All Chapters of เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง: Chapter 31 - Chapter 40

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ราวกับต้องการให้ทุกอย่างค่อยๆ ฟื้นตัวเองทีละเล็กทีละน้อย กนกเริ่มพูดมากขึ้น บางวันเด็กชายจะกลับมานั่งข้างเธอ แล้วเล่าเรื่องราวในโรงเรียนให้ฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เพชรรู้ดีว่า… มันคือพัฒนาการที่สำคัญ"แม่ครับ วันนี้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่ด้วยนะ""แม่ครับ วันนี้มีคนแกล้งเพื่อนผม ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี"ทุกคำพูด ทุกการแบ่งปัน เพชรดีใจเสมอที่กนกมีเพื่อนคุย แม้ว่าลูกจะยังคงเงียบขรึมกว่าคนอื่น แต่เขาก็กำลังก้าวเดินต่อไปในแบบของตัวเองอย่างไรก็ตาม…เขายังกลัวเธอเองก็กลัวเช่นกัน เธอกลัวว่า... ความทรงจำจะย้อนกลับมา แม้โรงเรียนของกนกจะอยู่ไม่ไกล ส่วนใหญ่เด็กในละแวกนี้จะเดินกลับบ้านด้วยกัน ผ่านเส้นทางที่ตัดผ่านสถานีอนามัยที่เธอทำงานอยู่แต่ระหว่างทางนั้น... กนกต้องเดินผ่านบ้านสวนมะพร้าวของแป้น แม้ว่าบ้านหลังนั้นก็แทบไม่มีใครอยู่ แต่มันยังคงเป็นสถานที่ที่บรรจุเรื่องราวที่พวกเขาพยายามลืมถ้ากนกมองมันเข้าไปล่ะ?ถ้าสถานที่นั้นกระต

แป้นกลับมาหาหมอเพชรอีกครั้งในวันถัดมา สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าครั้งก่อน ราวกับต้องการบอกอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่"คุณเพชรคะ ฉันอยากขอคุยด้วยอีกหน่อย" หมอเพชรเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงลังเลและความหนักใจเธอพยักหน้าให้แป้นนั่งลง รอให้เธอพูดในเวลาที่พร้อมสีหน้าของแป้นฉายความกังวลจนเด่นชัดแต่ก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา"พอดีว่าที่ฉันมาหาคุณเพชรครั้งนี้... ก็เพราะภพนั่นแหละค่ะ"หมอเพชรชะงัก มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นโดยไม่รู้ตัว"ภพเหรอ?" เธอถามกลับด้วยสีหน้าเริ่มตึงเครียด"ค่ะ ตอนนี้ภพกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่""ภพเรียนจบเร็วมากค่ะ"  "ช่วงสามปีที่รักษาตัว เขาใช้เวลาทุกวันดูแลตัวเองให้หายดี และหลังจากนั้น... เขาก็เข้าเรียน High School ที่สหรัฐฯ และจบเร็วกว่ากำหนด" หมอเพชรพยักหน้าเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็งได้ขนาดนี้"แล้วเขาไม่เรียนต่อมหาวิท

ลมยามเช้าพัดผ่านใบมะพร้าว แสงแดดสีอ่อนตกกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองสวนกว้างเบื้องหน้า ต้นมะพร้าวเหล่านี้… ยังคงยืนต้นแข็งแรงเหมือนเมื่อสิบปีก่อน แต่เจ้าของสวนกลับไม่ใช่เด็กชายวัยสิบสามอีกต่อไป เขากลายเป็นชายหนุ่มที่เติบโตจากบาดแผลในอดีตแป้นเฝ้ามองลูกชายเธอเงียบๆ ตั้งแต่เขากลับมา เขาเปลี่ยนไปมาก ภพไม่ได้เป็นเด็กที่พูดเก่งเหมือนเมื่อก่อน เขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเอง และเลือกที่จะไตร่ตรองทุกอย่างก่อนพูด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับคอมพิวเตอร์ นั่งทำงานแบบ Work from Home หรือบางวันก็มาช่วยแม่ดูแลสวน แต่แป้นรู้… ว่าในดวงตาของลูกชาย ยังมีบางอย่างที่ค้างคาใจ จนกระทั่งวันหนึ่ง… "ผมคิดว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไทยครับแม่"แป้นเงยหน้าขึ้นจากตะกร้ามะพร้าวที่กำลังคัดแยก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือลง"ลูกจะไหวเหรอ ทั้งเรียนแล้วก็ทำงาน?"ภพนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ"ผมอยากเรียนเพิ่มเติมครับ และเก็บเงินไปด้วย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง "แม่จะได้เหนื่อยน้อยลง ถ้าผมมีงานเพิ่มข

