Semua Bab เมียลับของท่านประธาน: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 12. “ถ้าไม่ออกมา ฉันจะเอาเธอในห้องน้ำนั่นแหละ” อิศราหยาบคายกับหล่อน และยิ่งหล่อนขายตัวให้เขาแบบนี้ เขาก็ยิ่งหยาบคายมากขึ้นหลายเท่า แต่เขาไม่ผิดหรอก ในเมื่อเขาเสียเงินให้กับหล่อนไปตั้งหลายแสน ดังนั้นเขาจะทำอะไรกับอีตัวอย่างหล่อนก็ได้ “ค่ะ... กำลังจะออกไปค่ะ...” ในที่สุดก็ต้องเช็ดน้ำตาจนแห้ง และเปิดประตูเดินออกไปเผชิญหน้ากับเขา อิศรายืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เนื้อตัวของเขามีเพียงเสื้อคลุมสีเดียวกับเสื้อคลุมที่หล่อนกำลังสวมใส่อยู่เท่านั้น “อ๊ะ...” เขากระชากหล่อนเข้าไปกอดรัดทันที พร้อมกับกระชากเสื้อคลุมซึ่งเป็นอาภรณ์เพียงตัวเองบนกายสาวออกไปโยนทิ้งทันที “คุณเล็ก... อย่าค่ะ...” “ทำไมต้องอย่า... ในเมื่อตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันจะทำความรู้จักกับสินค้าที่ฉันซื้อมาเสียที” น้ำตาของหล่อนร่วง ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น “ค่ะ...” หล่อนยอมแล้ว ยอมทุกอย่างหมดแล้ว... มันจะได้จบๆ กันไปเสียที บัวชมพูไม่ขัดขืน เมื่ออิศราดันร่างของหล่อนออกห่าง และจ้องมองทั้งตัว

ตอนที่ 14. “เอ่อ... นอนจ้ะแม่ ชมพูนอนทั้งคืนเลยจ้ะ ไม่ได้ไปไหนเลย” “ข้าก็ไม่ได้ว่าเอ็งไปไหนนี่ แค่ข้าคิดว่าเอ็งอาจจะนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงพ่อเอ็ง” หญิงสาวยังคงปั้นยิ้มให้มารดา และก็ลอบเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก เมื่อมารดาไม่ได้สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนเมื่อคืน ความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไหลบ่ากลับมาท่วมท้นสมองอีกครั้ง ทั้งๆ ที่บอกตัวเองให้ลืมมันไปซะ เพราะมันก็เป็นแค่การแลกเปลี่ยนของหล่อนกับอิศราเท่านั้น หล่อนไม่ได้มีค่ามากไปกว่าของเล่นชิ้นใหม่ของอิศราเลย น้ำตาพาลจะไหล ทำให้ต้องรีบปลีกตัวจากสายตาของมารดา หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียงของบิดาที่ยังคงนอนหลับอยู่ และเอ่ยขึ้น “ชมพู... ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะแม่” “เออ” แม่ตอบอนุญาตไม่ขัดข้องอะไร หล่อนจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลรินออกมาอาบแก้ม ประตูห้องน้ำปิดลง พร้อมกับน้ำตาเม็ดโตๆ ที่ไหลรินออกมาท่วมท้น มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าและร้องไห้ด้วยความเสียใจ ป่านนี้อิศราคงไปทำงานแล้ว และเขาก็คงไม่สนใจผู้หญิงขายตั

