Semua Bab โชคชะตาวิญญาณนำพารัก: Bab 11 - Bab 20

“คุณหนูเจ้าคะ เขาต้องการให้พวกเราหาอะไรหรือเจ้าคะ” ลี่มี่ที่ยืนฟังการสนทนาระหว่างคุณหนูกับผู้อาวุโสท่านนั้นไม่ได้เข้าใจเรื่องราวอะไรเลยสักนิดเดียว“เจ้ามาช่วยข้าเปลี่ยนชุดในรถม้าที” หลี่อิงไม่ตอบ แต่กลับเดินขึ้นรถม้าไปพร้อมกับให้ลี่มี่ช่วยเปลี่ยนชุดที่เตรียมมา ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็อยู่ในชุดที่ดูทะมัดทะแมงคล่องตัวสีดำชุดหนึ่ง“ทุกคนรออยูที่นี่ เดี๋ยวข้ากลับมา” หลี่อิงเอ่ยบอก เพราะนางต้องการที่เข้าป่าไปเพียงคนเดียวเท่านั้น“ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านจะไปคนเดียวได้อย่างไร” ลี่มี่ค้านขึ้นทันทีเมื่อรู้แล้วว่าผู้เป็นนายจะไปที่ใด“ข้าไปคนเดียวคล่องตัวกว่า” เสียงหวานเอ่ยอย่างหนักแน่นเด็ดขาด“ข้าไม่เห็นด้วยเจ้าค่ะ” ลี่มี่ยังคงไม่ยินยอม“นั้นสิขอรับคุณหนู ในป่ามีแต่อันตราย ท่านเข้าไปคนเดียวเสี่ยงเกินไปขอรับ” เหล่าผู้ติดตามที่ทำหน้าที่คุ้มกันในครั้งนี้เองก็ต่างไม่ยินยอมเช่นกัน“นี้เป็นคำสั่ง อยู่ที่นี่ห้ามใครตามข้าไปเด็ดขาด” หลี่อิงเอ่ยเด็ดขาด ยืนกรานห้ามโต้แย้งใด ๆ“.....” ทุกคนได้แต่มองหน้ากันอย่างขอความเห็น“ลี่มี่” หญิงสาวเรียกสาวใช้เสียงเข้มเด็ดขาด“เจ้าค่ะ” ลี่มี่จำใจรับคำสั่งนั้นอย่างไม่เต็มใจนั

เมื่อทั้งหมดได้ฟังข้อเสนอของชายหนุ่มแล้ว จางหยวนเพ่ยจึงหันมาขอความเห็นจากหญิงสาวบ้าง“เจ้าคิดเห็นเช่นใด”“หากให้เรียนร่วมกันข้าไม่สะดวกให้คนของข้าไปที่จวนตระกูลหวังเจ้าค่ะ เพราะทางเราได้เตรียมพื้นที่เอาไว้แล้ว อีกอย่างทางนี้มีเด็กสาวอยู่ด้วย เอาเป็นเช่นนี้ได้หรือไม่เจ้าค่ะ เปลี่ยนให้คุณชายรองมาเรียนร่วมกันกับคนของข้าที่จวนตระกูลเซียวแทน หากท่านยังไม่วางใจสามารถส่งคนมาดูแลได้เจ้าค่ะ ข้าจะจัดการเรื่องที่พักให้” หญิงสาวเอ่ยเสนอขึ้น“แล้วเหตุใดแม่นางไม่ส่งคนมาค่อยดูแลคนของเจ้าที่จวนตระกูลหวังแทนเล่า เช่นนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากที่เจ้าเสนอมาเลย” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น น้ำเสียงมีความกวนอยู่เล็กน้อย อีกทั้งคิ้วคมเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม เพิ่มความน่าหมั่นไส้ในสายตาหลี่อิงยิ่งนัก“ท่านเป็นบุรุษ จะยินยอมอ่อนข้อให้สตรีตัวเล็ก ๆ เช่นข้าไม่ได้เลยหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานแต่ภายในใจนั้นพร้อมปะทะเต็มทีแล้ว“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากยินยอม แม่นางอย่าพึ่งเข้าใจผิด เพียงแต่คุณชายตระกูลใหญ่เช่นพวกเราทำอะไรล้วนถูกจับจ้อง คงไม่เป็นการดีกระมังที่อยู่ ๆ ก็ไปอาศัยอยู่ที่เรือนสตรีที่ยังไม่ออกเรือนเช่นนี้ ผู

