปล่งออกมายังยากลำบาก ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นพานทำให้เธอนึกสมเพชตัวเอง เธอค่อยๆ ประคองร่างบอบช้ำขึ้น รวบรวมแรงที่เหลือเพื่อเดินไปหยิบเสื้อผ้าซึ่งกองอยู่พื้นทันทีที่เท้าเปล่าแตะสัมผัสพื้นเย็นเฉียบ เรียวขาทั้งสองเริ่มสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สนใจ ตั้งสติแล้วลุกขึ้น เพียงแค่เริ่มก้าวเท้าได้หนึ่งก้าว ร่างเธอนั้นได้ทรุดฮวบลง โชคดีที่ออสตินประคองไว้ได้ทัน"ปะ...ปล่อยฉัน""สั่นขนาดนี้ยังอวดดีอีกนะ""ที่ฉันเป็นแบบนี้มันเพราะใครกันล่ะ!""หึ บอกว่าอย่าพยศไง หรืออยากโดนอีกรอบ?" คิ้วดกดำเลิกขึ้นถามคนตัวเล็ก พระพายตวัดสายตาใส่อีกฝ่ายหนึ่งครั้งแล้วเลิกต่อล้อต่อเถียง ลำพังตอนนี้แทบไม่มีแรงหลงเหลือ หากโดนอีกรอบมีหวังสลบเหมือนคราวก่อนแน่"ฉันอยากได้เสื้อ ช่วยหยิบให้หน่อย" ทันทีที่เขาวางตัวเธอลงบนเตียง น้ำเสียงแข็งกระด้างได้เอ่ยขอในสิ่งที่ต้องการ ออสตินรู้ดีว่าพระพายฝืน แต

หลายวันต่อมาก๊อก ก๊อก~เสียงเคาะประตูช่วยดึงความสนใจจากพระพายที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำได้ไม่น้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลมองไปยังต้นเสียงแล้วเดินมาส่องตาแมวเล็กๆ เพื่อดูว่าใคร เธอลอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อรู้ว่าออสตินมาหาตัวเองถึงคอนโดมิเนียมเธอจำใจเปิดประตูให้ออสตินถึงแม้ในใจจะไม่อยากเปิดต้อนรับก็ตาม "มีธุระอะไร""ต้องมีธุระด้วยเหรอถึงจะมาหาได้" น้ำเสียงเรียบนิ่งเปล่งออกมาจากปากออสติน ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เขาไม่จำเป็นต้องมีธุระกับพระพายเพราะเขาจะมาหาเธอหรือบอกให้เธอมาหาเขาเมื่อไหร่ก็ได้"วันนี้ฉันอยู่คอนโดถึงบ่ายโมง เพราะบ่ายสองฉันมีถ่ายงาน""รู้แล้ว""รู้แล้ว? รู้อะไร?" เธอทำหน้างงถามเขา "ฉันมีตารางงานของเธอ""เอามาจากไหน""เรื่องนั้นไม่ต้องรู้หรอก มานั่งนี่" เขาตบเบาๆ ที่หน้าตักตัวเอง"ฉันขอไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวมา""ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ" แววตาคมกริบยากจำคาดเดาความรู้สึกได้ปรายมายังพระพาย หญิงสาวจำใจทำตามคำสั่งออสตินเพราะรู้ดีว่า สายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ปลอดภัยสำหรับตนพระพายในสภาพพันผ้าขนหนูรอบอกนั่งลงตักแกร่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ โดยมีออสตินคอยมองใบหน้าสวยหวานอยู่ตลอด จนพวงแก้ม

แกร๊ก~อินทัชเปิดประตูเข้ามาหลังจากโดนกรบอกให้ถ่ายเดี่ยวต่ออีกเซต สายตานายแบบหนุ่มปรายมองออสตินซึ่งกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์รอใครบางคนอยู่โซฟา"ไม่นึกว่าจะเจอคุณชายออสตินที่นี่"เสียงอินทัชทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากโทรศัพท์มองเจ้าของประโยคเมื่อสักครู่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาสีเข้มที่เคยใช้โปรยเสน่ห์ให้สาวๆ หลงใหล บัดนี้เย็นชายากจะคาดเดาความรู้สึกแล้วพลอยทำให้นายแบบหนุ่มเสียวสันหลังวาบ"ดูเหมือนมึงจะมีปัญหากับกูนะ""ก็แค่ทักทายรุ่นน้อง แปลกตรงไหน? ""หึ" ออสตินกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งเสียงออกมาในลำคอสั้นๆ"เมื่อกี้กูเห็นนะว่ามึงกับพระพายทำอะไรกัน""...." ประโยคนั้นทำให้ออสตินช้อนสายตาขึ้นมองอินทัช แววตาเขาดูไม่กังวลหรือตื่นเต้นกับสิ่งที่นายแบบหนุ่มเอ่ยมา แม้สิ่งที่อีกฝ่ายพูดคือเรื่องจริงก็ตาม"มึงคงไม่อยากให้คลิปนี้เผยแพร่ออกไปทำลายชื่อเสียงมึงและพระพายหรอกใช่ไหม""นี่เรียกว่าขู่อยู่เหรอ? " ออสตินพูดแล้วกลั้วหัวเราะออกมา "ตลกดีเหมือนกันนิ""กูจะลบคลิปนี้ทิ้งก็ต่อเมื่อมึงเลิกยุ่งกับพระพาย ตกลงไหม""กลัวว่ะ กูโคตรกลัวเลย""นี่มึงว่ากูพูดเล่นเหรอ ได้! งั้นมึงดูนี่" นายแบบหนุ่มชูโทรศัพท์ที่กำ

