All Chapters of ระบบเพิ่มพูนวาสนา บพิธมิสิ้นไร้วาสนาบุปผาตระการ: Chapter 21 - Chapter 30

สายฉินสั่นสะเทือนนักดนตรีบรรเลงดีหรือไม่ หากท่านฟังดนตรีเป็น ท่านจะบอกได้เพียงได้ยินดนตรีทำนองแรกท่วงทำนองอันใสสะอาดที่ชำแรกลงในแสงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน แสงตะวันต้องศีรษะนางเผยให้เห็นเส้นผมรำไรเหนือคิ้วโค้งดั่งคังศร แพขนตาหลุบซ่อนความรู้สึกที่ไม่อาจมีผู้ใดรับรู้ได้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้สลัก สองมือเรียวปรับสายฉินอย่างไม่รีบร้อน การเคลื่อนไหวเรียบร้อยลื่นไหลดุจเมฆล่องสายฝนริน บ่งบอกถึงความชำนาญและทักษะอันแข็งแกร่งของนาง ทำให้คนที่เอาแต่วิจารณ์ล้วนต้องหุบปากสิ้นลำพังท่าทีนี้ของกินขาดคุณหนูสกุลจ้าวไปแล้วเกินครึ่ง“เริ่มได้เลยหรือไม่เจ้าคะ”เหล่าอาจารย์ตัดสินพลันได้สติจากสองมือขาวที่คล้ายกำลังร่ายมนตร์ของนาง “เริ่มเถอะ”ลานกว้างที่บรรจุคนนับร้อยพลันเงียบสงัดก่อนสายลมพัดแผ่วนำพาท่วงทำนองอันวิจิตรเข้าสู่โสต ดุริยทำนองครวญมันบอกเล่าเรื่องราวเหนือต้นอู่ถงโบราณเก่าแก่สูงค้ำตระง่านฟ้าบนต้นมีรังร้างอยู่รังหนึ่งในรังมีไข่นกฟองหนึ่งท่วงทำนองเร่งกระชั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงความยากลำบากของลูกนก จะงอยปากเล็กๆ ยังอ่อนนิ่มเมื่อเทียบกับเปลือกไข่เจ้านกน้อยส่งเสียงร้องจิบๆ ตามสัญชาตญาณไม่มีใครสนใ

“แล้วหากพวกมันจะลงมือตากที่เจ้าคสดการณ์จริงหรือ แล้วหากพวกมันชิงกำจัดหลักฐานก่อนเล่า”โม่เสวี่ยถามอย่างสงสัยเหมยลี่อิงนิ่งงันไปคู่หนึ่ง นัยน์ตาคู่งามฉายแววลุ่มลึกเกินกว่าเด็กหญิงวัยห้าขวบจะมีได้ “หลักฐาน ? นั้นเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นได้ ตราบใดที่เจ้ามีความแข็งแกร่งมากพอสุดท้ายจะมีหรือไม่ก็มีค่าไม่ต่างกัน”“เจ้าแน่ใจนะว่าจะปลอดภัย ?”“เรื่องนี้ข้ารับประกันกับเจ้าได้”จิ้งจอกน้อยเห็นนางมั่นใจ ตัวนางก็ไม่มีสิ่งใดต้องลังเล สุดท้ายจึงกล่าว “ข้าตกลง”จิ้งจอกน้อยร่าเริงมาก ความซุกซนของมันเติมเต็มชีวิตชีวาให้กับจวนสกุลเซียวอันกว้างใหญ่ มันทั้งเฉลียวฉลาดแสนรู้ว่าสัตว์เลี้ยงทั่วไป ไม่ต้องพูดถึงคุณหนูใหญ่และคุณชายรองที่โปรดปรานมัน แม้แต่ผู้เฒ่าเวียวและนายท่านเซียวก็ชอบมันมากพวกเขามีสายตาเฉียบแหลม มองดูก็รู้ว่าสายเลือดของจิ้งจอกปราณตนนี้ไม่สามัญ หากมันเติบโตขึ้นและสามารถผูกสัญญากับเหมยลี่อิงได้ย่อมนับเป็นคุณอนันต์รองเท้าปักกระทบแผ่นหินปูทางเดิน เสียงไพเราะเชิญชวนหมู่ผกาชูช่อให้ร่ายรำกลางสายลม เด็กหญิงกระชับเสื้อคลุมเล็กน้อยมืออุ้มก้อนขนสีขาวฟู่ฟ่องที่กำลังอุตุเดินไปตามทาง เหล่ารับใช้ที่คุ้นหน้าหย

