Semua Bab ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย : Bab 31 - Bab 40

ความหลังในคืนเข้าหอ หลังจากนอนรักษาตัวบนเตียงผู้ป่วยอยู่นานหลายเดือน โดยได้รับความดูแลยายจากหวัง มารดาของเหรินซือห่าว รปภ.ผู้โชคร้ายที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์ร้ายแรง และถึงเขาจะเอาตัวรอดจากอาคารถล่มได้ แต่เหรินซือห่าวบาดเจ็บหนักหลายแห่งจนสุดท้ายก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ฝ่ายแจ็คสัน แม้อาการดีขึ้นจนร่างกายกลับมาแข็งแรงตามเดิมแล้ว แต่เจ้าตัวก็ต้องเผชิญหลายสิ่งมิน้อย เขากลายเป็นคนที่ตายไปแล้วในเหตุการณ์ก่อการร้ายครั้งใหญ่ระดับประเทศ โดยฝีมือกลุ่มคนคิดล้มล้างการครอบงำจากผู้นำฝ่ายรัฐบาลที่ยอมให้ชาวต่างชาติเข้ามาครอบครองที่ดินและกิจการต่าง ๆ อย่างเสรี และการตายหลอก ๆ ครั้งนั้นทำให้เขากระจ่างแจ้งในความจริงหลายเรื่อง แต่ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญ ซึ่งเขายังไม่อาจไขข้อสงสัย และมันเกี่ยวพันถึงม่านอวี้อันกับสองฝาแฝดที่เขารักทั้งคู่อย่างหมดหัวใจในตอนนี้ “ตอนนี้ชีวิตฉันวุ่นวายพอแล้ว ขอร้องเถอะค่ะ อย่าสร้างปัญหาให้ฉันกับเด็ก ๆ เพิ่มเลย...” “โถ ฉันมาช่วยเธอ รวมถึงสองแฝด ถึงพวกเขาไม่ใช่ลูกฉัน แต่ฉันใจกว้างพอที่จะรับเป็นลูกบุญธรรม!” “อ๊ะ ลูกบุญธรรม!” “ใช่ ฉั

การหายตัวอย่างลับ ๆ ของลุงผี ช่วงเช้าวันนี้ ม่านอวี้อันไม่ได้ขายอาหารอย่างที่ตั้งใจ เธอรู้สึกเพลียเกินไป ทั้งยังไม่ได้จ้างคนมาช่วยงาน เนื่องจากอยู่ในช่วงเริ่มต้น ตอนนี้ทั้งเธอและเยว่จือจึงมีงานล้นมือ ถึงได้แรงจากแจ็คสันมาช่วยหลายอย่าง แต่สองสามคืนที่ผ่านมา เธอสังเกตว่าเขาไม่ค่อยสบายสักเท่าไร “หัวคิ้วคุณแตกใช่ไหม” หญิงสาวดักรอเขาอยู่หน้าห้องน้ำ เธอไม่ได้จับผิด แต่เห็นชัดว่ามีรอยแผลแตก ก่อนหน้านี้เขาติดพลาสเตอร์ยาเอาไว้ จึงดูไม่น่ากลัว “อ๋อ เดินสะดุดนิดหน่อย” เขาโกหก “ฮึ แอบปีนออกทางหน้าต่างไปดื่มเหล้าสินะ ไม่ก็คงย่องไปซื้อหมากกับไซซีข้างถนน แล้วมีเรื่องชกต่อยกับพวกนักเลงใช่ไหม” เธอก็ไม่เข้าใจตัวเอง เหตุใดต้องเกรี้ยวกราดใส่เขา น้ำเสียงนั้นดังและห้วนจัด หัวใจเธอเต้นแรงราวกับโกรธแค้นแจ็คสัน “อาหมวย ถึงมีสิบไซซีมายืนอยู่ตรงหน้า ฉันก็ไม่มีแรงทำอะไรพวกหล่อนหรอก” ม่านอวี้อันไม่ขำที่เขาพูด เธอยังต้องการซักไซ้ต่อ “อย่าเปลี่ยนประเด็นค่ะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง ทำสีหน้าสีตาเหมือนตนเองไร้ความคิด “คุณทำตัวน่าสงสัย

