Semua Bab เกิดใหม่อีกครั้งฉันจะไม่ยอมเป็นคุณหนูผู้อ่อนแอ: Bab 1 - Bab 10

ณ บ้านวรรณรุนชัย'เอื้อมนาง' หรือลูกสาวคนโตของตระกูลวรรณรุนชัย ปัจจุบันอายุสิบแปดปี ทว่ารูปร่างกับผอมบางราวกับเด็กอายุสิบห้า ผมดำสนิทยาวสลวยถูกรวบครึ่งหัว..มือด้านหนึ่งโอบวรรณกรรมแปลต่างประเทศเล่มโปรด..ส่วนมืออีกข้างเกาะกำแพงเพื่อประคองตัวเดินตามทางเดินด้วยความเหนื่อยล้าถ้าไม่ติดว่าอยากลงไปห้องสมุดประจำบ้านที่อยู่ชั้นล่าง เพื่อค้นหาหนังสือที่อยากอ่านด้วยตัวเองแล้วละก็..หล่อนคงไม่แบกสังขารลงไปเองดวงตาดำสนิทคู่สวยกวาดมองหาคนรับใช้ประจำตัวตึก หมายจะให้ช่วยประคอง แต่จนใจเวลาพักเที่ยงคนงานภายในบ้านล้วนแต่แยกย้ายกันไปพัก หญิงสาวจึงทำได้เพียงแต่ยิ้มให้ตัวเองอย่างอ่อนแรงปนสมเพช แม้แต่การเดินใกล้ๆ ระหว่างห้องนอนที่อยู่ฝั่งซ้ายของตัวตึกไปยังห้องหนังสือที่อยู่ด้านล่างยังกลายเป็นเรื่องยาก แทนที่อายุมากขึ้น..หล่อนจะแข็งแรงขึ้น ดังที่คนเป็นพ่อคอยปลอบใจตั้งแต่เด็ก..กลับกลายเป็นว่ายิ่งโตยิ่งแย่...แรงปรารถนาในภพชาตินี้เธอไม่ขออะไรเลย..ขอเพียงสุขภาพร่างกายกลับมาแข็งแรงก่อนที่คนตัวเล็กจะทันได้เดินเกาะบันไดลงมา...เสียงคุ้นหูของนางกาญจนา ผู้เป็นพี่เลี้ยงก็ดังขึ้นมา...มันคงไม่แปลกอะไรถ้าเสียงนั้น ไม่ได้

ความเจ็บปวดกันกินไปทั่วร่าง...แต่ที่มากกว่าคือความรู้สึกของการคนที่โดนหักหลังบาดลึกลงไปในจิตวิญญาณเธอทำอะไรผิด? ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยภาพในวัยเยาว์กับครอบครัวอันแสนสุข...แม่มัณฑนา...แม่ผู้มีอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่น...น้องสาวตัวเล็กวัยเตาะแตะที่กำลังน่ารักช่างอ้อน...ภาพของพ่อผู้ชายแสนจะใจดี ครั้งหนึ่งคุณพ่อเคยพาครอบครัวไปเที่ยวต่างประเทศ..น้องเอื้องดีใจมากที่ได้เห็นหิมะ ตัวหล่อนเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน..หล่อนยังจำเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยในยามนั้นได้‘พี่เอื้อมคะ เอื้องอยากไปปั้นตุ๊กตาหิมะ’เด็กหญิงในวัยห้าขวบกล่าว..น้องน้อยของหล่อนช่างสดใสงดงามก่อนที่เราจะกลับจากประเทศ j คุณพ่อกับคุณแม่เคยสัญญากับเด็กหญิงทั้งสองว่า...จะพาพวกเธอกลับมาอีก...ทว่าทุกอย่างกับจบสิ้นลง..เรื่องเลวร้ายเริ่มตั้งแต่ท่านเจ้าสัวบุญชัยเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวและปลายปีเดียวกันมารดาเกิดอุบัติทางรถยนต์..ซึ่งวันนั้นแม่มัณฑนา กับเด็กน้อยเอื้องดาว..กำลังเดินทางตามพวกเธอพ่อลูกมาเที่ยวที่จังหวัดทางใต้แห่งหนึ่งผลสรุปคราวนั้น..รถยนต์หรูราคาหลายสิบล้านแหกทางหลวงร่วงหล่นลงไปในทะเล..แม่ของพวกเธอ กับคนขับเสียชีวิตคาที่..ใน

หลังจากการเปลี่ยนสัญญาผู้ว่าจ้าง หรือจะเรียกให้ถูกคือ 'คู่สัญญา' เอื้อมนางเองก็ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี...ในเมื่อหล่อนไม่สามารถย้อนเวลาได้ นั้นก็หมายความว่า..ตัวเธอไม่สามารถกลับไปช่วยแม่ให้มีชีวิตรอดได้ แต่พอท่านยมปลอบหล่อนว่าแม่ของหล่อนทำกรรมดีมาตลอดหลายภพหลายชาติ..ตอนนี้อยู่ในภพภูมิที่ดีมากแล้ว..วินาทีนั้นเอื้อมนางถึงพึ่งคิดได้..หล่อนไม่อยากให้แม่มาเจอกับเคราะห์กรรมซ้ำๆ เดิมๆอีกแต่จะให้ปล่อยวางคนที่ทำร้ายครอบครัว..ไหนจะน้องสาวที่ไม่รู้จะถูกวางแผนฆ่าทิ้งเมื่อไรก็ไม่รู้...หล่อนปล่อยวางไม่ได้!ดังนั้น..ถึงต้องตกนรกหมกไหม้หล่อนก็พร้อมจะแลก!ส่วนเงื่อนไขข้อแลกเปลี่ยนแลกกับการได้กายหยาบเพื่อใช้งาน..จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย..คือเธอต้องหาให้เจอว่าสิ่งสุดท้ายที่ร่างเดิมปรารถนาคืออะไร และทำให้เจ้าตัวสมหวังเพื่อไปสู่สุคติ..แต่ก่อนที่ 'คุณยม' จะทันได้มอบความทรงจำของปาริชาตมาให้ ซาตานสุดหล่อที่กำลังโมโหกับลากคอผู้รับวิญญาณกลับไปดื้อๆ เสียอย่างงั้น ดวงตาที่แสนจะล่อลวงปรายตามองราวกับท้าทายว่า'เก่งจริงก็ต้องทำให้ได้ซิ'ไอ้ซาตานหน้าหล่อ..ไอ้คนใจร้าย!!เอื้อมนางในนามใหม่ว่าปาริชาต และมีน

