Semua Bab โชคชะตาวิญญาณนำพารัก: Bab 21 - Bab 30

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็ออกเดินทางทันที การเดินทางตลอดทั้งวันนี้ หวังชิงเฟิงหลับพักผ่อนได้อย่างสบายใจเพราะจางหยวนเพ่ยหายดีแล้วบวกกับอสรพิษตัวน้อยของหญิงสาวจึงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลสองสาวกับอีกหนึ่งเด็กสาวอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน หลี่อิงกับลี่มี่ชวนเฟยหรงคุยมาตลอดทางเพื่อไม่ให้เด็กสาวรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยวจนตอนนี้เฟยหรงเริ่มสนิทกับพี่เลี้ยงจำเป็นทั้งสองมากแล้ว ในขณะที่เฟยเทียนนั่งอยู่กับจางหยวนเพ่ยทั้งสองพูดคุยเรื่องทั่วไปไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ในใจของแต่ละคนนั้นก็ยากที่จะลืมเพียงแค่รอเวลาที่จะเอาคืนเท่านั้นเมื่อพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าพวกเขาก็หยุดพักกันตามชายป่าใกล้แหล่งน้ำ ชางเปากับอวิ๋นเฟยเตรียมน้ำให้หวังชิงเฟิงหลี่อิงดูเรื่องยาที่จะแช่ ในขณะที่หวังเลี่ยงรุ่ยรับหน้าที่หาเสบียงมาให้ลี่มี่โดยมีหรงหรงอาสาเป็นลูกมือในการทำอาหารหวังเลี่ยงรุ่ยดูจะตื่นเต้นไม่น้อยที่รู้ว่ามีทางรักษาอาการบาดเจ็บของพี่ชายตน จึงอยู่ไม่เป็นสุขจนต้องให้ไประบายออกโดยการใช้กำลังจนได้เรื่อง เพราะเจ้าตัวล่าได้กวางตัวใหญ่มานั้นเอง“กวางหรือ ดียิ่งข้าไม่ได้กินมานานแล้ว” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้น ในขณะที่ทุกคนน

“เอ่อ ท่านลืมหรือว่าท่านพ่อข้าเป็นนายพราน ท่านพอรู้หนังสือและสอนข้า ส่วนเรื่องการรักษาข้าเรียนกับหมอที่มารักษาอาการป่วยของท่านแม่ ท่านสงสารจึงสอนข้าเรื่องสมุนไพรและการรักษาอาการเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะพวกเราไม่มีเงินจ่ายค่าหมอแพง ๆ บ่อยนัก ท่านหมอจึงหวังว่าข้าจะใช้ความรู้ที่ท่านสอนหาสมุนไพรในป่ามาทำยารักษาได้บ้าง”หลี่อิงตอบเสียงนิ่งไม่ให้ตนเองเผยพิรุธออกมา เมื่อได้ฟังสิ่งที่หญิงสาวอธิบายมาหวังชิงเฟิงก็ไม่ได้คิดอะไรมากแล้ว เพราะก็มีความเป็นไปได้อย่างที่หญิงสาวบอก“อืม เอาเถอะถือว่าคุณหนูเซียวตอบทุกความสงสัยของข้าได้ ต่อไปข้าจะไม่ถามเรื่องนี้อีก”หวังชิงเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เมื่อคิดว่าไม่มีอะไรแล้วหลี่อิงจึงแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ“แล้วนี่ท่านจะพาข้าไปไหนเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที“เจ้าอยากไปตรงไหนเป็นพิเศษหรือไม่” ชายหนุ่มถามขึ้นแต่เมื่อมองไปรอบ ๆ ตรงนี้ก็สวยดีเหมือนกับ สายลมพัดเอื่อย กลีบดอกอิงฮวาที่ร่วงหล่นล่องลอยไปตามลมเป็นภาพที่งดงามยิ่ง หลี่อิงมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นราวกับต้องมนตร์สะกด มือบางเอื้อมไปรองรับกลีบอิงฮวาเอาไว้ เมื่อได้แล้วก็เป่ามันเบา ๆ ให้ปลิว

