Semua Bab ดวงใจอสูร: Bab 31 - Bab 35

ตอนที่ 31.ชายหนุ่มรูปร่างหล่อเหลาที่อยู่ในชุดไทยราชปะแตนสีครีมทองเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพูดออกมาคล้ายหมดทางเลือก“ก็ได้ครับ... แต่ผมจะไม่เข้าหอกับต้นตาลเด็ดขาด จะแยกห้องนอน พอครบอาทิตย์ต้นตาลจะต้องกลับไปอยู่บ้าน และไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายกับผมอีก ตกลงไหมครับคุณพ่อ คุณแม่...”คำพูดของคิมหันต์ทำร้ายหัวใจของหล่อนเสียทุกคำทุกพยางค์ เจ็บลึก แผลกว้างจนเลือดไหลทะลัก เขารังเกียจ ขยะแขยง แถมยังชิงชัง แต่หล่อนก็ปฏิเสธสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ได้“เรื่องเข้าหอพอผู้ใหญ่อวยพรเสร็จ คิมก็กลับห้องเดิมของตัวเองได้ทันที พ่อกับแม่ไม่ว่าหรอก เพราะพ่อก็ไม่คิดจะให้แกนอนกับเจ้าสาวที่ยังไม่ถึงสิบเจ็ดดีอย่างต้นตาลเหมือนกัน เดี๋ยวจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์”“งั้นทุกอย่างก็ตามนี้นะ ยายเอิงพาต้นตาลไปแต่งหน้าแต่งตัวนะ เรียกช่างแต่งหน้าทำผมที่ทำให้คิมหันต์นั่นแหละมาทำให้ ส่วนชุดก็ไปดูในห้องของแม่นะ มีชุดแต่งงานของแม่อยู่ เก็บอยู่ในตู้ซ้ายมือในสุด ไม่รู้ว่าจะใส่ได้หรือเปล่า แต่ก็ต้องลองดู เพราะหาตอนนี้ไม่ทันแล้ว... เร็วเข้าไป” คุณนายเพลินพิศเร่งลูกสาว หยาดพิรุณพยุงร่างที่เหมือนไร้วิญญาณของต้นตาลให้เดินเคีย

ตอนที่ 33.“ถ้าพลอยทำแบบนี้ ผมอาจจะขายหน้าตรงนี้ก็ได้...”ธาราเขตรีบขยับตัวให้ตรงกับตำแหน่งรัก ก่อนจะเดินหน้าเข้าไปอย่างพรวดเดียวจนหมดความยาว สาวน้อยเบ้หน้าเล็กน้อยเพราะมันยังคับแน่นไม่เสื่อมคลาย แต่พอเขาขยับตัวเป็นจังหวะ สวรรค์ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดินลงมาหาอีกแล้ว“โอ้...คุณธารา... พลอย... โอ๊ย...”ร้องครางไม่หยุด ขณะขยับสะโพกขึ้นตอบสนองเขาเป็นจังหวะ ยิ่งตอนคนตัวโตกระแทกลึกล้ำเข้าไปและถอนออกมาจนหมดตัว ทำใหม่แบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า หล่อนก็ยิ่งคลั่ง ไฟพิศวาสแทบจะระเบิดออกมา“พลอยจ๋า...ร้อนเหลือเกิน ตอบสนองผมดีเหลือเกิน โอ้...แบบนั้นแหละ ผมใจจะขาดอยู่แล้ว...”ชายหนุ่มร้องออกมาฟังไม่ได้ศัพท์เมื่อหญิงสาวใต้ร่างหยัดสะโพกขึ้นหารับจังหวะรุกที่หนักหน่วงของตนด้วยความร้อนแรงเกินห้ามใจชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความคับแคบของเนื้อสาวที่บีบรัดรอบลำกายกำยำของตนเองเต็มความรู้สึก และมันก็ทำให้เขาแทบจะทานทนต่อไปไม่ได้ เขาเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นลงไปไม่หยุด โจนจ้วงใส่ร่างบางที่แอ่นรับอย่างสู้ตายอย่างดุเดือด“พลอยจ๋า... ผมจะไม่ไหวแล้ว...”ร่างหนาใหญ่กระแทกใส่ไม่หยุด ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โยกย้ายส

ตอนที่ 35. ตอนอวสานพูดพลางเอียงหน้าหลบปลายจมูกโด่งพัลวัน เมื่อคนตัวโตเริ่มรุกรานอีกครั้ง และทำท่าจะไม่หยุดแค่กอด ๆ จูบ ๆ เสียด้วย“เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า อายเขาตายเลย ปล่อยพลอยก่อนค่ะ” พ้อไม่จริงจังนัก เพราะตอนนี้เลือดสาวก็เริ่มระอุขึ้นมาจนเจ้าตัวถึงกับตกใจ“งั้นเราขึ้นห้องกันเถอะ ผมอยากกินของหวานอีกแล้ว...”พูดไม่พูดเปล่า รีบช้อนร่างอรชรขึ้นมาไว้ในอก ก่อนจะก้าวยาว ๆ ขึ้นบันได แต่ระหว่างทางก็สวนกับจำปาที่เดินลงมาพอดีพลอยไพลินหน้าแดงรีบซุกหน้ากับอกกว้างอย่างเขินอาย แต่พ่อเจ้าประคุณน่ะสิดันเล่นป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ไปทั่ว จนน่าหยิกให้เนื้อเขียวนัก“จำปา วันนี้ฉันกับคุณพลอยจะอยู่ในห้องนอนทั้งวัน ถ้ามีใครมาหา แล้วเรื่องไม่ใหญ่ขนาดสึนามึขึ้นอ่าวไทยล่ะก็ ไม่ต้องขึ้นมาเรียกนะ เพราะฉันอาจจะกำลังยุ่งอยู่...”จำปาอมยิ้มกว้าง เข้าใจความหมาย แต่ก็ยังแกล้งถามออกไป “แล้วถ้าสึนามึไม่ได้ขึ้นอ่าวไทย แต่ย้ายมาขึ้นที่อันดามันแทนล่ะคะ ให้จำปาทำยังไง ให้ขึ้นไปเรียกได้หรือเปล่า”“จำปาน่ะ แกล้งพลอยอยู่ได้...” พลอยไพลินพ้อหน้าแดงก่ำ อย่างเคอะเขิน จำปาหัวเราะคิกคัก “ขอให้มีความสุขนะคะ” พูดจบก็รีบวิ่งลงไปอย่างร