ดัดนิสัยคุณภรรยาที่รัก พอพวกอันธพาลสลายตัวไป แผงขายอาหารก็คืนสู่ความสงบ “คุณนายอันไม่น่าไปกวนบาทาพวกมันเลย” โรสไม่ใช่คนชอบมีเรื่อง ทั้งเธอยังเด็กอายุเพิ่งยี่สิบปีหมาด ๆ เมื่อครู่เห็นท่าทางม่านอวี้อันแล้วทั้งกลัว ทั้งคอยเอาใจช่วย พี่สาวคนนี้ซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้จริง ๆ เธอคงต้องหัดเอาแบบอย่างบ้าง “คุณโรส อันที่จริงฉันกลัวเหมือนกัน แต่ถ้าเอาแต่หดหัวอยู่ในกระดอง ไม่เชิดหน้าสู้คนพวกนั้น สักวันฉันคงได้ไปยืนขายหมากให้ผู้ชายดูนม ดูก้นแน่ ๆ” “โอ๊ย พูดจาเหลวไหล คุณนายอันลืมหรืออย่างไร ที่นี่ยังมีป้าลี่อยู่ แล้วก็พี่สาว น้องสาวพวกนี้อีก มีเรื่องอะไร เดือดร้อนแค่ไหน ขอแค่บอกกัน สมาคมแม่บ้านแห่งถนนเนี่ยอิน ถึงไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน คิดหรือว่าพวกเราจะทนเห็นคนอื่นเดือดร้อนได้ โดยเฉพาะคุณนายอันที่เพียรทำขนมให้กินตลอด” ยามนั้นม่านอวี้อันหันมองลี่ฮุ่ย โรส และกลุ่มแม่บ้านที่มาเป็นลูกค้าหลายคน พวกเธอล้วนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง และสายตาที่ส่งต่อมาให้ บ่งบอกว่าพวกเธอจริงใจต่อม่านอวี้อัน ความรู้สึกเช่นนี้หายไปจากใจม่านอวี้อันนานแล้ว เธอสัมผัสมันไม่ได้จากพนักงานหรือคนอ

ถ่านไฟเก่า แจ็คสันอุ้มม่านอวี้อันเข้ามาในห้องนอนของเธอ ซึ่งคืนนี้เยว่จือดูเหมือนจะคาดการณ์เรื่องต่าง ๆ ได้ เธอเลยหายไปอยู่ในห้องตัวเอง! เมื่อวางร่างของม่านอวี้อันลงบนเตียง เธอจึงเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง มือเรียวสวยปลดประดุมเสื้อทีละเม็ด ก่อนสลัดเสื้อตัวนอกออก และพอเธอจะถอดกระโปรงตัวยาวออก ชายหนุ่มก็หันหน้าไปทางอื่น เขาไม่ถือโอกาสล่วงเกินเธอทางสายตา ด้วยม่านอวี้อันเมา และเธอก็ไม่ได้รู้สึกตัวเต็มร้อย “ร้อน เหนียวตัวด้วย” “ถ้างั้นก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อย อยากให้เรียกเยว่จือไหม” “มีลุงผีอยู่ตรงนี้ ยังจะเรียกใครมาให้วุ่นวายอีก!” แจ็คสันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เขาได้ยินเสียงเธอเอ่ยประโยคดังกล่าวเต็มสองหู ซึ่งหากปล่อยให้เธอนอนด้วยเสื้อผ้าแบบนี้ ทั้งกลิ่นอาหารและเครื่องดื่มคงไม่สบายตัว คนตัวโตสูดลมหายใจลึก เขาย่อมเป็นสุภาพบุรุษ กระนั้นความคุณเคย แม้จะเพียงแค่คืนเดียว แต่ทุกอย่างก็ลึก... สุดใจ “อาหมวยอยากอาบน้ำไหม” “อือฮึ ฉันเหนียวตัวจะแย่ อุ้มไปลงอ่างหน่อยซีคะ” ม่าน

จุ๊บลูก ก็เหมือนได้จูบพ่อ ม่านอวี้อันถูกกลุ่มแม่บ้านแซวไม่หยุด เมื่อวันนี้เธอแต่งตัวสวย สวมเสื้อคอจีนสีเขียวอ่อนเนื้อผ้าเบาบางพิมพ์ลายดอกไม้กับผีเสื้อ ด้านล่างเป็นกระโปรงสีม่วงเข้มบานและพลิ้ว เวลาเธอเคลื่อนตัวก็น่ามอง ส่วนใบหน้าเรียวรูปไข่ โรสเอาเครื่องสำอางมาให้ สองสาวจึงช่วยกันเขียวคิ้ว ทาปากด้วยความสนุก “เขาว่าคนมีความรัก มักจะสวยขึ้น” ลี่ฮุ่ยเอ่ยจบจึงลอบมองม่านอวี้อัน “อุ๊ย แบบนี้ฉันต้องสวยกว่าใครใช่ไหม มาดาม...” ยามนี้โรสเรียกม่านอวี้อันแบบเยว่จือ พวกเธอจึงสนิทกันมาก “ฉันเห็นด้วย คุณโรสสดใส ดูสิผิวก็ดี ขาวอมชมพู มีน้ำมีนวล” โรสหัวเราะระรื่น แต่พอหันไปเห็นลี่ฮุ่ยส่ายหน้าน้อย ๆ จึงถามเสียงเขียวอยู่สักหน่อย “อ้าว หรือว่าป้าลี่มีความรักกับไอ้หนุ่มที่ไหน แล้วทำไมฉันถึงตกข่าว!” หญิงวัยกลางคนที่นั่งเก้าอี้อยู่เกือบพลัดตกไปข้างล่าง หล่อนตบตนเองผางหลายที ใบหน้านั้นหงิกงอและเขียวปั๊ดขึ้นถึงสามส่วน “ป้าจะไปเล่นหูเล่นตากับไอ้หนุ่มที่ไหนได้ วัน ๆ ห่วงแต่ร้านอาข่าย ไหนจะต้องมาอยู่เป็นเพื่อนคุณนายอันอีก” ยามกลางวัน