“ท่านพ่อท่านแม่ ท่านพี่เฟยเทียน ท่านพ่อท่านแม่เล่า ท่านปู่ท่านย่าด้วย ทุกคนหายไปไหนเจ้าค่ะ ข้าตื่นมาแล้วไม่เห็นใครเลย” น้ำเสียงแหลมเล็กจากด้านหลัง เรียกให้ทุกคนหันกลับไปมอง ใบหน้าซีดเซียวของร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านหลังนั้นทำให้ผู้เป็นพี่ชายมิกล้าเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไป แต่สายตาของร่างเล็กนั้นกลับมองผ่านพวกเขาทั้งสี่คนไปยังด้านหลังที่มีร่างของบุคคลอันเป็นที่รักอยู่“เฟยหรง” เสียงเรียกอันแผ่วเบาพร้อมกับสะกดกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ก่อนฝืนยิ้มให้น้องสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่“ทำไม ทุกคนถึงไปนอนกันอยู่ตรงนั้นเล่า หรงหรงก็ว่าทุกคนหายไปไหน” ร่างเล็กของเด็กสาวเดินผ่านพวกเขาไปอย่างเหม่อลอยแล้วหยุดลงตรงร่างหนึ่ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกอดร่างนั้นเอาไว้“เฟยหรง หรงหรง พี่ขอโทษ ขอโทษที่ปกป้องใครไว้ไม่ได้ ขอโทษนะ”เฟยเทียนคุกเข่าลงกับพื้นเอ่ยโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น หลี่อิงเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้าอย่างไม่อาจทำใจมองได้“ท่านแม่ เมื่อคืนท่านลืมเล่านิทานให้ข้าฟังใช่หรือไม่ข้าถึงฝันร้าย ฝันว่าทุกคนทิ้งข้าไปหมดเลย ท่านกับท่านพ่อก็ด้วย พวกท่านไม่พาข้าไปด้วย ทิ้งข้าไว้คนเดียวข้ากลัวมากเลยท่านแม่ ฮึก ฮือๆ”น้ำเสียงที่พ

เมื่อทั้งสามคนเดินเข้ามาด้านในก็เห็นศพของนักฆ่าหลายคนนอนอยู่ ยังไม่ทันจะตัดสินใจว่าจะไปที่ไหนก่อนดี หวังหรูอี้ก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าหญิงสาว“หลี่อิงทุกคนอยู่ที่ห้องปรุงยา” หญิงสาวชายตามองหวังหรูอี้แวบหนึ่งเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตก่อนจะวิ่งขึ้นนำไปยังห้องปรุงยาทันทีเมื่อเห็นหลี่อิงวิ่งนำไปก่อนหวังชิงเฟิงกับหมิงอี้ก็รีบตามไปเพราะคิดว่าหญิงสาวอาจจะรู้อะไรมากกว่าที่พวกเขารู้ แต่เมื่อเห็นว่าจุดที่หญิงสาวมุ่งหน้าไปคือห้องปรุงยาทั้งสองคนก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเข้าใจว่าอาจเป็นห่วงคนทางนั้นเพราะอีกฝ่ายไม่สามารถใช้กำลังภายในต่อสู้ได้แต่เมื่อมาถึงก็เจอเข้ากับงูยักษ์สีดำทมิฬขวางประตูทางเข้าอยู่ หลี่อิงผละเล็กน้อยด้วยความตกใจเพราะไม่เคยเห็นขนาดตัวที่ใหญ่ของเซียวเฮย ต่างจากชายหนุ่มทั้งสองที่ตามหลังมาเมื่อมองไปยังงูยักษ์ตัวนั้นก็ให้ความรู้สึกที่น่าหวาดหวั่นยิ่ง หวังชิงเฟิงรีบคว้าข้อมือหญิงสาวเอาไว้แล้วดึงให้หลบด้านหลังตนเองทันที งูเกล็ดเหมันต์เขาพอจะเข้าใจได้แต่กับเจ้าตัวนี้ แต่ก็ยังมิวายแอบชำเลืยงมองหญิงสาวเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด“งูทมิฬครามขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าแห้งพิษ นิสัยดุร้ายและก้าวร้าว เพียงตก

เพล้ง! เพล้ง! ผลัวะ!“เสียงอะไรขอรับดังมาจากทางนั้น” ชางเปาเอ่ยขึ้นก่อนจะชี้นิ้วไปทางห้องปรุงยา“นั้นมันห้องปรุงยานี้” หวังเลี่ยงรุ่ยเอ่ยขึ้น ทั้งสามคนหันมองหน้ากันก่อนที่ชางเปาจะเข้ามาช่วยประคองผู้เป็นนายแล้วเดินไปยังที่มาของเสียง“เฟยอี้! ไอ้เจ้าแก่บ้า ข้าจะไปขุดเจ้าขึ้นถามให้มันรู้เรื่อง ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะอาเทียน ข้าจะไปขุดปู่เจ้าขึ้นมาจากหลุม” เสียงตะโกนด่าทอดังมาให้ได้ยินไม่หยุดจนพวกเขาเดินมาถึงหน้าประตูห้องปรุงยาก็เห็นหลี่อิงยืนอยู่กับลี่มี่ ข้างกันนั้นมีร่างเล็กของเฟยหรงอยู่ด้วย ไม่นานก็มีถ้วยน้ำชาลอยออกมาจากประตูจนพวกเขาต้องรีบหลบกันแทบไม่ทัน โดยทั้งหมดนั้นมีหวังหรูอี้นั่งชมความบันเทิงนี้อยู่บนหลังคาจวน“พี่สาวเซียวเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้” หวังเลี่ยงรุ่ยเอ่ยถามขึ้นทั้งยังชะโงกหน้ามองผ่านประตูเพื่อให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้านในห้อง หลี่อิงหันมามองทั้งสามคนที่พึ่งมาถึงก่อนจะตอบคำถามของหวังเลี่ยงรุ่ย“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่ผู้อาวุโสจางอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อยนะ” หลี่อิงบอกยิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า“อารมณ์ไม่ดีหรือขอรับ” หวังเลี่ยงรุ่ยทวนคำตอบอย่างไม่เชื่อหูตนเองเพร