Semua Bab สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Bab 61 - Bab 70

ณ ห้องบรรทมแห่งวังเทียนหลง — เมื่อม่านจันทราปิดบังสายตาจากท้องฟ้าเบื้องบนเสียงประตูห้องบรรทมปิดลงเบา ๆ ราวกับไม่อยากรบกวนเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นรัวอยู่ในห้วงเดียวกันแสงเทียนนับสิบเล่มล่องลอยกลางห้องอย่างสงบ เปลวไฟสะบัดปลายไหวในจังหวะอ้อยอิ่ง พาแสงส้มอุ่นทอดเงาบนผนังหินแกะลาย เงาสองร่างทาบทับกัน ใกล้...จนแทบกลืนเป็นหนึ่งเดียวหลงอวิ๋นไม่ได้พูดสักคำ...แต่ในดวงตาของเขา มีคำมากมายที่ถูกกักเก็บไว้นานนับคืนความโหยหา ที่กัดกินทุกวินาทีของการรอคอยความรัก ที่ถูกหล่อหลอมด้วยทั้งเวทมนตร์และความเจ็บปวดความต้องการ ที่ไม่เคยลดน้อยลงเลยแม้ในวันที่ฉันไม่อาจรับรู้ถึงมันเขาก้าวเข้ามาใกล้ ช้า...แต่มั่นคงมือของเขาเลื่อนไปประคองแผ่นหลังฉันเบา ๆ อีกมือหนึ่งรั้งใต้เข่าด้วยความระมัดระวัง ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะช้อนฉันขึ้นจากพื้น—อ้อมแขนของเขาอุ่นและแน่นหนาราวกับจะไม่ยอมให้ฉันหลุดหายไปอีกแม้เพียงวินาทีเดียวฉันซุกหน้าไว้ที่อกของเขา รับรู้ได้ถึงแรงเต้นของห

เสียงลมหายใจของฉันแผ่วเบาในห้องเงียบ มีเพียงแสงจันทร์อ่อนที่ส่องลอดผ้าม่านลงมากระทบหลังมือฉันขณะสับไพ่ทาโรต์ เสียงกระดิ่งจากข้อมือดังกริ่งเบา ๆ ทุกครั้งที่นิ้วลากผ่านไพ่ ราอูลเพิ่งจากไปหลังเอ่ยคำเตือนเพียงประโยคเดียว—ประโยคที่ยังสั่นอยู่ในอกฉันจนถึงตอนนี้“หากเจ้าอยากรู้ว่าความรักครั้งนี้จะสิ้นสุดอย่างไร...จงถามไพ่ของเจ้า”ฉันวางไพ่สามใบเรียงลงบนโต๊ะไม้เก่า ทุกใบเหมือนจะสั่นเล็กน้อย—หรืออาจเป็นฉันเองที่กำลังสั่นอยู่ใบแรก: The Lovers (กลับหัว)ใบที่สอง: Death (ตั้งตรง)ใบที่สาม: The Star (กลับหัว)ฉันรู้ทันที…ว่ามันไม่ใช่คำตอบที่ดีนักรักที่ต้องเลือกระหว่างสองทางการจบสิ้น…และความหวังที่ริบหรี่ หากใจไม่มั่นพอ“จะต้องมีคนหนึ่ง...ที่เสียสละ” ฉันกระซิบออกมา ลูบแผ่นไพ่ด้วยปลายนิ้ว เสียงหัวใจเต้นหนักจนรู้สึกได้ถึงชีพจรที่ข้อมือ รอยสักที่ข้อมือฉันเรืองแสงจาง ๆทันใดนั้นเอง—แสงสีฟ้าม่วง

หิมะยังคงโปรยลงมาไม่หยุด ละอองขาวบางร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาเหมือนไม่มีน้ำหนัก แต่ยามนี้...หัวใจของฉันกลับหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก“หยกหิมะ…ตรงนี้ล่ะ” ฉันกระซิบกับจิ้งจอกหิมะร่างกลางซึ่งตัวแทบเท่าฉัน มันยืนเคียงข้างด้วยท่าทีตื่นตัว พลังเวทบางเบากำลังแผ่ออกจากฝ่ามือฉัน ลงสู่เส้นวงเวทที่วาดไว้บนพื้นน้ำแข็งใต้ต้นสนเก่าแม้เวทนี้จะยังไม่สมบูรณ์ แต่...มันคือคีย์ที่จะเปิดทางออกไปจากมิตินี้ฉันใช้ทั้งค่ำคืนฝึกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอยแผลบนฝ่ามือยังไม่ทันหายดี แต่เวลาของหลงอวิ๋นก็ร่นเข้ามาทุกที...“อีกนิดเดียว...”ฉันพึมพำเบา ๆ พลางลากเส้นเวทต่อ แสงจันทราเหนือยอดไม้สะท้อนลงปลายนิ้ว สาดประกายอ่อนลงสู่อักขระบนพื้นหิมะที่เริ่มเปล่งแสงราง ๆแต่แล้ว—หยกหิมะชะงัก เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว หูเล็กตั้งชัน ขนหลังลุกชันราวถูกสายลมเย็นกระแทกใส่“...มีคนมา”ฉันรู้สึกถึงแรงสั่นบางอย่างใต้ฝ่าเท้า เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ย่ำลงบนหิมะ...เข้าใกล้เรื่อย ๆ“ต้องหนี”ฉันลบเวททั้งหมดบนพื้นหิม

