Semua Bab ไฟรักสัมพันธ์ลวง: Bab 21 - Bab 30

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 23 ความสัมพันธ์1“ไม่ฉันก็แค่เอากับหมาตัวหนึ่ง” กนกตอบออกมาอย่างคนไร้เยื่อใย “อย่าปล่อยให้ท้องกับหมาตัวนี้ก็แล้วกัน อย่างว่าหมายังไงซะมันก็ต้องติดสัตว์ใช่ไหมล่ะ”ปราณพูดพร้อมกับบดจูบไปที่ริมฝีปากบางของกนกเ ขาทั้งดันลิ้นเข้าไปพร้อมกับตวัดและงับลิ้นของเธออีกทั้งยังขยำเต้าของเธอด้วยความรุนแรงโดยไม่มีความปราณีเลยสักนิดกนกเลื่อนมือขึ้นมาช้าๆ เหมือนกับว่าเธอกำลังจะกอดชายหนุ่มแต่ไม่ใช่กนกยกมือทุบตรงแผลที่ถูกยิงของชายหนุ่มสุดแรงที่มีตอนนี้ปราญถึงกับชะงักเพราะความเจ็บก่อนที่จะหยุดแล้วเหวี่ยงกนกลงบนที่นอนของเธอ ปราญปรี่เข้าไปคร่อมร่างบางเอาไว้พร้อมกับจับสองมือกนกชูไว้เหนือหัว“ฉันจะบอกอะไรให้นะฉันไม่ปล่อยให้มารหัวขนมันเกิดขึ้นมาทำลายชีวิตฉันหรอก เพราะงั้นนายอยากทำอะไรฉันก็ทำได้เลยทำตอนที่นายอยากจะทำและอย่าเผลอเพราะฉันจะเอาคืนนายอย่างแสนสาหัสและนายจะต้องเจ็บปวดทรมานอย่างคนที่ตายทั้งเป็นจำคำฉันเอาไว้”กนกพูดออกมาสายตาที่มองชายหนุ่มนั้นช่างดูเย็นชาต่างจากกนกเมื่อวานยิ่งนัก“ได้ถ้าต้องการแบบนั้นงั้นก็มาขึ้นสวรรค์ด้วยกันก่อน ก่อนที่จะตกนรกไปด้วยกันทีหลัง”ปราญทั้งฉุดกระชากฉ

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 25 ผู้หญิงของปราญ 1หลังจากเสร็จจากที่ศูนย์ราชาการแล้วนั้นปราญพากนกมาที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อโทรศัพท์ ระหว่างนั้นมีหญิงสาวนางหนึ่งเดินเฉิดฉายเข้ามาแต่ไกลและร้องทักทายชายหนุ่มด้วยท่าทางดีใจมากที่ได้มาเจอกับเขาที่นี่“พี่ปราญคะดีใจจังเลยที่ได้เจอกันที่นี่”หญิงสาวร้องทักพร้อมกับเดินเข้ามาคล้องแขนของแล้วซบไปที่ไหล่ของชายหนุ่มก่อนปรายสายตามามองปราญแล้วเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าเปลี่ยนเบอร์ใหม่ต้องให้น้ำตาลด้วยนะคะ” “ไม่เจอกันนานเลยนะน้ำตาลแต่พี่ว่าปล่อยพี่ก่อนดีไหมครับ” ปราญพยายามจะแกะมือออกแต่สายตาของเขายังคงมองแค่กนกเท่านั้นน้ำตาลมองตามสายตาของชายหนุ่ม“คิดถึงพี่ปราญจังเลยค่ะว่าแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ใครกันเหรอคะ” น้ำตาลถามพร้อมกับยิ้มเหยียดกนกที่มุมปากไม่มีคำตอบของกนกและปราญทั้งสองต่างคนต่างเงียบน้ำตาลได้ทีรีบแสดงความเป็นเจ้าของออกมาทันที“นี่เธอฉันจะบอกอะไรให้นะฉันนะสนิทกับพี่ปราญมากๆ ถึงขั้นที่ว่าเราไปดื่มกินด้วยกินด้วยกัน นอน...อืมไม่พูดดีกว่าหวังว่าเธอคงคิดได้นะที่ฉันละเว้นเอาไว้ไม่พูดออกมาอ่ะในฐานที่เข้าใจและฉันก็หวังว่าหน้าซื่อๆ อย่างเธอคงไม่มาเกาะพี่เขาหรอกนะเ

