All Chapters of เมียใต้อาณัติ: Chapter 21 - Chapter 30

ยุโรปภายในห้องโถงใหญ่ที่มีชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับข้าง ๆ ที่มีชายวัยกลางคนนั่งรอฟังคำเอ่ยสั่ง“พรุ่งนี้ผมจะบินไปไทย คุณอาไรอันอยู่เคลียร์งานให้ผมด้วยนะ” ไมก้าบอกจุดประสงค์ของตัวเองออกไป“ทำไมบอกกระชั้นชิดแบบนี้ล่ะ ตอนแรกเราบอกว่าจะอยู่เคลียร์งานเองไม่ใช่เหรอ” ทำเอาชายวัยกลางคนถึงกับหน้างอ เพราะไม่ได้ทั้งตัวกับนิสัยลูกชายเจ้านายเก่า“ครับ จู่ ๆ ผมก็หมดไฟ ถ้าทำต่อกลัวงานจะไม่เข้าท่ากว่าเดิม ไหน ๆ คุณอาก็รู้งานกว่าผม ยังไงฝากด้วยนะครับ” ร่างสูงใหญ่ไม่ได้เอ่ยประชดแต่อย่างใด คนเดียวที่เขาไว้ใจและกล้าวางมือส่งมอบต่อมีเพียงไรอันเท่านั้น“อาจัดการงานเสร็จจะตามไป” เพราะไม่เคยขัดใจนายน้อยได้จึงต้องรับปากทันที“ไม่ต้องก็ได้ ผมแค่อยากไปพัก”“ไม่ดีมั้งครับ ถึงคริสเตียนมันจะไปฮันนีมูน แต่ในไทยก็ยังมีไอ้เคนตะอยู่ และที่สำคัญปู่ของมันก็พักอยู่ที่นั้นด้วย”“ผมไม่ได้ไปหาเรื่อง พวกมันคงไม่กล้า อย่างน้อยไอ้เคนตะมันก็รุ่นน้องผม คงไม่บ้าบิ่นเหมือนพี่ชายมัน” ไมก้านึกถึงหน้าเคนตะที่เป็นรุ่นน้องกว่า ถ้าจะเปิดศึกกันคนเดียวที่ต้องระวังคือพี่ชายมันต่างหาก ส่วนมาเฟียเฒ่านั่นไม่มีทางรักแกคนที่ด้อยกว่

หลังจากเคนตะเข้าไปพูดคุยบางอย่างกับคริสเตียนได้สักพักใหญ่ ต่างก็แยกย้ายกันออกมา พี่คนโตขึ้นลิฟต์ไปหาเมียรักของเขาทันทีและเคนตะเองที่ใช้สายตามองหาร่างคุ้นชินรอบ ๆ ก่อนจะเห็นว่าลงมาจากห้องของคิมหันต์แล้วมุ่งตรงไปให้ห้องครัวที่เป็นบาร์เล็ก ๆ เหมาะกับทำอาหารที่ไม่ต้องใช้พวกน้ำมันเครื่องปรุงมากมาย“ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง” ร่างสูงใหญ่เข้าไปประกบด้านหลังเอ่ยเสียงเข้ม เคืองไม่น้อยที่ต้องได้ยินอะไรไม่เข้าหู“อะไรเหรอคะ” คัพเค้กหันไปขมวดคิ้วทำมึน ๆ ใส่“เค้กเข้าใจอย่ามาทำเฉไฉ” แต่สีหน้าท่าทางเคนตะไม่ได้นึกสนุกตาม“หึ” คนตัวเล็กยียวนหัวเราะกลับไป ไม่แคร์สายตาขวางโลกนั่นสักนิด“ไม่ตลกนะเค้ก!!” จนทนไม่ไหวค้องตะคอกเสียงต่ำ“อ้าว ก็ดูพี่เคนตะทำหน้าสิ จะไม่ให้ตลกได้ไง”“แล้วเพราะใครล่ะ ที่ทำให้หน้าพี่เป็นแบบนี้”“พี่เคนจะให้เค้กบอกพี่คริสตอนนี้รึไง เราตกลงกันแล้ว”“ตอนแรกก็รอได้ แต่ตอนนี้เริ่มชักจะไม่แน่ใจแล้ว” เคนตะเท้าสะเอว แสดงความไม่พอใจชัดเจน“รอไม่ไหวก็ต้องรอค่ะ”หมับ!“อย่ามาแกล้งพี่แบบนี้เค้ก” เขาคว้าวงแขนกระชากให้คัพเค้กมาอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์เหมือนเดิมพร้อมทั้งเข้าไปแนบชิดอย่างลืมตัว