กลิ่นไวโอเล็ตจาง ๆ ยังอวลอยู่ในอากาศฉันค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางแสงสีฟ้าอ่อนจากโคมไฟน้ำแข็งที่ส่องสะท้อนหิมะรอบห้องเป็นประกายเรืองรองร่างของหลงอวิ๋นยังคงอยู่แนบชิดหลังฉัน แขนแกร่งโอบรัดรอบเอวไว้แน่น...ราวกับกลัวว่าฉันจะหลุดหายไปในหิมะคืนที่ผ่านมา ทั้งหิมะ ทั้งเวลา ทั้งเสียงลมหายใจ ล้วนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว และไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปฉันขยับตัวน้อย ๆ ฝ่ามืออุ่นลูบแนวหน้าท้องฉันเบา ๆ จากด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ในจังหวะที่หัวใจฉันยังไม่ทันตั้งตัว“เอลาเรีย...”“จากนี้ไป...ไม่ว่าเจ้าจะได้ยินอะไร ได้รับข่าวจากใคร…ได้พบใครที่เคยไว้ใจในโลกนี้…”เสียงของเขานุ่ม แต่ชัดเจน ทุกคำหนักแน่นจนฉันต้องหยุดหายใจฟัง“อย่าเชื่อใคร…นอกจากข้า”คำสั่งนั้นไม่ใช่คำสั่งแต่มันคือคำขอร้องที่สั่นลึกจากความหวาดหวั่นในแววตาของเขาฉันพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้าเขา จ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำแข็งที่ตอนนี้กำลังละลายเพียงเพราะฉัน“ทำไมคะ? เกิดอะไรขึ้น?”เขาไม่ตอบทันทีมีเพียงปลายนิ้วเย็นจัดของเขาที่ไล้เบา ๆ ไปตามแนวแก้มฉัน ช้าและอ่อนโยนราวกับกำลังจดจำทุกส่วนนั้นไว้อีกครั้ง“ข้ารู้…บางอย่างกำลังเปลี่ยนไป”“ร

ฉันยืนมองม่านหิมะขาวโพลนที่กำลังค่อย ๆ จางลง...แสงจันทร์ทาบผ่านผืนฟ้า พร้อมกลิ่นของลมเปลี่ยนฤดูมือกำแน่นแนบอก ใจฉันยังไม่หยุดเต้นตั้งแต่ปฏิเสธคำสาปของราอูลไป“ฉันจะไปหาเขา…”ฉันกระซิบกับตัวเอง เสียงแผ่ว...แต่หนักแน่นกว่าทุกครั้ง ข้างตัวฉัน หยกหิมะนั่งพับหางแนบกับหิมะ ดวงตาสีเขียวมรกตสว่างของมันเงยขึ้นสบตาฉันอย่างเข้าใจแม้มันจะพูดไม่ได้แต่มันรู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไร“ช่วยไปเอาชุดของฉัน...ในห้องข้างหน้าต่างตะวันตกของตำหนักให้หน่อย”ฉันย่อตัวลง กระซิบพลางลูบหัวมันอย่างแผ่วเบาหยกหิมะพยักหน้าเล็ก ๆ ก่อนพุ่งตัวออกไป ทิ้งไว้เพียงรอยหิมะเล็ก ๆ ที่จางลงอย่างรวดเร็ว...ไม่นานนัก มันก็กลับมาพร้อมห่อผ้าในปาก และกระเป๋าใบเล็กที่ฉันนำติดตัวมาด้วยตั้งแต่แรกฉันคลี่ห่อผ้าออกช้า ๆ มือแตะเนื้อผ้าที่เย็นเล็กน้อยจากหิมะ แต่กลับอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด…เพราะมันคือตัวตนของฉัน—ไม่ใช่แม่มดโบราณ ไม่ใช่ผู้พิทักษ์อะไรทั้งนั้นแต่เป็นเอลาเรีย—หญิงสาวธรรมดาจากโลกมนุษย์ ผ