“หืม ปกติเจ้าพกถุงหอมด้วยหรือ” จางหยวนเพ่ยผสมโรงด้วยคนแต่สายตาที่มองมานั้นกลับเป็นประกายราวกับกำลังรอชมเรื่องสนุก“อืม” หวังชิงเฟิงเพียงตอบรับในลำคอเท่านั้น“ขอข้าดูได้หรือไม่ขอรับ”“ไม่ได้” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มอีกทั้งยังเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อหลบมือของหวังเลี่ยงรุ่ยที่เอื้อมมา“ข้าแค่อยากรู้ว่าเป็นกลิ่นอะไรเท่านั้นเอง ก็ปกติพี่ใหญ่ไม่ชอบอะไรที่มีกลิ่นฉุนนี้”“อืม ในนั้นคงเป็นสมุนไพรที่ไม่ฉุนละมัง คุณชายใหญ่จึงพกติดตัวได้” จางหยวนเพ่ยเอ่ยยิ้ม ๆ“ถุงหอมของพี่สาวอิงอิงนี่เจ้าค่ะ” เฟยหรงที่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหลังเล่นน้ำจนพอใจเดินเข้ามาหาเฟยเทียน ก่อนที่ตากลมโตจะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างเอวสอบของหวังชิงเฟิงและจำได้ว่าเห็นพี่สาวหลี่อิงใช้อยู่จึงชี้ไปที่ถุงหอมแล้วพูดขึ้นเสียงใสแจ๋วให้ทุกคนได้ยิน“ของใครนะ” หวังเลี่ยงรุ่ยหันขวับไปหาเด็กสาวทันที“ก็หรงหรงเห็นพี่สาวอิงอิงห้อยเอาไว้ที่เอวเมื่อเช้า” เด็กสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเมื่อทุกคนหันมามองนางเป็นจุดเดียวราวกับว่านางทำความผิดอะไรไว้“ของพี่สาวเซียว” หวังเลี่ยงรุ่ยวิญญาณหลุดออกจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่คนอื่น ๆ เพียงแปลกใจเท่านั้นแต่ไม่ใ

ในที่สุดการเดินทางที่แสนจะยาวนานก็สิ้นสุดลงเมื่อพวกเขามองเห็นกำแพงเมืองต้าถง หลี่อิงยิ้มกว้างทันทีชี้ชวนให้เฟยหรงมองกำแพงเมืองที่ต่อจากนี้ที่นี่จะกลายเป็นบ้านอีกหลังของนางแล้วอวิ๋นเฟยควบม้าตีคู่มากับหวังเลี่ยงรุ่ย ตามด้วยหวังชิงเฟิงกับหญิงสาวตีคู่มากับเฟยเทียนที่มีน้องสาวนั่งอยู่ด้วย ด้านหลังเป็นขบวนรถม้าของพวกเขาที่ค่อนข้างจะยาวพอสมควรต่อแถวเข้าเมืองอยู่สักพักในที่สุดก็จะถึงจวนของหญิงสาวแล้ว พวกเขาไม่ได้เสียเวลานานอย่างที่คิดเพราะเพียงแค่ทหารรักษาการณ์เห็นหน้าสองพี่น้องก็ปล่อยผ่านเข้าเมืองมาอย่างง่ายดาย“ข้าก็พึ่งรู้ว่าหน้าตาพวกท่านใช้เป็นใบผ่านทางได้ด้วย” หลี่อิงเอียงตัวไปมองหน้าชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นยิ้ม ๆ“หึ” หวังชิงเฟิงเพียงหัวเราะในลำคอเท่านั้นไม่ได้ตอบอะไรหญิงสาวออกไป“พวกท่านรู้จักทางไปจวนข้าด้วยหรือ” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นอวิ๋นเฟยนำทุกคนไปยังจวนของนางได้ถูก“เจ้าก็รู้ว่าข้าสืบมาหมดแล้ว” ชายหนุ่มตอบหญิงสาวเสียงนิ่ง เมื่อนึกได้ดังนั้นหลี่อิงก็ไม่แปลกใจแล้วระหว่างทางที่มาผู้คนต่างให้ความสนใจพวกเขาเป็นอย่างยิ่ง เพราะคุณชายคนดังของเมืองหลวงอย่างสองพี่น้องตระกูลหวังที่น

“ต้องขออภัยท่านเสนาบดีและฮูหยินแล้วขอรับที่ไม่สามารถต้อนรับให้ดีกว่านี้ได้” เจียงหวงเอ่ยขึ้นในขณะที่นั่งอยู่บนรถเข็น“ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มเรียบนิ่งเอ่ยบอก มือแกร่งยกชาที่สาวใช้นำมารับรองขึ้นดื่มช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ เจียงหวงที่มองอยู่ถึงกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรองผู้มีอำนาจเช่นนี้จึงกังวลไม่น้อยเช้านี้ได้รับแจ้งจากคนเฝ้าประตูว่าคุณชายตระกูลหวังเดินทางมาถึงกันแล้วหลังกลับไปเมืองหลวงได้สองวันแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือเสนาบดีหวังพร้อมฮูหยินและบุตรสาวจะเดินทางมาด้วย“รอนานหรือไม่เจ้าคะ” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมเฟยหรง ดีที่หลี่ซินวิ่งมาบอกทันก่อนที่นางจะทำกิริยาไม่เหมาะสมออกไปสายตาคมดุดันมองผู้มาใหม่อย่างพิจารณาในขณะที่หวังเหลียนฮวามองมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“คารวะท่านเสนาบดีหวัง ฮูหยินหวังเจ้าค่ะ” หลี่อิงย่อตัวทำความเคารพทั้งสองคน เฟยหรงที่ยืนอยู่ด้วยจึงทำตาม“งดงามน่ามองเสียจริง” หวังเหลียนฮวาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวผู้มาใหม่ ได้ยินแต่คำบอกเล่าจากบุตรชายคนรองพอเห็นเช่นนี้แล้วก็รู้สึกได้ว่าคำพูดของหวังเลี่ยงรุ่ยไม่ได้เกินจริงนัก“ขอบคุณเ