เมื่อเห็นเจ้าของห้องคนสวยยังเงียบผิดปกติวิสัย..ดวงตาคมกริบกลับไล่สายตาสำรวจหน้านวลใส...ลงไปยังชุดเดรสสีขาวสุดแสนเซ็กซี่ตัวเก่าที่ตอนนี้มีรอยยับย่น..สายตาของเขา..พานให้หญิงสาวผู้แทบไม่ค่อยออกจากบ้าน..หน้าร้อนเห่อ เต็มไปด้วยความกระดากอาย“แล้วนี่อีก..ตงให้อ้ายไปอาบน้ำ ทำไมยังไม่ไปอีก”คำพร่ำบ่นด้วยความเป็นห่วงเป็นใยของคนตรงหน้า หรือว่าชายหนุ่มจะเป็นแฟนของร่างเดิม? ปากไวเท่าความคิด..น้ำเสียงหวานใสที่ชายหนุ่มไม่ได้ยินก็ดังออกมา และแทนที่จะตอบคำถาม กับกลายเป็นคนตั้งคำถามเสียอย่างงั้น“เอ่อ...ว่าแต่เราสองคนเป็นแฟนกันเหรอ?”“มะเหงกนี่ เพ้อเจ้ออะไรของเธอ” ไอ้แขกไม่ได้รับเชิญไม่พูดเปล่ายังเขกกะโหลกน้อยๆ ไปหนึ่งที เล่นเอาคุณหนูตัวปลอมกุมศีรษะด้วยความเจ็บ..ปากเล็กได้รูปถึงกับบึนขึ้น...ยังคงเถียงด้วยความไม่เข้าใจ ถ้าไม่ใช่แฟนกันทำไมเขาถึงต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วยล่ะ! “แล้ว..ทำไมคุณต้องมาอยู่ห้องฉัน”“ถ้าเราไม่มาอยู่เป็นเพื่อน เดี๋ยวเธอก็ทำอะไรบ้าๆ อีกอ่ะดิ นี่ดีนะรอบนี้เราแวะมาหาเธอที่ห้อง ไม่งั้นจะมีคนรู้มั้ยว่าเธอป่วย!”“คุณพาฉันไปส่งโรงพยาบาล?”"ถ้าไม่ใช่ตง แล้วใครจะพาอ้ายไป..ถามแปลกๆ อีกล่ะ""

แน่ละ คนโดนดุถึงกับหน้าเจื่อน อีกทั้งไม่เข้าใจ..เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่หรือยังไง? ไม่เห็นต้องเหวี่ยงอะไรขนาดนั้นคุณหนูปาริชาตตัวปลอมทำได้แค่สูดลมหายใจเฮือกใหญ่..ก่อนจะปรับสีหน้าแสดงเป็น 'อ้าย' ท่องไว้ๆ เธอไม่ใช่เอื้อมนาง..เธอได้เกิดใหม่เป็นคนใหม่แล้ว!"อืม..ว่าแต่กฤชมาหาอ้ายมีธุระอะไรหรือเปล่า""หึ..เธอขู่บังคับให้ฉันมาหาเอง แล้วทำไมถึงกล้าถาม...คำถามนี้""...""บอกตรงๆ นะอ้าย..อย่างที่รู้ฉันไม่เคยคิดกับเธอแบบคู่รัก..ได้โปรดเลิกเรียกร้องความสนใจแบบโง่ๆ แบบการไปตากฝนจนตัวเองป่วยได้แล้ว"เสียงเย้ยหยันจากคนที่เดิมทีหล่อนคิดว่าเป็นเพื่อน ทว่าไปๆ มาๆ สถานะชักยังไงๆ อยู่อีกทั้งประโยคที่ถูกส่งต่อมาถึงกับทำให้คนรักศักดิ์ศรีถึงกับหน้าม้าน"เพราะสิ่งที่เธอทำ..มันยิ่งทำให้ฉันสมเพช"“...”"แล้วจะไปซื้อของหรือยัง มัวแต่พิรี้พิไรอยู่นั่นแหละ ฉันบอกไว้ก่อนนะ เย็นนี้ฉันไม่ว่าง ตอนเย็นมีงานขาวดำ" คนตัวโตพูดพร้อมเสมองไปทางอื่นราวกับว่าไม่อยากมองหน้าคนตรงหน้าให้เสียสายตาการกระทำของเขาพาให้เอื้อมนางเจ็บจี๊ด..เธอลืมไปเขาไม่ใช่ ‘พี่กฤช’ พี่ชายข้างบ้านที่แสนดีของเธออีกแล้ว“เหอะ...ถ้าคุณไม่เต็มใจ ก็ไม่