Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 เกือบหกโมงเช้าของอีกวัน แต่วาหรือแวววิวาห์ สาวน้อยวัยยี่สิบเจ็ด จริงๆ แล้วก็ไม่น้อยหรอก ไอ้ที่น้อยน่าจะเป็นความสาวของเธอมากกว่าที่มันเหลือน้องลงทุกปี และนี่แหละคือสาเหตุของเรื่องวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่คุ้นตา อีกทั้งยังรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัว เธอมองไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใช่! เธอเต็มใจมาที่นี่ เรียกว่าเต็มใจมาพลีกายให้เจ้าของห้องโดยเฉพาะเลยแหละ จะเรียกว่าพลีกายก็คงไม่ถูกนัก เรียกว่าแล้วแต่สถานการณ์จะพาไปน่าจะเหมาะกว่า“นี่เรากับคุณภากร…” เธอครางเบาๆ พลางเปิดผ้าห่มเพื่อจะพบกับเนื้อตัวเปลือยเปล่าภายใต้ผ้านวมผืนหนา ครั้นพอหันไปเห็นเสื้อผ้าตัวเองที่วางเกลื่อนพื้นก็รีบดึงผ้านวมขึ้นมาปิดหน้าด้วยความกระดากอีก“พระเจ้า! เรากับเขามีอะไรกัน เรากับคุณภากรมีอะไรกัน” จากสภาพร่างกาย อีกทั้งความรู้สึกที่ร้าวระบมไปหมดทั้งตัว ทำให้เธอคิดเป็นอื่นไม่ได้ นอกจากเธอเพิ่งเสียตัวให้กับผู้ชายที่ตัวเองหมายตา“แล้วเขาจะมองว่าเราเป็นผู้หญิงแบบไหน เฮ้ย! แต่เขาก็น่าจะสนใจเราบ้างแหละ ไม่งั้นจะยอมมีอะไรกับเราได้ยังไง” เธอคิดสะระตะไปไกล แต่จริงๆ น่าจะเรียกว่าคิดเองเออเองม

“หลังจากที่แยกกับแก ฉันก็กลับไปแต่งตัวสวยๆ ตามที่แกบอก ฮึกๆๆ แต่พอฉันไปถึงที่หน้าคอนโด ฉันก็ตื่นเต้นไม่กล้าขึ้นไป ฉันก็เลยไปหาเหล้าดื่มย้อมใจ หวังว่ามันจะช่วยทำให้ฉันใจกล้าขึ้น แต่ไม่นึกว่า…ฮือๆๆ” เธอเล่าพลางสะอึกสะอื้น ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเสียงดังอีก(โอย! อยากจะบ้าตาย ฉันเตือนแกแล้วใช่ไหมว่าทำอะไรให้มีสติ เห็นไหมว่าเหล้ามันไม่ได้ช่วยให้แกมีสติขึ้นมาเลยสักนิด จากที่คิดว่าจะไปสารภาพรัก กลายเป็น…เฮ้ย! นี่อย่าบอกนะว่าที่แกกินเหล้า เพราะแกไม่ได้คิดแค่จะสารภาพรักอย่างเดียวตั้งแต่แรก) ศิศิราพูดไปบ่นไป ก่อนจะโวยเสียงหลง“ฮือๆๆ” เธอตอบคำถามเพื่อนด้วยการร้องไห้ ซึ่งดูเหมือนมันจะชัดเจนในตัวมันเองอยู่แล้ว (โอ๊ย! แกคิดอะไรของแกอยู่เนี่ย โอเคๆ ไหนๆ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ถึงพูดตอนนี้ก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะเอายังไงกันต่อดี) ศิศิราพยายามระงับสติอารมณ์ไม่ให้มันพลุ่งพล่านไปมากกว่านี้ แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เพื่อนก็คงทุกข์ใจมากพอแล้ว “แล้วฉันจะท้องไหมอะแก ถ้าฉันท้องขึ้นมาแม่ยายเอาฉันตายแน่ ฮือๆๆ” แรกเริ่มเดิมทีที่เธอตัดสินใจจะเข้าหาภากรก็เพราะอยากท้อง อยากใช้ลูกในท้องบีบบังคับใ

