Semua Bab ศึกเทพชิงพิภพ : Bab 51 - Bab 60

“จริง แต่ยังไงพวกเราขอจัดการเรื่องบ้านเกิดของพวกเราก่อน” พนาพูด“จะเชื่อเจ้าได้ยังไงกัน” อิบารากิโดจิพูดขึ้นมาพนาตบหน้าอกของตัวเองและกระโดด “เจี๊ยก ๆ ครอก ๆ แกอย่างมาดูถูกข้านะ พวกพานรมฤค ถือสัจจะโวย ครอก ๆ”อลิซซามองไปที่พนา อย่างมีความหวังนางฉีกแขนเสื้อและให้พนายืนมือออกมา นางเอาผ้าพันไว้ที่ข้อมือ และร่ายมนตร์ แล้วพูดว่า “เมื่อใดที่ข้าต้องการความช่วยเหลือ มันจะพาพวกเจ้ามาหาข้า เราทำสัญญากันแล้วนะ หากไม่ทำตาม เจ้าจะต้องถูกฟ้าผ่าตาย” อลิซซาพูดขึ้นมาอีกครั้ง พนากระโดดโลดเต้นและตอบว่า “วางใจได้เลย ครอก ๆ” “งั้นข้าขอออกเดินทางต่อก่อนนะ ครอก ๆ อุ๊ย ! ติดเจ้ามานะเนี่ย” อลิซซ่าพูดยิ้ม ๆ “จะไปเลียนแบบมันทำไม เจี๊ยก ๆ โวย ! นี่ข้าก็พลอยบ้าไปด้วย” อิบารากิโดจิพูด คราวนี้ทุกคนหัวเราะโดยไม่ต้องกลั้น หลังจากบอกว่ากัน ทั้งสามก็ออกเดินทางต่อไป “เจ้าคิดว่าต่อไปเราจะเจออะไรอีกเนี่ย” ลายถามขึ้นมาตอนที่ 23 การพบกัน“ไม่รู้ข้าอยากให้นางได้กองทัพเร็ว ๆ เรื่องนี้จะได้จบ ๆ ไปสักที ข้าล่ะเบื่อพวกตกอับเต็มทีแล้ว” อิบารากิโดจิพูด

คราวนี้โนแอลตกใจถึงกับนึกคาถาอะไรไม่ออกเลย เลยเหวี่ยงไม้คถาไปแบบตามมีตามเกิด อิบารากิโดจิหลบได้อย่างง่ายดาย และยังข่วนหน้าของนางเป็นแผลยาว โนแอลร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่นางโดนโจมตีแบบนี้ เมื่อเสียสมาธิ ก็กลายเป็นการเปิดช่องว่าง ดิสมัสยิงกะโหลกไฟออกไปโดนร่างของนางเต็ม ๆ นางถึงกระอักเลือด ความกลัวเริ่มเข้ามาในจิตใจของนางแล้ว นางจึงเรียกนกโครงกระดูกมาพาตัวนางหนีไปทันที เมื่อไม่มีใครร่ายมนตร์ต่อ โครงกระดูกก็ไม่ลุกขึ้นมาแต่กระนั้นมักโธยังคงต่อสู้ไม่หยุด คำแพงพยายามเหวี่ยงหินใส่แต่ก็แทบจะไม่เป็นผลอะไรเลย และมันก็เริ่มเข้าหมายจะเล่นงานคำแพง คำพูนเห็นคู่แฝดของตนกำลังลำบากก็วิ่งไปกระเอามีดพร้าไปฟันเข้าที่คอของมักโธ แต่ว่า แรงของเขาไม่พอ สำหรับออร์คตัวใหญ่อย่างมักโธแล้วโดนแค่นี้ไม่ต่างอะไรกับมดกัด มันปัดคำพูนกระเด็น อลิซซ่าเห็นมีดพร้าที่คาอยู่ตรงคอ เลยร่ายมนตร์เกิดฟ้าผ่าลงตรงมีดพร้าเล่มนั้นพอ สายฟ้าเข้าไปในร่างของมักโธร่างของมันถึงกับระเบิดเป็นชิ้น ๆ“เจ้าไม่เป็นไรนะ”“บ่ข่อย ข่อยบ่เป็นหยังดอก” คำพูนพูด เมื่อเห็นอลิซซ่าก็ชัด ๆ ตกตะลึง เพราะแม้นางจะเป็นเอลฟ์แต่ก็มีหน้าต

