Semua Bab Forced to Marry the Cold, Blind Billionaire: Bab 21 - Bab 30

Pagkakita kay Mandy, agad na nag-inarte si Connor at nagsimulang umiyak nang malakas, parang batang nagmamaktol.“Lolo, kailangan mo akong ipagtanggol!”Kasabay nito, nagsimulang humagulgol si Zenaida. “Dad, dumating na ang malas na babaeng ‘yan! Kailangan mong ipaglaban si Connor!”Ang eksena nilang mag-ina ay hindi nalalayo sa isang eksenang madalas makita sa lumang drama—parang mga biktimang nakaluhod sa korte, humihingi ng katarungan.Sa mga sandaling iyon, abala si Colton sa paglalaro ng chess kasama si Christoff. Ngunit nang magsimulang umiyak nang malakas si Zenaida at Connor, bahagyang nadismaya si Colton.Dahil sa ingay, nagkamali siya ng galaw sa chessboard, dahilan upang tuluyan siyang matalo ni Christoff.“Mukhang panalo na naman ako,” natatawang sabi ni Christoff bago niya ibinaba ang piraso sa chessboard. Pagkatapos ay bumaling siya kay Colton. “Dad, dumating na sina Conrad at Mandy. Siguro dapat mo nang asikasuhin ang bagay na ‘yon.”Itinaas ni Colton ang paningin at wal

Medyo napahiya si Zenaida at napangiti nang pilit. “Hindi ko inakalang magiging ganyan kapursige si Conrad para kay Mandy. Pati latigo, hinarang niya.”“Tama na ‘yan. Huwag ka nang magpanggap na naaawa,” malamig na sagot ni Colton habang binigyan ng matalim na tingin si Zenaida. “Naparusahan ko na si Mandy. Hanggang dito na lang ‘tong usapan na ‘to. Simula ngayon, ayokong marinig ulit ang sinumang bumanggit sa insidenteng ito!”Matapos magsalita, malamig niyang binalingan si Connor at matalim na tinitigan ito. “At ikaw, bakit ka pumunta sa eskwelahan ni Mandy nang walang dahilan?”Kanina pa nanonood lang si Connor sa kaguluhan, ngunit bigla siyang natameme sa tanong ng lolo. Halata sa kanyang mukha ang pagkataranta. "I, I—”“Akala mo ba hindi ko alam ang mga pinaplano mong kalokohan? Sigurado ka bang malinis ang konsensya mo sa nangyari ngayon?”Nanlumo ang mukha ni Connor, namutla ito sa kaba.“Simula ngayon, tigilan mo na ang mga patagong paninira at panloloko mo! Kung may mabalitaan

Sa mismong sandali bago siya bumagsak, agad na itinapon ni Conrad ang kanyang tungkod at hinablot si Mandy, hinihila siya pabalik. Dahil sa lakas ng impact mula sa pagkakabangga nila, napaatras siya, muntik nang matumba.Mabuti na lang at naitulak niya ang isang kamay sa dingding, kaya’t hindi sila tuluyang bumagsak sa sahig.“Ano’ng nangyari? Bakit ka nagmamadali?”“Ang Lola ko!”May halong pag-iyak ang tinig ni Mandy habang tumitingala kay Conrad, desperadong nakikiusap.“Pwede bang ipahatid mo ako sa ospital? Pakiusap… nasa emergency room siya ngayon…”Namumula ang kanyang mukha sa matinding kaba, at nanginginig ang kanyang tinig sa sobrang pag-aalala.Saglit na natigilan si Conrad. May kung anong kumurot sa kanyang puso habang tinititigan ang desperasyon sa mukha ng babae. Mabilis siyang tumango.“Ihahatid kita.”Bahagyang nanginig ang labi ni Mandy. Para bang may gusto pa siyang sabihin, pero hindi na niya nagawa nang pinindot na ni Conrad ang intercom sa may pinto.Agad na sumugo

“Higit pa akong may pakialam kaysa sa inyong dalawa na kadugo niya!”Mapanuyang natawa si Leticia. “Ang talas ng dila ng batang ito. Pero huwag mong kalimutan, usapan ito ng pamilya namin. Sino ka ba para makialam? Ni isang kusing, may nailabas ka na ba para sa pagpapagamot ng matanda? Hindi ba pera namin ang ginagastos?”“Huwag kang magsalita na parang alam mo ang lahat, Mandy.”Tiningnan ni Leticia si Manuel nang masama. “At Manuel, sabi mo hindi mo pera ang ginastos para sa ospital ni Nanay. Edi kaninong pera ‘yon?”“Akin.”Bago pa lumala ang sigawan, isang malamig at mababang tinig ang biglang pumailanlang. Napatigil ang lahat at sabay-sabay nilang nilingon ang pinagmulan ng boses.Isang matikas na lalaking ang makitang nagtutulak ng wheelchair. Nakaupo roon ang isang binatang nakasuot ng mamahaling itim na suit, may piring na sutlang itim sa kanyang mga mata.Matangos ang ilong nito, matigas ang linya ng panga—kahit natatakpan ang kanyang paningin, ramdam pa rin ng lahat ang kanya

Hindi ito dahil may pagkiling si Conrad laban sa mga taga-probinsya. Noong araw, marami sa kanilang mga kasambahay ang nagmula sa kanayunan, ngunit karamihan sa kanila ay payak at masayahin, kadalasang nagsasalita sa simpleng paraan. Bihira sa kanila ang gumamit ng malalalim at makahulugang mga salita.Sandaling natigilan si Manuel, ngunit agad niyang naunawaan ang nais ipahiwatig ni Conrad.“Marami lang akong napanood na drama sa telebisyon,” sagot niya.“Sana nga.”Bahagyang napangisi si Conrad. Kahit natatakpan ng itim na telang may sinag ng liwanag ang kanyang mga mata, tila masusing niyang pinag-aaralan ang ekspresyon ni Manuel.“Pero kahit hindi karaniwan ang tunay mong pagkatao, hindi na ako magugulat.”“Sapagkat ang isang karaniwang tao ay hindi mag-iisip ng ganitong paraan—ang ipakasal ang sariling pamangkin, na inalagaan mo sa loob ng dalawampung taon, sa isang estranghero, para lamang mailigtas ang buhay ng sarili mong ina.”Namutla ng bahagya si Manuel. “Wala na rin kasi ak