ธุลีโลกีพัดแปรผันลอยฝุ้งเหนือนภา หมู่เมฆาเคลื่อนคล้อย ฤดูกาลผันผ่านจากวสันตสู่เหมันต์ ดวงจันทร์แวกว่ายเหนือธารดารา โลกาหมุนวนเริงระบำ พริบตาเวลาก็ผันผ่านล่วงเข้าปีที่สองนับตั้งแต่ประตูใหญ่จวนสกุลเซียวปิดลงมือเหี่ยวชราของสตรีมีอายุหยิบปิ่นหยกน้อยบันถาดไม้ บรรจงปักลงบนศีรษะเด็กหญิงที่นั่งอยู่หน้าคันฉ่อง เหมยลี่อิงหาวหวอดแทบไม่อยากลืมตา แม่นมฟูใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าให้นาง แว่วเสียงสาวใช้ไล่จับจิ้งจอกน้อยแต่เช้าตรู่โม่เสวี่ยพริบตาก็กลายเป็นเงาสายหนึ่งกระโจนเข้าสู่ตักเด็กหญิง แม้แต่สาวใช้ขั้นเลี่ยนชี่ยังไม่อาจจับมันได้มันร้องงี๊ดๆ พลางส่ายหน้า ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมใส่กระดิ่งโง่ๆ นั่นไว้ที่คออย่างเด็ดขาดเหมยลี่อิงหัวเราะคิกคักกล่าวกับมันว่า “มันไหนเลยจะเป็นกระดิ่งไม้ธรรมดา เจ้าดูอาคมที่สลักไว้นี่ซิมันช่วยปิดบังสายเลือดจิ้งจอดสวรรค์ในร่างเจ้า ต่อไปเจ้าก็สามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ”ใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยขนมุ่ยลงเล็กน้อย มันแม้เข้าใจแต่ยังไม่ยินยอมอยู่บ้าง เหมยลี่อิงจึงหยิบป้ายไม้ที่ไม่เคยห่างกายนางออกมาให้มันดู “ดูสิ เจ้ามีกระดิ่งไม้อันหนึ่ง ข้ามีป้ายไม้อันหนึ่ง พวกเราเป็นคู่หู่กันเ

ตงฟู“เกราะปราณธาตุระดับสอง งานฝีมืออันยอดเยี่ยมของอวี๋เยวี่ยเจินเหรินเปิดประมูลแล้ว เริ่มต้นเพียงสิบจิงสือระดับสามเท่านั้น”“หญ้าน้ำแข็งจากหุบเขาเหมันต์…”“เตาเพลิงหลีสามห่างโซ่ชั้นดี…”ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวันสาดแสงร้อนระอุ ผู้คนกลับเดินเบียดเสียดเนื่องแน่นเต็มถนน เสียงจอกแจ้กจอแจต่อรองราคาของร้านค้า กลิ่นของเงินตราที่อวลฝุ้งในอากาศที่บ่งบอกถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมืองน้อยแห่งนี้ตงฝูเมืองน้อยภายใต้อาณาเขตของหุบเขาแพทย์บุปผาเป็นหนึ่งในเมืองที่คึกคักไม่แพ้ที่ใด ยิ่งใกล้รอบคัดเลือกศิษย์ของเหล่าสำนักแพทย์ร่นเข้ามา กลิ่นหอมเงินตราก็ยิ่งสะพัดไปทั่วทั้งเมือง เหล่าเถ้าแก่ทั้งหลายล้วนแต้มรอยยิ้มการค้า มือดีดลูกคิดเสียงกรุ้งกริ้งเป็นจังหวะ ทั้งเมืองถูกเติมด้วยชีวิตชีวาของผู้สัญจรไปมาเหล่าแรงงานตัวเล็กๆ ในเมืองยิ่งพากันทำงานอย่างคึกคักฮึกเหิม ยิ่งกิจการร้านที่พวกเขาทำกำไรได้มากเท่าไร ย่อมหมายความว่าเงินส่วนแบ่งค่าจ้างที่พวกเขาจะได้รับย่อมมากตามไปด้วยต้าอี้เสี่ยวเอ้อร์แห่งโรงเตี๊ยมตงหลิงเป็นหนึ่งในนั้น ตั้งแต่เช้าจรดเย็นเขายิ้มรับเหล่าลูกค้าที่เข้าพักอย่างเจื้อยแจ้ว ยอดขายรายการอาหารที

ปัง ! กระแทกผนังจนแตกกระจาย ผนังไม่กลับเป็นเพียงรอยขีดข่วน ผู้คุ้มกันทั้งลายออกมาคุ้มกันคุณหนูคุณชายของพวกเขาไว้ตรงกลางป้องกันการโดนลูกหลง เหมยลี่อิงอดพำพึมไม่ได้ “ช่างเป็นพนังไม้ที่แข็งแกร่งสมคำโอ่จริงๆ” “อาศัยสวะเช่นเจ้ากล้าเหิมเกริมกับข้า ช่างไม่รู้จักคำว่า ‘ตาย’สะกดอย่างไร” ดรุณีนางหนึ่งหน้าตาสระสวยสะพายกระบี่เล่มใหญ่ ระเบิดพลังสวะของหนิงม่ายออกมาเต็มที่ พวกเหมยลี่อิงมีผู้คุ้มกัยปิดป้องย่อมไม่เป็นไร เหล่าเสี่ยวเอ้อร์ล้วนหลับไปยังค่ายกลหลังร้านอย่างรู้หน้าที่ มีเพียงรู้ค้าบ้างคนพลังฝีมือต่ำอยู่บ้างทุกลูกหลงกันไปหอมปากหอมคอ ไม่มีใครเข้าไปห้าม ประการแรกเพราะยอกข้าวของในร้านแล้วไม่มีผู้ใดได้รับความเสียหาย นับว่าหญิงสาวนางนั้นควบคุมตนเองได้ดีอยู่บ้าง ประการที่สองผู้ใดจะอยากหาเรื่องใส่ตัวด้วยการแส่เรื่องของผู้อื่น หญิงสาวนางนั้นร่างกายไม่กำยำแต่สังขารแข็งแกร่งยิ่ง ปราบอันธพาลรานถิ่นที่กล่าววาจาแทะโลมนางด้วยหมัดหลุนๆ อีกหมัดตามด้วยอีกหมัด เสียงถูกชกอย่างรุนแรงปานนี้ อันธพาลผู้นั้นโดนอัดไม่กี่ทีก็หลงเหลือเพียงลมหายใจรวยริน ถู