ตอนที่ 16. “คุณชมพูครับ ผมรบกวนช่วยส่งรายงานประชุมของเมื่อวานให้ผมทางเมลอีกรอบได้ไหมครับ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกเข้ามาในหู ทำให้คนที่นั่งใจลอยไปด้วย พิมพ์งานไปด้วยได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา “เอ่อ... ว่าอะไรนะคะ” ผู้ชายผิวขาวตัวสูงปากแดง ตัดผมทรงสมัยนิยมระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยแซว “คุณชมพูใจลอยคิดถึงใครอยู่แน่ๆ เลยใช่ไหมครับ” “ปะ... เปล่าค่ะ” หล่อนพยายามปั้นยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด และก็นึกออกพอดีว่าผู้ชายหน้าตาดีตรงหน้าคือใคร “คุณ... นั่นเอง...” “ผมดีใจที่คุณชมพูจำผมได้นะครับ” “จำได้สิคะ ก็เมื่อวานตอนประชุมกัน คุณพรีเซ้นต์งานดีมาก เข้าใจง่าย แล้วก็ไม่น่าเบื่อด้วยค่ะ” “ผมเอกชัยนะครับ หรือเรียกสั้นๆ ว่า เอก ก็ได้ครับ” “ค่ะคุณเอก” “เที่ยงนี้ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวได้ไหมครับ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่คุณชมพูส่งเมลให้ผม” บัวชมพูอมยิ้มก่อนจะหัวเราะเบาๆ“มันเป็นหน้าที่ของชมพูอยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องเลี้ยงข้างหรอกค่ะ งั้นเดี๋ยวชมพูส่งเมลให้อีกครั้งนะคะ”

ตอนที่ 18. เขายังคงจ้องมองดวงหน้านวล ดวงตากลมโตจ้องมองมา และก็มันก็ทำให้เขาเห็นแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาของเจ้าหล่อน เขาสะท้านไปทั้งร่าง เหมือนกับถูกลมพายุพัดเข้าใส่จนเซล้ม เมื่อกี้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งก็ไม่ต่างจากเมื่อคืนเลยที่เขาก็ประสบปัญหานี้เช่นกัน มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้... อิศราปล่อยขาเรียวงามให้วางลงกับพื้น และถอนถอยเอ็นใหญ่ออกมาเขาเห็นร่างเล็กของบัวชมพูเซเล็กน้อย แต่หล่อนก็ใช้ผนังด้านหลังทรงตัวเอาไว้ เขาถอยออกห่าง รูดซิปกางเกงและเดินไปหยุดใกล้โต๊ะทำงาน จากนั้นก็ยืนหันหลังให้กับเจ้าหล่อนพยายามที่จะเย็นชาหมางเมินใส่... “หยิบเสื้อผ้า แล้วเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำซะ” ไม่มีเสียงตอบรับจากบัวชมพู นอกจากเสียงฝีเท้าแผ่วเบา ก่อนจะจางหายไป เขาหันไปมองที่ห้องน้ำก็พบว่าหล่อนหายเข้าไปในนั้นแล้ว “เมื่อไหร่มึงจะเลิกปากหมาวะไอ้เล็ก” อิศราถอนใจออกมาเบาๆ ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเกลียดชังตัวเอง ตั้งแต่วันที่หล่อนตกลงขายตัวให้กับอิศรา จนกระทั่งตอนนี้ เวลามันก

ตอนที่ 20. หล่อนบิดแขนอีกครั้ง และคราวนี้ก็ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แขนถึงหลุดจากอุ้งมือแข็งแรงราวกับคีมเหล็กของอิศราได้ “ขอตัวค่ะ” หล่อนหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องครัว โดยไม่สนใจว่าอิศราจะรู้สึกยังไง น้ำตาไหลรินอาบแก้ม หัวใจเจ็บปวดเหลือเกินกับภาพที่เห็น หล่อนรักอิศรา... และยิ่งรักมากเมื่อได้ตกเป็นผู้หญิงของเขา แต่สำหรับเขาแล้ว หล่อนมันก็แค่นางบำเรอ ที่กำลังรอปลดระวางเท่านั้น หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บช้ำ และไม่รู้ว่ายืนร้องไห้อยู่นานแค่ไหน แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หางตาเห็นอิศรายืนอยู่ที่ปากประตูห้องครัว มือเล็กรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และหันไปมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง “คุณเล็ก...” “แอบร้องไห้อยู่นี่เอง ถึงได้หายไปนานนัก” เขาเข้ามาหา พร้อมกับดึงประตูห้องครัวให้ปิดลงตามหลัง “คุณ... คุณเล็กจะทำอะไรคะ” “เธอรู้อยู่แล้วว่าฉันจะทำอะไร” “อ๊ะ... ปล่อยชมพูค่ะ” หล่อนดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะน้อยใจที่เขาพาผู้หญิงคนอื่นมาที่นี่ “ยิ่งเ