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 27 วันพักผ่อน1ปราณที่ยืนมองทั้งสองคนจับมือกันเอาไว้ด้วยแววตาที่คาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เช่นเดียวกันกับปริญที่ถึงแม้ว่าเขาจะผิดหวัง แต่เขาก็โล่งใจที่ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าที่จะบอกกนกว่าเขารู้สึกอย่างไรทั้งสองคนยังคงนั่งมองไปที่ชายหาด และปริญได้เรียนรู้ว่าบางครั้ง การใช้โอกาสพูดความในใจออกมาก็ดีกว่าเก็บความรู้สึกไว้ข้างในอย่างน้อยมันก็ทำให้เขารู้สึกโล่งเป็นอย่างมากเหมือนได้รับการปลดปล่อยออกมา“เข้าบ้านกันเหอะค่ำแล้วอากาศก็เริ่มเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้” ปริญพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาก่อนที่เขาจะยื่นมือออกมาให้กนกจับแล้วดึงเธอลุกขึ้น ภาพทุกภาพทุกการกระทำยังคงอยู่ในสายตาของปราญอยู่ตลอดเวลาเขาเฝ้ามองดูสองคนนั้นแทบจะไม่ได้กระดิกตัวไปทางไหนเลยด้วยซ้ำ “ปริญไปก่อนเหอะเดี๋ยวขอเราอยู่ตรงนี้สักพักแล้วจะตามเข้าไปนะถ้าเราเข้าไปพร้อมกันคงไม่ดีสักเท่าไหร่ขอบใจเป็นห่วง” กนกยิ้มให้ปริญแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางและนั่นทำให้ปริญเดินคอตกเดินกลับไปอีกทางหนึ่งเมื่อพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าจากบรรยากาศที่สดชื่นตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นความเงียบถึงแม้ว่าเสียงคลื่นจะกระทบ

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 29 ตัดขาด“ปล่อยอย่ามายุ่ง” พูดแล้วกนกก็สะบัดมือของปราญออกพร้อมกับผลักปราญออกไปจากตัวเธอจากนั้นจึงลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองในตอนที่เดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าวนั้นปราญก็เห็นว่ากนกนั้นตอนนี้เธอเดินกำลังเดินกะโผลกกะเผลก ข้อเท้าของเธอบิดและเดินได้ไม่ปกติ ไม่รอช้าปราญเดินตรงไปอุ้มเธอขึ้นมาอุ้มในลักษณะท่าเจ้าสาวโดยไม่ได้คิดอะไร เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพากลับไปยังที่พัก“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะมันไกลฉันเดินไปเองได้ทำบ้าอะไรเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะทำยังไงกันปล่อยนะ”“ไม่ต้องกลัวแขนที่แข็งแรงของฉันมันจะช่วยให้เธอแน่ใจว่าเธอ ปลอดภัยหายห่วง ขณะที่พวกเขาเดินมานั้นปริญมองสองคนและเดินตามมาอย่างเงียบๆเมื่อกลับมาที่ห้องปราญค่อยๆ วางกนกลงบนเตียง และเขาหันมามองที่ข้อเท้าและดูแลอาการบาดเจ็บของเธอ ทำความสะอาดและพันแผลอย่างระมัดระวัง แม้ว่าตัวของกนกจะยังโกรธอยู่ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณสำหรับการดูแลและความเอาใจใส่ที่เธอได้รับ แต่เธอรู้ดีว่ามันจอมปลอม“ฉันอยากอยู่คนเดียวพวกนายสองคนออกไปจากห้องนี้ได้ไหม ไม่ว่าจะในฐานะอะไรระหว่างฉันกับนายทั้งสองคนมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้หรอก และ

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 31 ความสัมพันธ์บนเกาะปราณรีบแกะเชือกที่ผูกติดกับข้อมือของทั้งสองคนออกแล้วรีบพยุงกนกมานั่งหลบฝนที่ใต้ต้นไม้“เป็นยังไงบ้างไหวไหม” เขาถามทั้งที่ตัวเองก็เหนื่อยและหอบไม่ต่างกัน มือหนาค่อยๆ ลูบเบาๆ ที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำและค่อยๆ สางผมที่เปียกและพันกันให้แล้วรวบไปไว้ด้านหลังเช่นเดียวกันกับคนที่อยู่บนฝั่งที่ตอนนี้มีอาการร้อนใจกันเป็นอย่างมากที่ทั้งสองคนหายไปกลางทะเล“พี่ปราญไม่น่าขับเรือออกไปแบบนั้นเลยก็เห็นอยู่ว่าสภาพอากาศไม่ค่อยดี” ปริญบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดเป็นอย่างมากภาคินรีบแก้ตัวแทนเจ้านายของเขาทันที“คืออย่างนี้ครับก่อนหน้านั้นนายกำลังซ่อมเรือครับแล้วคุณกนกก็ขึ้นมานั่งเล่นนายคงไม่ได้มองว่ามีคนขึ้นเรือหรือนายอาจคิดว่าเป็นผมนายเลยติดเครื่องและลองขับออกไปครับผมว่าคุณปริญอย่าเพิ่งร้อนใจเลยนะครับ”“ตายแล้วแม่ภาวนาขออย่าให้เป็นอะไรไปเลยก็แล้วกันแล้วดูสิฝนตกหนักขนาดนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไงกัน”“เราติดต่อให้ตำรวจน้ำมาช่วยเหลือดีไหมครับ คลื่นแรงขนาดนี้ผมเป็นห่วงทั้งสองคนนั้นมากเลยหวังว่าคงไม่เป็นอะไรนะครับ” ภาคิดได้ยินดังนั้นรีบโทรไปยังเบอร์ติดต่อของตำรวจน้ำใ