ลูกธนูยักษ์พุ่งเข้าไปในค่าย อีกครั้งเสียงกรีดร้องดังลั่น ด้วยความเจ็บปวด นั่นทำให้พันโกรธมากเขาตะโกนเสียงดัง “พวกเราออกไปสู้กับพวกมัน ! อยู่แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการรอความตาย อย่างน้อยก็ขอตายอย่างนักรบ” พันควบควายนำไป ทุกคนวิ่งตามไปทันที อลิซซ่าจับไม้ง่ามจะออกไปสู้ แต่อิบารากิโดจิจับแขนนางเอาไว้ “ห้ามข้าทำไม” “อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่จะห้าม แต่เจ้าน่ะ ขืนออกไปแบบนี้ฆ่าตัวเปล่า ถ้าจะช่วยเขาเจ้าทำอย่างอื่นได้” อิบารากิโดจิพูด “ให้ช่วยอะไร” อลิซซ่าถาม “โอย นี่เจ้าแกล้งโง่เหรอ เจ้ามัสอะไรนั่น มันเรียกแมงมุม เรียกคางคกออกมา เจ้าน่ะมีเป็นฝูงเรียกมาไม่ได้หรือไง” อิบารากิโดจิตะโกนเสียงดังลั่น อลิซซ่าเข้าใจในทันที“งั้นพวกเจ้าคุ้มกันข้าด้วย อย่าให้มีอะไรมากวนสมาธิข้าเด็ดขาด” นางร่ายมนตร์ทันที อิบารากิโดจิมองหน้าลาย ลายหยักไหล่แล้วพูดว่า“ความคิดเจ้านะ”อิบารากิโดจิถอนใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก การที่ชาวบ้านวิ่งออกไปแบบนั้น ก็ทำให้มีการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก เบต้ารีบบินมารักษาดิสมัส เขาพยายามร้องห้ามแต่ไม่เป็นผลแล้ว เขามองไปศพจำนวน

“เชื่อเถอะดิสมัสมีดีกว่าที่คิด อย่างมันน่ะ ฆ่าดิสมัสไม่ได้หรอก” เบต้าพูดด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟีเฟ่ได้ยินที่เบต้าพูด มันยิ่งโกรธแทบคลั่ง และมันเห็นว่า ตอนนี้ดิสมัสเองก็แทบจะขยับตัวไม่ได้มันเลยวิ่งไปหมายจะตัดหัวของเขา โดยมันคิดว่าระยะแค่นี้ มันไม่พลาดแน่ ดิสมัสกลับพูดว่า “อุมปาออกมา !เสียงของเจ้าคางคกดังขึ้นมา มันกระโดดออกมาพ่นพิษใส่หน้าของฟีเฟ่ไปเต็ม ๆ ฟีเฟร้องกรีดร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด และล้มลงไปนอนเกลือกกลิ้ง ใบหน้าของบวดบูดเป็นสีม่วงคล้ำ เมื่อคนใช้เวทย์อ่อนแอลงแบบนี้ คำสาปก็คลาย ดิสมัสขยับตัวได้อีกครั้งหนึ่ง เขาเดินไปหาฟีเฟ่ซึ่งตอนนี้กลัวจนถึงกับร้องขอชีวิต“ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะยอมรับใช้เจ้า ” ฟีเฟ่ร้องโหยหวน ชวนให้น่าสังเวชเวทนามาก แต่ว่าดิสมัสกลับไม่ได้พูดอะไร ฟีเฟ่รีบพูดต่อ“ขอยาแก้พิษให้ข้าเถอะได้โปรด” ดิสมัสส่ายหน้าและตอบว่า“ของแบบนี้ข้าไม่มีหรอกนะ”เมื่อได้ยินแบบนั้น ยังไม่ทันไร ฟีเฟ่ดิ้นปัด ๆ ก่อนจะขาดใจตายในที่สุด อลิซซ่าเดินมาเอาเรื่องเขาทันที “เจ้าทำไมโหดร้ายแบบนี้ ปล่อยเขาตายได้ไงทำไมไม่ช่วยเขาล่ะ” “พิษของอุมปา ไม่เ

ทรุดออกหมัดมา คราวนี้คำแพงหลบหมัดไปโดนกรงเหล็กถึงกับสั่นไปทั้งกรง และทรุดยังวิ่งหมายจะกระแทกร่างของคำแพงซ้ำ คำแพงรู้ว่าหนีไม่ได้ เลยตัดสินกระโดดแทงเข่าไปปะทะกับร่างของทรุดเต็ม ๆ มันเป็นการตัดสินที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ แรงกระแทกทำให้คำแพงกระเด็นและปวดที่เข่ามาก เธอเคลื่อนไหวได้ไม่เร็วเท่าเก่าแล้ว ทรุดพุ่งมาอีกครั้งหนึ่ง คำแพงกระโดดข้ามหัวของทรุดแต่ว่าพอลงถึงพื้นความเจ็บปวดก็แผ่เข้ามาทันที และทรุดก็เข้ามาประชิดตัวและชกคำแพงที่ท้องคราวนึ้คำแพงถึงอาเจียนออกมา และล้มนอนตัวงอ ทรุดเหยียบซ้ำอีกครั้ง คำแพงเจ็บจนขยับตัวไม่ได้ ทรุดจับร่างของนางชู เสียงเชียร์ดังขึ้นมา “ฆ่ามัน ฆ่ามัน”คำพูลทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาวิ่งไปที่กรงและพยายามจะพังเข้าไปแต่พอแตะกรงเท่านั้น กรงร้อนจนเขาไม่อาจจับได้ “อีหล้า อดทนไว้ก่อน สู้มัน เจ้าห้ามตายเด็ดขาด ตอนนี้อ้ายเหลือแต่เจ้าเท่านั้น” คำพูนพูดน้ำตาของเขาเริ่มไหลแล้ว คำแพงถูกขว้างกระเด็น นางหยิบบิสกิสออกมา และกินเข้าไปทำให้ความเจ็บปวดหายไป ทัน “ยาของอ้ายมัส รสชาตคือจังไม้ดีดปาก” “อ๋อ ! นี่มียารักษาเหรอ แต่ก็เท่านั้นล่ะ ยังไงเจ