พิธีนองโลหิต

ธุลีโลกีพัดแปรผันลอยฝุ้งเหนือนภา หมู่เมฆาเคลื่อนคล้อย ฤดูกาลผันผ่านจากวสันตสู่เหมันต์ ดวงจันทร์แวกว่ายเหนือธารดารา โลกาหมุนวนเริงระบำ พริบตาเวลาก็ผันผ่านล่วงเข้าปีที่สองนับตั้งแต่ประตูใหญ่จวนสกุลเซียวปิดลง

มือเหี่ยวชราของสตรีมีอายุหยิบปิ่นหยกน้อยบันถาดไม้ บรรจงปักลงบนศีรษะเด็กหญิงที่นั่งอยู่หน้าคันฉ่อง เหมยลี่อิงหาวหวอดแทบไม่อยากลืมตา แม่นมฟูใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าให้นาง แว่วเสียงสาวใช้ไล่จับจิ้งจอกน้อยแต่เช้าตรู่

โม่เสวี่ยพริบตาก็กลายเป็นเงาสายหนึ่งกระโจนเข้าสู่ตักเด็กหญิง แม้แต่สาวใช้ขั้นเลี่ยนชี่ยังไม่อาจจับมันได้

มันร้องงี๊ดๆ พลางส่ายหน้า ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมใส่กระดิ่งโง่ๆ นั่นไว้ที่คออย่างเด็ดขาด

เหมยลี่อิงหัวเราะคิกคักกล่าวกับมันว่า “มันไหนเลยจะเป็นกระดิ่งไม้ธรรมดา เจ้าดูอาคมที่สลักไว้นี่ซิมันช่วยปิดบังสายเลือดจิ้งจอดสวรรค์ในร่างเจ้า ต่อไปเจ้าก็สามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ”

ใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยขนมุ่ยลงเล็กน้อย มันแม้เข้าใจแต่ยังไม่ยินยอมอยู่บ้าง เหมยลี่อิงจึงหยิบป้ายไม้ที่ไม่เคยห่างกายนางออกมาให้มันดู “ดูสิ เจ้ามีกระดิ่งไม้อันหนึ่ง ข้ามีป้ายไม้อันหนึ่ง พวกเราเป็นคู่หู่กันเ