ครืดดด ครืดดดดวงตาสีน้ำข้าวเหลือบมองโทรศัพท์ที่สั่นสักพักใหญ่แล้ว แต่เขายังคงขับรถต่อไปไม่ได้คิดจะรับสายหรือตัดสายทิ้งจนกระทั่งไม่นานเสียงโทรเข้าเงียบไปทว่า...มีข้อความส่งเข้ามาแทน‘โกรธเหรอ’‘พี่เคนรีบสายเค้กหน่อยนะ’เคนตะอ่านทุกข้อความ นิ้วเรียวหมายจะพิมพ์ตอบกลับ แต่จังหวะนั้นกลับมีสายเรียกเข้าซะก่อน“ครับ” เขาขานรับ วางโทรศัพท์ลงด้านข้างเหมือนเดิมเพื่อต่อสายซิ้งค์กับรถ(คุณเคนตะอยู่ไหนแล้วคะ)“อดใจคิดถึงผมไม่ไหวแล้วเหรอครับ” เคนตะหยอดไปเสียงหวาน ออดอ้อนสไตล์หนุ่มเจ้าสำราญ(รู้ใจตลอดเลย)“หึ”(แต่วันนี้อดไปก่อนนะแดดดี้มาด้วย) เธอบอกอย่างเซ็ง ๆ“หว่า~ แล้วคืนนี้ล่ะครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดายหนักหนา(ช่าทบต้นทบดอกให้เลยค่ะ)“แบบนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นคู่ควงของผม”(แค่คู่ควงเองเหรอคะ)“...”(ถ้าช่าอยากได้มากกว่านั้น...คุณเคนจะให้ช่าได้ไหม) ชาช่าเว้นวรรคให้อีกฝ่ายคิดแล้วเอ่ยขออย่างที่รู้ความหมายกันดี“หึ ผมขอดูผลงานคืนนี้ก่อนแล้วกันว่าคุ้มกับสิ่งที่ผมต้องแลกไหม”(งั้นช่าทุ่มสุดตัวเลยค่ะ)“อยากให้ถึงคืนนี้เร็ว ๆ จัง”(ฮ่า ๆ ตกลงคุณเคนถึงไหนแล้วคะเนี่ย ยังไม่ตอบช่าเลย) ชาช่าหัวเราะกล

ห้องเช่าอพาร์ตเม้นต์สองหนุ่มมาเฟียลงจากรถตัวเองแล้วยืนมองตึกห้องเช่าที่ออกจะทรุดโทรม ข้าง ๆ มีคนงานตั้งวงนั่งเมาสุรากันตั้งแต่หัววัน สภาพแต่ละคนแทบจะดูไม่ได้ หากดึกดื่นคงจะอันตรายน่าดูถ้าเดินผ่านกลุ่มขี้เมาพวกนี้“พี่แน่ใจนะว่าแพรพักอยู่ที่นี่” เคนตะส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อทอดสายตามองสภาพแวดล้อม“ไอ้อดัมเป็นคนสืบ” แค่คริสเตียนเอ่ยชื่อลูกน้องคนนี้ก็สามารถเรียกความมั่นใจให้กับเคนตะได้แล้วตั้งแต่กลับจากฮันนีมูนเขาก็สั่งให้อดัมทำหน้าที่นี้โดยปิดเป็นความลับไม่ให้คางูยะรู้ว่ากำลังตามหาผู้หญิงที่ชื่อ แพร์พีญา หรือ แพร ผู้หญิงที่ขาดการติดต่อจากพวกเขาเกือบห้าปีเต็ม“ว้าววว หล่อจัง มีไรถามแนนนี่ได้นะคะ แนนนี่เป็นเจ้าของตึกนี้” ลูกสาวเจ้าของอพาร์ตเมนต์ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า รีบวิ่งแจ้นเข้ามาทักทาย“ตึกนี้มีคนพักชื่อแพร์พีญารึเปล่า” เคนตะเป็นฝ่ายถามก่อน“แพร์พีญา!” มืออวบเกาศีรษะตัวเอง ทวนชื่อนั้นซ้ำ ๆ แต่ก็ไม่คุ้นหรือเคยได้ยินมาก่อน“รู้จักไหม” ร่างสูงใหญ่ของคนเป็นน้องถามอีกครั้ง“ไม่อ่ะค่ะ”“...” ทำให้เคนตะหันไปมองหน้าคริสเตียนถามด้วยสายตาว่าจะเอาไงต่อ“แน่ใจนะว่าไม่เคยได้ยิน” เสียงนิ่งเรียบเอ่ยออกม

ห้องลับสองพี่น้องนั่งประชุมภายในห้องลับโดยมีปลายสายจากญี่ปุ่นร่วมวางแผนด้วย(สรุปว่ามันเป็นใคร) คูเปอร์ถามด้วยความสงสัยและเหนื่อยกับการต้องลุ้นอยู่ตลอด“ยังไม่เคยเห็นหน้า กูจะรู้ไหม” เคนตะที่ทำงานนี้หลักบอกอย่างกวน ๆ“อะไรของมึง ทำไมยืดเยื้อจังวะ” คริสเตียนส่ายหน้ากับผลงานที่ล่าช้า“นัดกี่ครั้ง มันก็ไม่มา อุตส่าห์ไปดักรอก่อน แต่ก็ไม่เจอ แล้วแบบนี้กูจะเอาอะไรมายืนยันกับพวกมึง”“มึงคิดจะขโมยข้อมูลอย่างที่รวงข้าวเคยทำเหรอ”“ไม่แน่ใจวะ” เคนตะไม่สามารถตอบได้เลยว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร ไม่รู้เป้าหมายต้องการจะฆ่าเขาหรือล่วงความลับกันแน่ “นี่ปู่เงียบ ๆ ไปไม่รู้มีแผนอะไรรึเปล่า” ก่อนจะนึกถึงอีกคนที่ตั้งแต่สั่งให้ดูแลคัพเค้กก็ไม่ยอมออกจากห้อง ปรากฏให้เห็น(รีบลงมือ) ปลายสายจากญี่ปุ่นเงียบฟังพี่ ๆ พูดอยู่นาน สุดท้ายก็ปริปากเอ่ยสั่ง“ลงมือเองเลยไหม มึงถนัดงานโหด ๆ ไม่ใช่เหรอ” เคนตะสั่งบ้าง ความจริงงานนี้น่าจะเหมาะกับคริสเตียนหรือไม่ก็คูเปอร์มากกว่า โดยเฉพาะน้องชายที่มีนิสัยเด็ดขาดและใจนิ่ง ไม่โลเลง่าย ๆ ทว่าไม่ว่ากี่ครั้งเป้าหมายก็ยังเลือกเขาในการเข้างาน ผลสรุปเลยต้องเป็นเขาที่ต้องลงมื