บทที่ 5“ใจลอยไปถึงไหนแล้วแม่คุณ” ถึงเวลาเลิกงานพริมรตาก็เดินเข้ามาหาเพื่อนที่โต๊ะทำงาน ด้วยตนนั้นอยู่กันคนละแผนก“อื้อ! เปล่าซะหน่อย” แวววิวาห์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบปฏิเสธด้วยไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าตนกำลังเผชิญกับเรื่องอะไร ไม่อย่างนั้นเธอคงโดนบ่นหูชาไปอีกหลายวัน “เปล่าอะไร ก็เห็นๆ อยู่ว่าแกนั่งใจลอย ว่าแต่เมื่อคืนทำไมนอนเร็วจัง ฉันไปเคาะที่ห้องแกก็ไม่เปิด โทรไปแกก็ปิดเครื่อง โทรไปถามไอศิ มันก็บอกว่าไม่รู้ ตกลงแกเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” พริมรตาสงสัยแกมเป็นห่วง“ปะเปล่า ไม่ได้เป็นอะไร กลับกันเลยไหม ฉันเก็บของเสร็จแล้ว” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ไอ้การรีบเก็บของจนดูลนลานมันก็ดูน่าสงสัยในสายตาคนช่างสังเกตอย่างพริมรตา“ดูแกเครียดๆ นะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า หรือมีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้” สายตาคาดคั้นของพริมรตาทำเอาเธอถึงขึ้นต้องกลืนน้ำลาย“มะไม่มีนี่” เธอปฏิเสธเสียงสูง“แกกับฉันเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ววา แกเคยปิดบังอะไรฉันได้ด้วยเหรอ” นั่นสินะ เธอคงเป็นคนเดียวในกลุ่มกระมังที่เก็บความลับไม่อยู่ โกหกก็ไม่เก่ง โกหกทีไรโดนเพื่อนจับได้ทุกที“ก็…ก็…ก็เรื่องแม่กับยายอย่างที่แกรู้นั่

“ริสาเองก็ต้องการคุณค่ะ” มาริสาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ้าปากครอบครองกายแกร่งแข็งขึงด้วยความกระหายใคร่อยาก นึกย่ามใจที่เห็นอีกฝ่ายตอบสนองต่อสัมผัสและเรือนร่างเย้ายวนของตน และแน่นอนว่าเธอหมายมั่นปั้นมือเอาไว้แล้วว่าจะทำให้เขาหลงใหลจนหัวปักหัวปำเชียวล่ะ “ริมฝีปากที่กำลังขยับเข้าออกสอดประสานกับสองมือที่ขยับรูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะเดียวกัน ในขณะที่สาวคัพดีกำลังอ้าครอบสลับดูดเม้มเล็มเลียโอ้โลมกายชายด้วยความช่ำชอง ภาพในหัวของฝ่ายชายกลับกลายเป็นผู้หญิงอีกคน ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังถูกกายแกร่งกระแทกกระทั้นจนตัวสั่นคลอน เขายังจำความรู้สึกนั้นได้ดีว่ามันทั้งบีบอัดรัดรึงและร้อนฉ่าจนเขาเผลอครางออกมา จากที่ปล่อยให้สาวคัพดีโรมรันความเป็นชายตามอำเภอใจ ชายหนุ่มก็หันมากดศีรษะของอีกฝ่ายให้รับทั้งหมดที่เขามีบ้าง ก่อนจะขยับลุกขึ้นยืนพลางขยับสะโพกสอบตอกอัดใส่ริมฝีปากของหญิงสาวอย่างเอาเป็นเอาตาย แน่นอนว่าขนาดที่ทั้งใหญ่และยาวของเขาทำเอาอีกฝ่ายกระอักจนแทบสำลัก “ออก…! อื้อ…! ออก…!” ดุ้นยักษ์ที่ยังขยับดุนดันคาอยู่เต็มปาก ทำให้เสียงครวญครางของมาริสาแทบเป็นเสียงสำรอก นัยน์ตาที่เคยห

“แต่นี่มันยังไม่ถึงอาทิตย์ แล้วฉันก็ยังไม่ได้ลองใส่เลยนะคะ” เธอมองเขาหน้าเหลอ “งั้นก็ใส่ซะ แล้วมาบอกฉันว่ารู้สึกยังไง” ไม่พูดเปล่า แต่เขายังยื่นกล่องมาให้ “ตอนนี้เหรอคะ” “ใช่! ตอนนี้ แล้วก็เดี๋ยวนี้ด้วย” เขาบอกพลางบุ้ยหน้าไปทางห้องน้ำ ให้ตายสิ ใครจะคิดว่านอกจะเผด็จการแล้ว ท่านประธานยังเอาแต่ใจที่สุดด้วย แต่จะทำไงได้ ในเมื่อเธอไม่อยากเปลี่ยนงาน ทางเดียวคือเธอต้องยอม แวววิวาห์รับกล่องนั้นมา ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านหลัง พลางมองบราลูกไม้ซีทรูที่อยู่ในมือไม่วางตา ในขณะที่ในหัวก็พยายามคิดว่าจะโปรโมทสินค้าชิ้นนี้ออกมายังไง “ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย” เธอบ่นกระปอดกระแปดตามประสา ขณะปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว เพื่อลองใส่สองชิ้นเล็กๆ ที่เขาให้มา “โห! นุ่ม เบาสบาย ใส่เหมือนไม่ใส่เลยอะ ที่สำคัญ…เพิ่งรู้ว่าเราก็เซ็กซี่เหมือนกันนะเนี่ย” หลังจากได้ใส่บรากับชั้นในตัวจิ๋ว เธอก็หมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากระจก ครั้นพอจะเดินไปหยิบเสื้อที่ถอดไว้มาสวมทับ ความเงอะงะงุ่มง่ามก็ทำให้เธอเผลอเหยียบสายชุดชั้นในที่ทำหล่นไว้ แล้วพอรองเท้าส้นสูงที่