@คอนโดพระพายเธอปลดอาภรณ์ทุกชิ้นออกจากตัวเตรียมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายหลังจากเจอและลุยอะไรต่อมิอะไรมาร่วมครึ่งวัน ระหว่างอาบน้ำในหัวพลางคิดถึงเรื่องที่ออสตินพูดคุยกับเพื่อน จริงอยู่เป้าหมายหลักคือเธอต้องทำให้เขาตกหลุมรัก แต่ทุกครั้งที่คิดแผนร้ายในหัวประโยคนั้นของออสตินก็ได้ลอยแวบเข้ามาแทนที่ ประหนึ่งกำลังบอกเธอว่า...เธอไม่มีวันทำให้เขาตกหลุมรักได้สำเร็จลมพายุฝนกระโชกรุนแรงทำให้พระพายเดินมาล็อกประตูที่เชื่อมติดกับระเบียงพร้อมดึงผ้าม่านเข้าหากัน เธอเดินมานั่งลงโซฟาเปิดโทรทัศน์ดูรายการต่างๆ มือพลางจับผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่เช็ดผมเปียกปอนครืด ครืด~"ว่างนักรึไงถึงได้เที่ยวโทรกวนชาวบ้านเขา" เธอกรอกเสียงถามปลายสายซึ่งคือพร้อม(ไม่เคยได้ยินเหรอ ว่าเวลาฝนตกมันทำให้คนเหงาคิดถึงใครบางคนขึ้นมา)"เหรอ ขนาดนั้นเลยเหรอ"(อือ แล้วนี่ทำอะไรอยู่)"กำลังจะนอนแต่นายโทรมากวนก่อน"(ไม่ได้ยินเสียงเธอแล้วมันนอนไม่หลับนิ การได้ยินเสียงคนที่เรารักก่อนนอน มันทำให้ทุกคืนของฉันมีแต่ฝันดี)"...."(รอวันที่จะได้รับโอกาสนั้นจากเธออยู่นะ) น้ำเสียงที่จริงจังของพร้อม ทำให้เธอนิ่งเงียบ ไม่ใช่เธอไม่อยากให้โอกาสนั้นกับ

@มหาลัย"ขอบใจนะ เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวโทรหา" เธอพูดพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออก มือเล็กเตรียมเปิดประตูออก แต่ต้องชะงักเมื่อออสตินได้เข้ามาจับต้นแขนเธอไว้ ทำให้เธอหันกลับไปมองเขา "มีอะไร..."เธอนิ่งอึ้งลงไปเลยทันทีที่ออสตินโน้มใบหน้าเข้ามาประทับริมฝีปากลงปากเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน การกระทำของเขาพานทำหัวใจเธอสั่นกระตุก"ตั้งใจเรียน""ทะ...ทำอะไรของนาย""ไม่ดีเหรอที่ฉันใจดีด้วย""ก็ดี...งั้นฉันไปก่อนนะ ใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว"ออสตินพยักหน้าให้พระพาย เขาจับจ้องแผ่นหลังบางที่เดินขึ้นบันไดของตึกคณะ ทว่าสายตากลับพลันเห็นบางอย่างที่เธอลืมไว้...โทรศัพท์นั่นเองชายหนุ่มเดินลงจากรถตามพระพายเข้าไป ไม่วายมีสายตาจากคนรอบข้างคอยมอง ไม่แปลกใจหรอกที่ถูกตกเป็นเป้าสายตาเพราะคนที่นี่ส่วนมากรู้จักเขา แถมก่อนหน้านี้พระพายได้ลงจากรถของเขาไปหมาดๆหมับ!"จำที่คุยกันไม่ได้เหรอ" เขาดึงพระพายออกห่างนายแบบที่ชื่อพร้อม ชักสายตาใส่มันอย่างไม่สบอารมณ์"นายยังไม่กลับอีกเหรอ""ยัง เธอลืมโทรศัพท์เลยเอามาให้""ขอบใจนะ""พายรู้จักออสตินด้วยเหรอ""รู้จักสิเขาเป็น...""ผัวพระพาย"คำตอบของออสตินทำเอาพระพายและพร้อมหันมองเจ้าของประโยคนี้