 การกลับมาเรียนในวัย 24 ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักศึกษาที่มีอายุมากที่สุดในรุ่น ยิ่งเมื่อก้าวเข้าสู่ปี 4 อายุของเขาก็เกือบ 30 เพื่อนร่วมคณะหลายคนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขามีโลกของตัวเองและมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในคณะจางลงตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพบรัก เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตั้งใจไปมหาวิทยาลัยทุกวัน ไม่ใช่เพื่อนในรุ่น แต่เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่เขาเห็นกนกเติบโตขึ้นทุกวัน จากเด็กชายตัวน้อยที่เคยซ่อนตัวอยู่ในโลกของตัวเอง กลายเป็นนักศึกษาที่เริ่มเปิดรับโลกภายนอก แม้จะยังคงมีความเงียบขรึม มีพื้นที่ของตัวเองที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้าไปได้ แต่ทุกครั้งที่เห็นกนกมีรอยยิ้ม เล่นสนุกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน พบรักกลับรู้สึกอุ่นใจ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ไม่รีบร้อน ไม่ต้องการรบกวนชีวิตของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ในใจของเขากนกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเติบโต ความอ่อนโยนและเสน่ห์บางอย่างของเด็กหนุ่มก็ฉายชัดขึ้น จนทำให้พบรักเผลอหลงใหลโดยไม่รู้ต

 ช่วงเวลาแห่งการสอบปลายภาคผ่านไปอย่างหฤโหดสำหรับเด็กปี 1 ทุกคนต่างเคร่งเครียดกับตำราเรียน บางคนอดหลับอดนอน บางคนมารวมตัวติวกันที่ห้องสมุดจนดึกดื่นกนกเองก็เช่นกัน เขากับมิวและพราวใช้เวลาหลายคืนติดอยู่ที่ห้องสมุด กางหนังสือเต็มโต๊ะ ขีดเขียนสมการและจดสรุปกันจนแทบลืมหายใจ ทุกคืนที่เดินกลับหอ เขารู้สึกเหนื่อยล้าและตาพร่าไปหมดแต่ทุกครั้งที่กลับมา… จะมีใครบางคนรออยู่เสมอพบรักไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาแค่แวะมาหา ยื่นขนมหรือเครื่องดื่มให้เงียบ ๆ บางคืนเขาแค่ส่งข้อความมาถามว่า "ถึงหอแล้วหรือยัง?" แล้วตามมาด้วยคำว่า "ฝันดี" พร้อมกับอีโมจิหมีน้อยที่ดูนุ่มนิ่มเหมือนเจ้าตุ๊กตาหมีสีเหลืองตัวนั้นไม่เคยมีวันไหนเลยที่พบรักไม่ส่งข้อความมา หรือไม่ปรากฏตัวให้เห็น แม้กระทั่งในคืนที่ดึกแค่ไหนก็ตาม บางครั้งกนกคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะแค่แวะเวียนมาเพราะเป็นห่วงเขาในฐานะ "พี่ชายข้างบ้าน" แต่ทุกครั้งที่สบตากับรอยยิ้มอ่อนโยนนั้น ใจเขากลับรู้สึกอบอุ่นจนเผลอกอดขนมในมือแน่นขึ้นมันเป็นความรู้สึกขอบคุณ… และดีใจดีใจที่มีใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ ในทุกช่วงเ